5/11/2012

Στο ψηλό μοναστήρι του Αϊ – Λια, έξω από την αυλόπορτα





«Ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό,
σὲ μάχεται ἡ θάλασσα,
δὲν τὴ φοβᾶσαι;
Ἀνέμοι σφυρίζουν
καὶ πέφτει νερό,
ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό;»
«Γιὰ χώρα πηγαίνω
πολὺ μακρινή,
θὰ φέξουνε φάροι
πολλοὶ νὰ περάσω,
βοριάδες, νοτιάδες
θὰ βρῶ, μὰ θὰ φτάσω
μὲ πρίμο ἀγεράκι,
μ᾿ ἀκέριο πανί».
«Κι οἱ κάβοι ἂν σοῦ στήσουν
τὴ νύχτα καρτέρι,
ἐπάνω σου ἂν σπάσει
τὸ κῦμα, θεριό,
καὶ πάρει τοὺς ναῦτες
καὶ τὸν τιμονιέρη;
Ποῦ πᾶς καραβάκι,
μὲ τέτοιον καιρό;»
«Ψηλὰ στὸ ἐκκλησάκι
τοῦ βράχου, ποὺ ἀσπρίζει,
γιὰ μένα ἔχουν κάμει
κρυφὴ λειτουργία
ὀρθὸς ὁ Χριστὸς
τὸ τιμόνι μου ἀγγίζει,
στὴν πλώρη μου στέκει
ἡ Παρθένα Μαρία».



 Ζαχαρίας Παπαντωνίου



Τίτλος: Φράση από Τα Ψηλά Βουνά




Φωτογραφία: Απο το διαδίκτυο





2 σχόλια:

Margo είπε...

Είναι και χάρτινο.. δεν το βλέπω καλά το καραβάκι μήπως να πάρουμε τα βουνά;-)

Καλημέρα Λενιώ μου

maximus είπε...

@Margo, τώρα που το λες.. θα είμαστε ασφαλείς εκεί; Υπό αυτές τις συνθήκες λέω μήπως φτιάχναμε time capsules να μπαίναμε μέσα μέχρι να μας βρούν άλλα όντα από άλλο πλανήτη, με καλύτερους ανθρώπους, ικανότερους πολιτικούς, σοφότερους πολιτες. Τι τώρα, εμείς θα σώσουμε τον κόσμο..

Καλό σκ :))