Χάσαμε άλλη μια δασκάλα, στοπ

Το περιβάλλον του παιδικού σταθμού αποτελεί σημαντικό περίβλημα μέσα στο οποίο ένα παιδί καλείται να αναπτύξει όχι μόνο κοινωνική πειθαρχία αλλά και ανθρώπινες σχέσεις με πρόσωπα που τώρα δεν ανήκουν στην οικογένειά του. Την σχολική χρονιά που πέρασε η τάξη του γιου μου άλλαξε τρεις φορές νηπιαγωγό και κάθε φορά έπρεπε να επινοήσουμε μαζί με την ψυχολόγο του σχολείου διαφορετικούς λόγους για να δικαιολογηθεί η απουσία τους. Η εκπαιδευτική δουλειά που γίνεται στο συγκεκριμένο σχολείο είναι υπεύθυνη και σοβαρή γι’ αυτό και έγινε σεβαστό από όλους τους γονείς το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες κοπέλες δεν πληρούσαν τελικά όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Η ουσία για μένα είναι όμως ότι ο μικρούλης μου στερήθηκε αυτό το ανεκτίμητο δέσιμο που αποκτά ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας με την πρώτη του δασκάλα. Μπορεί να υπερβάλλω και προσεγγίζω το θέμα λίγο μελοδραματικά αλλά κάθε χρόνος που περνά είναι πολύτιμος για την συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού και δεν μπορεί να επαναληφθεί ώστε να διορθωθούν τα κακώς κείμενα μιας σχολικής χρονιάς, πόσο μάλλον της πρώτης. Αυτή η συνεχής εναλλαγή καταστάσεων και προσώπων που έχουν έναν τόσο σπουδαίο ρόλο όπως αυτός της πρώτης δασκάλας περνά ίσως και βίαια στο υποσυνείδητο του παιδιού μια συναισθηματική ανασφάλεια που δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί με την παραπλανητική και προσωρινή υλική ικανοποίηση που λαμβάνει μέσα από μικρά "δωράκια" όπως εντυπωσιακά αυτοκολητάκια ως ανταμοιβή που έκανε το αυτονόητο, έφαγε το μεσημεριανό του φαγητό!

.

H γοητεία των αντίθεσεων

 μιας πόλης που χίλιες φορές πεθαίνει και χίλιες ανασταίνεται για να ξαναζήσει χίλιες ζωές ακόμα.

.

«Προγονική υπερτροφία»

 

... χαρακτηρίζει ο Ε. Γιανίδης την παθιασμένη προσκόλληση και αρχαιολατρεία, που μας δέρνει. Κι’ αλήθεια, τι ωφελεί να παίζουμε κρυφτούλι; Είμαστε γεμάτοι συμπλέγματα κατωτερότητας μπροστά σ’ αυτό το μέγα και ένδοξο παρελθόν, που δεν ξέρω αν δεν κατάντησε και η κατάρα μας. Ποτέ δεν σκεφτήκαμε, πως ο νόμος της ζωής είναι η αιώνια αλλαγή και πως δεν ωφελεί να αρνιόμαστε την παρακμή, γιατί μόνο αν την παραδεχτούμε θα την ξεπεράσουμε. Μήπως οι Ιταλοί δεν ζήσανε μια εξ ίσου τεράστια πνευματική ακμή, σε συνέχεια της αρχαίας ελληνικής; Δεν δημιούργησαν τον ρωμαϊκό πολιτισμό; Μα δεν κόλλησαν στην λατινική γλώσσα και στον αμετάκλητο θάνατό της. Γιατί κατάλαβαν έγκαιρα, πως «το μονοπώλιο της κατασκευής των γλωσσών το έχουνε οι λαοί». Εμείς, αντίθετα, αχ εμείς, κατασκευάσαμε μια μούμια, έναν τύραννο – φάντασμα, τον κλασσικό μας πολιτισμό και τον στήσαμε μπαμπούλα, σκιάχτρο και διώχτη των νεώτερων Ελλήνων, απ’ ότι λέγεται και είναι μόρφωση και παιδεία.

Δεν ζηλέψαμε άλλο πρότυπο από την Αφρική. Ναι, γιατί μόνον εκεί, ο μικρός μαύρος μιλούσε κι άκουγε τη γλώσσα της φυλής του, στους δρόμους, στο σπίτι, στα παιχνίδια του και σαν πήγαινε στο σχολειό, διδασκότανε μια άλλη, τελείως διαφορετική γλώσσα, ανάλογα με τον αποικιοκράτη που τον είχε υποδουλώσει. Στο Αλγέρι, γαλλικά, στη Ροδεσία αγγλικά, στην Αγκόλα πορτογαλέζικα κ.λ.π. Αλλά εκεί, τουλάχιστον ο Γάλλος, ο Άγγλος, ο Πορτογάλος δάσκαλος μιλούσε την ίδια γλώσσα μ’ αυτήν που δίδασκε. Μόνο σε μας συμβαίνει αυτό το μοναδικό, το ανεπανάληπτο γεγονός: Nα μη μιλάει ο δάσκαλος τη γλώσσα που διδάσκει αλλά ούτε και ο μαθητής τη γλώσσα που (υποτίθεται πως) μαθαίνει.

