Αιώνιος γρίφος

Έπρεπε να αρχίσουν οι επιθέσεις υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής σε στελέχη κομμάτων για να υπάρξει κάποια αντίδραση του πολιτικού και πνευματικού κόσμου της χώρας. Τώρα που ενδέχεται οι πολιτικές εξελίξεις να λάβουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις μέσω των εκλογικών αναμετρήσεων, τώρα θα αρχίσουν να μας σοκάρουν οι ανατρεπτικές ιδεολογίες, τα ποινικά μητρώα των υποψηφίων και θα αναπτύσσουμε θεωρίες επί θεωριών για μορφώματα και κάθε είδους πολιτικές τερατογενέσεις. Γιατί μέχρι τώρα δεν είχαμε σοβαρά προβληματιστεί και για όσους ανώνυμους ξυλοκοπούνται καθημερινά; Γιατί δεν αναρωτηθήκαμε έως τώρα για το ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία ιδρύεται ένα κόμμα; Το σωστό ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι ποια είναι τα όρια της δημοκρατίας ως φιλοσοφική έννοια ή γιατί αδιαφορούμε, όταν αποκτά δημόσιο βήμα ένας υποψήφιος ενός κόμματος που χαρακτηρίζεται ως φασιστική, νεοναζιστική οργάνωση και κατηγορείται για εξτρεμιστική και ρατσιστική δράση, αφήνοντας απροστάτευτο το δημοκρατικό μας πολίτευμα για το οποίο χύθηκε αίμα και θυσιάστηκαν τόσοι άνθρωποι ώστε να το απολαμβάνουμε εμείς;

Αυτό που θα έπρεπε πρωτίστως να μας ανησυχεί κατά τη γνώμη μου δεν είναι οι επικίνδυνες συνέπειες των αποφάσεων που παίρνουμε αλλά το γεγονός ότι εθελοτυφλούμε αδικαιολόγητα πριν τις πάρουμε και κυρίως όταν καλούμαστε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Αφού είναι πλέον αποδεδειγμένο ότι τα ίδια και τα ίδια κοινωνικά προβλήματα έχουν διαγράψει επανειλημμένως την ίδια λανθασμένη τροχιά, θα έπρεπε να διερευνήσουμε για ποιους λόγους τα περισσότερα από αυτά ποτέ δεν λύνονται και απλώς αιωρούνται ως θλιβερές διαπιστώσεις όσων συμμετέχουν ενεργά αλλά και των παρατηρητών τους σε αυτό το θέατρο του παραλόγου που τελικά μόνο παράλογο δεν είναι. 

Τόσα χρόνια όλες οι ηγεσίες των κομμάτων ανακάλυπταν πάντα με έκπληξη τα χρέη, τις οικονομικές ατασθαλίες και το πελατειακό κράτος, θεωρώντας τα σκοπίμως αφηρημένες έννοιες, κάνοντας μακροσκελείς ανασκοπήσεις και χρονοβόρες ιστορικές αναδρομές στην όποια περασμένη χρονική περίοδο, επιρρίπτοντας ευθύνες σε πρόσωπα χωρίς ονοματεπώνυμο. Ποτέ δεν μάθαμε ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι για αρκετά οικονομικά σκάνδαλα και σχεδόν κανείς όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε αλλά ούτε καν λογοδότησε, παρά μόνο ελάχιστοι  γιατί αποτελέσαν πυροτεχνήματα σε προεκλογικές περιόδους.  

Με ποιους τρόπους θα λυθούν τα προβλήματα που μας έφεραν στο κατώφλι του μνημονίου και πως θα διαχειριστούν τα δανεικά χρήματα οι επόμενες κυβερνήσεις; Αρχίσαμε να διαμαρτυρόμαστε με μνήμη επιλεκτική, μισώντας ο ένας τον άλλον, ακριβώς στο χρονικό σημείο που άρχισε να μειώνεται το εισόδημα μας. Πολλοί συμπολίτες μας διοχέτευσαν την αγανάκτησή τους στην εκλογή ατόμων αμφιλεγόμενου ήθους και εμφανούς ανικανότητας. Προσωποποίησαν όλα τα δεινά της κοινωνίας και τη φαυλότητα που διέκρινε πολλούς πολιτικούς επί δεκαετίες έτσι ώστε να επέλθει κοινωνική και πολιτική κάθαρση. 

Αυτήν την κάθαρση θα αποκαλούσα αυτόεγκλωβισμό γιατί μπορεί ένας οικονομικά ασθενέστερος πολίτης να είναι εύκολη λεία διαφόρων επιτήδειων, αλλά στην πραγματικότητα είναι δική του η ευθύνη του εγκλωβισμού του σε μια πολιτική σκέψη της οποίας την ορθότητα ο ίδιος εξαρχής έχει αμφισβητήσει.

Ίσως στις μέρες μας το όπιο του λαού να μην είναι η θρησκοληψία αλλά η παγίδα άλλων φαινομενικά εξιλεωτικών διεξόδων και της αυθυποβολής, η οποία συχνά μας βολεύει, που μας γυρίζουν συνεχώς στο σημείο μηδέν, στην καμένη γη που οι υποτιθέμενοι ηγέτες παραλαμβάνουν, στην ίδια καμένη γη που αργότερα παραδίδουν επικαλούμενοι τον στρατηγό άνεμο, τις ασύμμετρες απειλές και τις μυστικές επαφές τρίτου, μπορεί και τέταρτου τύπου. 

Μετά όλες οι προσπάθειες ξαναρχίζουν με ηρωισμό και αυταπάρνηση από νέα άφθαρτα πρόσωπα και οι αρμόδιοι κυνηγούν τα λεγόμενα μεγάλα συμφέροντα, τους φοροφυγάδες και άλλους παρανόμους αλλά δεν ξεκινούν την έρευνα ποτέ από τις δικές τους παρανομίες. 

Δεν διαμαρτύρομαστε όμως γι' αυτά. Γιατί; Μήπως είμαστε εμείς οι ίδιοι συμφέροντα που θρέφουν άλλα συμφέροντα, έτσι ώστε να παρεμποδίζεται η οποιαδήποτε πρόοδος και ευημερία, προς το συμφέρον όλων;