3/25/2009

ΤRAVELOGUE 3

(κλικ στη φωτογραφια)
Σβήνουμε τη μηχανή και κατεβαίνουμε… σε έναν άλλο κόσμο, γαλάζιο. Νιώθω δέος. Φοβάμαι μήπως κάποιος πάρει μια γόμα και μου τον σβήσει…. μήπως πέσει ο ουρανός να με πλακώσει, μήπως σταματήσω να αναπνέω. Όχι, τίποτα δεν συμβαίνει. Μόνο ο χρόνος σταματά. Νιώθω ότι αυτός ο κόσμος είναι δικός μου, ότι αυτό το γαλάζιο υπάρχει μόνο για μένα.

Βέβαια, μετά από μερικά λεπτά ο χρόνος σαν να ξαναρχίζει να μετρά και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική πρόσβαση στην παραλία είναι τα εκατοντάδες απότομα σκαλιά που ξετυλίγονται απειλητικά μπροστά μου!
Περιπετειώδης τύπος ενίοτε, ρίχνω το βαρύ σακίδιο στην πλάτη μου και αρχίζω να κατεβαίνω μαζί με τους υπόλοιπους. Ποιος νοιάζεται! Είμαι στον παράδεισο. Φτάνοντας κάτω όμως δεν περπατάμε, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε από βραχάκι σε βραχάκι για αρκετή ώρα, αφού επίπεδο έδαφος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Περνά μία ώρα σχεδόν κι έχω και μια μικρή επιφύλαξη μήπως δεν βρεθεί ψυχή να μας βοηθήσει αν συμβεί κάτι. Ως δια μαγείας ένας μικρός κολπίσκος εμφανίζεται μπροστά μας. Οτι ανησυχίες κι αν έχω εξαφανίζονται με μιας.

Παρατάω τα πράγματά μου και βουτάω στα σμαραγδένια νερά. Βουλιάζω και χάνομαι. Ανοίγω τα μάτια, δεν λογαριάζω ούτε τ’ αλάτι και κοιτώ τις απότομες διαβαθμίσεις του χρώματος κάτω από το νερό για ώρα. Στο τέλος το βαθύ μπλέ.
Ο μηχανισμός της αναπνοής, μου θυμίζει ότι πρέπει να επανέλθω στην πραγματικότητα. Βγαίνω με ύφος ιππότη μετά την στέψη. Αυτό το νησί σε κάνει περήφανο μόνο και μόνο που σου επιτρέπει να το κοιτάς.

Η παραλία έχει μεγάλες κροκάλες. Ξαπλώνω πάνω τους, λίγο από δω λίγο από κει, βολεύομαι. Η αύρα της θάλασσας με χαϊδεύει και στεγνώνει τις σταγόνες στο πρόσωπο μου γρήγορα. Χάνεται το βλέμμα μου στο κλείσιμο του επόμενου κόλπου. Εκεί, λαίμαργα κύματα σκάνε με θυμό πάνω στα βράχια, αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν ακούω ούτε παφλασμό. Γι' αυτές τις εναλλαγές λατρεύω την Αμοργό. Χαλάλι της και οι μικρές "κακουχίες".

Τα σημάδια από τις κροκάλες τώρα είναι πλέον εμφανή. Σηκώνομαι. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα βράχια και νιώθω ψύχρα. Αρχίζουμε την ανάβαση. Στη θέα των σκαλιών, δεν αποθαρρύνομαι, έχω γευτεί τόση αλμύρα που για τίποτα δεν θα λιγοψυχίσω. Στα μισά βέβαια αλλάζω γνώμη και λίγο να δέσω τάχα μου τα κορδόνια, λίγο να πιάσω το καπέλο που το πήρε ο αέρας, κοντοστάθηκα ίσαμε πέντε φορές.


Φτάνουμε στη χώρα και αφού περνάμε μια καμάρα στρίβουμε στο σπίτι με τις βουκαμβίλιες, για να πάρουμε το σύντομο δρόμο για το δωμάτιο. Νωρίς το απόγευμα θα επισκεφτούμε την Μονή. Μας περιμένει ο Αρχιμανδρίτης, που είναι θείος κάποιου από την παρέα. Ανεβαίνοντας νιώθω τη ζέστη από την πέτρα να μου κόβει την ανάσα. Παρόλα αυτά βγάζω τα παπούτσια μου και ένα γλυκό κάψιμο στα πέλματα με ανατριχιάζει ως το κόκαλο. Αμοργό τολμώ και σ’ αγγίζω, σκέφτομαι.

