... Αυτό το "εγώ" που είναι υπό την επήρεια του ύπνου,
που δεν θα μπορούσε καν να πει μια φράση στο πρώτο ενικό,
αυτό το "εγώ" που,
υπό την επήρεια του ύπνου,
επαγρυπνά,
κανείς δεν ξέρει που,
και επιτρέπει στο σώμα να αναλάβει τις δυνάμεις του,
αυτό το "εγώ" είναι μάρτυς της επιθυμίας
όλων αυτών των επιθυμούντων
που ανατρέχουν στα βάθη του χρόνου,
γόνοι από μητέρα σε κόρη και από πατέρα σε γιο,
από τότε που ο κόσμος είναι κόσμος ...
" L'image inconsciente du corps"
(Η Ασυνείδητη Εικόνα του Σώματος)
της Françoise Dolto
"… Όταν έρχεται ο χειμώνας η βροχή είναι ευλογημένη στην Αφρική, που είναι πάντα Αύγουστος, αλλά στο Αρζάνο δεν είναι ευλογημένη, είναι καταραμένη!Τώρα θα σας εξηγήσω γιατί..
Όταν βρέχει, πλημμυρίζει όλο το Αρζάνο. Οι δρόμοι γίνονται ποτάμια, θάλασσες, καταρράκτες, βρύσες και κανένας δε μπορεί να γυρίζει πια. Ένα αυτοκίνητο που μπαίνει στο Αρζάνο που βρέχει, βουλιάζει.Οι υπόνομοι βουλώνουμε και βγάζουνε έξω τα νερά, τα ποντίκια φεύγουνε από αυτούς. Στο σπίτι μου βρέχει ακόμα περισσότερο... Στάζει απ’ όλες τις μεριές και γω δε μπορώ να διαβάσω, τα βιβλία γίνονται μούσκεμα…
... Όταν η βροχή έχει τελειώσει, όλο το σπίτι μυρίζει μούχλα, βρωμάμε νερό! Η μάνα μου με κάτι σαν κουβά μαζεύει όλα τα νερά από όλα τα δωμάτια, ο πατέρας μου κοιτάζει τους μουσκεμένους τοίχους, τη γιαγιά μου την παίρνουνε από τη μέση. Εγώ τότε βγαίνω, γιατί όλοι είναι τρελοί από τα νευρικά τους και μπορεί να με χτυπήσουνε χωρίς λόγο.
Γι’ αυτό μερικές φορές δε διαβάζω γιατί βρέχει... "
Απόσπασμα παιδικής έκθεσης από το βιβλίο "Εγώ ελπίζω να την βολέψω" - Δημοτικό Σχολείο Αρζάνο
Φωτογραφία: www.theparentspeaceplan.com, Μουσική: Four Seasons
10/26/2009
..Do I dare Disturb the universe?
In a minute there is time
For decisions and revisions which a minute will reverse.
For I have known them all already, known them all- Have known the evenings, mornings, afternoons, I have measured out my life with coffee spoons;
I know the voices dying with a dying fall Beneath the music from a farther room.
So how should I presume?..
T. S. Eliot
Φωτογραφία: Steve Augle Μουσική: Forrest Gump-Soundtrack
Ήρθε πάλι αυτή η καταραμένη μέρα να πληρώσω το τίμημα μου και να σπαταλήσω άσκοπα αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου σ’ αυτήν την κολασμένη δημόσια υπηρεσία. Τα νεύρα μου τσιτώθηκαν όταν ξαναείδα το μηχάνημα έκδοσης αριθμών προτεραιότητας χαλασμένο και το νούμερο 3 να αναγράφεται κατακόκκινο στον ηλεκτρονικό πίνακα για τέταρτη συνεχή χρονιά.
Τα αυτοσχέδια χαρτάκια που είχαν ετοιμάσει οι υπάλληλοι δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους αφού τα μισά δεν γίνονται αντιληπτά από το κοινό κατά την είσοδο του και τα άλλα μισά ήταν διασκορπισμένα στο πάτωμα, με αποτέλεσμα ο μπροστινός μου να έχει το νούμερο 25 κι εγώ το 12. Κάποιος έκανε το λάθος να αναρωτηθεί μήπως δεν ήταν αποτελεσματικός αυτός ο τρόπος και μια στεντόρεια φωνή ακούστηκε πίσω από το γκισέ να τον μαλώνει αυστηρά. Δεν ξαναμίλησε κανείς και όλοι προχωρούσαμε σαν τα πρόβατα στη σφαγή.
