Οutta this World

Ήρθε πάλι αυτή η καταραμένη μέρα να πληρώσω το τίμημα μου και να σπαταλήσω άσκοπα αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου σ’ αυτήν την κολασμένη δημόσια υπηρεσία. Τα νεύρα μου τσιτώθηκαν όταν ξαναείδα το μηχάνημα έκδοσης αριθμών προτεραιότητας χαλασμένο και το νούμερο 3 να αναγράφεται κατακόκκινο στον ηλεκτρονικό πίνακα για τέταρτη συνεχή χρονιά.

Τα αυτοσχέδια χαρτάκια που είχαν ετοιμάσει οι υπάλληλοι δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους αφού τα μισά δεν γίνονται αντιληπτά από το κοινό κατά την είσοδο του και τα άλλα μισά ήταν διασκορπισμένα στο πάτωμα, με αποτέλεσμα ο μπροστινός μου να έχει το νούμερο 25 κι εγώ το 12. Κάποιος έκανε το λάθος να αναρωτηθεί μήπως δεν ήταν αποτελεσματικός αυτός ο τρόπος και μια στεντόρεια φωνή ακούστηκε πίσω από το γκισέ να τον μαλώνει αυστηρά. Δεν ξαναμίλησε κανείς και όλοι προχωρούσαμε σαν τα πρόβατα στη σφαγή.

Oύτε πέντε λεπτά δεν άντεξα και παραλίγο να πιαστώ μαλλί με μαλλί με μια μικροκαμωμένη κυριούλα που κουτσοπονηρευόταν επιμένοντας ότι είχε έρθει πολύ πριν από μένα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι σε μια υπάλληλο επειδή με την ανοργανωσιά τους κάθε φορά μας δημιουργούν τόση σύγχυση αναγκάζοντας μας να εμπλεκόμαστε σε ανούσιες αλλά ψυχοφθόρες μικροπαρεξηγήσεις. Το μόνο που άκουσα ήταν ότι "μόλις την περασμένη εβδομάδα είχε χαλάσει το μηχάνημα". "Μα είναι τέσσερα χρόνια που βλέπω το νούμερο 3 κολλημένο" της είπα. "Ε όχι και τέσσερα χρόνια", ακούστηκε μια τσούγδω από το βάθος. Μμ… είχα ήδη ζεσταθεί.. ακριβώς όπως μαρσάρουν οι μηχανές των τρακτέρ λίγο πριν διακοπεί η κυκλοφορία.

Μετά από ώρα, ήρθε και η δική μου σειρά, όπου για πρώτη φορά μου ζήτησαν το IBAN μου. "Δεν έχω μαζί μου το βιβλιάριο" τους εξήγησα, "διότι δεν το αναφέρατε στην τηλεφωνική μας συνομιλία όταν σας ρώτησα τι χρειάζεται να προσκομίσω φέτος. Μπορώ όμως να τηλεφωνήσω και …". "Αποκλείεται" μου είπε ορθά κοφτά η υπάλληλος και με βλέμμα τσιπούρας ιχθυοτροφείου μου με αφόπλισε, "το θέλουμε γραπτώς, θα πάτε στην τράπεζα και θα ξαναέρθετε" μου απαντά. "Εννοείτε ότι θα ξαναστηθώ στην ίδια ουρά με τα… τριάντατόσα (!) άτομα στην οποία βρισκόμουν μια ολόκληρη ώρα επειδή τρεις συνάδερφοί σας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ". "Α δεν ξέρω.. αν σας αφήσουν οι υπόλοιποι να περάσετε… τι να σας κάνω εγώ, παρακαλέστε τους". "Τι λέτε κυρία μου" της φώναξα και σαν να θόλωσε το μάτι μου, πως δεν έπαθα αποκόλληση… κι όπως χτύπησα το στυλό που κρατούσα για να υπογράψω με δύναμη στον πάγκο, έκανε ένα εντυπωσιακό τριπλό άξελ, πέρασε μέσα από το γκισέ και πέτυχε την τσιπούρα στο λαιμό. Απίστευτο, σκέφτηκα, μα και να την είχα βάλει σημάδι δεν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά.

