Θα σε δω στο Αscenseur

Παλιότερα δεν αρθρώναμε λέξη. Δεν ανοίγαμε εύκολα κουβέντα. Ένα έντονο βλέμμα ή κάτι παραπάνω από μια καλημέρα ίσως και να ήταν παρεξηγήσιμα. Τώρα πια αποτελεί και χώρος απαλλαγής διαφόρων ψυχικών επιβαρύνσεων. Πότε είμαστε οι θεράποντες και πότε οι ασθενείς. Οι ρόλοι εναλλάσσονται αρκετές φορές ακόμα και μέσα στην ίδια ημέρα. Δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση η δημιουργία του κατάλληλου κλίματος ή της συναισθηματικής ασφάλειας. Λίγα δευτερόλεπτα και οι αναστολές πάνε περίπατο. Η αυτό-αποκάλυψη είναι γεγονός. Δεν πρόκειται πλέον για ένα σύστημα γρήγορης μετακίνησης αλλά ένα δωμάτιο επικοινωνίας μέσα στο οποίο πραγματοποιούνται με ιλιγγιώδη ταχύτητα διαπροσωπικές ψυχοθεραπείες υψίστης σημασίας. Αυτή η κάθετη μετακίνηση των ατόμων έχει αποκτήσει και μια άλλη, κάθετη διάσταση, ευθείας έκφρασης παραπόνων, καταπιεσμένων συναισθημάτων, κρυφών επιθυμιών και αναπάντεχης έκρηξης καμιά φορά καλού χιούμορ. Κάτι που δεν θα σκεφτόμασταν να ξεστομίσουμε ή δεν θα περιμέναμε ποτέ να ακούσουμε μπορεί να ειπωθεί μεταξύ πρώτου και δευτέρου. Όπως και να 'χει είναι μια καταπληκτική εναλλακτική πρόταση για τις μέρες των εορτών και όχι μόνο. Αν νιώθουμε ασφυξία λόγω οικονομικών δυσχερειών, ένα βάρος στη συνείδησή μας ή πολλές ενοχές. Αν θέλουμε να τονώσουμε το ηθικό μας, να κάνουμε μια νέα γνωριμία και να βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Αν επιθυμούμε να ευθυμήσουμε ή απλώς να μοιραστούμε τον πόνο μας, ας πάρουμε το ασανσέρ! Πέρα από το κόστος συντήρησης του ανελκυστήρα που έτσι κι αλλιώς επωμιζόμαστε από το συχνά άσκοπο πήγαινε έλα πάνω κάτω, σήμερα τα οφέλη μπορεί να είναι ανώτερα και από το placebo. Ας το σκεφτούμε.

Mπισκοτόσπιτο

 

Για μικρούς και μεγάλους γλυκατζήδες! 

Τολμήστε το, υπάρχουν πολλές συνταγές στο διαδίκτυο ή αλλιώς περάστε μια βόλτα από τα ζαχαροπλαστεία αυτές τις μέρες. Θα ξετρελαθείτε.

Μια γλυκιά πρόταση δώρου για όσους αγαπάτε.

"Ξαναζεσταμένη σούπα"

Έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται. Μέσα στο χορό, ακόμα περισσότερα. Η χώρα βρίσκεται σε καθολική παρακμή. Αφού αμφισβητούνται λοιπόν οι θεσμοί και τα πρόσωπα ο καθένας χωριστά και για διαφορετικούς λόγους, οι μάσκες αναγκαστικά, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, όσο και αν πάρει, θα πέσουν. Μέσα από μια ανεξήγητη αλλά ακατανίκητη δύναμη, οποιοσδήποτε πολιτικός που δεν είχε στην πραγματικότητα ποτέ το κατάλληλο πολιτικό υπόβαθρο, το ήθος και το ψυχικό σθένος, μπορεί να γίνει έτσι αβίαστα θυσία στο βωμό της ίδιας του της ματαιοδοξίας. Το ποτάμι της ιστορίας δεν γυρίζει πίσω και όλα καταγράφονται. Δηλώσεις, βλέμματα, εντάσεις, υπονοούμενα, φιλοδοξίες. Ακόμα και πρόσωπα που έχουν απομακρυνθεί κακήν κακώς με πολλές και βαριές κατηγορίες εις βάρος τους, ανά πάσα στιγμή μπορεί να νεκραναστηθούν και να υπάρξει ως δια μαγείας ένα μεγάλο ποσοστό του λαού που θα τα ψηφίσει ξεχνώντας τα πάντα. Τα λάθη στη χώρα μας δεν είναι ποτέ του αποστολέα, παρά μόνο του παραλήπτη. Τα λάθη είναι του Κράτους που τα παραλαμβάνει. Το Κράτος φταίει, αλλά το κράτος όταν δεν αντιστοιχεί σε συγκεκριμένα ονόματα από τα οποία υποτίθεται ότι απαρτίζεται, δεν υφίσταται καν. Τι είναι το Κράτος; Ο Πρωθυπουργός; Ποιός απ' όλους; Οι βουλευτές; Ποιάς περιόδου; Πριν παραγραφούν τα αδικήματα ή μετά; Ο φοροφυγάς; Ο γείτονας που δεν ανακυκλώνει; Ποιοί και πόσοι αποτελούν στην πράξη αυτό το φάντασμα που λέγεται Κράτος και βολεύει όλους να το ονοματίζουν ανύπαρκτο; 

