Πάντα υπάρχει μια αιτία και τα παιδιά θέλουν να τη γνωρίζουν.

Στην αρχή είναι εύκολο αλλά όταν μεγαλώνουν, δε γλιτώνουμε. Θα μας βομβαρδίσουν με τα "γιατί" τους. Διαβάζουμε βιβλία, ψάχνουμε για άρθρα στο διαδίκτυο, μιλάμε με παιδαγωγούς και με ανθρώπους θεωρητικά πιο έμπειρους από εμάς, αλλά ποτέ δεν είμαστε πραγματικά έτοιμοι. Μήπως εμείς είχαμε σαφείς απαντήσεις στα "δύσκολα" ερωτήματά μας τα πρώτα χρόνια της ζωή μας; Οι εποχές όμως αλλάζουν. Τα παιδιά αλλάζουν. Σήμερα καλούνται να επεξεργαστούν περισσότερη πληροφορία από ότι είχαμε εμείς στην ηλικία τους και ζητούν άμεσες απαντήσεις. Είναι πολύ σημαντικό για ένα παιδί να αντλεί το συναίσθημα της εμπιστοσύνης από τον ενήλικα, είτε αυτός είναι δάσκαλος είτε γονιός. Γνωρίζουμε όμως ότι στην πράξη δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, ούτε μαγικές συνταγές. Η εμπιστοσύνη χτίζεται, δεν είναι δεδομένη στις ανθρώπινες σχέσεις και το κάθε παιδί είναι ξεχωριστό, αντιδρά διαφορετικά στα ερεθίσματα του σύγχρονου κόσμου. Έχοντας όλα αυτά στο νου λοιπόν οφείλουμε ως ενήλικες να συνειδητοποιήσουμε εγκαίρως πόσο λεπτοί είναι οι χειρισμοί που απαιτούνται για να εντάξουμε τόσα "ξένα" στοιχεία στον εύθραυστο κόσμο τους. Όταν δε, διαφωνούμε, τα πράγματα μπερδεύονται, γιατί δεν έχουμε διαμορφώσει όλοι την ίδια άποψη για το τι θα πρέπει να απαντήσουμε σε ένα παιδί όταν για παράδειγμα μας ρωτήσει γιατί το σκυλάκι είναι ακόμα ξαπλωμένο στη μέση του δρόμου ή γιατί δεν μας παίρνει τηλέφωνο πια ο παππούς. Κάποιοι θεωρούν ότι πρέπει να λέμε όλη την αλήθεια, άλλοι να λέμε τη μισή, οπότε όταν παιδιά με αντίθετες "κατευθύνσεις" βρεθούν στην ίδια ομάδα, οι απογοητεύσεις είναι αναπόφευκτες και εμείς δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε σε τέτοιες περιπτώσεις.  Μπορούμε όμως, αν και δεν είναι εφικτό να "διαβάζουμε" τις ασυνείδητες διεργασίες μέσα στο μυαλό τους, να βρίσκουμε συνεχώς καλύτερους τρόπους για να ξεδιαλύνουμε τουλάχιστον όσα εκλαμβάνουν ως υπερβολικά δραματικά ή περίπλοκα.

.