Ώρα 7:30π.μ. και εισέρχομαι σε διαβόητο ... δημόσιο νοσοκομείο με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Έχουμε ραντεβού με τον γιατρό για να μας δώσει ένα παραπεμπτικό αιματολογικών εξετάσεων.
Μετά την αιμοληψία ξεκινά η διανομή! Πρέπει να μοιράσω τα δύο πρώτα φιαλίδια στον δεύτερο όροφο και τα επόμενα δύο στον τρίτο, με ένα ρίγος να με κλονίζει και μόνο με την σκέψη ότι θα τα μπερδέψω!
Παίρνω το τελευταίο φιαλίδιο και πηγαίνω στο απέναντι κτίριο γιατί χρειάζομαι έγκριση από την κυρία Π. Μόλις μπαίνω στο γραφείο της εξηγώ τι θέλω και ότι πρέπει να πάω το αίμα σε ιδιωτική κλινική, άμεσα. "Καθίστε" μου λέει. Κάθομαι αλλά την παρακολουθώ με την άκρη του ματιού μου. Βλέπει το παραπεμπτικό και μεταμορφώνεται σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή. Μόνο που δεν έφτυσε. "Καλά αφού του έχω πει τόσες φορές να μην το γράφει έτσι", ψιθυρίζει έξαλλη στην απέναντι. "Τι είναι αυτός βρε παιδί μου. Να τον πάρω τώρα στο τηλέφωνο να τον χ………."; την ρωτάει. "Είσαι τρελή"; της απαντά η άλλη που είναι πιο πονηρή. "Στείλε το χαρτί στην Κ. να του τα ψάλλει αυτή"!
"Θα σας ταλαιπωρήσω λίγο", μου λέει. "Δεν θα υπογράψω εγώ. Θα πάρετε έγκριση από την Προϊσταμένη". "Μα μου είπαν να έρθω σε σας", επιμένω εγώ με αθώο ύφος. "Στην κυρία Κ. να πάτε" απαντά αυταρχικά και πετά το χαρτί στη άκρη του γραφείου της με απέχθεια.
Καθώς απομακρύνομαι αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι εγώ τώρα πρέπει να περιμένω σε τρεις ουρές μάλλον άνευ λόγου και αιτίας, ενώ θα μπορούσα να έχω ήδη φύγει, μία για την κυρία Κ., μία πίσω στο γιατρό για την διόρθωση και μια πάλι στην κυρία Κ. Κι όλα αυτά επειδή όλοι εκεί μέσα μισιούνται θανάσιμα για ένα περίεργο λόγο. Τους αναφέρεις το όνομα ενός συναδέρφου και τους γυρίζουν τ' άντερα. Χωρίς να υπολογίζουν λοιπόν την πιθανή πήξη ή σήψη ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να πάθει το αίμα στο μπουκαλάκι μου, με στέλνουν σαν το πρόβατο στην σφαγή. Ήθελαν διακαώς, όχι να με εξυπηρετήσουν, αλλά να βρουν τρόπο να εκδικηθούν τον συγκεκριμένο γιατρό.
Ρωτάω στις πληροφορίες σε ποιον όροφο είναι το γραφείο της Προϊσταμένης και μου απαντάνε στον πρώτο άλλα να ξέρω ότι τώρα βρίσκεται κάτω. Ανεβαίνω και βρίσκω δέκα άτομα να βρίζουν γιατί το γραφείο της είναι κλειδωμένο εδώ και 45 λεπτά. Ξανακατεβαίνω στο ισόγειο βρίσκω μια ανοιχτή πόρτα και ένα κεφάλι να ξεπροβάλλει πίσω από μια στοίβα φάρμακα. "Μήπως μπορείτε να ενημερώσετε την κυρία Κ. ότι είμαστε έντεκα άτομα που περιμένουμε για την υπογραφή της"; Παρά λίγο να λιποθυμίσει! Με πλησιάζει σαν να θέλει να μου πει μυστικό. "Εγώ", μου λέει έντρομη, "δεν μπορώ να πω κάτι τέτοιο, άμα θέλετε να το πείτε εσείς".
