11/21/2011

Κι αν ο Θεός είναι ένας από μας;




Τον δεκαπενταύγουστο βρέθηκα στην Τήνο και λέω βρέθηκα γιατί δεν συνηθίζω να επισκέπτομαι μέρη με σκοπό να παρευρεθώ στα πανηγύρια και τις τοπικές γιορτές τους. Σέβομαι και εκτιμώ βαθύτατα τις παραδόσεις αλλά τις περισσότερες φορές το κίνητρο είναι η καλή παρέα. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι κάθε χρόνο στην γιορτή της Παναγίας σχεδόν "βουλιάζει" το νησί, φέτος οι επισκέπτες ήταν πολύ λιγότεροι. "Είναι γιατί δεν βγήκαν πέρσι τα τάματα, γι’ αυτό", άκουσα να λέει κάποιος από τους ντόπιους που φαινόταν να ειρωνεύεται όλους όσοι ανεβαίνουν γονατιστοί την ανηφόρα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως αν ήταν οικονομικής φύσεως οι επιθυμίες των πιστών πέρσι, μετά τα αυστηρά μέτρα και τις περικοπές στους μισθούς, η πίστη τους σίγουρα κλονίστηκε. Από την άλλη πλευρά, απ' ότι λένε, η αγάπη όλα τα μπορεί. Την αγάπη δεν διδάσκει η θρησκεία μας; Το σεβασμό προς τα Θεία και την αγάπη προς τον πλησίον; Αυτά θυμάμαι κι εγώ από το μάθημα των Θρησκευτικών. Τι απογίνεται όμως η αγάπη και ο σεβασμός προς τους συνανθρώπους μας όταν σταματήσουν τα θαύματα; Όταν το δάκρυ του Αγίου ή η εικόνα που ματώνει δεν σου γεμίζουν πια την τσέπη; Δεν σου διορίζουν το παιδί; Όταν η φανουρόπιτα δεν σου βρίσκει μια θέση εργασίας; Κατά τη γνώμη μου ήρθε η ώρα να αναζητήσουμε, θεούς, οραματιστές, σωτήρες, καθοδηγητές, συνοδοιπόρους ή όπως αλλιώς θέλει να τους ονομάζει ο καθένας μας, μέσα σε γνωστούς και φίλους, ανάμεσα σε ανθρώπους υπαρκτούς που έχουν δικές τους και αξιόλογες ιδέες να υλοποιήσουν.

Στη χώρα μας όμως κάτι τέτοιο μοιάζει ανέφικτο. Δεν θα τολμήσω καν να αναφερθώ στην διαφορετικότητα, στην διαφορετική άποψη αναφέρομαι. Προτιμάμε να εμπιστευτούμε ότι μας είναι άγνωστο κι απόμακρο για να του προσδώσουμε ότι χαρακτηριστικά θέλουμε. Πρόκειται να συναντήσουμε ποτέ κάποια μορφή από όσες αναφέρει η θρησκεία μας; Απ’ όσο γνωρίζω είναι μάλλον απίθανο. Οπότε υπάρχει έτοιμο ένα εξιλαστήριο θύμα, κάτι να αγιοποιήσουμε όταν η ζωή μας είναι όμορφη ή να καταραστούμε και να εναποθέσουμε τις ευθύνες όταν όλα πάνε στραβά. Όποιος δε, έχει αντίθετη άποψη από εμάς, του κόβουμε και την καλημέρα. Δεν μας ενδιαφέρει να τον πείσουμε με επιχειρήματα ή να μοιραστούμε μαζί του τις διαφορετικές εμπειρίες μας. Τον διαγράφουμε. Είναι πλέον ο εχθρός. Είναι με τους άλλους. Άλλωτε πρέπει να υπάρχουν εχθροί, όπως και στις ταινίες. H πάλη μεταξύ του καλού και του κακού δεν είναι μυθοπλασία. Mας αρέσει νομίζω να κοιμόμαστε και να ξυπνάμε ψάχνοντας τρόπους πως να νικήσουμε τον εχθρό, τον γείτονα, τον συγγενή, το αφεντικό, αυτόν που μας προσπέρασε, όλους, άλλο αν έχουν φύγει οι κατακτητές εδώ και αιώνες.

