1/27/2011

Of The Absurd



Δεν είναι μόνο τα παρακάτω φυσικά αυτά που με ενοχλούν αλλά έτσι κουβέντα να γίνεται, για να αναρωτιόμαστε καμιά φορά, μη φταίνε οι έντονοι ρυθμοί της πόλης, μη φταίει ο σύγχρονος τρόπος σκέψης ή μπας και έχουμε παρατήσει αυτό που είμαστε και ασχολούμαστε με αυτό που παριστάνουμε γιατί τελικά αυτό έχει απομείνει. Παρατηρώ καθημερινά διάφορους ανθρώπους γύρω μου και σκέφτομαι σοβαρά την εκδοχή να έχουμε μεταλλαχθεί σε ένα άλλο είδος. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ επικίνδυνο είναι o λόγoς όσων δεν είναι ευδιάκριτος και κρύβει ένα σωρό σκοπιμότητες ή αντιφάσεις. Με ανησυχούν όσοι είναι υπέρμαχοι των κανόνων τους οποίους όμως ούτε οι ίδιοι δεν τηρούν. Ακόμα χειρότερα με φοβίζει ο εγωκεντρισμός όσων βαφτίζουν παράλογες απαιτήσεις τα αυτονόητα και θυμώνω με όσους συμπληρώνουν τα λόγια των άλλων, οι οποίοι μάταια κάτι διαφορετικό προσπαθούν να αρθρώσουν. Με απογοητεύουν επίσης όσοι κορνάρουν σαν μανιακοί στους μπροστινούς ενώ το φανάρι δεν έχει γίνει ακόμα πράσινο ή σε όσους έχουν το "θράσος"  να αφήσουν τη γιαγιά και τη μητέρα με το καρότσι να περάσουν, αλλά και όσοι βρίζουν πρώτοι επειδή είναι σίγουροι ότι το ίδιο θα έπρατταν και οι άλλοι. Με στενοχωρούν όσοι κρίνουν τους συνανθρώπους τους μέσα σε δευτερόλεπτα με αφορμή την επιλογή ενός βιβλίου ή μιας μουσικής χωρίς καν να ενδιαφερθούν να μάθουν την αλήθεια και θεωρώ άσκοπο έστω και να προσπαθήσει κανείς να εμπιστευτεί ανθρώπους που δείχνουν ότι ακούν τους συνομιλητές τους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς προετοιμάζουν τη δική τους αποστομωτική απάντηση. Επι της ουσίας βέβαια το ερώτημα που για μένα παραμένει είναι, αν υπάρχει ακόμα εκείνο που πραγματικά είμαστε ή υπάρχει μόνο αυτό που παριστάνουμε. Σε πολλές περιπτώσεις πάντως και τα δύο είναι τρομαχτικά.





1/19/2011

Mια μέρα σαν τις άλλες


  
"Καλά βρε αδερφέ μην κάνεις έτσι, δε μας βλέπεις;
                          Επισκευάζουμε τώρα την κοσμοθεωρία"

Από το LAHOUT του Νίκου Καρούζου 




.

1/14/2011

Ο κύκλος των χαμένων πολιτών


  
Κουνώντας έξαλλος το χασαπομάχαιρο ο κ. Χάρης φωνάζει και όχι άδικα, ότι όλοι τρέχουμε στα σούπερ μάρκετ και δεν στηρίζουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς. "Όταν όμως ο πελάτης θέλει να αγοράσει τώρα αλλά να πληρώσει αύριο, εγώ τον διευκολύνω" μου λέει. "Μας κατηγορούν ότι είμαστε πιο ακριβοί" παραπονιέται η κ. Βάσω, ".. αλλά να ξέρεις ότι οι γνωστές αλυσίδες καθαριστηρίων μπορεί να έχουν μεγαλύτερη προβολή, στην πραγματικότητα όμως σε κοροϊδεύουν. Τι ποιότητα να παρέχουν όταν σιδερώνουν το παντελόνι στο χέρι", μου εξηγεί. "Άσε που ελλείψει ειδικών μηχανημάτων σου ζητούν παραπάνω χρήματα για τον λεκέ, γιατί στέλνουν το ρούχο αλλού για καθάρισμα κι έτσι πληρώνεις τελικά περισσότερα απ’  όσα χρεώνουμε εμείς εδώ". Ανησυχητικά καλοσυνάτος ο κ. Νίκος μου δίνει το βιβλίο που μόλις αγόρασα κοιτώντας με επίμονα στα μάτια. Βγαίνοντας έξω κοιτάζω μέσα στη σακούλα, πουθενά η απόδειξη. Ξαναμπαίνω να τη ζητήσω. Μου κόβει την απόδειξη λέγοντας μου πόσες φορές έχει πληρώσει τζάμπα λεφτά για την ρύθμιση της ταμειακής μηχανής του μετά από τις τόσες αλλαγές. "Από κει μας τα παίρνουν" διαμαρτύρεται μόλις παίρνω κι εγώ επιτέλους το πολυπόθητο χαρτάκι. Το απόγευμα στον παιδότοπο, η κοπέλα που σερβίρει, αφού μου απαντά με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο ότι δεν έχουν ζαχαρίνες γιατί δεν είναι στις προτεραιότητές τους, με ενημερώνει ότι έχουν αυξηθεί και η τιμή του καφέ και το αντίτιμο της εισόδου κατά ένα ευρώ το καθένα. "Μας έβαλαν 23%, το ξέρετε;", μου λέει πηγαίνοντας προς τα μέσα, χωρίς καν να περιμένει απάντηση. Με τα χίλια ζόρια παίρνω απόδειξη ίση με την αξία του χτενίσματός μου από την κα Γεωργία το βράδυ. "Θα τους κλέβω μια ζωή, τέτοιοι που είναι, γιατί αλλιώς δεν βγαίνω", σκύβει και μου ψιθυρίζει στ’ αυτί εκνευρισμένη, μάλλον ψάχνοντας για συνένοχο κι ανάβει τέταρτο τσιγάρο μέσα στην αίθουσα, παράνομα κι αυτό. 