Πλαστογραφούμε, λοιπόν, επιταγές δόξας και σοφίας, χωρίς κανένα αντίκρυσμα. Αλλά πλαστογραφούμε το παρελθόν εις βάρος του παρόντος.

Αρνιόμαστε κάθε εξέλιξη κι αποδεικνύεται πως είμαστε απληροφόρητοι για όλα τα σύγχρονα, αλλά και στοιχειώδη παιδαγωγικά συστήματα. Μα ούτε ένας, λοιπόν, δεν είχε την περιέργεια να επισκεφθεί ένα κοινό ινστιτούτο ξένων γλωσσών από τα αναρίθμητα, καλά και κακά, που πλημμυρίζουν της Ελλάδα; Όταν ένα μαθητής – όποιας ηλικίας – μπει στην πρώτη τάξη μιας ξένης γλώσσας, δεν τον στήνουν μπροστά σε κείμενα, αλλά σε εικόνες και απλοϊκό διάλογο: Το τραπέζι, το βιβλίο, το παιδί, το μολύβι. Τον αντιμετωπίζουν δηλαδή, - το μαθητή -  σαν νεογέννητο, που εξοικειώνεται πρώτα με τις παραστάσεις και τα καθημερινά αντικείμενα που τον περιβάλλουν, μαθαίνοντας την ονομασία τους. Κι όταν πια, θα μπει μπροστά του το βιβλίο, θα αναγνωρίσει και θα διαβάσει με χαρά, το τόπι που παίζει, το τραπέζι που γράφει, την καρέκλα που κάθεται. Σε μας, όμως, τους μεγαλοφυείς και πρωτότυπους συμβαίνει τούτο το πρωτοφανές: Είσαι Έλληνας, μιλάς ελληνικά, μένεις απ’ όταν γεννήθηκες σε ένα «σπίτι» με τον μπαμπά και τη μαμά σου, και μόλις πας στο σχολείο, σε πληροφορούν πως όλα αυτά τα ωραία χρόνια δεν ζούσες σπίτι σου, αλλά «εις μίαν οικίαν μετά του πατρός και της μητρός σου»…

Απόσπασμα : Οι Έλληνες, εμείς οι άποικοι της Ελλάδας – Της Λιλής Ζωγράφου

Ξυπνήσαμε;

Μια πρωτοφανής οικονομική κρίση, ένα σύστημα αξιών που έχει προ πολλού καταρρεύσει και οι φωνές που πληθαίνουν είναι πλέον η καθημερινότητά μας. Μας αρέσει δε μας αρέσει την αλήθεια δύσκολα την αποφεύγει κανείς. Είναι δυσβάσταχτη η "ποινή" που μας έχει επιβληθεί, να χάνουμε και τα κεκτημένα μας ακόμα και αν υπήρξαμε απαθείς, ακόμα και αν ήμασταν μέρος αυτού του φαύλου συστήματος. Το βρίσκω θλιβερό να διακυβεύεται και μονίμως να εξαρτάται το μέλλον της χώρας από την ικανότητα διαπραγμάτευσης της κάθε κυβέρνησης, εκτός και αν έτσι θέλουν να νομίζουμε.

Ευτυχώς μας αναπτερώνουν ηθικά όλες αυτές οι πολυπληθείς συγκεντρώσεις. Υπάρχει διάχυτη η αισιοδοξία όταν γινόμαστε μια γροθιά στα δύσκολα, όταν υψώνουμε τη φωνή μας, όταν όλοι μπορούν να πάρουν το λόγο για να εκφράσουν τις απόψεις τους δημόσια, όταν η κάθε ιδέα τίθεται σε δημοκρατική ψηφοφορία, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν παύω να φοβάμαι. 

Φοβάμαι μήπως όλα γίνουν μια αλαφροΐσκιωτη αναγωγή στη γνωστή ηρωική μάχη μεταξύ του καλού και του κακού όπως συνηθίζεται στη χώρα μας. Φοβάμαι τα συνθήματα που συγκινούν αλλά δεν έχουν αντίκρισμα. Κοιτώ με επιφύλαξη τους κατά καιρούς "κηδεμόνες" του πλήθους, τα προπαγανδιστικά αλλά και τα ουτοπικά μηνύματα συμπαράστασης διανοούμενων και άλλων δημοσίων προσώπων. Ωστόσο ελπίζω ότι κάποια θετική εξέλιξη θα προκύψει απ’ όλη αυτή τη δράση και τη ζύμωση ιδεών για μια πιο ανθρώπινη κοινωνία με ευσυνείδητους πολίτες επιτέλους στην κορυφή της πυραμίδας. 

Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι, επί της ουσίας πέρα και πάνω από τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες, στην πράξη τι ακριβώς ζητάμε; Διότι αν υποθέσουμε ότι με ένα μαγικό ραβδί έφευγαν Κυβέρνηση, Τρόικα και Χρέος, τι θα ερχόταν στη θέση τους; Δίνουμε και θα δίνουμε δυναμικά το "παρών" στις συγκεντρώσεις αλλά με ποιο τρόπο θα ανατραπούν αυτές οι αντίξοες συνθήκες και πως θα μετατραπούν σε ευκαιρίες; Ποιές είναι οι εναλλακτικές προτάσεις; Όταν τελειώσουν οι προπηλακισμοί, ας τις γράψει κάποιος σε ένα πανό.




.