Οι ελεύθεροι ένα βήμα μπροστά.

 

Ναρκωμένοι βαδίζουμε στην καθημερινότητα πασχίζοντας να μιμηθούμε κάποιους ή να γίνουμε πρότυπα για άλλους. Αν τελικά υπήρχε ομοιομορφία στην ανθρώπινη φύση, θα είχαμε την ευκαιρία να αποφασίζουμε οι ίδιοι για τις ζωές μας;

Ο άνθρωπος όπως όλα τα όντα στη γη κυνηγά την απόλαυση. Παρόλα αυτά αυτό που διαχωρίζει την ανθρώπινη φύση είναι ο τρόπος που ο άνθρωπος επιδιώκει την ευχαρίστηση.

Η ευτυχία του κάθε ανθρώπου εξαρτάται από το δικό του σχέδιο από το οποίο πηγάζει ένα είδος ευχαρίστησης που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι συνεπαίρνει και κάποιον άλλον.

Έτσι, είμαστε ελεύθεροι!

Η ποικιλομορφία στην ανθρώπινη φύση είναι αυτό που καθιστά εφικτή την προσωπική μας ευτυχία. Ας προσπαθήσουμε πολύ για να την διατηρήσουμε γιατί μας προσφέρει μεν πολλά αλλά απαιτεί περισσότερα.

ΤRAVELOGUE 3

(κλικ στη φωτογραφια)

Σβήνουμε τη μηχανή και κατεβαίνουμε… σε έναν άλλο κόσμο, γαλάζιο. Νιώθω δέος. Φοβάμαι μήπως κάποιος πάρει μια γόμα και μου τον σβήσει…. μήπως πέσει ο ουρανός να με πλακώσει, μήπως σταματήσω να αναπνέω. Όχι, τίποτα δεν συμβαίνει. Μόνο ο χρόνος σταματά. Νιώθω ότι αυτός ο κόσμος είναι δικός μου, ότι αυτό το γαλάζιο υπάρχει μόνο για μένα.

Βέβαια, μετά από μερικά λεπτά ο χρόνος σαν να ξαναρχίζει να μετρά και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική πρόσβαση στην παραλία είναι τα εκατοντάδες απότομα σκαλιά που ξετυλίγονται απειλητικά μπροστά μου!
Περιπετειώδης τύπος ενίοτε, ρίχνω το βαρύ σακίδιο στην πλάτη μου και αρχίζω να κατεβαίνω μαζί με τους υπόλοιπους. Ποιος νοιάζεται! Είμαι στον παράδεισο. Φτάνοντας κάτω όμως δεν περπατάμε, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε από βραχάκι σε βραχάκι για αρκετή ώρα, αφού επίπεδο έδαφος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Περνά μία ώρα σχεδόν κι έχω και μια μικρή επιφύλαξη μήπως δεν βρεθεί ψυχή να μας βοηθήσει αν συμβεί κάτι. Ως δια μαγείας ένας μικρός κολπίσκος εμφανίζεται μπροστά μας. Οτι ανησυχίες κι αν έχω εξαφανίζονται με μιας.

Παρατάω τα πράγματά μου και βουτάω στα σμαραγδένια νερά. Βουλιάζω και χάνομαι. Ανοίγω τα μάτια, δεν λογαριάζω ούτε τ’ αλάτι και κοιτώ τις απότομες διαβαθμίσεις του χρώματος κάτω από το νερό για ώρα. Στο τέλος το βαθύ μπλέ.
Ο μηχανισμός της αναπνοής, μου θυμίζει ότι πρέπει να επανέλθω στην πραγματικότητα. Βγαίνω με ύφος ιππότη μετά την στέψη. Αυτό το νησί σε κάνει περήφανο μόνο και μόνο που σου επιτρέπει να το κοιτάς.

Η παραλία έχει μεγάλες κροκάλες. Ξαπλώνω πάνω τους, λίγο από δω λίγο από κει, βολεύομαι. Η αύρα της θάλασσας με χαϊδεύει και στεγνώνει τις σταγόνες στο πρόσωπο μου γρήγορα. Χάνεται το βλέμμα μου στο κλείσιμο του επόμενου κόλπου. Εκεί, λαίμαργα κύματα σκάνε με θυμό πάνω στα βράχια, αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν ακούω ούτε παφλασμό. Γι' αυτές τις εναλλαγές λατρεύω την Αμοργό. Χαλάλι της και οι μικρές "κακουχίες".

