ΤRAVELOGUE 3

(κλικ στη φωτογραφια)

Σβήνουμε τη μηχανή και κατεβαίνουμε… σε έναν άλλο κόσμο, γαλάζιο. Νιώθω δέος. Φοβάμαι μήπως κάποιος πάρει μια γόμα και μου τον σβήσει…. μήπως πέσει ο ουρανός να με πλακώσει, μήπως σταματήσω να αναπνέω. Όχι, τίποτα δεν συμβαίνει. Μόνο ο χρόνος σταματά. Νιώθω ότι αυτός ο κόσμος είναι δικός μου, ότι αυτό το γαλάζιο υπάρχει μόνο για μένα.

Βέβαια, μετά από μερικά λεπτά ο χρόνος σαν να ξαναρχίζει να μετρά και συνειδητοποιώ ότι η μοναδική πρόσβαση στην παραλία είναι τα εκατοντάδες απότομα σκαλιά που ξετυλίγονται απειλητικά μπροστά μου!
Περιπετειώδης τύπος ενίοτε, ρίχνω το βαρύ σακίδιο στην πλάτη μου και αρχίζω να κατεβαίνω μαζί με τους υπόλοιπους. Ποιος νοιάζεται! Είμαι στον παράδεισο. Φτάνοντας κάτω όμως δεν περπατάμε, προσπαθούμε να ισορροπήσουμε από βραχάκι σε βραχάκι για αρκετή ώρα, αφού επίπεδο έδαφος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Περνά μία ώρα σχεδόν κι έχω και μια μικρή επιφύλαξη μήπως δεν βρεθεί ψυχή να μας βοηθήσει αν συμβεί κάτι. Ως δια μαγείας ένας μικρός κολπίσκος εμφανίζεται μπροστά μας. Οτι ανησυχίες κι αν έχω εξαφανίζονται με μιας.

Παρατάω τα πράγματά μου και βουτάω στα σμαραγδένια νερά. Βουλιάζω και χάνομαι. Ανοίγω τα μάτια, δεν λογαριάζω ούτε τ’ αλάτι και κοιτώ τις απότομες διαβαθμίσεις του χρώματος κάτω από το νερό για ώρα. Στο τέλος το βαθύ μπλέ.
Ο μηχανισμός της αναπνοής, μου θυμίζει ότι πρέπει να επανέλθω στην πραγματικότητα. Βγαίνω με ύφος ιππότη μετά την στέψη. Αυτό το νησί σε κάνει περήφανο μόνο και μόνο που σου επιτρέπει να το κοιτάς.

Η παραλία έχει μεγάλες κροκάλες. Ξαπλώνω πάνω τους, λίγο από δω λίγο από κει, βολεύομαι. Η αύρα της θάλασσας με χαϊδεύει και στεγνώνει τις σταγόνες στο πρόσωπο μου γρήγορα. Χάνεται το βλέμμα μου στο κλείσιμο του επόμενου κόλπου. Εκεί, λαίμαργα κύματα σκάνε με θυμό πάνω στα βράχια, αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν ακούω ούτε παφλασμό. Γι' αυτές τις εναλλαγές λατρεύω την Αμοργό. Χαλάλι της και οι μικρές "κακουχίες".

Τα σημάδια από τις κροκάλες τώρα είναι πλέον εμφανή. Σηκώνομαι. Ο ήλιος κρύβεται πίσω από τα βράχια και νιώθω ψύχρα. Αρχίζουμε την ανάβαση. Στη θέα των σκαλιών, δεν αποθαρρύνομαι, έχω γευτεί τόση αλμύρα που για τίποτα δεν θα λιγοψυχίσω. Στα μισά βέβαια αλλάζω γνώμη και λίγο να δέσω τάχα μου τα κορδόνια, λίγο να πιάσω το καπέλο που το πήρε ο αέρας, κοντοστάθηκα ίσαμε πέντε φορές.


Φτάνουμε στη χώρα και αφού περνάμε μια καμάρα στρίβουμε στο σπίτι με τις βουκαμβίλιες, για να πάρουμε το σύντομο δρόμο για το δωμάτιο. Νωρίς το απόγευμα θα επισκεφτούμε την Μονή. Μας περιμένει ο Αρχιμανδρίτης, που είναι θείος κάποιου από την παρέα. Ανεβαίνοντας νιώθω τη ζέστη από την πέτρα να μου κόβει την ανάσα. Παρόλα αυτά βγάζω τα παπούτσια μου και ένα γλυκό κάψιμο στα πέλματα με ανατριχιάζει ως το κόκαλο. Αμοργό τολμώ και σ’ αγγίζω, σκέφτομαι.

Το απόγευμα με τον ήλιο να καίει ακόμα, βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο που σταματήσαμε και το πρωί. Πάνω που απολαμβάνω τη χρήση του μεταφορικού μέσου, κατεβαίνουμε. Ρωτάω που είναι το μοναστήρι, εκεί πάνω μου λένε. Γυρνώ να κοιτάξω με δυσπιστία, αλλά ναι, εκεί πάνω είναι, στο τέλος των αμέτρητων σκαλιών!
Ανεβαίνουμε κι όλο ανανεβαίνουμε, μου έχουν τελειώσει και οι δικαιολογίες από την μεσημεριανή ανάβαση, τι να κάνω, το πίνω κι αυτό το ποτήρι.




