Act IIIOpens in pitch darkness.
Soft sea sounds.
After several seconds of nothing, a voice from the dark...
(Sailor voices indicate that Rosencrantz and Guildenstern are on a boat)
G: Are you there?
R: Where?
G: (Bitterly) A flying start…
Pause
R: Is that you?
G: Yes.
R: How do you know?
G: (Explosion) Oh-for-God’s-shake!
R: We’re not finished, then?
G: Well, we’re here, aren’t we?
R: Are we? I can’t see a thing.
G: You can still think, can’t you?
R: I think so.
G: You can still talk.
R: What should I say?
G: Don’t bother. You can feel, can’t you?
R: Ah! There’s life in me yet!
G: What are you feeling?
R: A leg. Yes, it feels like my leg.
G: How does it feel?
R: Dead.
G: Dead?
R: (Panic) I can’t feel a thing!
G: Give it a pinch! (Immediately he yelps)
R: Sorry
G: Well, that’s cleared that up
Tom Stoppard
Φωτογραφία : Jack Fitzgerald
Μουσική : Insomnia
2 σχόλια:
την άνοιξη του 2002,ακινητοποιημένη στο κρεββάτι για μήνες και μόνη τον περισσότερο καιρό,καταλάβαινα ότι είμαι ζωντανή από το φως που άλλαζε θέση μέσα από τις γρίλλιες και καθρεφτιζόταν στο ταβάνι σε παράλληλες γραμμές.Ήξερα έτσι την ώρα,δε χρειαζόταν σχεδόν να δω το ρολόι.
@ολα θα πανε καλα, με συγκινείτε που μου γράφετε κατι τόσο προσωπικό. Ο χρόνος είναι γιατρός θα σας έλεγα αλλα δεν το πιστεύω, δεν ξεχνάμε τον πόνο, ΠΟΤΕ! Δεν υπάρχει λόγος να "μετρηθούμε" στο ποιος θα μπορούε να σοκαρει τον άλλον περισσότερο γι'αυτό θα κρατήσω την δική σας ομολογία χωρίς να συνεχίσω με κάποια δική μου. Καλό βράδυ!
Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τελικά αξίζει τον κόπο να ξενυχτάω μπροστά σε μια οθόνη, νομίζω πως κάτι τέτοιες στιγμές είναι που δίνουν αξία σε όλο αυτό το ταξίδι.
Δημοσίευση σχολίου