Τρομοκρατούμαι. Για να φοβάται έτσι αυτή σκέφτομαι ποιος ξέρει…. Παίρνω βαθιά ανάσα και μπαίνω πιο μέσα φωνάζοντας δυνατά. "Κυρία Κ. μήπως θα μπορούσατε να έρθετε στο γραφείο σας γιατί πρέπει να φύγω για να δώσω το αίμα…"
Μια τσιριχτή φωνή ακούγεται από το βάθος. "Να-πε-ρι-μέ-νε-τε". Μία μία τις τόνισε τις συλλαβές, με νόημα, ότι δηλαδή θα τα πούμε πάνω εμείς. Ανεβαίνω πάλι, και συμμετέχω στις γνωστές γκρίνιες για την άτιμη την κοινωνία, τι τραβάμε και τα γνωστά. Χωρίς όμως να κάνουμε τίποτα το ουσιαστικό για να διαμαρτυρηθούμε. Μετά από δέκα λεπτά περνά από μπροστά μου η κυρία Κ. Όχι δεν μοιάζει με την μάνα Alien που φαντάστηκα, είναι απλώς μια κοντή κυριούλα, λίγο κακομούτσουνη.
Έρχεται η σειρά μου και με κοιτά με βλοσυρό ύφος. "Μπα κακόχρονο να ΄χεις πρωί πρωί" σκέφτομαι. Ίσως να σκεφτόταν κι αυτή το ίδιο για μένα, βέβαια. "Βλέπετε να καθόμαστε"; με ρωτά με σαλεμένο βλέμμα. "Συγνώμη της λέω, αλλά αν δεν σας βρίσκει το κοινό τότε τι νόημα έχει..…". "Μα τι μου λέτε τώρα", με διακόπτει. Της επαναλαμβάνω που πρέπει να πάω μετά και μου απαντά ότι κακώς δεν ενημέρωσα τους γιατρούς ότι θα καθυστερήσω να παραδώσω το φιαλίδιο. "Και πώς θα μπορούσα να προβλέψω ότι ο λόγος που θα καθυστερήσω θα είστε εσείς επειδή δεν είστε στο πόστο σας"; τη ρωτάω τάχα μου. Κοντεύει να βγάλει αφρούς! Τόσο πολύ συγχύζεται που δεν προσέχει την παράλειψη του γιατρού γιατί δεν κοιτάζει καν το χαρτί, μόνο το υπογράφει με μίσος. "Τι είναι όλοι αυτοί εδώ μέσα θεέ μου σχώραμε", λέω στον εαυτό μου. Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε Ίδρυμα με τους ψυχασθενείς να έχουν καταλάβει το κτίριο. "Έπρεπε να τους πείτε να σας το φυγοκεντρίσουν"! Με μαλώνει. "Δεν έχω ιατρικές γνώσεις" της απαντάω "και δεν γνωρίζω τι είναι αυτό που μου λέτε". "Σας το λέω ΕΓΩ", μου λέει, "δεν σας φτάνει αυτό"; (?) "Μη μιλήσεις, μη μιλήσεις" λέει μια φωνή μέσα μου, "πάρε το παλιόχαρτο και φύγε!". Τελικά, ψελλίζω ένα μα δεν το ήξερα και μόλις γυρίζω την πλάτη μου μου φωνάζει, "Ποτέ δεν είναι αργά, να το θυμάστε αυτό!"... Φεύγω τρέχοντας!!!
Το αγαπημένο μου πρόσωπο όλη αυτή την ώρα καθόταν αμέριμνο. "Τελειώσαμε"; με ρωτά. "Τελειώσαμε" λέω χαμογελώντας.