Το απόγευμα με τον ήλιο να καίει ακόμα, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που σταματήσαμε και το πρωί. Πάνω που απολαμβάνω τη χρήση του μεταφορικού μέσου, κατεβαίνουμε. Ρωτάω που είναι το μοναστήρι, εκεί πάνω μου λένε. Γυρνώ να κοιτάξω με δυσπιστία, αλλά ναι, εκεί πάνω είναι, στο τέλος των αμέτρητων σκαλιών!
Ανεβαίνουμε κι όλο ανανεβαίνουμε, μου έχουν τελειώσει και οι δικαιολογίες από την μεσημεριανή ανάβαση, τι να κάνω, το πίνω κι αυτό το ποτήρι.




Τo Μοναστήρι βρίσκεται 300μ ψηλά μόλις το βλέπω να υψώνεται μπροστά μου, καθηλώνομαι! Μια κατάλευκη προέκταση των βράχων με πολλά κελιά χτισμένα μέσα τους. Νομίζω πως τελικά θα ανέβαινα άλλο τόσο, για να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Μπαίνουμε από την πόρτα με το οξυκόρυφο τόξο από πάνω, σκύβοντας. Μυρίζει λιβάνι.

Ο Αρχιμανδρίτης μας συναντά λίγο πιο μέσα. Μας χαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο αλλά χαμηλόφωνα. Τον ακολουθούμε στο δαιδαλώδες εσωτερικό του Μοναστηριού,
με τις λαξευμένες πέτρες και τις ξυλοδεσιές και οδηγούμαστε στο ιερό. Η λειτουργία έχει αρχίσει. Μια περίεργη ηρεμία με κατακλύζει και σωπαίνω για λίγη ώρα. Το μυαλό μου αδειάζει και το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στις εικόνες και τα αναμένα καντήλια.
Στο τέλος της λειτουργίας μας ξαναπλησιάζει ο Αρχιμανδρίτης. Μας οδηγεί στο κελί ενός μοναχού για να μας περιγράψει την ασκητική του ζωή, μετά περνάμε στην τράπεζα με την λιτή τοιχογραφία και φτάνουμε στο σκευοφυλάκιο με τα Βυζαντινά χειρόγραφα και το Ευαγγελιστάριο που είναι γραμμένο σε περγαμηνή.

Εκεί, μας εξηγεί πως το όνομα Χοζοβιώτισσα έιναι παραφθορά του ονόματος Χοζοβίτισσα ή Κοζιβίτισσα που σχετίζεται με το τοπωνύμιο Χοζιβά ή Κοζιβά, περιοχή στην Ιεριχώ, στους Αγίους Τόπους, όπου σύμφωνα με βυζαντινές πηγές υπήρχαν σημαντικά ορθόδοξα Μοναστήρια. Απο εκεί ήρθε η εικόνα της Παναγίας μετά από πολλές περιπέτειες.

Λίγο πριν τελειώσει η περιήγηση μας, ανεβαίνουμε στην αίθουσα των επισκεπτών. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο βιβλίο στο οποίο μπορεί να γράψει κανείς τις εντυπώσεις του. Εγώ γράφω μια ευχή. Από ποιόν τη ζητάω; Από την Παναγία; Από το απέραντo γαλάζιο; Ίσως από τον εαυτό μου και μόνο. Τι σημασία έχει πια, έχει πραγματοποιηθεί....

Ο Αρχιμανδρίτης χάνεται στο βάθος και μετά από λίγο μας φωνάζει να πάρουμε ο καθένας το ποτήρι του. Το άρωμα του γαρύφαλου γεμίζει το δωμάτιο. Ρακόμελο φτιαγμένο από τους μοναχούς θα πιείτε, μας λέει.
Ότι πρέπει για να μας μελώσει. Συνεχίζει να μας διηγείται το ταξίδι της εικόνας και να μας εξηγεί την θρησκευτική σημασία της Μονής. Μας ανοίγει και το μεγάλο παράθυρο για να θαυμάσουμε τη θάλασσα από ψηλά και μας παροτρύνει να βρέξουμε τα χείλη μας στην υγειά μας. Με την κουβέντα, πίνουμε τουλάχιστον δύο, μετά έρχονται και τα λουκουμάκια, σα γαζέλα τα κατέβηκα τα σκαλιά.


Έτσι έκλεισε λοιπόν η ημέρα εκείνη στο αγαπημένο αυτό νησί. Θέλω πολύ να γυρίσω πίσω. Ανυπομονώ να ξαναδώ στην Αμοργό. Αυτό το νησί σφήνωσε στην καρδιά μου όπως θαυματουργικά λένε ότι σφήνωσε και η Παναγιά στο βράχο.