Αυτά διδάσκουμε και στα παιδιά μας. "Μη μιλάς σ’αυτόν, είναι Αλβανός", "Δεν θα καλέσουμε εκείνον είναι δεξιός ή αριστερός", "Μην πάμε στο σπίτι του τάδε είναι φιλοκυβερνητικός", "Είναι άθεος", "Δεν έχει λεφτά ή παρά έχει λεφτά για μας", 'Είναι στραβός κουτσός κι ανάποδος". Δεν θέλουμε να ακούσουμε. Υψώνουμε ένα τοίχος, χωνόμαστε μέσα και αφήνουμε να μπουν μόνο όσοι μας μοιάζουν. Μια φράση, ένα χόμπυ, μια διαφωνία, οτιδήποτε, φτάνουν για να βάλουμε ταμπέλα. Χωριζόμαστε σε κλίκες. Και πως θα γίνουμε ένα για να παλέψουμε πρώτα με τους κακούς μας εαυτούς και μετά με το σαθρό σύστημα; Αν δεν είμαστε "Εμείς", παρά γινόμαστε με μεγάλη ευκολία "Εμείς", "Εσείς" και οι "Άλλοι"; Πριν μερικές εβδομάδες πήγα για φαγητό σε κάποιο εστιατόριο με το παιδί μου. Όταν είδαν τον μικρό μας οδήγησαν σε κάποιο απομακρυσμένο τραπέζι, λες είμαστε οι τιμωρημένοι, oι απόκληροι της κοινωνίας. Λίγο αργότερα ήρθε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ο κύριος άρχισε να καπνίζει παρά το απαγορευτικό σήμα. Όλος ο καπνός ερχόταν πάνω στο παιδί και ούτε που νοιάστηκε, τουλάχιστον να μετακινηθεί σε άλλη καρέκλα ή να κουνήσει λίγο το χέρι του σε άλλη κατεύθυνση. Παραπονέθηκα στο σερβιτόρο ότι ενώ βρισκόμαστε σε χώρο μη καπνιζόντων ο κύριος καπνίζει το τρίτο του τσιγάρο. Όταν ο κάποιος από το μαγαζί μίλησε στον συγκεκριμένο πελάτη, αυτός εξοργίστηκε. Συνειδητοποιώντας ότι εγώ είχα παραπονεθεί άρχισε να λέει με δυνατή φωνή για να τον ακούσω. "Εγώ θα κάνω ότι γουστάρω. Κατάλαβες κύριε, γεμίσαμε χαφιέδες της κυβέρνησης ..." Έτοιμη η ρετσινιά. Γιατί δεν μας ενδιαφέρει το ίδιο το πρόβλημα, αλλά σε ποιον να το φορτώσουμε.

 Έχουν δίκιο όσοι έχουν γράψει στους τοίχους "Μίσος ταξικό". Δεν προσπαθούν να το δημιουργήσουν, υπήρχε από πάντα και από πάνω προς τα κάτω και αντίστροφα, εντός εκτός και επί τα αυτά και σε όλα τα επίπεδα. Ένα τέρας που συνεχώς τροφοδοτείται από εμάς τους ίδιους και όχι από τους πολιτικούς και τους υψηλά ιστάμενους όπως νομίζαμε. Γιατί να και που η εναλλαγή των προσώπων δεν μας κάνει μια καλύτερη κοινωνία. To καινούργιο δεν είναι πάντα και καλύτερο. Διαβάζω συνεχώς στις εφημερίδες διαμαρτυρίες για κάποια νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση. Αυτοί φταίνε; Πως έγιναν βουλευτές; Κάποιοι τους ψήφισαν και πολλοί μάλιστα. Το θέμα για μένα είναι ότι δε μπα να’ρθει και ο Θεός ο ίδιος να μας κυβερνήσει, εμείς ίδιοι και απαράλλακτοι θα μείνουμε, και ακόμα χειρότερα, τώρα που κάποιοι αποφασίσαμε να θέλουμε να παλέψουμε για το κοινό καλό, δεν μπορούμε. Γιατί δεν έχουμε πλέον τίποτα κοινό. Τα διώξαμε όλα. Δεν γίνονται πια και θαύματα, σε τι να πιστέψεις ή ακόμα καλύτερα, ποιος θα κάνει τώρα τη βρομοδουλειά;

