"… Όταν έρχεται ο χειμώνας η βροχή είναι ευλογημένη στην Αφρική, που είναι πάντα Αύγουστος, αλλά στο Αρζάνο δεν είναι ευλογημένη, είναι καταραμένη!
Όταν βρέχει, πλημμυρίζει όλο το Αρζάνο. Οι δρόμοι γίνονται ποτάμια, θάλασσες, καταρράκτες, βρύσες και κανένας δε μπορεί να γυρίζει πια. Ένα αυτοκίνητο που μπαίνει στο Αρζάνο που βρέχει, βουλιάζει.
... Όταν η βροχή έχει τελειώσει, όλο το σπίτι μυρίζει μούχλα, βρωμάμε νερό! Η μάνα μου με κάτι σαν κουβά μαζεύει όλα τα νερά από όλα τα δωμάτια, ο πατέρας μου κοιτάζει τους μουσκεμένους τοίχους, τη γιαγιά μου την παίρνουνε από τη μέση. Εγώ τότε βγαίνω, γιατί όλοι είναι τρελοί από τα νευρικά τους και μπορεί να με χτυπήσουνε χωρίς λόγο.
Γι’ αυτό μερικές φορές δε διαβάζω γιατί βρέχει... "
Απόσπασμα παιδικής έκθεσης από το βιβλίο "Εγώ ελπίζω να την βολέψω" - Δημοτικό Σχολείο Αρζάνο
Φωτογραφία: www.theparentspeaceplan.com, Μουσική: Four Seasons
12 σχόλια:
.......
Κάποιες φορές δεν έχεις τι να αφήσεις.. Δεν υπάρχουν λόγια.. δυστυχώς..
Είναι από τις λίγες φορές που, διαβάζοντας ένα βιβλίο, έκλαψα πολύ δίχως να ξέρω αν ήταν δάκρυα γέλιου ή πίκρας...
Ετσι είναι δυστυχώς, οι ρημάδες οι συνθήκες ζωής είναι αυτές που πάντα καθορίζουν ένα φυσικό φαινόμενο αν θα γίνει κατάρα ή ευλογία για τους ανθρώπους.
Καλό βράδυ
Το θυμάμαι αυτό το κομμάτι και στην περσυνή παράσταση με το ανάλογο θέμα του Β. Μαυρογεωργίου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Συμφωνώ με όλους τους προλαλήσαντες πάντως! Αλλά πειράζει που εμένα μου αρέσει τόσο πολύ η βροχή;
@Roadartist.. και υποτίθεται ότι το περιεχόμενο των εκθέσεων είναι χιουμοριστικό. Δεν βγαίνει ούτε καν χαμόγελο όμως με κάποιες ακόμα κι αν οι αφηγήσεις είναι τόσο .. παιδικές γιατί το στοιχείο της αθωότητας το κάνει τελικά πιο τραγικό.
@Sue.. κι εγώ κάπως έτσι αντέδρασα. Πόσο σκληρά ακούγονται τα λόγια των παιδιών παρότι περιγράφουν άσχημες καταστάσεις μέσα από το πρίσμα της αθωότητα που δεν έχει ακόμα διαβρωθεί από την εμπειρία και τα βιώματα της ενήλικης ζωής..
Υ.Γ. Έχουμε το ίδιο επάγγελμα. Καλωσήρθατε!
Καλώς σας βρήκα, Maximus! Δεν μου πήγαινε να γράψω κάτι για το τόσο ατμοσφαιρικό μπλογκ σας στο πιο πάνω σχόλιο και το κάνω τώρα. Τα λέτε πολύ καλά. Βρίσκω εξίσου τραγικό και το σήμερα που καταπιέζουμε τα παιδιά σε θλιβερό βαθμό χωρίς καν να προστατεύσουμε (πόσο μάλλον να τους μάθουμε να προστατεύουν τα ίδια) την παιδική τους ηλικία που την θυσιάζουμε για ένα προσοδοφόρο μέλλον...
Καλό βράδυ!
@ippoliti_ippoliti, είναι προκλητική η θεωρία του νόμισματος με τις δύο όψεις ειδικά όταν επηρεάζει παιδικές ψυχές. Καληνύχτα σας
@Spastos Petalakis... αφού δεν είναι μία μόνο η πραγματικότητα γιατί να πειράζει. Εμένα πάλι μου αρέσουν τα ακραία καιρικά φαινόμενα αρκεί.. να βρίσκομαι εντός. Ωραία η καινούργια φωτό. Καλό ξημέρωμα.
@Sue, πόσο συμφωνώ με τα λόγια σας, γι' αυτό και όταν αναγκαστικά μια μέρα βγαίνουν στην κοινωνία τα περισσότερα είναι χωρίς ψυχικό σθένος, όχι απλώς για να προστατεύσουν την αθωότητα τους αλλά για να την μετατρέψουν σε ασπίδα ώστε να διεκδικήσουν την θέση που τους αξίζει στη ζωή όταν θα χρειαστεί.
Σας ευχαριστώ!
διάβασα αυτό το βιβλίο όταν πρωτοβγήκε,αρχές της προηγούμενης δεκαετίας ή κάπου εκεί,και μου φάνηκαν λίγο υπερβολικά μερικές φορές τα λόγια των παιδιών αυτών ή "πειραγμένα" από το δάσκαλό τους ώστε να βγάζουν περισσότερη αθωότητα,γέλιο,κλπ.Αργότερα διάβασα κάποια άρθρα σχετικά και στον Ιταλικό τύπο και εδώ,στα δικά μας έντυπα.Και πίστεψα στο τέλος πως μάλλον τα παιδιά έτσι γράφουν,φαίνεται πως δεν είχα ποτέ την ατυχία αυτών των παιδιών που γεννήθηκαν κάτω από άθλιες, συχνά,συνθήκες,στη Νάπολη ή όπου αλλού,και που αυθόρμητα γράφουν για τις ζωές τους πράγματα που ούτε δε μας περνάνε από το μυαλό.
@ολα θα πανε καλα, ο λόγος των παιδιών πολλες φορές μας εκπλήσσει, απ' ότι έχω παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια, ο στυγνός ρεαλισμός που χρησιμοποιούν για να περιγράψουν μια δυσάρεστη κατάσταση ή ένα άσχημο συναίσθημα, μπορεί να ακούγεται χαριτωμένος για μια στιγμή, τελικά οι λέξεις τους όμως μας καθηλώνουν.. Μου έχει συμβεί πολλές φορές.
Ακριβώς το ίδιο είχα σκεφτεί κι εγώ στην αρχή, πως είναι "πειραγμένες" αλλά όταν τις διάβασα όλες με έπεισαν.
Δημοσίευση σχολίου