Τα σημάδια από τις κροκάλες τώρα είναι πλέον εμφανή. Σηκώνομαι. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα βράχια και νιώθω ψύχρα. Αρχίζουμε την ανάβαση. Στη θέα των σκαλιών, δεν αποθαρρύνομαι, έχω γευτεί τόση αλμύρα που για τίποτα δεν θα λιγοψυχίσω. Στα μισά βέβαια αλλάζω γνώμη και λίγο να δέσω τάχα μου τα κορδόνια, λίγο να πιάσω το καπέλο που το πήρε ο αέρας, κοντοστάθηκα ίσαμε πέντε φορές.


Φτάνουμε στη χώρα και αφού περνάμε μια καμάρα στρίβουμε στο σπίτι με τις βουκαμβίλιες, για να πάρουμε το σύντομο δρόμο για το δωμάτιο. Νωρίς το απόγευμα θα επισκεφτούμε την Μονή. Μας περιμένει ο Αρχιμανδρίτης, που είναι θείος κάποιου από την παρέα. Ανεβαίνοντας νιώθω τη ζέστη από την πέτρα να μου κόβει την ανάσα. Παρόλα αυτά βγάζω τα παπούτσια μου και ένα γλυκό κάψιμο στα πέλματα με ανατριχιάζει ως το κόκαλο. Αμοργό τολμώ και σ’ αγγίζω, σκέφτομαι.

Το απόγευμα με τον ήλιο να καίει ακόμα, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που σταματήσαμε και το πρωί. Πάνω που απολαμβάνω τη χρήση του μεταφορικού μέσου, κατεβαίνουμε. Ρωτάω που είναι το μοναστήρι, εκεί πάνω μου λένε. Γυρνώ να κοιτάξω με δυσπιστία, αλλά ναι, εκεί πάνω είναι, στο τέλος των αμέτρητων σκαλιών!
Ανεβαίνουμε κι όλο ανανεβαίνουμε, μου έχουν τελειώσει και οι δικαιολογίες από την μεσημεριανή ανάβαση, τι να κάνω, το πίνω κι αυτό το ποτήρι.




Τo Μοναστήρι βρίσκεται 300μ ψηλά μόλις το βλέπω να υψώνεται μπροστά μου, καθηλώνομαι! Μια κατάλευκη προέκταση των βράχων με πολλά κελιά χτισμένα μέσα τους. Νομίζω πως τελικά θα ανέβαινα άλλο τόσο, για να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Μπαίνουμε από την πόρτα με το οξυκόρυφο τόξο από πάνω, σκύβοντας. Μυρίζει λιβάνι.

Ο Αρχιμανδρίτης μας συναντά λίγο πιο μέσα. Μας χαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο αλλά χαμηλόφωνα. Τον ακολουθούμε στο δαιδαλώδες εσωτερικό του Μοναστηριού,

με τις λαξευμένες πέτρες και τις ξυλοδεσιές και οδηγούμαστε στο ιερό. Η λειτουργία έχει αρχίσει. Μια περίεργη ηρεμία με κατακλύζει και σωπαίνω για λίγη ώρα. Το μυαλό μου αδειάζει και το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στις εικόνες και τα αναμένα καντήλια.

Στο τέλος της λειτουργίας μας ξαναπλησιάζει ο Αρχιμανδρίτης. Μας οδηγεί στο κελί ενός μοναχού για να μας περιγράψει την ασκητική του ζωή, μετά περνάμε στην τράπεζα με την λιτή τοιχογραφία και φτάνουμε στο σκευοφυλάκιο με τα Βυζαντινά χειρόγραφα και το Ευαγγελιστάριο που είναι γραμμένο σε περγαμηνή.

Εκεί, μας εξηγεί πως το όνομα Χοζοβιώτισσα έιναι παραφθορά του ονόματος Χοζοβίτισσα ή Κοζιβίτισσα που σχετίζεται με το τοπωνύμιο Χοζιβά ή Κοζιβά, περιοχή στην Ιεριχώ, στους Αγίους Τόπους, όπου σύμφωνα με βυζαντινές πηγές υπήρχαν σημαντικά ορθόδοξα Μοναστήρια. Απο εκεί ήρθε η εικόνα της Παναγίας μετά από πολλές περιπέτειες.

Λίγο πριν τελειώσει η περιήγηση μας, ανεβαίνουμε στην αίθουσα των επισκεπτών. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο βιβλίο στο οποίο μπορεί να γράψει κανείς τις εντυπώσεις του. Εγώ γράφω μια ευχή. Από ποιόν τη ζητάω; Από την Παναγία; Από το απέραντo γαλάζιο; Ίσως από τον εαυτό μου και μόνο. Τι σημασία έχει πια, έχει πραγματοποιηθεί....