Πρέπει να ξαναεμπιστευτούμε τον άνθρωπο. Είναι η μόνη μας ελπίδα. Τον εαυτό μας και τον συνάνθρωπο. Η λύση των προβλημάτων μας βρίσκεται και μέσα μας και δίπλα μας και πιο κοντά από ότι νομίζαμε. Για δεκαετίες ολόκληρες είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας και τα όνειρά μας στα κομποσκοίνια και στα πολιτικά γραφεία, σε κάθε αγύρτη τραγόπαπα που έδινε συμβουλές για να αποκτήσει το κτηματάκι και σε κάθε αδίστακτο πολιτικό που υποσχόταν μια θέση στο φεγγάρι μέχρι να ορκιστεί. Δεν θα μάθουμε ποτέ από τα λάθη μας;

 

 Φωτογραφία: Tomasz Pluciennik

8 σχόλια:

Margo είπε...

Προς το παρόν δεν έχουμε μάθει από τα λάθη μας. Το μίσος καλά κρατεί και όποιος αντέξει.
Προσωπικά δεν ανοίγομαι το ίδιο, έχουν βγει τα μαχαίρια για τα καλά. Σεμνά και ταπεινά Ελένη μου, αρκετά έχουμε να ξεκαθαρίσουμε με τους εαυτούς μας.

Εχθές πήγαμε οικογενειακώς να κάτσουμε κάπου. Είχε πολύ κρύο και μπήκαμε μέσα. Όλοι σχεδόν κάπνιζαν και εμείς απλά κάτσαμε έξω. Αφού από μόνοι τους δεν έχουν την ευαισθησία να σκεφτούν τα μικρά παιδιά, τι να τους κάνει ο νόμος;

Καλή βδομάδα να έχουμε!

maximus είπε...

@Margo, υπάρχει φανατισμός και μια έντονη επιθετικότητα και στο διαδίκτυο όπως καταλαβαίνεις. Φυσικά ο καθένας θα εκφραστεί όπως αισθάνεται αλλά γνώμη μου είναι ότι πρέπει και να διαφωνούμε. Αυτό που παρατηρώ όμως και με στενοχωρεί είναι πως αν τολμήσεις να "ανοίξεις τα χαρτιά σου" για θέματα κοινωνικά ή πολιτικά , όποιος έχει άλλες απόψεις είτε σε αποφεύγει γιατί ποιος κάθεται τώρα να πείσει ή να επιχειρηματολογίσει, είτε σε στιγματίζει και μετά σε αγνοεί. Παρατηρώ ότι οι περισσότεροι από εμάς απλώς γράφουμε τα δικά μας με σχολιαστές μόνο εκείνους που ευλογούν τα γένια μας. Δεν υπάρχει κανένας δημιουργικός διάλογος. Δεν είναι και πολύ υγιές αυτό.

Φαντάζομαι θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια για να αποκτήσουμε τέτοιου είδους ευαισθησίες..

Καλή εβδομάδα :)

Margo είπε...

Σίγουρα δεν είναι υγιές. Η διαφωνία γίνεται αυτόματα λόγος προστριβής και μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις καταλήγει σε μίσος!
Είναι όμως και οι περιπτώσεις που ο διάλογος παραμένει υγιής ακόμη και με διαφωνία. Το έχω ζήσει και το εκτιμώ ιδιαίτερα, από ανθρώπους που διαφώνησα διαδικτυακά.. και δεν είναι και ο καλύτερος χώρος για να λύσεις τις διαφωνίες σου.

Καλή σου νύχτα Ελένη μου

vasiliki είπε...

