Πάντα υπάρχει μια αιτία και τα παιδιά θέλουν να τη γνωρίζουν.

Στην αρχή είναι εύκολο αλλά όταν μεγαλώνουν, δε γλιτώνουμε. Θα μας βομβαρδίσουν με τα "γιατί" τους. Διαβάζουμε βιβλία, ψάχνουμε για άρθρα στο διαδίκτυο, μιλάμε με παιδαγωγούς και με ανθρώπους θεωρητικά πιο έμπειρους από εμάς, αλλά ποτέ δεν είμαστε πραγματικά έτοιμοι. Μήπως εμείς είχαμε σαφείς απαντήσεις στα "δύσκολα" ερωτήματά μας τα πρώτα χρόνια της ζωή μας; Οι εποχές όμως αλλάζουν. Τα παιδιά αλλάζουν. Σήμερα καλούνται να επεξεργαστούν περισσότερη πληροφορία από ότι είχαμε εμείς στην ηλικία τους και ζητούν άμεσες απαντήσεις. Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να αντλεί το συναίσθημα της εμπιστοσύνης από τον ενήλικα, είτε αυτός είναι δάσκαλος είτε γονιός. Γνωρίζουμε όμως ότι στην πράξη δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, ούτε μαγικές συνταγές. Η εμπιστοσύνη χτίζεται, δεν είναι δεδομένη στις ανθρώπινες σχέσεις και το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα του σύγχρονου κόσμου. Έχοντας όλα αυτά στο νου λοιπόν οφείλουμε ως ενήλικες να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως πόσο λεπτοί είναι οι χειρισμοί που απαιτούνται για να εντάξουμε τόσα "ξένα" στοιχεία στον εύθραυστο κόσμο τους. Όταν δε, διαφωνούμε, τα πράγματα μπερδεύονται, γιατί δεν έχουμε διαμορφώσει όλοι την ίδια άποψη για το τι θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα παιδί όταν για παράδειγμα μας ρωτήσει γιατί το σκυλάκι είναι ακόμα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου ή γιατί δεν μας παίρνει τηλέφωνο πια ο παππούς. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια, άλλοι να λέμε τη μισή, οπότε όταν παιδιά με αντίθετες "κατευθύνσεις" βρεθούν στην ίδια ομάδα, οι απογοητεύσεις είναι αναπόφευκτες και εμείς δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις.  Μπορούμε όμως, αν και δεν είναι εφικτό να "διαβάζουμε" τις ασυνείδητες διεργασίες μέσα στο μυαλό τους, να βρίσκουμε συνεχώς καλύτερους τρόπους για να ξεδιαλύνουμε τουλάχιστον όσα εκλαμβάνουν ως υπερβολικά δραματικά ή περίπλοκα.

.

Όλοι είμαστε μικροί "ήρωες"

 Janine Linning

Μ’ αρέσει αυτό το άγριο "Reshaping of the World"! Δεν έχουμε και άλλα περιθώρια βέβαια. Όσοι φάγανε φάγανε. Ναι , ναι, αυτό πιστεύω και μπορεί βέβαια να μην ανήκουν όλοι στην πλουτοκρατία αυτή τη στιγμή που μιλάμε αλλά όσο να’ ναι πολλοί έχουν κάνει το "κουμάντο" τους κι έχουν εξασφαλίσει το "κατιτίς" τους. Θυμάμαι εκείνη την τόσο εντυπωσιακή σκηνή με τον τυφλό (I can see.. I can seee) στο Jesus of Nazareth. Μήπως δεν θα το δούμε κι αυτό; Πως θα δικαιολογηθούν τόσοι δήθεν ανήμποροι που παίρνουν αναπηρικές συντάξεις μαϊμού. Μα δεν θυμώνω μ’ αυτούς, όχι, οι άλλοι με εξοργίζουν, αυτοί που έχουν και την εξουσία και λαδώνονται. Αυτοί που νομιμοποιούν τεχνηέντως την απάτη, μέσα στα πλαίσια πάντα των διαμαρτυριών για περισσότερη δημοκρατία. Μα η δημοκρατία δε στηρίζεται στην ευνομία;  Η δημοκρατία δεν προϋποθέτει συμβολή των πολιτών με, αν μη τι άλλο, κοινωνική συνείδηση, στην οικονομική ευημερία της χώρας τους; Ε λοιπόν, ώρες ώρες διαολίζομαι και μετανιώνω, κυρίως που δεν πρόλαβα κι εγώ να "φάω", να "φτιαχτώ" οικονομικά. Γιατί τώρα; Που; Πως; Με το σταυρό στο χέρι; Κλείσαν οι δρόμοι. Aαχ too much O-Captaining κι αποκοιμηθήκαμε. Κι  από ηρωισμό; Μπόλικο. Μικροαστικοί ήρωες της χουντοφασιστικής αρπαχτής, του παρωπιδισμού, του ωχαδερφισμού (για να το πω πιο ευγενικά), ενός ψευτοτραμπουκισμού και μιας παγωμένης τάχα μου επανάστασης, που όλα τα σφάζουν όλα τα μαχαιρώνουν, χλευάζοντας και ποδοπατώντας όσους διαρκώς παλεύουν ακόμα και για τα αυτονόητα. Απ’ όλα έχει ο μπαχτσές. Άλλωστε τι είναι "ήρωας"; Αυτός που αψηφά οποιοδήποτε κίνδυνο προκειμένου να υπηρετήσει την "ιδεολογία" του. 

1. Τον Τίτλο δανείστηκα από το παραμύθι των Uli Geibler και Gunther Jacobs για να συμπληρώσω το κερασάκι στη σατιρική (κατά τη ταπεινή μου άποψη) αυτή ανάρτηση. Η ιστορία πραγματεύεται  το θέμα της δύναμης που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του και πόσα μπορεί να καταφέρει ακόμα και αν δεν είναι εκ φύσεως ο πιο ισχυρός ή ο πιο όμορφος. Αυτά είναι φυσικά τα νόστιμα που λέμε στα παιδιά όταν είναι μικρά για να μην τους αναιρέσουμε από νωρίς την πιθανότητα να παλέψουν, όταν χρειαστεί, ακόμα κι αν ο αγώνας είναι άνισος. Μη γελιόμαστε όμως, εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε καλά. Ένας είναι ο δρόμος, ο σύντομος, εκεί που άμα κλέψεις, άμα λαδώσεις και άμα λαδωθείς, μέχρι και το σαλιγκαράκι μπορεί να πάει πιο γρήγορα κι ο ασβός να μυρίζει ομορφότερα.

2. Φωτογραφία:  Γιατί έχουμε τρελό κέφι πάραυτα, έτσι για να πάμε κόντρα στην ΕΜΥ, που προβλέπει νέα επιδείνωση από αύριο.

3. Moυσική: Γιατί μου άρεσε η αφιέρωση που άκουσα στον Red,  "Δεν πρόκειται για τo sex scandal που ταλαιπωρεί τον Ιταλό Πρωθυπουργό, αλλά αυτή η Ruby είναι η μόνη Ruby που ξέρουμε".

.