Βέβαια, εάν σχεδιάσω και λιγο πιο πρακτικά το επόμενο ταξίδι μου, σίγουρα πρέπει να βελτιώσω πρώτα την φυσική μου κατάσταση, ναι , ναι... γιατί όπως και το κάνουμε, να την πω την αμαρτία μου, α ... ένα μικρό θεματάκι με τα σκαλοπάτια το έχω ... δεν το έχω;
Υ.Γ. Αν σας ενδιαφέρει να διαβάσετε περισσότερα, χωρίς το "πηγαίο" χιούμορ μου να παρεμβάλει, ένα περιεκτικό και σύντομο βιβλίο, το οποίο δίνουν και στην Μονή, είναι της Λίλας Μαραγκού "Η Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό". Είτε πιστεύετε είτε όχι, η περιγραφή του Μοναστηριού και μόνο από αρχιτεκτονικής άποψης αξίζει τον κόπο.


1. flickr.com/photos/84296325@N00/2825283690
2. flickr.com/photos/7744908@N03/495959340
3. www.scubadive.gr/forum/showthread.php?t=552
4. www.igogreece.com/gr/GreeceReviews.asp?revCat...
5. panosx.blogspot.com/2008_07_01_archive.html
6. www.flickr.com/photos/8204396@N02/491577562/
7. flickr.com/photos/bluegallery/2047342696/
8. Ο Αρχιμανδρίτης, aegiali.wordpress.com/
9. www.travelcyclades.gr/islands/amorgos-greece.html

23 σχόλια:

Τσαλαπετεινός είπε...

Θέλω να δηλώσω ότι από την πρώτη φωτογραφία κατάλαβα όχι μόνο ποιο ήταν το νησί αλλά και το σημείο. Στα σκαλοπάτια πια μάντεψα και την παραλία! Υπέροχο κείμενο με έκανες να τη νοσταλγήσω. Στα περί της μονής θα πρόσθετα ότι ιδρύθηκε το 1088 από τον Αλέξιο Κομνηνό. (Αν θυμάμαι καλά ένα χρόνο μετά τη μονή της Πάτμου)

Και επειδή η βιβλιογραφία πρέπει να μοιράζεται απλόχερα να προτείνω μια επιλογή με φόβο ότι θα κάνω κατάχρηση χώρου:

1.Κεφαλληνιάδης «Πειρατεία. Κουρσάροι στο Αιγαίο»
2.Σιμόπουλος «Ξένοι ταξιδιώτες στην Ελλάδα»
3.Μέλισσσα Αρχιτεκτονική Κυκλάδες
4.Παπαθανασόπουλος «Νεολιθικά Κυκλαδικά»
5.Μηλιαράκη «Υπομνήματα περιγραφικά των Κυκλάδων νήσων»
6.Βασιλειάδη «Θεώρηση της αιγαιοπελαγίτικης Αρχιτεκτονικής»
7.Στασινοπούλου Κ. Επτά φορές στην Αμοργό (διηγήματα)
8.Πάρβας Άγονη γραμμή (ντοκιμαντέρ) Γ Ρήγα

Σε αυτή τη παραλία βούτηξα Απρίλη και ήταν παγωμένα τα νερά- ανοιχτό πέλαγος. Εσύ πώς άντεξες;

ελένη γιαννιώτη είπε...

αν και τα ταξίδια μου δεν με έφεραν σε αυτό το νησί εσύ με ταξίδεψες θαυμάσια όχι μόνο στο τοπίο αλλά και σε δικά μου ξεχασμένα στο χρόνο ταξίδια σε μέρη μακρινά και κοντινά... σε ευχαριστώ...

Margo είπε...

Για ένα τέτοιο μοναστήρι θα γινόμουν καλόγρια:)) Έχουμε εδώ στη Μύκονο κάποιους Αμοργιανούς και αναρωτιέμαι πώς άφησαν τέτοιο παράδεισο και έφυγαν. Πρέπει να είναι από τα ομορφότερα μέρη στο κόσμο..
Μα αλήθεια κουράστηκες στα σκαλοπάτια, εδώ ανέβηκε ο Μαμαλάκης:)))
Σου εύχομαι να ξαναπάς και να πιεις ένα ρακόμελο και για μας, αγνατεύοντας το απέραντο γαλάζιο...

ελένη γιαννιώτη είπε...

με ταξιδεύεις σε μακρινούς προορισμούς και τόπους και μου ξυπνάς ξεχασμένες μυρωδιές καλοκαιριού, παρέας και ατελείωτων εξερυνήσεων να΄σαι καλά... μου αρέσει η καλοκαιρινή νότα μέσα στο χειμώνα που δε λέει να τελειώσει...