Ο Αρχιμανδρίτης χάνεται στο βάθος και μετά από λίγο μας φωνάζει να πάρουμε ο καθένας το ποτήρι του. Το άρωμα του γαρύφαλου γεμίζει το δωμάτιο. Ρακόμελο φτιαγμένο από τους μοναχούς θα πιείτε, μας λέει.
Ότι πρέπει για να μας μελώσει. Συνεχίζει να μας διηγείται το ταξίδι της εικόνας και να μας εξηγεί την θρησκευτική σημασία της Μονής. Μας ανοίγει και το μεγάλο παράθυρο για να θαυμάσουμε τη θάλασσα από ψηλά και μας παροτρύνει να βρέξουμε τα χείλη μας στην υγειά μας. Με την κουβέντα, πίνουμε τουλάχιστον δύο, μετά έρχονται και τα λουκουμάκια, σα γαζέλα τα κατέβηκα τα σκαλιά.


Έτσι έκλεισε λοιπόν η ημέρα εκείνη στο αγαπημένο αυτό νησί. Θέλω πολύ να γυρίσω πίσω. Ανυπομονώ να ξαναδώ στην Αμοργό. Αυτό το νησί σφήνωσε στην καρδιά μου όπως θαυματουργικά λένε ότι σφήνωσε και η Παναγιά στο βράχο.

Βέβαια, εάν σχεδιάσω και λιγο πιο πρακτικά το επόμενο ταξίδι μου, σίγουρα πρέπει να βελτιώσω πρώτα την φυσική μου κατάσταση, ναι , ναι... γιατί όπως και το κάνουμε, να την πω την αμαρτία μου, α ... ένα μικρό θεματάκι με τα σκαλοπάτια το έχω ... δεν το έχω;
Υ.Γ. Αν σας ενδιαφέρει να διαβάσετε περισσότερα, χωρίς το "πηγαίο" χιούμορ μου να παρεμβάλει, ένα περιεκτικό και σύντομο βιβλίο, το οποίο δίνουν και στην Μονή, είναι της Λίλας Μαραγκού "Η Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό". Είτε πιστεύετε είτε όχι, η περιγραφή του Μοναστηριού και μόνο από αρχιτεκτονικής άποψης αξίζει τον κόπο.


1. flickr.com/photos/84296325@N00/2825283690
2. flickr.com/photos/7744908@N03/495959340
3. www.scubadive.gr/forum/showthread.php?t=552
4. www.igogreece.com/gr/GreeceReviews.asp?revCat...
5. panosx.blogspot.com/2008_07_01_archive.html
6. www.flickr.com/photos/8204396@N02/491577562/
7. flickr.com/photos/bluegallery/2047342696/
8. Ο Αρχιμανδρίτης, aegiali.wordpress.com/
9. www.travelcyclades.gr/islands/amorgos-greece.html

Ένας Κόσμος που Φεύγει

"Το Μοιραίο Λάθος"

Παληά Αθήνα
χιλιοτραγουδισμένη!

Ένα λάθος ανεπανόρθωτο,

σ' έσβυσε απ' το βασίλειο

των υπαρκτών ιδανικών,

των λουσμένων, με το αθάνατο φως

του Αττικού μεγαλείου.

Ήσουνα,

φωτεινό ορόσημο στην ιστορία των αιώνων.

Δημιούργημα των αγωνιστών του '21,

που με το αίμα τους,

πότισαν τα θεμέλιά σου,

σε οικοδόμησαν

σε στιγμές ασύγκριτης ευαισθησίας.

Δημιούργημα ανεπανάληπτο,

σκλαβωμένων ιδεολόγων,

που με φλογισμένα μάτια,

απ' τον πόθο της λευτεριάς,

σε οραματίζονταν,

όταν ο κατακτητής σε ήθελε,

ένα λασπωμένο χωράφι,

μ' αγκάθια κι αγριόχορτα.

Εκείνα τα Ελληνόπουλα,
έπλαθαν ευτυχίας όνειρα,

για ονειρεμένες πολιτείες,

με μαρμάρινα παλάτια,

με σκαλισμένες μετώπες,

και μπαλκόνια λουλουδιασμένα,

με μαρμαρόστηθες καλλονές

στην πρόσοψη

να καλωσορίζουν τους τροβαδούρους

σε τραγούδια λευτεριάς

και ευτυχίας.