Τo Μοναστήρι βρίσκεται 300μ ψηλά μόλις το βλέπω να υψώνεται μπροστά μου, καθηλώνομαι! Μια κατάλευκη προέκταση των βράχων με πολλά κελιά χτισμένα μέσα τους. Νομίζω πως τελικά θα ανέβαινα άλλο τόσο, για να ζήσω αυτήν την εμπειρία. Μπαίνουμε από την πόρτα με το οξυκόρυφο τόξο από πάνω, σκύβοντας. Μυρίζει λιβάνι.

Ο Αρχιμανδρίτης μας συναντά λίγο πιο μέσα. Μας χαιρετά με ένα πλατύ χαμόγελο αλλά χαμηλόφωνα. Τον ακολουθούμε στο δαιδαλώδες εσωτερικό του Μοναστηριού,

με τις λαξευμένες πέτρες και τις ξυλοδεσιές και οδηγούμαστε στο ιερό. Η λειτουργία έχει αρχίσει. Μια περίεργη ηρεμία με κατακλύζει και σωπαίνω για λίγη ώρα. Το μυαλό μου αδειάζει και το βλέμμα μου μένει καρφωμένο στις εικόνες και τα αναμένα καντήλια.

Στο τέλος της λειτουργίας μας ξαναπλησιάζει ο Αρχιμανδρίτης. Μας οδηγεί στο κελί ενός μοναχού για να μας περιγράψει την ασκητική του ζωή, μετά περνάμε στην τράπεζα με την λιτή τοιχογραφία και φτάνουμε στο σκευοφυλάκιο με τα Βυζαντινά χειρόγραφα και το Ευαγγελιστάριο που είναι γραμμένο σε περγαμηνή.

Εκεί, μας εξηγεί πως το όνομα Χοζοβιώτισσα έιναι παραφθορά του ονόματος Χοζοβίτισσα ή Κοζιβίτισσα που σχετίζεται με το τοπωνύμιο Χοζιβά ή Κοζιβά, περιοχή στην Ιεριχώ, στους Αγίους Τόπους, όπου σύμφωνα με βυζαντινές πηγές υπήρχαν σημαντικά ορθόδοξα Μοναστήρια. Απο εκεί ήρθε η εικόνα της Παναγίας μετά από πολλές περιπέτειες.

Λίγο πριν τελειώσει η περιήγηση μας, ανεβαίνουμε στην αίθουσα των επισκεπτών. Εκεί υπάρχει ένα μεγάλο βιβλίο στο οποίο μπορεί να γράψει κανείς τις εντυπώσεις του. Εγώ γράφω μια ευχή. Από ποιόν τη ζητάω; Από την Παναγία; Από το απέραντo γαλάζιο; Ίσως από τον εαυτό μου και μόνο. Τι σημασία έχει πια, έχει πραγματοποιηθεί....

Ο Αρχιμανδρίτης χάνεται στο βάθος και μετά από λίγο μας φωνάζει να πάρουμε ο καθένας το ποτήρι του. Το άρωμα του γαρύφαλου γεμίζει το δωμάτιο. Ρακόμελο φτιαγμένο από τους μοναχούς θα πιείτε, μας λέει.
Ότι πρέπει για να μας μελώσει. Συνεχίζει να μας διηγείται το ταξίδι της εικόνας και να μας εξηγεί την θρησκευτική σημασία της Μονής. Μας ανοίγει και το μεγάλο παράθυρο για να θαυμάσουμε τη θάλασσα από ψηλά και μας παροτρύνει να βρέξουμε τα χείλη μας στην υγειά μας. Με την κουβέντα, πίνουμε τουλάχιστον δύο, μετά έρχονται και τα λουκουμάκια, σα γαζέλα τα κατέβηκα τα σκαλιά.


Έτσι έκλεισε λοιπόν η ημέρα εκείνη στο αγαπημένο αυτό νησί. Θέλω πολύ να γυρίσω πίσω. Ανυπομονώ να ξαναδώ στην Αμοργό. Αυτό το νησί σφήνωσε στην καρδιά μου όπως θαυματουργικά λένε ότι σφήνωσε και η Παναγιά στο βράχο.

Βέβαια, εάν σχεδιάσω και λιγο πιο πρακτικά το επόμενο ταξίδι μου, σίγουρα πρέπει να βελτιώσω πρώτα την φυσική μου κατάσταση, ναι , ναι... γιατί όπως και το κάνουμε, να την πω την αμαρτία μου, α ... ένα μικρό θεματάκι με τα σκαλοπάτια το έχω ... δεν το έχω;
Υ.Γ. Αν σας ενδιαφέρει να διαβάσετε περισσότερα, χωρίς το "πηγαίο" χιούμορ μου να παρεμβάλει, ένα περιεκτικό και σύντομο βιβλίο, το οποίο δίνουν και στην Μονή, είναι της Λίλας Μαραγκού "Η Μονή της Παναγιάς της Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό". Είτε πιστεύετε είτε όχι, η περιγραφή του Μοναστηριού και μόνο από αρχιτεκτονικής άποψης αξίζει τον κόπο.


1. flickr.com/photos/84296325@N00/2825283690
2. flickr.com/photos/7744908@N03/495959340
3. www.scubadive.gr/forum/showthread.php?t=552
4. www.igogreece.com/gr/GreeceReviews.asp?revCat...
5. panosx.blogspot.com/2008_07_01_archive.html
6. www.flickr.com/photos/8204396@N02/491577562/
7. flickr.com/photos/bluegallery/2047342696/
8. Ο Αρχιμανδρίτης, aegiali.wordpress.com/
9. www.travelcyclades.gr/islands/amorgos-greece.html