Η επιτυχία έχει πάντα ονοματεπώνυμο, η αποτυχία συνήθως μέσω της επινόησης διπλωματικού επεισοδίου, πασάρεται. Η πολυφωνία είναι βασικό στοιχείο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος αλλά είτε μετατρέπεται σε κάτι ακόμα χειρότερο από βαβέλ όσο οι καταστάσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, είτε σε ένα νοητό πέπλο μυστήριας αποσιώπησης όταν η επικαιρότητα προσπερνά τη μικρορουτίνα της πολιτικής ζωής. Μετά από καιρό φυσικά, ξεπερνιούνται τα ταμπού και συζητιούνται με άνεση σκάνδαλα, οικονομικά και μη, που τόσο έχουν ταλαιπωρήσει χιλιάδες ανθρώπους σαν να μην συνέβησαν σ’ αυτόν τον τόπο αλλά κάπου αλλού, μακριά. Λες και δεν ήταν οι ίδιοι άνθρωποι ήταν κάποιοι άλλοι. Και στην επόμενη κρίση ξαναρχίζουν τα ίδια επικοινωνιακά τρικ, οι ίδιες ατάκες, πως η κρίση είναι ηθική, να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, να επαναπροσδιορίσουμε το σύμπαν, να αγοράσουμε ένα οικόπεδο στο φεγγάρι, να κλωνοποιήσουμε τους εαυτούς μας, να γίνουμε κάποιοι άλλοι.

Photo: George Nowosad

Thin Ice

Photo: Tim J

Στο βάθος κήπος

 

"… Επί του παρόντος συμβαίνουν στη ζωή μου περίεργες συμπτώσεις, που δεν έχουν όμοιό τους. Πρώτα προχθές, σήμερα πάλι. – Άχ αν ξέρατε τι έγραφα τη στιγμή που έφτασε το γράμμα σας…"

Δανείζομαι, σεμνά και ταπεινά, την εισαγωγή μιας τυχαίας επιστολής του Friedrich Nietzsche για να αναφερθώ τυχαία στο θέμα "συμπτώσεις". Ψάχνοντας στο λεξικό για τον ορισμό της λέξης "σύμπτωση" πέφτει το μάτι μου όλως τυχαίως στη λέξη "σύμπτωμα", "το χαρακτηριστικό σημάδι που φανερώνει νοσηρή κατάσταση". Και μοιραία συνεχίζω. Πόσες φορές δεν έχει τύχει σε όλους μας να βλέπουμε, να ακούμε ή να διαβάζουμε κάτι που μόλις πριν λίγο περιγράφαμε; Μήπως η πνευματική ζωή όλων μας βασίζεται σε συνειρμούς συνειδησιακών στοιχείων; Ή μήπως υπάρχει ένα αόρατο χέρι, μια υπέρτατη οντότητα που τοποθετεί τις σκέψεις μας ως πιόνια στη σκακιέρα; Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή. Άλλωστε, "Το Θείον είναι πολύμορφο και πολύτροπο, τόσο από πλευράς εμφανίσεως όσο και από πλευράς πραγματικότητος", έχει την ικανότητα να μεταλλάσσεται από συνειρμό σε αληθινό γεγονός, από ιδέα σε εικόνα ή από συναίσθημα σε λόγο. 

Λίγο πιο κάτω στην ίδια σελίδα του λεξικού, για άλλη μια φορά εντελώς τυχαία, συναντώ τη λέξη "σύμφαση", "η ταυτόχρονη εμφάνιση αστέρων, κομητών". Την ίδια στιγμή και πάλι κατά τύχη νιώθω μια συνειρμική έλξη για τα λόγια του Paolo Coelho στον Αλχημιστή που μας λέει πως όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις. Ε, εμένα μου προκαλεί τρόμο και μεγαλύτερη απέχθεια μια τέτοια σκέψη, διότι αυτό σημαίνει ότι ολόκληρο το σύμπαν είναι ένας "φερόμενος ως δράστης" που δεν είμαστε σίγουροι ακόμα μεν,  αλλά κατά πάσα πιθανότητα ναι, εμπλέκεται σε μια μυστική συνένωση, μια ένορκη συμφωνία πολλών παραγόντων για την εκτέλεση μιας εγκληματικής πράξης. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

 Φωτογραφία John Nell

 

 

 

2008 - 2011

Το διαδίκτυο αποκτά τη σημασία που του δίνεις. Τι είδαν τα μάτια του γάτου τρία χρόνια τώρα; Πολλά. Σαγηνευτικές μάγισσες, καλές και κακές νεράιδες, περίεργα ξωτικά, δαίμονες, ξόρκια και βοτάνια, νάνους με υπερφυσικές δυνάμεις και δράκους που βγάζουν φωτιές, ό,τι μπορεί να σκαρφιστεί το μυαλό του ανθρώπου.  Mπορεί κανείς να γίνει μέρος πολλών παραμυθιών, να μεταμορφωθεί, να αλλάζει ρόλους και να υπάρχει μετέωρος έξω από τα όρια του χρόνου αν το θελήσει. Ο χώρος προσφέρεται.