Ο Κλεάνθης, ο Βούλγαρης,

ο Βαλιάνος κ' άλλοι

γνωστοί κ' ανώνυμοι καλλιτέχνες, ιδεολόγοι,

ξεκίνησαν με χέρια γυμνά,

και με θέληση ατσαλένια,

για να κτίσουν ανεπανάληπτα.

Όμως πάντα ένα μοιραίο λάθος,

κάποιου ειδικού,

φέρνει το κρύο λεπίδι,

κοντά στο νήμα της ζωής μας.

Αιώνιο το παράπονο του αδικημένου.

Αιώνιο το δράμα του λάθους.

Της ζωγράφου - ποιήτριας

Φανής Ρουμελιώτη - Μαργαρίτη

από το βιβλίο της "Ένας Κόσμος που φεύγει,

Τα Αρχοντικά της Αθήνας"

Έκδοση 1973

1η εικόνα : "Οδός Αθηνάς" στο http://www.athensguide.com/

2η, "Begegnung auf dem Balkon" του Roderich Rabenfel στο www.flickr.com/photos

Απεταξάμην....

Μια καινούργια ημέρα ξημερώνει.

Λέω να ξορκίσω όλα όσα με ενοχλούν,

χωρίς μαγικά μέσα,

λίγο θα τα σνομπάρω

μήπως και τα εκλογικεύσω,

ελαφρά τη καρδία πια.

And the Oscar Goes to...

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί ήμουν παράλυτος εδώ και δέκα χρόνια και θεραπεύτηκα έχοντας τεράστια αποθέματα ψυχικής δύναμης, ακόμα και όταν έχασα την σύντροφό μου γιατί την είχα κουράσει, όπως μου είπε.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, που επιβιώνω με την πενιχρή μου σύνταξη πληρώνοντας και τα δάνεια για το σπίτι που πήρα στην κόρη μου, αφού ο αρραβωνιαστικός της μου είχε εκμυστηρευτεί ότι δεν θα την παντρευόταν χωρίς προίκα, κάτι που δεν της αποκάλυψα ποτέ.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί είμαι μια σκληρά εργαζόμενη νοικοκυρά και μητέρα που μεγαλώνω τέσσερα παιδιά κάνοντας τα στραβά μάτια για τις απιστίες του συζύγου, μια και δε φρόντισα να τελειώσω ούτε το γυμνάσιο.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί αφού δεν με προσλαμβάνουν αλλού, αναγκαστικά ανέχομαι το αφεντικό μου που με θεωρεί απόβρασμα της κοινωνίας μόνο και μόνο επειδή είμαι πρώην χρήστης ναρκωτικών.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί είμαι μια γριούλα που έδωσε τα πάντα για τα παιδιά της και τώρα που είμαι ανήμπορη και χωρίς πνευματική διαύγεια, με έχουν πετάξει σε ένα γηροκομείο γεμάτο κατσαρίδες και νοσοκόμες που με βρίζουν.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, που έχω να δω τους γονείς μου πολλά χρόνια αφού όταν τους είπα ότι είμαι ομοφυλόφιλος με την εξωφρενική συμπεριφορά τους με έδιωξαν από το σπίτι γιατί δεν ήθελαν να το μάθουν η θεία η Κατίνα και ο κυρ Βαγγέλης ο μπακάλης.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί όταν χρεοκόπησα με παράτησε η γυναίκα μου φεύγοντας με τον συνέταιρό μου και παίρνοντας την κηδεμονία των δύο παιδιών μας, το αυτοκίνητο και όλα τα έπιπλα. Τώρα είμαι άστεγος.

Το Όσκαρ να το δώσετε σε μένα, γιατί κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα ο γιος μου δεν με προσκαλεί στο σπίτι του γιατί ντρέπεται που είμαι αμόρφωτος, ενώ εγώ έδωσα μέχρι και το εφάπαξ μου για να πληρώσω το μεταπτυχιακό του.

Και τέλος
τα Όσκαρ να τα δώσετε σε
όλους εμάς,
που παρά τα προσωπικά μας προβλήματα
ανεχόμαστε και τα προπετάσματα καπνού για ευημερία

μέσα από τα αυτοαναιρούμενα επιχειρήματα σας

που προσβάλλουν τη συνείδησή μας.

Ανεχόμαστε και τις φρικαλεότητες

και τα σουρεαλιστικά απρόοπτα

της καθημερινότητάς μας,

ενώ ταυτόχρονα πρέπει να είμαστε

και σε διαρκή ετοιμότητα

με το πιστόλι στον κρόταφο

ζώντας τραγελαφικά παγιδευμένοι

στη χώρα του Όποιος προλάβει τον Κύριον είδε.