.. μονολογεί φοβισμένος ο μικρός ήρωας του παραμυθιού* όταν η δασκάλα προειδοποιεί τους γονείς του πως πρέπει να προσέχουν γιατί "το παιδί έχει πολλή φαντασία"! Ο μπόμπιρας όμως, θυμωμένος που η πόλη του παραμένει γκρίζα, γεμάτη καυσαέρια χωρίς πάρκα και πλατείες για να παίζει με τους φίλους του, δεν το βάζει κάτω και κάθε μέρα ζωγραφίζει ουράνια τόξα, κήπους με παγόνια, παγωτά, μπαλόνια και γελαστούς ανθρώπους. Όσοι είμαστε προσγειωμένοι στην αμείλικτη ελληνική πραγματικότητα θα θεωρούσαμε μάλλον γραφικό αυτόν τον φιλαράκο. Πως να ζει κανείς άλλωστε με παραμύθια σε μια εποχή οριακή όχι μόνο για τα οικονομικά θέματα αλλά και για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, αλλά και πώς να μην αναρωτηθεί κανείς μήπως τελικά είμαστε τόσο αυτοκαταστροφικά όντα που χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας μόνο και μόνο για να τροφοδοτούμε αυτό το φαυλοκρατικό σύστημα.
"Αυτοί είμαστε"; Μετατρέποντας τη φράση της κας Μπακογιάννη σε ερώτηση, μια που οι πολιτικές εξελίξεις τρέχουν και είναι αλληλένδετες πια ακόμα και με τις υπαρξιακές μας ανησυχίες, ένιωσα ανακούφιση είναι η αλήθεια. Το ερωτηματικό έκανε τη διαφορά. Μπορεί εκείνη να αναφερόταν βέβαια στο νέο της κόμμα με ενθουσιασμό αλλά εμένα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο νου ήταν η εικόνα των φοροφυγάδων, των πλαστογράφων, των διαφθαρμένων τοπικών παραγόντων, των καταστροφολόγων, των θεόπληκτων σωτήρων και άλλων παρανοϊκών που το μοναδικό τους μέλημα είναι να καλλιεργούν τον φόβο. Ο φόβος όμως δεν πρέπει να δικαιολογεί την δική μας απάθεια αλλά να γεννά την ανάγκη για λογικές προσεγγίσεις και βιώσιμες λύσεις.
Δεν πτοούμαι λοιπόν γιατί πιστεύω ότι ένα από τα σημαντικά μηνύματα της πρόσφατης εκλογικής αναμέτρησης ήταν το γεγονός ότι το συλλογικό πνεύμα έχει μεγαλύτερη δύναμη να πλάθει τις αξίες. Οι άνθρωποι δημιουργούν την τύχη τους και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και ως πολίτες. Όσο για τα παιδικά παραμύθια μπορεί να μιλούν μέσα από φανταστικούς συμβολισμούς αλλά εκφράζουν πραγματικές ανάγκες για έναν πιο ανθρώπινο κόσμο. Η φαντασία δεν είναι αρρώστια και όλο και περισσότερο αποδεικνύεται σ’ αυτή την άχαρη πόλη ότι είναι κινητήριος δύναμη, μια πηγή ενέργειας για δημιουργικότητα που δεν θέλουμε να μένει στα χαρτιά. Ο μικρός μας φίλος στο τέλος του βιβλίου φωνάζει χαρούμενος: "Θα φτιάξουμε όλοι μαζί μια φανταστική πόλη! Ζήτω η φαντασία και το ουράνιο τόξο". Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τον πιστέψουμε.
* Η πόλη με το ουράνιο τόξο - Χρήστος Μπουλώτης