Oύτε πέντε λεπτά δεν άντεξα και παραλίγο να πιαστώ μαλλί με μαλλί με μια μικροκαμωμένη κυριούλα που κουτσοπονηρευόταν επιμένοντας ότι είχε έρθει πολύ πριν από μένα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι σε μια υπάλληλο επειδή με την ανοργανωσιά τους κάθε φορά μας δημιουργούν τόση σύγχυση αναγκάζοντας μας να εμπλεκόμαστε σε ανούσιες αλλά ψυχοφθόρες μικροπαρεξηγήσεις. Το μόνο που άκουσα ήταν ότι "μόλις την περασμένη εβδομάδα είχε χαλάσει το μηχάνημα". "Μα είναι τέσσερα χρόνια που βλέπω το νούμερο 3 κολλημένο" της είπα. "Ε όχι και τέσσερα χρόνια", ακούστηκε μια τσούγδω από το βάθος. Μμ… είχα ήδη ζεσταθεί.. ακριβώς όπως μαρσάρουν οι μηχανές των τρακτέρ λίγο πριν διακοπεί η κυκλοφορία.
Μετά από ώρα, ήρθε και η δική μου σειρά, όπου για πρώτη φορά μου ζήτησαν το IBAN μου. "Δεν έχω μαζί μου το βιβλιάριο" τους εξήγησα, "διότι δεν το αναφέρατε στην τηλεφωνική μας συνομιλία όταν σας ρώτησα τι χρειάζεται να προσκομίσω φέτος. Μπορώ όμως να τηλεφωνήσω και …". "Αποκλείεται" μου είπε ορθά κοφτά η υπάλληλος και με βλέμμα τσιπούρας ιχθυοτροφείου μου με αφόπλισε, "το θέλουμε γραπτώς, θα πάτε στην τράπεζα και θα ξαναέρθετε" μου απαντά. "Εννοείτε ότι θα ξαναστηθώ στην ίδια ουρά με τα… τριάντατόσα (!) άτομα στην οποία βρισκόμουν μια ολόκληρη ώρα επειδή τρεις συνάδερφοί σας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ". "Α δεν ξέρω.. αν σας αφήσουν οι υπόλοιποι να περάσετε… τι να σας κάνω εγώ, παρακαλέστε τους". "Τι λέτε κυρία μου" της φώναξα και σαν να θόλωσε το μάτι μου, πως δεν έπαθα αποκόλληση… κι όπως χτύπησα το στυλό που κρατούσα για να υπογράψω με δύναμη στον πάγκο, έκανε ένα εντυπωσιακό τριπλό άξελ, πέρασε μέσα από το γκισέ και πέτυχε την τσιπούρα στο λαιμό. Απίστευτο, σκέφτηκα, μα και να την είχα βάλει σημάδι δεν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά.
Σηκώθηκε όρθια και άρχισε να ωρύεται. Ο συνάδερφος δίπλα της μάλλον πιο παλιός και έμπειρος της ψιθύρισε ότι δεν είναι σωστό να φωνάζει και κάτι άλλο που δεν το ‘πιασε
τ’ αυτί μου. Τελικά όταν γύρισα την πλάτη μου για να φύγω, την άκουσα να μου λέει, "Όταν έρθετε.. να εδώ έχω τον φάκελο σας.." και τον ακούμπησε απαλά δίπλα της χτυπώντας τον ελαφρά δυο τρεις φορές πατ πατ πατ … "δεν χρειάζεται να περιμένετε πάλι στη ουρά…" Αυτά μου είπε το στόμα της γιατί τα μάτια της έλεγαν άλλα.
Παρά την επίτευξη του στόχου, αλλόφρων και χωρίς καθόλου σκέψη εγκλωβίστηκα στην πόρτα ελέγχου ασφαλείας της τράπεζας αφού δεν άναβε το ρημαδιασμένο πράσινο φωτάκι και δεν άκουγα την φωνή που μου έδινε οδηγίες, αλλά να' ναι καλά ο "άνθρωπος" πουγκάριξε πίσω μου "Βγάλε το καπέλο….. να τελειώνουμεεε.." και με συνέφερε. Είπε και κάτι άλλο αλλά ντρέπομαι να το γράψω.. κυρίως γιατί σ΄ αυτήν την πόλη αντί να διευκολύνουμε τον συνάνθρωπό μας ακόμα κι αν τον βλέπουμε σαστισμένο, κοιτάζουμε πώς να βρούμε την ευκαιρία να βγάλουμε τα σωθικά μας πάνω του.
Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα σε δέκα μόνο λεπτά είχα στα χέρια μου το πολυπόθητο ΙΒΑΝ. Το κοιτάζω με δέος και τι διαπιστώνω;Ένας αριθμός, σημαντικός δε λέω, αλλά που είναι γραμμένος με στυλό σε μια λευκή σελίδα Α4 χωρίς καμία υπογραφή ή κάποια σφραγίδα, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ χωρίς να πάω καν στην τράπεζα! Ή μήπως όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι… μυστήρια πράγματα, εδώ δεν έχουν καταφέρει να φωνάξουν κάποιον να επισκευάσει ένα μηχάνημα, θα εξετάσουν τα δακτυλικά αποτυπώματα του τραπεζικού υπαλλήλου για να πιστοποιήσουν την εγκυρότητά του ΙΒΑΝ μου; Tι παράδοξο!
