3/21/2009

Ένας Κόσμος που Φεύγει

"Το Μοιραίο Λάθος"

Παληά Αθήνα
χιλιοτραγουδισμένη!
Ένα λάθος ανεπανόρθωτο,
σ' έσβυσε απ' το βασίλειο
των υπαρκτών ιδανικών,
των λουσμένων, με το αθάνατο φως
του Αττικού μεγαλείου.
Ήσουνα,
φωτεινό ορόσημο στην ιστορία των αιώνων.
Δημιούργημα των αγωνιστών του '21,
που με το αίμα τους,
πότισαν τα θεμέλιά σου,
σε οικοδόμησαν
σε στιγμές ασύγκριτης ευαισθησίας.
Δημιούργημα ανεπανάληπτο,
σκλαβωμένων ιδεολόγων,
που με φλογισμένα μάτια,
απ' τον πόθο της λευτεριάς,
σε οραματίζονταν,
όταν ο κατακτητής σε ήθελε,
ένα λασπωμένο χωράφι,
μ' αγκάθια κι αγριόχορτα.
Εκείνα τα Ελληνόπουλα,
έπλαθαν ευτυχίας όνειρα,
για ονειρεμένες πολιτείες,
με μαρμάρινα παλάτια,
με σκαλισμένες μετώπες,
και μπαλκόνια λουλουδιασμένα,
με μαρμαρόστηθες καλλονές
στην πρόσοψη
να καλωσορίζουν τους τροβαδούρους
σε τραγούδια λευτεριάς
και ευτυχίας.
Ο Κλεάνθης, ο Βούλγαρης,
ο Βαλιάνος κ' άλλοι
γνωστοί κ' ανώνυμοι καλλιτέχνες, ιδεολόγοι,
ξεκίνησαν με χέρια γυμνά,
και με θέληση ατσαλένια,
για να κτίσουν ανεπανάληπτα.
Όμως πάντα ένα μοιραίο λάθος,
κάποιου ειδικού,
φέρνει το κρύο λεπίδι,
κοντά στο νήμα της ζωής μας.
Αιώνιο το παράπονο του αδικημένου.
Αιώνιο το δράμα του λάθους.
Της ζωγράφου - ποιήτριας
Φανής Ρουμελιώτη - Μαργαρίτη
από το βιβλίο της "Ένας Κόσμος που φεύγει,
Τα Αρχοντικά της Αθήνας"
Έκδοση 1973
1η εικόνα : "Οδός Αθηνάς" στο http://www.athensguide.com/

2η, "Begegnung auf dem Balkon" του Roderich Rabenfel στο www.flickr.com/photos

11 σχόλια:

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν τους άξιζε η παραμυθένια Αθήνα που υπήρξε.

Άνθρωποι που καταστρέφουν την Όμορφιά για λίγα παραπάνω τετραγωνικά.

Όταν σκέφτομαι ότι η Βαρσοβία, η Πράγα, η Βουδαπέστη, ισοπεδώθηκαν και ξαναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους, όπως ακριβώς ήταν, ενώ η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη παραδόθηκαν αμαχητί στους εργολάβους...

σιχαμένος λαός, αυτό είμαστε

Ανώνυμος είπε...

Μακάρι να σεβόμασταν, όπως έγινε σε άλλες πόλεις της Ευρώπης, όλα αυτά τα πανέμορφα κτίρια που φτιάχτηκαν σε μια νέα πόλη, που ουσιαστικά μέσα σε λίγες δεκαετίες κατάφερε να γίνει ένα από τα χειρότερα παραδείγματα κακής μορφής αστικοποίησης. Η φτώχεια, η αντιπαροχή, η μεγαλομανία μας κατέληξαν σε μια πόλη που παλεύει πια να μας ζήσει...
Ευτυχώς αν ψάξεις, έχει ακόμα γωνιές!
Ωραίο Κυριακάτικο ξεκίνημα!

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Kαι εδώ μόλις έγραψες το κύκνιο άσμα της Έλλαδας... (με ότι συνάδει αυτό)...
Φευ...

Pellegrina είπε...