Φεύγοντας σκέφτομαι τα λεγόμενα όχι μόνο όσων ανέφερα αλλά και πολλών άλλων γιατί μπορεί να είναι δική μου η ευθύνη το αν θα στηρίξω τα μαγαζιά της γειτονιάς μου, αλλά κατά τη γνώμη μου "στηρίζω" δεν σημαίνει πως πρέπει να αποδεχτώ εκείνον που με αυταρχικό τρόπο με κλέβει επειδή θεωρεί, είτε άδικα είτε όχι, ότι και αυτόν τον κλέβει το κράτος ή κάποιος άλλος. Έτσι, αυτή η χαοτική κατάσταση θα διαιωνίζεται και το ατομικό συμφέρον θα βρίσκεται πάντα σε σύγκρουση με το δημόσιο. Όσο επικροτούμε με τη σιωπή μας ή την απάθειά μας καθημερινά καταστροφικές πρακτικές και νοοτροπίες, δεν θα γίνει ποτέ κατανοητό ότι ο σεβασμός προς τους νόμους και τους κανόνες ισοδυναμεί με τον σεβασμό προς την πολιτεία και με τον καιρό προς τον ίδιο τον πολίτη. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γίνονται όλο και πολλοί όσοι πιστεύουν, προβάλλοντας φυσικά ο καθένας το δικό του επιχείρημα, ότι αφού οι νόμοι επιβάλλονται με άδικο και αντιδημοκρατικό τρόπο και κυρίως αφού δεν ισχύουν στην πράξη παρά τις εξαγγελίες, τότε και εκείνοι έχουν το δικαίωμα να αυθαιρετούν εις βάρος κάποιων άλλων. 



Φωτογραφία : Dan Vojtech

1/05/2011

Οι Μοιραίοι


 ... Ποτές ο Σολωμός και τό έργο του δεν είχανε τόσην επικαιρότητα όσο σήμερα. Μέσα στα (εκατό) χρόνια που πέρασαν από το θάνατο του Ποιητή, ποτές η Πατρίδα δεν είχε τόσην ανάγκη της παρουσίας του. Και τόσο στάθηκε μεγάλ΄ η πίεση "εκ των κάτω" πρός τα "ανω", ώστε κι αυτό το κράτος αναγκάστηκε να τον τιμήσει τον Ποιητή. Τόνε γιορτάζει, τυπικά βέβαια, για να τον ξαναθάψει ουσιαστικά στον ίδιο λάκκο με την Ελευθερία.

Ή εθνική ελευθερία του "Ύμνου", η ηθική ελευθερία των "Πολιορημένων" κ΄ η πνευματική ελευθερία του "Διαλόγου" εξακολουθούνε να είναι τα πιο θετικά αιτήματα του λαού μας. Και στον αγώνα του για την κατάχτηση των τριών αυτών αγαθών, ο Σολωμός είτανε κ΄ είναι ο πρώτος οδηγός.

Αλλά και μια τέταρτη ελευθερία πήρε τη θέση του πιο φλογερού ιδανικού της ανθρωπότητας σήμερα: η κοινωνική ελευθερία και για την πραγμάτωση τούτης της ελευθερίας ο Σολωμός είναι και πάλιν πρώτος οδηγός. Όταν στέφεται εναντίον της αριστοκρατίας και πάει με το έθνος, αυτή του η πράξη έχει κοινωνική σημασία. Το ίδιο κοινωνική σημασία έχει κι ο πόνος του, για τη δυστυχία του καταπροδομένου λαού: 

"Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κ΄ ηγαπημένε,
πάντοτ΄ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε"

Ποιός απατά και ποιος προδίδει το λαό;
Όχι βέβαια ο ίδιος ο λαός τον εαυτό του!


Απόσπασμα από τα ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΚΡΙΤΙΚΑ ΣΟΛΩΜΙΚΑ του Κώστα Βάρναλη - Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ - Δεκέμβριος του 1979

(Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω το κείμενο στην αυθεντική του μορφή)

Τον τίτλο δανείστηκα από το γνωστό ποίημα του Κ. Βάρναλη.
Η φωτογραφία και το ποίημα βρίσκονται εδώ