"Ground Control to Major Tom" είπε...

Αιγιάλη, Αύγουστος του 1987 και το πρώτο μου ταξίδι μόνη, χωρίς γονείς.
Αποβίβαση απο το πλοίο και στην άκρη του (τότε πρωτόγονου) λιμενοβραχίονα ένα μικρό μαγαζάκι που, όπως φορτωμένη το προσπέρασα, από μέσα ακούγονταν ακοπανιαμέντα απο συγχορδίες κιθάρας.
Έξω, δύο αντρικά πρόσωπα με την αρμύρα άκομα να κρέμεται απο τα ματοτσινορά τους, να πίνουν τον ελληνικό τους σε χοντρό, λευκό φλιτζάνι.
Το ίδιο βράδυ εκεί έφαγα τα καλύτερα τηγανιτά πετρόψαρα που είχα δοκιμάσει ποτέ, το ίδιο βράδυ εκεί ήπια την καλύτερη παγωμένη μπυρά με ξηροκάρπια, υπό τους ήχους των Pavlov Dogs, όπως και το επόμενο πρωί εκεί ήπια τον καφέ μου...
Γιατί?
Δεν υπήρχε τίποτα άλλο:)
Και ήμασταν απλά, όλοι οι ελάχιστοι εκεί πέρα τότε, συνένοχοι-συμπρωταγονιστές, στο νησί που γυρίστηκε το "Απέραντο Γαλάζιο".

Θα θελα τώρα, να μπορούσα να σου εξιστορούσα τα αισθήματα που με κατάκλυσαν όταν πρωτο αντίκρυσα τη μονή της Χοζοβιώτισσας...

Αλλά αυτό θα ήταν κατάληψη χώρου εκ μέρους μου...

Τα φιλιά μου :)

Margo είπε...

Ήρθα ξανά... εικόνες και κείμενο απίθανα, δεν έφτασε μία φορά...
Καληνύχτα!

ippoliti_ippoliti είπε...

τι να πώ για την ανάρτηση. Μου "ξύπνησες", απίστευτα όμορφες αναμνήσεις από το νησί, ιδιαίτερα τα Κατάπολα, τη Μονή.
Μία ερώτηση μόνο. Τι θα πεί κροκάλες;
ευχαριστώ
καλό βράδυ

Μαύρος Γάτος είπε...

Ξάδερφε, ποιά είναι η μαυρούλα στη φωτό; Ντόπια κατάκτηση ή μέλος της γατοπαρέας;

Αμοργός, ένα από τα πιό Αιγαία νησιά του Αιγαίου. Πας και ξαναπάς...

Pellegrina είπε...

ΟΧΙ, δεν τo εχεις.. δικαιολογίες!

Η Αμοργός β α ρ ε θ η κ ε. Όλο θαυμασμοί τυπου καρτ ποσταλ, ή, σαν κριτική σε εφημεριδα. Σαν να μην είναι νησί, αλλά βιβλίο..
Ήθελε α λ η θ ι ν ή γνωριμία με τους "κριτικούς" Τωρα δεν ξερει τι θελει πια, νιωθει πως ολα ειναι μια πλάκα για να γελούν τα παλικάρια πίνοντα ρακόμελα, ενα τεραστιο δούλεμα.. Στο οποίο, την κρισιμη ωρα, πιθανον δεν θα συναινεσει.. θα τη φαει η οικολογική/οικονομικη κριση, και θα γινει μερος της καμπανιας του Σκάι. Δεν βαριέσαι..κριμα για ΜΑΣ, αλλά εκεινη δεν φταίει. Τα τελευταια χρονια προσπάθησε..μεχρι και επισκεπτες-μαϊμού δεχτηκε με χαμόγελο. Αλλά η μαϊμού μαϊμού είναι, όσο και να παριστάνει το φίλο..
(χαλια η Αμοργος παιδιά, μην πάτε..)

maximus είπε...

@Tσαλαπετεινέ, ευτυχώς που δεν ξαναπεράσατε. Μπήκα το μεσημέρι να προσθέσω δυο λεξούλες και πως τα φέρνει η ρημάδα η ζωή, διαλύθηκε όλο το κείμενο κι έσβησα και δυο φωτο :-{

Ναι σωστά τα λέτε, ο Κομνηνός, το επιβεβαιώνει και το σιγίλλιο του Οικουμενικού Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου του Β' του Τρανού (1583), το έχουν στο Σκευοφυλάκιο. Δεν ήθελα όμως να επεκταθώ γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αλλάξω ύφος. Ήθελα μια ανάλαφρη ανάρτηση.

