Στο βάθος κήπος

 

"… Επί του παρόντος συμβαίνουν στη ζωή μου περίεργες συμπτώσεις, που δεν έχουν όμοιό τους. Πρώτα προχθές, σήμερα πάλι. – Άχ αν ξέρατε τι έγραφα τη στιγμή που έφτασε το γράμμα σας…"

Δανείζομαι, σεμνά και ταπεινά, την εισαγωγή μιας τυχαίας επιστολής του Friedrich Nietzsche για να αναφερθώ τυχαία στο θέμα "συμπτώσεις". Ψάχνοντας στο λεξικό για τον ορισμό της λέξης "σύμπτωση" πέφτει το μάτι μου όλως τυχαίως στη λέξη "σύμπτωμα", "το χαρακτηριστικό σημάδι που φανερώνει νοσηρή κατάσταση". Και μοιραία συνεχίζω. Πόσες φορές δεν έχει τύχει σε όλους μας να βλέπουμε, να ακούμε ή να διαβάζουμε κάτι που μόλις πριν λίγο περιγράφαμε; Μήπως η πνευματική ζωή όλων μας βασίζεται σε συνειρμούς συνειδησιακών στοιχείων; Ή μήπως υπάρχει ένα αόρατο χέρι, μια υπέρτατη οντότητα που τοποθετεί τις σκέψεις μας ως πιόνια στη σκακιέρα; Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή. Άλλωστε, "Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος", έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται από συνειρμό σε αληθινό γεγονός, από ιδέα σε εικόνα ή από συναίσθημα σε λόγο. 

Λίγο πιο κάτω στην ίδια σελίδα του λεξικού, για άλλη μια φορά εντελώς τυχαία, συναντώ τη λέξη "σύμφαση", "η ταυτόχρονη εμφάνιση αστέρων, κομητών". Την ίδια στιγμή και πάλι κατά τύχη νιώθω μια συνειρμική έλξη για τα λόγια του Paolo Coelho στον Αλχημιστή που μας λέει πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Ε, εμένα μου προκαλεί τρόμο και μεγαλύτερη απέχθεια μια τέτοια σκέψη, διότι αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι ένας "φερόμενος ως δράστης" που δεν είμαστε σίγουροι ακόμα μεν,  αλλά κατά πάσα πιθανότητα ναι, εμπλέκεται σε μια μυστική συνένωση, μια ένορκη συμφωνία πολλών παραγόντων για την εκτέλεση μιας εγκληματικής πράξης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

 Φωτογραφία John Nell