Όμως δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να μείνει η Αθήνα χωρίς (συστηματική) σύγχρονη αρχιτεκτονική. Το θεμα είναι ότι κατοικείται από ανθρώπους που δεν την αγαπούν,α λλιώς από όλα θα είχε: και τα παλιά της τα σπίτια θα ήταν στολίδια, αλλά και σύγχρονα ωραία (ή και αμφιλεγόμενα, γιατι όχι;) θα έφτιαχνε. Αν αγαπάς ένα παιδί χαίρεσαι να το βλέπεις να μεγαλώνει και να σε ξεπερνάει, δεν νοσταλγείς με θλίψη την εποχή που του φορούσες φιόγκους στα κοτσιδια! Για μένα το προβλημα είναι ότι η Αθήνα δεν μεγαλώνει όμορφα και δεν με ξεπερνάει (εννοώ δεν με γοητεύει), οπότε ουτε και τα παλιά της νοσταλγώ. Βαρέθηκα, από τότε που γεννήθηκα (πάνω από 50) την κούφια Αθηνολογία.

Διαβάσατε το ΒΗΜΑ σήμερα, για το κέντρο της πόλης; Εδώ την καταντήσαμε έτσι (κάπως υπερβολική βρήκα τη ματιά, αλλά ασχετο), για σπίτια μιλάμε; Στη γειτονιά μου, Πλατεία Βικτωρίας, αμέτρητα νεοκλασικά και παρεμφερή είναι χρόνια τωρα με κάτι σκισμένα κουρέλια και σάπιες σκαλωσιές. Από την άλλη, κάποια είναι σ τ έ γ ε ς! τόσοι λαθρομετανάστες, πού θα μείνουν; Ποιος φροντισε, ποιος έκανε πολιτική; Ε, όπως είναι τα πράγματα (για τα οποία ξερουμε ποιοι φταίνε, αλλά όταν ερθει η ωρα για το ρουσφετάκι..) προτιμώ να μένουν οι αστεγοι και τα πρεζόνια παρά να τους πετάξω έξω για να φτιάξω τα γύψινα. Μου φαίνεται πιο σωστό και πιο ανθρώπινο, απλά. Τι λέτε;

librarian είπε...

Ήταν όλα όμορφα παλιά, γεμάτα ήλιο, χρώμα και αέρα. Τώρα γιατί γινήκαν όλα γκρι;
Κάπου κάπου το βλέμμα μου καρφώνεται στα νεοκλασικά της Ιπποκράτους και των Εξαρχείων και αναρωτιέμαι πως θα ήταν η διάθεση μου αν όλα γύρω μου ήταν έτσι.

maximus είπε...

@ Mαύρος Γάτος: Με λυπεί που τόσα νεοκλασικά κτίρια σαπίζουν και τόσα άλλα κατεδαφίστηκαν. Άφησαν όλοι τους τη μίζα, τη ρεμούλα και την αρπαχτή να μας αφαιρέσουν σημαντικά στοιχεία του χαρακτήρα της πόλης μας και τώρα την θαυμάζουμε μόνο σε κάρτες και σε βιβλία. Γι’ αυτό ταξιδεύουμε σε άλλες πόλεις και μαγεύομαστε…

@Spastos Petalakis: Έχει, έχει, αλλά θα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερες! Η μεγαλομανία, ο νεοπλουτισμός και η αμορφωσιά επίσης. Καλημέρα

@"Ground Control to Major Tom", ας ελπίσουμε ότι αυτό δεν θα 'ρθει ποτέ. Γιατί "γι'αυτά πολεμήσαμε" στο κάτω κάτω!

Margo είπε...

To ποίημα της Φανής Ρουμελιώτη κάνει ακόμα πιο τραγική την εικόνα την Αθήνας. Θα μπορούσε να είναι από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, είχε τα προσόντα και ανθρώπους ικανούς να το πράξουν... και αυτούς όμως τους έδιωξε να διαπρέψουν σε άλλες χώρες... η αγάπη των λίγων και ανίσχυρων δεν ήταν, ούτε είναι αρκετή, δυστυχώς.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Είναι φορές που η μοίρα είναι των ονείρων, να μεταφράζονται σε μια αδέξια πραγματικότητα.Θέλουν φροντίδα σαν συγκρούονται οι στιγμές, εκείνες του επιθυμώ με κείνες του υλοποιώ..Καλή σου νύχτα

maximus είπε...

@Pellegrina: Δεν την αγαπούν και φεύγουν να χτίσουν μακριά χωρίς να νοιάζονται για τα σπίτια στη χαβούζα που αφήνουν πίσω τους.

