Χάσαμε άλλη μια δασκάλα, στοπ

Το περιβάλλον του παιδικού σταθμού αποτελεί σημαντικό περίβλημα μέσα στο οποίο ένα παιδί καλείται να αναπτύξει όχι μόνο κοινωνική πειθαρχία αλλά και ανθρώπινες σχέσεις με πρόσωπα που τώρα δεν ανήκουν στην οικογένειά του. Την σχολική χρονιά που πέρασε η τάξη του γιου μου άλλαξε τρεις φορές νηπιαγωγό και κάθε φορά έπρεπε να επινοήσουμε μαζί με την ψυχολόγο του σχολείου διαφορετικούς λόγους για να δικαιολογηθεί η απουσία τους. Η εκπαιδευτική δουλειά που γίνεται στο συγκεκριμένο σχολείο είναι υπεύθυνη και σοβαρή γι’ αυτό και έγινε σεβαστό από όλους τους γονείς το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες κοπέλες δεν πληρούσαν τελικά όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Η ουσία για μένα είναι όμως ότι ο μικρούλης μου στερήθηκε αυτό το ανεκτίμητο δέσιμο που αποκτά ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας με την πρώτη του δασκάλα. Μπορεί να υπερβάλλω και προσεγγίζω το θέμα λίγο μελοδραματικά αλλά κάθε χρόνος που περνά είναι πολύτιμος για την συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού και δεν μπορεί να επαναληφθεί ώστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα μιας σχολικής χρονιάς, πόσο μάλλον της πρώτης. Αυτή η συνεχής εναλλαγή καταστάσεων και προσώπων που έχουν έναν τόσο σπουδαίο ρόλο όπως αυτός της πρώτης δασκάλας περνά ίσως και βίαια στο υποσυνείδητο του παιδιού μια συναισθηματική ανασφάλεια που δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί με την παραπλανητική και προσωρινή υλική ικανοποίηση που λαμβάνει μέσα από μικρά "δωράκια" όπως εντυπωσιακά αυτοκολητάκια ως ανταμοιβή που έκανε το αυτονόητο, έφαγε το μεσημεριανό του φαγητό!

.