6/30/2012

Είναι καλό η κακό το να μην έχεις πια ρομαντισμό;






Νομίζω καλό, όταν έχει κάνει τη διαδρομή της μια στάση ζωής και ανάλυσης του κόσμου καλείσαι να πας πια από κει και πέρα. Για μένα ο ρομαντισμός έχει κάνει τον κύκλο του, και στη ζωή μου και ευρύτερα σαν ιστορική περίοδος. Τώρα καλούμεθα, αποφορτισμένοι από παγιωμένα αισθήματα και αντιλήψεις του παρελθόντος, να ξαναχτίσουμε μια συμβολική γλώσσα και να ανακαλύψουμε την «ιδιοπροσωπία» μας. Κάθε γενιά καλείται να ξαναχτίσει με συμβολικό τρόπο μέσα από την τέχνη το αιώνια ζητούμενο που είναι το άφθαρτο, το εμπνευσμένο, ένα δικό της ίχνος, η προσωπική της δημιουργία. Κάθε γενιά αυτό γυρεύει, και είναι αυτό που ανακουφίζει τον άνθρωπο από το θάνατο,  πως φεύγοντας αφήνει το ίχνος του. 

Λίνα Νικολακοπούλου
Απόσπασμα από συνέντευξη - 2002



Φωτογραφία: J Kilgo



 


6/22/2012

Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα ‘ρθεις






Τρομαχτικό ως επιχείρημα όταν χρησιμοποιείται εκβιαστικά. Από παιδί όμως σεβόμουν πάντα τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ακόμα και όταν τα λεγόμενά τους ή οι πράξεις τους δεν συμφωνούσαν με την δική μου λογική. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους άλλωστε ήταν ένας αδιαπραγμάτευτος όρος του κώδικα ηθικής που είχα διδαχθεί. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αμφισβητώ τη θεωρία σύμφωνα με την οποία ο σεβασμός συμβαδίζει με την ηλικία διότι διαπιστώνω πολύ συχνά πως μαζί με χιλιάδες άλλους πονηρούς του ιδιωτικού και δημόσιου βίου υπάρχουν και οι περιπτώσεις ηλικιωμένων που εκμεταλλεύονται την όχι πάντα και τόσο δυσχερή τους θέση.

Στις δημόσιες υπηρεσίες, για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι φορές όπου γλυκύτατοι παππούδες και γιαγιούλες έχουν συνήθεια να πιάνουν κουβέντα εξιστορώντας διάφορα δράματα ή περιγράφοντας με εξοντωτικές λεπτομέρειες τα προβλήματα συγγενών τους μόνο και μόνο για να πάρουν τη σειρά του επόμενου στην λίστα αναμονής. Κάποιοι με ύφος απεγνωσμένο επιδίδονται σε απίστευτους θεατρινισμούς, οι πιο ψύχραιμοι ρωτούν το επώνυμο του υπαλλήλου που πρόκειται να τους εξυπηρετήσει προσπαθώντας με το ζόρι να βρουν κοινή καταγωγή, όπως υπάρχουν και οι ευφάνταστοι που σκαρφίζονται απίθανες ιστορίες και προσπερνούν με μεγαλοπρέπεια και περηφάνια μουρμουρίζοντας "συγνώμη, με περιμένει ο κύριος Κολοκοτρώνης". Οι πιο απολαυστικοί είναι εκείνοι που παριστάνουν τους τρελούτσικους λέγοντας ασυναρτησίες επιζητώντας τη συμπάθεια ή την λύπηση των υπόλοιπων συνοφρυωμένων στην ουρά, εξαρτάται από τη σοβαρότητα του ζητήματός τους. Τι πιο πειστικό από έναν παππού που τα έχει χαμένα. Respect. Είναι εκπληκτικό το πως ξαναβρίσκουν τα λογικά τους και όλοι οι παραπάνω λόγοι εξανεμίζονται με το που η δουλειά τους διεκπεραιώνεται.