Μετά από δύο εβδομάδες βγήκαν οι εξετάσεις και όλες οι τιμές ήταν φυσιολογικές. Τέλος καλό όλα καλά. Πάμε γι άλλα…
Οι χαρακτήρες με την σειρά που εμφανίστηκαν:
1. Maximus
2. Αγαπημένο πρόσωπο
3. Γιατρός
4. Κυρία Π.
5. H απέναντι κυρία
6. Κοπέλα στο γραφείο Πληροφοριών
7. Άτομα που περιμένουν
8. Φοβισμένη
9. Kυρία Κ. (Προϊσταμένη)
Νοσοκομείο "Bloody Hell"
*** Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική και έχει απόλυτη σχέση με την πραγματικότητα.
"Επειδή όλοι υποτιμάμε
Ανακοινώθηκαν με τόλμη η ημερομηνία και οι όροι (;) του ντιμπέιτ, παρότι δεν θα υπάρξει ούτε διάλογος ούτε έντονη αντιπαράθεση μεταξύ των πολιτικών αρχηγών. Μα ποιο ντιμπέιτ; Ένα "μείζον" τηλεοπτικό εγχείρημα ήσσονος σημασίας είναι. Απορώ. Γιατί δεν δίνουν χωριστές συνεντεύξεις να τελειώνουμε; Αφού μόνο εξ αποστάσεως ανταλλάσουν τα πυρά τους. Όπου δηλαδή δεν υπάρχει αντίλογος.
"Κόσμε, κόσμε, όλοι ακούστε,
βουνίσιοι, καμπίσιοι και ξένοι,
του κλέψαν μια χιλιάδα βόδια
και το βάλανε στα πόδια..." 
Ώρα 7:30π.μ. και εισέρχομαι σε διαβόητο ... δημόσιο νοσοκομείο με ένα αγαπημένο μου πρόσωπο. Έχουμε ραντεβού με τον γιατρό για να μας δώσει ένα παραπεμπτικό αιματολογικών εξετάσεων.
Όταν ήμουν παιδί παρακολουθούσα μαζί με τον παππού μου πολλές παραστάσεις του Καραγκιόζη. Αγαπημένοι μου ήρωες ήταν ο Μπάρμπα Γιώργος που δεν καταλάβαινε ποτέ τίποτα, ο Κολλητήρης με τα αδέρφια του που σκαρφίζονταν πονηριές και φυσικά ο ίδιος ο Καραγκιόζης ειδικά όταν αυτοσαρκαζόταν. Ένα καλοκαίρι αγόρασα τρεις φιγούρες από ένα πανηγύρι και το απόγευμα κάρφωσα ένα σεντόνι στο διάδρομο που οδηγούσε στην εξώπορτα. Άναψα τη μεγάλη λάμπα της θείας μου και μάζεψα όλα τα παιδιά της γειτονιάς. Η παράσταση είχε επιτυχία και όλοι έφυγαν χαρούμενοι εκτός από μένα. Κάποιο παιδάκι είπε στον πατέρα μου ότι ήταν πολύ αστεία η παράσταση αλλά λίγο ακριβή. Οι δικοί μου με μάλωσαν επειδή είχα το θράσος να κόψω εισιτήριο. Την άλλη μέρα έδωσα όλα τα χρήματα πίσω και ζήτησα συγνώμη. Στις επόμενες παραστάσεις η είσοδος ήταν ελεύθερη.
1. www.photoshoptalent.com 2. www.pbase.com
Τι πραγματικά σημαίνει η κατηγορία ότι "η χώρα διασύρεται διεθνώς";
Και παπαρούνες εσυνάντησα στο διάβα 'μ πέρα ως πέρα
Και τον καφέ 'μ ήπια
Και γλαροπούλια ετάισα και εύκολα γίναμ φίλοι
Και στην Αθήνα γύρισα λίγο μετά το δείλι
Και Καλό Μήνα εύχομαι γλυκύτατ eφίλοι .