Καμία κατάχρηση κι ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.

Απρίλη;;;
Γενικά δεν τα πηγαίνω πολύ καλά με τα παγωμένα νερά, τα κάστρα στο εξωτερικό και τις Μονές στο εσωτερικό που απαιτείται τρίπλεξ πριν πας, αλλά όταν αξίζει, τι κάνω, αντέχω. Ήταν πολύ κρύο το νερό αλλά το μόνο που θυμάμαι είναι το μπλε. Αυτό λέει πολλά.

maximus είπε...

@TAΞΙΔΕΥΤΗΣ, ελπίζω όποτε επισκετεφτείτε την Αμοργό να μη διαψεύσει τις προσδοκίες σας. Εγώ ευχαριστώ που περάσατε.

maximus είπε...

@Margo, μακάρι να ξαναπάω και να ξαναφύγω με τις ίδιες εντυπώσεις!

Αν ήξερα ότι θα με δείξει το Μega, δέκα δέκα θα τ' ανέβαινα... Καληνύχτα

maximus είπε...

@Ταξιδευτή, με το σχόλιο σας συνειδητοποίησα ότι είναι χειμώνας ακόμα! Πως παρασύρθηκα έτσι...

@Margo, όσες φορές θέλετε, πρόσθεσα και κάτι..

@ippoliti_ippolitι, χαίρομαι γ' αυτό. Κροκάλα είναι το βότσαλο. Καληνύχτα

@Μαύρος Γάτος, μια αγάπη για το καλοκαίρι ήταν κι αυτή... Καλή έ;
Χρόνια Πολλά!

maximus είπε...

"Ground Control to Major Tom", δεν ξέρω αν υπάρχουν πλέον παρθένα νησιά. Είστε τυχερή! Ένα νησί όλο δικό σας.

Να γράφετε ότι και όσα σας κάνει κέφι παρακαλώ. Φιλιά κι από μένα.

maximus είπε...

@Pellegrina, έχω πολλά χρόνια να πάω. Τι της έχει συμβεί; Επισκέπτες μαϊμού;

Καληνύχτα :-)

ippoliti_ippoliti είπε...

Σας ζητώ συγγνώμη για τη χρήση του ενικού.Παρασύρθηκα από την ανάρτηση και τις πραγματικά εξαιρετικές αναμνήσεις που μου ανέσυρε.
Καλό σας βράδυ.
Υ.Γ: Ευχαριστώ για την απάντηση στην ερώτηση.

Roadartist είπε...

Πως μου ξέφυγε αυτή η ανάρτηση??? (σοβαρή παράλειψη, γιατί τρέχω αρκετά, αλλά 'κάλλιο αργά παρά ποτέ')
Λατρεύω Αμοργό... Οι φωτό σου μιλάνε από μόνες τους..να είσαι καλά..

Pellegrina είπε...

πηγαινε φετος το καλοκαιρι, θα εχεις ενδιαφερουσες συναντησεις. Η φυσικη κατασταση δεν παιζει ρολο. Εκτος από σκαλιά και μοναστήρια υπάρχουν η Αιγιάλη, οι βάρκες και η Χώρα. Δεν χρειαζοντια εξτριμ σπορτ. Οσο για μαϊμούδες ξέρεις τώρα, αλλά δεν βαριέσαι...Λοιπον, ευκαιρια να ξαναπας!

librarian είπε...

Επ! Τι όμορφη βόλτα ήταν αυτή.
Ταξίδεψα μαζί σου κι ας μην έχω πάει ποτέ στην Αμοργό.
Όλη η θάλασσα δική σου.

maximus είπε...

@ippoliti_ippoliti, στον ενικό βεβαίως! Καλό Κυριακάτικο απόγευμα.

@Roadartist, εδώ θα είναι, όποτε θέλετε...κι εγώ στον αγώνα...:-)

@Pellegrina, για να δούμε, θα πάω; Μου κινήσατε την περιέργεια πάντως...

@Librarian, που είσαστε εσείς;
Σας την αφιερώνω! Γεια χαρά!

mermyblue είπε...

καταπληκτική ταξιδιάρικη ανάρτηση

με ξεσηκώνει για Αμοργό που δεν έχω πάει ακόμα...

καλώς σας βρήκα

maximus είπε...

@mermyblue, να πάτε και με καλή παρέα, μόνο όχι σε high season.

Καλώς σας βρήκα :-)

Lori ann είπε...

Oh my God! i want to go here! what a gorgeous place, and you did this? climed these white steps over that blue ocean? I really loved this post, completely wonderful. Thank you Maximus.