6/19/2012

Tης ψήφου το ανάγνωσμα







Προς τι η θριαμβολογία το βράδυ των εκλογών αν ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας φαντάζει κάθε φορά όνειρο απατηλό;  Η σύγχυση που προκαλείται από τις διαφορετικές (παρ)ερμηνείες που δίνονται και η ασυνεννοησία που δημιουργείται λόγω μικροκομματικών συμφερόντων είναι ως γνωστόν χρόνιες παθογένειες. Θα έπρεπε ήδη να έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια και όχι να ακούγονται τα ίδια λόγια σαν χαλασμένες κασέτες με τόσες και τόσες αναλύσεις στις προεκλογικές περιόδους. Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων επιθυμεί ήθος, αποφασιστικές πολιτικές, διαφάνεια και αποτελεσματικές λύσεις. Διότι είτε ψήφισαν με βαριά καρδιά είτε με οργή δεν σημαίνει ότι έπαψαν να ελπίζουν όλοι για την ίδια καλύτερη κοινωνία. Οι εκλεγμένοι λοιπόν οφείλουν να κάνουν την υπέρβαση, με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος και να μην αναλωθούν σε ατελείωτα επικοινωνιακά παιχνίδια. Η θεωρία του "πιάσαμε πάτο" ποτέ δεν ευσταθούσε γιατί προφανώς θα υπάρξει και το πολύ πιο κάτω αν "διαβάζονται" τα εκλογικά αποτελέσματα χωρίς βαθύτερη μελέτη, λανθασμένα ή κατά πως βολεύει τα κόμματα. Σ’ αυτές τις εκλογές η ψήφος απελπισίας για τους μεν ή η ψήφος αισιοδοξίας για τους δε, ακόμα και το ποσοστό της αποχής, κατά την γνώμη μου, δεν παύουν να αποτελούν την απαίτηση των πολιτών για εθνική ενότητα, δραστικές αλλαγές στο σάπιο πολιτικό σύστημα και στον πολύπαθο ιστό της κοινωνίας αλλά και νέες ευκαιρίες για ανάπτυξη. 



Φωτογραφία: Από το www.areopage.net



6/11/2012

Αιώνιος γρίφος






Έπρεπε να αρχίσουν οι επιθέσεις υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής σε στελέχη κομμάτων για να υπάρξει κάποια αντίδραση του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της χώρας. Τώρα που ενδέχεται οι πολιτικές εξελίξεις να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων, τώρα θα αρχίσουν να μας σοκάρουν οι ανατρεπτικές ιδεολογίες, τα ποινικά μητρώα των υποψηφίων και θα αναπτύσσουμε θεωρίες επί θεωριών για μορφώματα και κάθε είδους πολιτικές τερατογενέσεις. Γιατί μέχρι τώρα δεν είχαμε σοβαρά προβληματιστεί και για όσους ανώνυμους ξυλοκοπούνται καθημερινά; Γιατί δεν αναρωτηθήκαμε έως τώρα για το ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία ιδρύεται ένα κόμμα; Το σωστό ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας ως φιλοσοφική έννοια ή γιατί αδιαφορούμε, όταν αποκτά δημόσιο βήμα ένας υποψήφιος ενός κόμματος που χαρακτηρίζεται ως φασιστική, νεοναζιστική οργάνωση και κατηγορείται για εξτρεμιστική και ρατσιστική δράση, αφήνοντας απροστάτευτο το δημοκρατικό μας πολίτευμα για το οποίο χύθηκε αίμα και θυσιάστηκαν τόσοι άνθρωποι ώστε να το απολαμβάνουμε εμείς;

Αυτό που θα έπρεπε πρωτίστως να μας ανησυχεί κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι επικίνδυνες συνέπειες των αποφάσεων που παίρνουμε αλλά το γεγονός ότι εθελοτυφλούμε αδικαιολόγητα πριν τις πάρουμε και κυρίως όταν καλούμαστε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Αφού είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τα ίδια και τα ίδια κοινωνικά προβλήματα έχουν διαγράψει επανειλημμένως την ίδια λανθασμένη τροχιά, θα έπρεπε να διερευνήσουμε για ποιους λόγους τα περισσότερα από αυτά ποτέ δεν λύνονται και απλώς αιωρούνται ως θλιβερές διαπιστώσεις όσων συμμετέχουν ενεργά αλλά και των παρατηρητών τους σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που τελικά μόνο παράλογο δεν είναι. 

