Πώς μπορώ να εξυπηρετήσω;

Η οικονομική δυσχέρεια στην μικρή μας πόλη μεταδίδεται σαν μολυσματική ασθένεια καλπάζουσας μορφής, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ριζικές αλλαγές στη συμπεριφορά μερικών ανθρώπων. Εδώ και καιρό, για παράδειγμα, η άλλοτε υπεροπτική στάση κάποιων υπαλλήλων σε δημόσιους οργανισμούς έχει αντικατασταθεί από σοβαρότητα και επαγγελματισμό. Δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για την εξυπηρέτηση του κοινού, όχι ακόμα με το χαμόγελο στα χείλη, αλλά η διαφορά είναι πλέον αισθητή κυρίως γιατί λύνονται άμεσα θέματα τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα εκκρεμούσαν για μήνες.  

Δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ βέβαια και στα κομμωτήρια ή στα ακριβά μαγαζιά ρούχων όπου οι κάποτε ακριβοθώρητες κυρίες συνήθιζαν κατά το πρωτόκολλο του ιδιοκτήτη να κάνουν ακτινοσκόπηση στον πελάτη πριν ακόμα περάσει το κατώφλι, ενώ τώρα κυριολεκτικά τον ακολουθούν κατά πόδας προσπαθώντας με διακριτικό τρόπο να τον πείσουν να καταναλώσει όσα μπορεί.

Μην τύχει δε και ξεστομίσει κανείς κάτι σχετικό με τις ταλαιπωρίες της καθημερινότητας, οι περισσότεροι αρπάζουν αμέσως την ευκαιρία να εκφράσουν το παράπονό τους για την εργοδότρια εταιρεία, την κακιά συνάδερφο, τις συνθήκες στο σπίτι και διάφορα άλλα. Την τελευταία φορά που επισκέφτηκα γνωστό μαγαζί στο κέντρο της περιοχής μου πρόσεξα ότι η ψυχρή και απόμακρη υπεύθυνη πωλήσεων μέσα σε λίγες μέρες είχε μεταμορφωθεί σε κοινή θνητή. Μου εξηγούσε, για δέκα ολόκληρα λεπτά, πως τα παρκόμετρα τοποθετήθηκαν με στόχο να πλήξουν τα μικρά μαγαζιά και έτσι να οδηγήσουν τον κόσμο στα μεγάλα εμπορικά κέντρα. Μπορεί να είχε δίκιο μπορεί και όχι, αυτό όμως που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση όση ώρα μιλούσε ήταν ότι τόσα χρόνια δεν την είχα δει ποτέ να απευθύνεται προσωπικά σε πελάτη και μάλιστα με τόση οικειότητα.

Άλλοι καιροί, άλλα ήθη; Τουλάχιστον διαφαίνονται λίγες ελπίδες ότι στο μέλλον θα είμαστε ευγενικοί άνθρωποι, υπεύθυνοι πολίτες και αποτελεσματικοί στη δουλειά μας, έστω και αν έχουμε αλλάξει μονάχα από εξαναγκασμό.