Δεν είναι μόνο τα παρακάτω φυσικά αυτά που με ενοχλούν αλλά έτσι κουβέντα να γίνεται, για να αναρωτιόμαστε καμιά φορά, μη φταίνε οι έντονοι ρυθμοί της πόλης, μη φταίει ο σύγχρονος τρόπος σκέψης ή μπας και έχουμε παρατήσει αυτό που είμαστε και ασχολούμαστε με αυτό που παριστάνουμε γιατί τελικά αυτό έχει απομείνει. Παρατηρώ καθημερινά διάφορους ανθρώπους γύρω μου και σκέφτομαι σοβαρά την εκδοχή να έχουμε μεταλλαχθεί σε ένα άλλο είδος. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ επικίνδυνο είναι o λόγoς όσων δεν είναι ευδιάκριτος και κρύβει ένα σωρό σκοπιμότητες ή αντιφάσεις. Με ανησυχούν όσοι είναι υπέρμαχοι των κανόνων τους οποίους όμως ούτε οι ίδιοι δεν τηρούν. Ακόμα χειρότερα με φοβίζει ο εγωκεντρισμός όσων βαφτίζουν παράλογες απαιτήσεις τα αυτονόητα και θυμώνω με όσους συμπληρώνουν τα λόγια των άλλων, οι οποίοι μάταια κάτι διαφορετικό προσπαθούν να αρθρώσουν. Με απογοητεύουν επίσης όσοι κορνάρουν σαν μανιακοί στους μπροστινούς ενώ το φανάρι δεν έχει γίνει ακόμα πράσινο ή σε όσους έχουν το "θράσος" να αφήσουν τη γιαγιά και τη μητέρα με το καρότσι να περάσουν, αλλά και όσοι βρίζουν πρώτοι επειδή είναι σίγουροι ότι το ίδιο θα έπρατταν και οι άλλοι. Με στενοχωρούν όσοι κρίνουν τους συνανθρώπους τους μέσα σε δευτερόλεπτα με αφορμή την επιλογή ενός βιβλίου ή μιας μουσικής χωρίς καν να ενδιαφερθούν να μάθουν την αλήθεια και θεωρώ άσκοπο έστω και να προσπαθήσει κανείς να εμπιστευτεί ανθρώπους που δείχνουν ότι ακούν τους συνομιλητές τους, ενώ στην πραγματικότητα απλώς προετοιμάζουν τη δική τους αποστομωτική απάντηση. Επι της ουσίας βέβαια το ερώτημα που για μένα παραμένει είναι, αν υπάρχει ακόμα εκείνο που πραγματικά είμαστε ή υπάρχει μόνο αυτό που παριστάνουμε. Σε πολλές περιπτώσεις πάντως και τα δύο είναι τρομαχτικά.
