Οι Μοιραίοι

 ... Ποτές ο Σολωμός και τό έργο του δεν είχανε τόσην επικαιρότητα όσο σήμερα. Μέσα στα (εκατό) χρόνια που πέρασαν από το θάνατο του Ποιητή, ποτές η Πατρίδα δεν είχε τόσην ανάγκη της παρουσίας του. Και τόσο στάθηκε μεγάλ΄ η πίεση "εκ των κάτω" πρός τα "ανω", ώστε κι αυτό το κράτος αναγκάστηκε να τον τιμήσει τον Ποιητή. Τόνε γιορτάζει, τυπικά βέβαια, για να τον ξαναθάψει ουσιαστικά στον ίδιο λάκκο με την Ελευθερία.

Ή εθνική ελευθερία του "Ύμνου", η ηθική ελευθερία των "Πολιορημένων" κ΄ η πνευματική ελευθερία του "Διαλόγου" εξακολουθούνε να είναι τα πιο θετικά αιτήματα του λαού μας. Και στον αγώνα του για την κατάχτηση των τριών αυτών αγαθών, ο Σολωμός είτανε κ΄ είναι ο πρώτος οδηγός.

Αλλά και μια τέταρτη ελευθερία πήρε τη θέση του πιο φλογερού ιδανικού της ανθρωπότητας σήμερα: η κοινωνική ελευθερία και για την πραγμάτωση τούτης της ελευθερίας ο Σολωμός είναι και πάλιν πρώτος οδηγός. Όταν στέφεται εναντίον της αριστοκρατίας και πάει με το έθνος, αυτή του η πράξη έχει κοινωνική σημασία. Το ίδιο κοινωνική σημασία έχει κι ο πόνος του, για τη δυστυχία του καταπροδομένου λαού: 

"Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κ΄ ηγαπημένε,

πάντοτ΄ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε"

Ποιός απατά και ποιος προδίδει το λαό;

Όχι βέβαια ο ίδιος ο λαός τον εαυτό του!

Απόσπασμα από τα ΑΙΣΘΗΤΙΚΑ ΚΡΙΤΙΚΑ ΣΟΛΩΜΙΚΑ του Κώστα Βάρναλη - Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ - Δεκέμβριος του 1979

(Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω το κείμενο στην αυθεντική του μορφή)

Τον τίτλο δανείστηκα από το γνωστό ποίημα του Κ. Βάρναλη.

Η φωτογραφία και το ποίημα βρίσκονται εδώ