Ο κύκλος των χαμένων πολιτών

  

Κουνώντας έξαλλος το χασαπομάχαιρο ο κ. Χάρης φωνάζει και όχι άδικα, ότι όλοι τρέχουμε στα σούπερ μάρκετ και δεν στηρίζουμε τα μαγαζιά της γειτονιάς. "Όταν όμως ο πελάτης θέλει να αγοράσει τώρα αλλά να πληρώσει αύριο, εγώ τον διευκολύνω" μου λέει. "Μας κατηγορούν ότι είμαστε πιο ακριβοί" παραπονιέται η κ. Βάσω, ".. αλλά να ξέρεις ότι οι γνωστές αλυσίδες καθαριστηρίων μπορεί να έχουν μεγαλύτερη προβολή, στην πραγματικότητα όμως σε κοροϊδεύουν. Τι ποιότητα να παρέχουν όταν σιδερώνουν το παντελόνι στο χέρι", μου εξηγεί. "Άσε που ελλείψει ειδικών μηχανημάτων σου ζητούν παραπάνω χρήματα για τον λεκέ, γιατί στέλνουν το ρούχο αλλού για καθάρισμα κι έτσι πληρώνεις τελικά περισσότερα απ’  όσα χρεώνουμε εμείς εδώ". Ανησυχητικά καλοσυνάτος ο κ. Νίκος μου δίνει το βιβλίο που μόλις αγόρασα κοιτώντας με επίμονα στα μάτια. Βγαίνοντας έξω κοιτάζω μέσα στη σακούλα, πουθενά η απόδειξη. Ξαναμπαίνω να τη ζητήσω. Μου κόβει την απόδειξη λέγοντας μου πόσες φορές έχει πληρώσει τζάμπα λεφτά για την ρύθμιση της ταμειακής μηχανής του μετά από τις τόσες αλλαγές. "Από κει μας τα παίρνουν" διαμαρτύρεται μόλις παίρνω κι εγώ επιτέλους το πολυπόθητο χαρτάκι. Το απόγευμα στον παιδότοπο, η κοπέλα που σερβίρει, αφού μου απαντά με όχι και τόσο ευγενικό τρόπο ότι δεν έχουν ζαχαρίνες γιατί δεν είναι στις προτεραιότητές τους, με ενημερώνει ότι έχουν αυξηθεί και η τιμή του καφέ και το αντίτιμο της εισόδου κατά ένα ευρώ το καθένα. "Μας έβαλαν 23%, το ξέρετε;", μου λέει πηγαίνοντας προς τα μέσα, χωρίς καν να περιμένει απάντηση. Με τα χίλια ζόρια παίρνω απόδειξη ίση με την αξία του χτενίσματός μου από την κα Γεωργία το βράδυ. "Θα τους κλέβω μια ζωή, τέτοιοι που είναι, γιατί αλλιώς δεν βγαίνω", σκύβει και μου ψιθυρίζει στ’ αυτί εκνευρισμένη, μάλλον ψάχνοντας για συνένοχο κι ανάβει τέταρτο τσιγάρο μέσα στην αίθουσα, παράνομα κι αυτό. 

Φεύγοντας σκέφτομαι τα λεγόμενα όχι μόνο όσων ανέφερα αλλά και πολλών άλλων γιατί μπορεί να είναι δική μου η ευθύνη το αν θα στηρίξω τα μαγαζιά της γειτονιάς μου, αλλά κατά τη γνώμη μου "στηρίζω" δεν σημαίνει πως πρέπει να αποδεχτώ εκείνον που με αυταρχικό τρόπο με κλέβει επειδή θεωρεί, είτε άδικα είτε όχι, ότι και αυτόν τον κλέβει το κράτος ή κάποιος άλλος. Έτσι, αυτή η χαοτική κατάσταση θα διαιωνίζεται και το ατομικό συμφέρον θα βρίσκεται πάντα σε σύγκρουση με το δημόσιο. Όσο επικροτούμε με τη σιωπή μας ή την απάθειά μας καθημερινά καταστροφικές πρακτικές και νοοτροπίες, δεν θα γίνει ποτέ κατανοητό ότι ο σεβασμός προς τους νόμους και τους κανόνες ισοδυναμεί με τον σεβασμό προς την πολιτεία και με τον καιρό προς τον ίδιο τον πολίτη. Το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γίνονται όλο και πολλοί όσοι πιστεύουν, προβάλλοντας φυσικά ο καθένας το δικό του επιχείρημα, ότι αφού οι νόμοι επιβάλλονται με άδικο και αντιδημοκρατικό τρόπο και κυρίως αφού δεν ισχύουν στην πράξη παρά τις εξαγγελίες, τότε και εκείνοι έχουν το δικαίωμα να αυθαιρετούν εις βάρος κάποιων άλλων. 

Φωτογραφία : Dan Vojtech