Ξαναπήγα στην υπηρεσία. Η κυρία με την οποία είχα επιτυχώς.. συναναστραφεί νωρίτερα, με εντόπισε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και μου έγνεψε βιαστικά να περάσω "από μέσα", έχοντας ένα αηδιαστικό χαμόγελο αλλά ταυτόχρονα ένα υφάκι του στυλ δεν θέλουμε φασαρίες εδώ, ας τελειώνουμε με σένα το συντομότερο δυνατό. Σύμφωνα με τους κανόνες των δημοσίων σχέσεων δεν αφήνουμε ποτέ κάποιον που δημιουργεί πρόβλημα δημοσίως ανεξέλεγκτο, τον απομονώνουμε με τρόπο και "εντέχνως" τον…εξυπηρετούμε… ΧΘΕΣ! Αμφιβάλλω αν το γνώριζε η ίδια και μάλλον κάποιος της έκανε μαθήματα "πι αρ"μέχρι να επιστρέψω. Ευτυχώς όμως, τέλος καλό όλα καλά. Τουλάχιστον δεν πήγε η μέρα μου στράφι.
10/21/2009
Act III Opens in pitch darkness. Soft sea sounds. After several seconds of nothing, a voice from the dark...
(Sailor voices indicate that Rosencrantz and Guildenstern are on a boat)
G: Are you there? R: Where? G: (Bitterly) A flying start…
Pause
R: Is that you? G: Yes. R: How do you know? G: (Explosion) Oh-for-God’s-shake! R: We’re not finished, then? G: Well, we’re here, aren’t we? R: Are we? I can’t see a thing. G: You can still think, can’t you? R: I think so. G: You can still talk. R: What should I say? G: Don’t bother. You can feel, can’t you? R: Ah! There’s life in me yet! G: What are you feeling? R: A leg. Yes, it feels like my leg. G: How does it feel? R: Dead. G: Dead? R: (Panic) I can’t feel a thing! G: Give it a pinch! (Immediately he yelps) R: Sorry G: Well, that’s cleared that up
... ήταν πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο φρούτο και από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν συνδεδεμένο με τον κύκλο της φύσης. Σημάδευε την αλλαγή των εποχών, το πέρασμα δηλαδή από την άνοιξη στο καλοκαίρι, ίσως επειδή τότε ανθίζει, βγάζοντας τα πανέμορφα πορτοκαλί λουλούδια του.
Ήταν επίσης συνδεδεμένο με την Αφροδίτη. Ο μύθος λέει ότι η θεά ανακάλυψε το φρούτο στη Φοινίκη και μαζί με το τριαντάφυλλο, το οποίο ανθίζει την ίδια εποχή, έγιναν σύμβολα του έρωτα. Στον ναό της Αφροδίτης, στην Κύπρο, πάντα υπήρχαν ροδιές φυτεμένες. Η μυθική προέλευση του φρούτου μπορεί να περιέχει και ένα νήμα αλήθειας. Ίσως δεν ήταν τυχαίο που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν το ρόδι mala Punica (μήλο της Φοινίκης)”.
Aπόσπασμα από άρθρο στα ΝΕΑ, 2002
Φωτογραφία : Δική μου, με τίτλο, "Ένας καρπός από τη ροδιά μου"
Μουσική : Libertango
10/05/2009
"... Ήταν ένα δρομάκι προς λογής λογής παραδείσους αυτό το στενόμακρο καφενεδάκι, μια γόνιμη γης σπαρμένη όνειρα και πόθους, ανθισμένη από τούτα τα φλογάτα και θεόφτωχα νιάτα...
Οι κουβέντες άρχιζαν πάντα με μια υπόσχεση, που δεν τέλειωνε, σαν ένα βέλος που το πετούσαν στο σκοτάδι και δε νοιάζονταν να κοιτάξουν πού έπεφτε: Όταν θα πάμε στο Παρίσι... όταν θα τυπώσω το πρώτο μου βιβλίο... Όταν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση... όταν θα κάμω την πρώτη μου έκθεση....
Τί όμορφη που είναι η ζωή!! Και να βρέχει, να βρέχει... Και να μην έχεις παλτό και τα χέρια σου να τρέμουν και να 'ναι το στομάχι σου άδειο αλλά εσύ να μην τα συλλογιέσαι όλα τούτα καθόλου... Τί όμορφη που είναι η ζωή!!!..."
Απόσπασμα από την Αστροφεγγιά, του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου
Μουσική: Την Ζωή μου Ξετυλίγω
*Ίσως ακούσετε κάποιο άλλο τραγούδι απ' αυτό που γράφω, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με το ραδιοφωνάκι μου. Ελπίζω να το διορθώσω σύντομα.