Αν διαφωνείς με κάποιον δεν σημαίνει πως τον μισείς κιόλας, μια απλή διαφωνία είναι, γίνεται όμως πολύ δύσκολο να πας πάλι να σχολιάσεις γιατί δεν ξέρεις αν σε θέλει για σχολιαστή .
Και κάτι ακόμα τους σχολιαστές δεν τους επιλέγεις, εκτός και αν κάνεις private συζητήσεις.
Τώρα τι δημιουργικός διάλογος να γίνει πάνω σε μια ανάρτηση που αντιπροσωπεύει τις ιδέες του συγγραφέα;
Αν σε αγγίξει το θέμα σχολιάζεις αν όχι το αγνοείς.
φιλί

maximus είπε...

@Margo, συμφωνώ για το μίσος ειδικά αν οι διαφωνίες έχουν σχέση με την πολιτική. Γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται πάντα να τις λύνουμε αρκεί να ακουγόμαστε όλοι, όσο μπορούμε πιο διακριτικά φυσικά :) Ναι, εδώ δεν είναι και ο καλύτερος χώρος γενικότερα, ειδικά αν δεν γνωρίζουμ ποιος πραγματικά είναι ο άλλος του οποίου την ανάρτηση σχολιάζουμε κυρίως όταν διαφωνούμε.

Φιλιά πολλά. Γλύκανε ο καιρός ή μου φαίνεται;

maximus είπε...

@Vasiliki, μερικοί γίνονται πολύ επιθετικοί μονο και μόνο επειδή διαφωνούμε. Πράγματι δεν ξέρουμε ποιος μας θέλει και ποιος όχι για σχολιαστή, αλλά αυτό φαίνεται μετά από μερικές επισκέψεις νομίζω. Το χειρότερο είναι να μην απαντάνε καν. Αυτό είναι το ωραίο , το ότι δεν τους επιλέγουμε, το στοιχείο της έκπληξης κάθε φορά.

Όλα τα ιστολόγια τις ιδέες του συγγραφέα δεν έχουν; Αρκετοί βέβαια γράφουν έχοντας στο νου τι "πουλάει" για να τραβούν την προσοχή διαφόρων target group κάθε φορά, όπως τα λέω εγώ, αλλά δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να το κάνουμε όλοι αυτό. Θα γράφουμε λοιπόν και όποιον αγγίζει το θέμα θα έρχεται όπως λες. Σε φιλώ :)

vasiliki είπε...

Να σου πω, εγώ έχω τύχει να μην απαντήσω σε σχόλια σε μερικές αναρτήσεις μου.Δεν το έκανα όμως επειδή δεν θέλω τους σχολιαστές αλλά γιατί απλά δεν είχα κάτι να πω η δεν ήθελα να πω η να μην προλάβαινα,αυτό δεν σημαίνει όμως πως τους απορρίπτω.
Αν το δεις και αλλιώς εσύ θέτεις το θέμα που σε απασχόλησε και την άποψή σου με την ανάρτηση,αν θέλεις λοιπόν απαντάς στα σχόλια,αν δεν θέλεις αφήνεις να πούνε τις απόψεις τους αυτοί που σχολιάζουν.
Η αλήθεια είναι όμως πως υπάρχουν κάποιοι νόμοι που έχουν μπει στα blog από τους δήθεν φωστήρες του χώρου.
Εγώ αδιαφορώ για αυτούς τους χαζονόμους και συνεχίζω και όποιος θέλει ευπρόσδεκτος να πει την άποψή του,χωρίς λογοκρισία σε διαφωνούντες και μη.
Στο κάτω -κάτω το κέφι μας κάνουμε:):)
Ας το χαρούμε με αναρτήσεις δικές μας που εκφράζουν μόνο εμάς. !!!!!!
Ας ακουστούμε όλοι χωρίς μίσος, δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα:):)
φιλιά πολλά πολλά

maximus είπε...

@vasiliki, μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι! Αν σχολιάζει κανείς πάντως θέματα που έχουν σχέση με την πολιτική, καμιά φορά γίνονται λίγο ζόρικα τα πράγματα :)

Eννοείται το κέφι μας κάνουμε, με καλή διάθεση και δημιουργικότητα !!!

Καλό σαββατοκύριακο