Στην πραγματικότητα φυσικά πρόκειται για ένα ανεκτίμητο παράθυρο στη γνώση, στην ευγενή ανταλλαγή απόψεων και στη συνεχή διαμόρφωση των αντιλήψεων πέρα από τα στενά όρια που βάζουν οι πολιτισμοί, οι θρησκείες, οι κοινωνίες, τα δήθεν ήθη, τα έθιμα και οι τύποι.

Υπάρχουν βέβαια και πολλά αρνητικά στοιχεία διότι όπου πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος και όταν κάτι γίνεται κτήμα του τα πράγματα περιπλέκονται πόσο μάλλον αν χειρίζεται ο ίδιος την τεχνολογία.  Έχω παρατηρήσει  λοιπόν ότι παρά την μάλλον επιφανειακή πρόθεση για δημιουργία μια νέας τάξης πραγμάτων και ηθικής στο διαδίκτυο, κατά βάθος δεν έχουν εγκαταλειφθεί οι διακρίσεις λόγω κοινωνικής τάξης, επαγγέλματος, ελληνικότητας (;) , πολιτικών πεποιθήσεων ακόμα και λόγω φύλου. Πολλοί λίγοι σχολιάζουν γιατί τους άγγιξε το θέμα ή γιατί επιθυμούν πραγματικά να διαφωνήσουν ή να συμφωνήσουν. Οι περισσότεροι αποσκοπούν σε κάτι άλλο.

Ο φασισμός ενός κατά τη γνώμη μου ακατανόητου συνδυασμού κουλτούρας και υποκουλτούρας του διαδικτύου επίσης με ενοχλεί πολύ και δεν αναφέρομαι στον τρόπο συμπεριφοράς και επικοινωνίας των χρηστών αλλά στην εμμέσως πλην σαφώς επιβολή συγκεκριμένης θεματολογίας, ήθους και ύφους που μιμείται κατά πολύ την καθοδήγηση του υποσυνειδήτου των καταναλωτών στα σουπερμάρκετ.

Για άλλη μια χρονιά θα ήθελα να ευχαριστήσω όσους περάσατε από το ιστολόγιό μου, για τα τρυφερά και ενδιαφέροντα σχόλιά σας και για ό,τι μοιραστήκαμε έστω για μια φορά. Λυπάμαι πολύ για όσες και όσους έχετε σβήσει τα ιστολόγιά σας ή δεν γράφετε πια γιατί μαζί ξεκινήσαμε και είχαμε δημιουργήσει μια τόσο όμορφη διαδικτυακή παρέα, αλλά αν αυτό επιθυμείτε οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Κυρίως όμως θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά εκείνους τους λίγους που δεν επισκέφτηκαν ποτέ το ιστολογιό μου, που δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να μάθουν τι στο καλό γράφει αυτή τόσα χρόνια γιατί με βαθιά συγκίνηση ομολογώ ότι παραδόξως με προέτρεψαν ασχοληθώ με ακόμα μεγαλύτερο ζήλο, ενθουσιασμό και κέφι. Το maximus έγινε η αγαπημένη μου προσωπική γωνιά.

Θα επιθυμούσα να γράφω πιο συχνά και για πολλά άλλα θέματα, θα ήθελα να συμμετέχω πιο ενεργά στις συζητήσεις που παρακολουθώ κατά καιρούς. Ελπίζω αργότερα να βρεθεί χρόνος και να έχουμε μια πιο ουσιαστική επικοινωνία.

 

Καλές γιορτές :)

 

 

 

 

 

Αν ήσασταν ο ήρωας ενός παιδικού βιβλίου ποιος θα ήταν αυτός;

Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο στα παιδιά είναι σαν να τους φτιάχνεις ένα παράθυρο. Μπορούν να το κρατούν κλειστό ή να το ανοιγοκλείνουν που και που. Σημασία έχει να υπάρχει.‘Ένα τέτοιο παράθυρο μου έφτιαξαν οι περιπέτειες του Τομ Σόγιερ πριν πολλά χρόνια. ‘Ίσως να μην ακολουθούσα ποτέ σκιές στο νεκροταφείο της πόλης αργά τη νύχτα ή να μην έψαχνα χαμένους θησαυρούς σε επικίνδυνες σπηλιές αλλά το παράθυρο ήταν και είναι ακόμα εδώ. Η παιδική ψυχή δεν αλλάζει. Δεν είναι θησαυρός αυτό;