Τόσα χρόνια όλες οι ηγεσίες των κομμάτων ανακάλυπταν πάντα με έκπληξη τα χρέη, τις οικονομικές ατασθαλίες και το πελατειακό κράτος, θεωρώντας τα σκοπίμως αφηρημένες έννοιες, κάνοντας μακροσκελείς ανασκοπήσεις και χρονοβόρες ιστορικές αναδρομές στην όποια περασμένη χρονική περίοδο, επιρρίπτοντας ευθύνες σε πρόσωπα χωρίς ονοματεπώνυμο. Ποτέ δεν μάθαμε ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι για αρκετά οικονομικά σκάνδαλα και σχεδόν κανείς όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά ούτε καν λογοδότησε, παρά μόνο ελάχιστοι  γιατί αποτελέσαν πυροτεχνήματα σε προεκλογικές περιόδους.  

Με ποιους τρόπους θα λυθούν τα προβλήματα που μας έφεραν στο κατώφλι του μνημονίου και πως θα διαχειριστούν τα δανεικά χρήματα οι επόμενες κυβερνήσεις; Αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε με μνήμη επιλεκτική, μισώντας ο ένας τον άλλον, ακριβώς στο χρονικό σημείο που άρχισε να μειώνεται το εισόδημα μας. Πολλοί συμπολίτες μας διοχέτευσαν την αγανάκτησή τους στην εκλογή ατόμων αμφιλεγόμενου ήθους και εμφανούς ανικανότητας. Προσωποποίησαν όλα τα δεινά της κοινωνίας και τη φαυλότητα που διέκρινε πολλούς πολιτικούς επί δεκαετίες έτσι ώστε να επέλθει κοινωνική και πολιτική κάθαρση. 

Αυτήν την κάθαρση θα αποκαλούσα αυτόεγκλωβισμό γιατί μπορεί ένας οικονομικά ασθενέστερος πολίτης να είναι εύκολη λεία διαφόρων επιτήδειων, αλλά στην πραγματικότητα είναι δική του η ευθύνη του εγκλωβισμού του σε μια πολιτική σκέψη της οποίας την ορθότητα ο ίδιος εξαρχής έχει αμφισβητήσει.

Ίσως στις μέρες μας το όπιο του λαού να μην είναι η θρησκοληψία αλλά η παγίδα άλλων φαινομενικά εξιλεωτικών διεξόδων και της αυθυποβολής, η οποία συχνά μας βολεύει, που μας γυρίζουν συνεχώς στο σημείο μηδέν, στην καμένη γη που οι υποτιθέμενοι ηγέτες παραλαμβάνουν, στην ίδια καμένη γη που αργότερα παραδίδουν επικαλούμενοι τον στρατηγό άνεμο, τις ασύμμετρες απειλές και τις μυστικές επαφές τρίτου, μπορεί και τέταρτου τύπου. 

Μετά όλες οι προσπάθειες ξαναρχίζουν με ηρωισμό και αυταπάρνηση από νέα άφθαρτα πρόσωπα και οι αρμόδιοι κυνηγούν τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα, τους φοροφυγάδες και άλλους παρανόμους αλλά δεν ξεκινούν την έρευνα ποτέ από τις δικές τους παρανομίες. 

Δεν διαμαρτύρομαστε όμως γι' αυτά. Γιατί; Μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι συμφέροντα που θρέφουν άλλα συμφέροντα, έτσι ώστε να παρεμποδίζεται η οποιαδήποτε πρόοδος και ευημερία, προς το συμφέρον όλων;







6/02/2012

Τζίτζικας ελάλησε










Τι φουρτούνες, τι φοβέρες, 
τι θα φέρουν αυτές οι μέρες,
μα όχι, δεν θα ξαποστάσω,
σε όποιον λεηλατεί, δεν θα μοιάσω,
θα ρωτήσω το νου, θα βγω στον ήλιο,
θα ανασύρω μνήνες και αξίες αφημένες,
 στα βάθη του ωκεανού, 
θα 'χω συμμάχους όλη την αλήθεια,
τον σεβασμό και την ανείπωτη χαρά,
έχω τη δύναμη να αγναντεύω,
κάθε πρωί και κάθε νύχτα,
μαζεύω φύκια κι αρμυρίκια,
γιατί μεγάλη αγάπη βρήκα
σε μια μικρούλα αγκαλιά!


Καλό Καλοκαίρι