Σηκώθηκε όρθια και άρχισε να ωρύεται. Ο συνάδερφος δίπλα της μάλλον πιο παλιός και έμπειρος της ψιθύρισε ότι δεν είναι σωστό να φωνάζει και κάτι άλλο που δεν το ‘πιασε

τ’ αυτί μου. Τελικά όταν γύρισα την πλάτη μου για να φύγω, την άκουσα να μου λέει, "Όταν έρθετε.. να εδώ έχω τον φάκελο σας.." και τον ακούμπησε απαλά δίπλα της χτυπώντας τον ελαφρά δυο τρεις φορές πατ πατ πατ … "δεν χρειάζεται να περιμένετε πάλι στη ουρά…" Αυτά μου είπε το στόμα της γιατί τα μάτια της έλεγαν άλλα.

Παρά την επίτευξη του στόχου, αλλόφρων και χωρίς καθόλου σκέψη εγκλωβίστηκα στην πόρτα ελέγχου ασφαλείας της τράπεζας αφού δεν άναβε το ρημαδιασμένο πράσινο φωτάκι και δεν άκουγα την φωνή που μου έδινε οδηγίες, αλλά να' ναι καλά ο "άνθρωπος" που γκάριξε πίσω μου "Βγάλε το καπέλο….. να τελειώνουμεεε.." και με συνέφερε. Είπε και κάτι άλλο αλλά ντρέπομαι να το γράψω.. κυρίως γιατί σ΄ αυτήν την πόλη αντί να διευκολύνουμε τον συνάνθρωπό μας ακόμα κι αν τον βλέπουμε σαστισμένο, κοιτάζουμε πώς να βρούμε την ευκαιρία να βγάλουμε τα σωθικά μας πάνω του.

Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα σε δέκα μόνο λεπτά είχα στα χέρια μου το πολυπόθητο ΙΒΑΝ. Το κοιτάζω με δέος και τι διαπιστώνω; Ένας αριθμός, σημαντικός δε λέω, αλλά που είναι γραμμένος με στυλό σε μια λευκή σελίδα Α4 χωρίς καμία υπογραφή ή κάποια σφραγίδα, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ χωρίς να πάω καν στην τράπεζα! Ή μήπως όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι… μυστήρια πράγματα, εδώ δεν έχουν καταφέρει να φωνάξουν κάποιον να επισκευάσει ένα μηχάνημα, θα εξετάσουν τα δακτυλικά αποτυπώματα του τραπεζικού υπαλλήλου για να πιστοποιήσουν την εγκυρότητά του ΙΒΑΝ μου; Tι παράδοξο!

Ξαναπήγα στην υπηρεσία. Η κυρία με την οποία είχα επιτυχώς.. συναναστραφεί νωρίτερα, με εντόπισε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και μου έγνεψε βιαστικά να περάσω "από μέσα", έχοντας ένα αηδιαστικό χαμόγελο αλλά ταυτόχρονα ένα υφάκι του στυλ δεν θέλουμε φασαρίες εδώ, ας τελειώνουμε με σένα το συντομότερο δυνατό. Σύμφωνα με τους κανόνες των δημοσίων σχέσεων δεν αφήνουμε ποτέ κάποιον που δημιουργεί πρόβλημα δημοσίως ανεξέλεγκτο, τον απομονώνουμε με τρόπο και "εντέχνως" τον…εξυπηρετούμε… ΧΘΕΣ! Αμφιβάλλω αν το γνώριζε η ίδια και μάλλον κάποιος της έκανε μαθήματα "πι αρ" μέχρι να επιστρέψω. Ευτυχώς όμως, τέλος καλό όλα καλά. Τουλάχιστον δεν πήγε η μέρα μου στράφι.