Το διάβασα το άρθρο. Θλίψη και οργή! Μα δεν τα βλέπει κανείς αυτά; Τι τους συλλαμβάνουν, τους αφήνουν και τους ξανασυλλαμβάνουν, λες καταλαβαίνουν, αυτοί υποφέρουν, θέλουν βοήθεια, τι τριτοκοσμικές πολιτικές είναι αυτές! . Αν δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη πολιτική και αρκετά κέντρα απεξάρτησης είναι φυσικό να βολοδέρνουν αριστερά και δεξιά αβοήθητοι. Και ναι, ας καταφεύγουν εκεί. Εμείς οι υπόλοιποι όμως θα πρέπει να πιέζουμε για αλλαγές γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι αδύναμοι να διεκδικήσουν μέσα στη ζάλη τους. Αλλά είμαστε γαλουχημένοι με τη νοοτροπία του τι με νοιάζει εμένα αφού δεν είναι δικό μου το πρόβλημα, εγώ θα σώσω τον κόσμο;

Με την συνεχή εισροή μεταναστών θα έπρεπε να υπάρχει ένα μοντέλο πολιτικής, ίσως σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας...τι να πω. Πάντως το ότι στοιβάζονται στα ετοιμόρροπα σπίτια είναι το λιγότερο και τώρα με την οικονομική κρίση θα γίνουν περισσότεροι.

Σχετικά με την σύγχρονη αρχιτεκτονική είχα διαβάσει ένα άρθρο παλιότερα ότι οι γνώμες των μεγάλων αρχιτεκτόνων μας διίστανται για το αν ταιριάζει στην πόλη το γυάλινο κτίριο και συγκεκριμένα του γνωστού μεγαλοκατασκευαστή, ή αν αλλοιώνει την εικόνα της πόλης μας. Οι μεν πιστεύουν ότι πρέπει να ακολουθήσουμε τον εκσυγχρονισμό των μεγάλων πόλεων. Το γυαλί είναι ότι καλύτερο, διότι αφήνει άπλετο φυσικό φως να εισχωρήσει και σε όλες τις πλευρές του κτιρίου καθρεπτίζεται το περιβάλλον. Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα υλικά γυαλί και μέταλλο είναι ξένα προς την εικόνα της Αθήνας και θα έπρεπε να κατασκευαστούν σύγχρονα κτίρια μεν, αλλά με νεοκλασικές προσόψεις.

maximus είπε...

@Librarian, μα τα παρατηρούμε πια αυτά τα κτίρια; μπορούμε να σταθούμε να τα θαυμάσουμε μέσα σ' αυτή τη γενικότερη αναρχία; Δεν ξέρω, ίσως αν δε ζούσα εδώ... καμιά φορά βλέπω τουρίστες και στέκονται με λαχτάρα να φωτογραφήσουν κάποιο κτίριο που είναι μες τη βρώμα, αισθητικά μπασταρδεμένο με τα χρόνια και σκέφτομαι, εγώ θα ντρεπόμουν να βγάλω μια τέτοια φωτογραφία.

@Margo: Όταν το πρωτοδιάβασα σπάραξε η καρδιά μου. Θλίβομαι που δεν βρισκόμαστε σε όλους τους τομείς στο ύψος των περιστάσεων. Υπάρχουν ικανοί άνθρωποι όχι μόνο στις επιστήμες και στα γράμματα που πράγματι διαπρέπουμε, υπάρχουν παντού και όμως γίνονται βορά των συμφερόντων.

ολα θα πανε καλα... είπε...

αρκετές είναι οι φορές που η ματιά μου σταματάει σε αυτά τα κτήρια,στην Αθήνα ή και στην επαρχία.Ερειμωμένα,κάποτε γνώρισαν μεγαλεία και δόξες.Πόσο θα θελα να αναπαλαιώσω κάποτε ένα,να το ανακαινίσω,να του κάνω ένα είδος "πλαστικής" για να αναδειχθεί έτσι η παλιά ομορφιά του...Φερόμαστε το ίδιο άσχημα στους γέροντες και στα παλιά κτήρια.Σε κάθε τι γερασμένο.Δε μας αρέσει η ιστορία,η μνήμη.Κι έτσι δε θα μάθουμε ποτέ τίποτε από το άρωμα των αναμνήσεων.