Νομίζω καλό, όταν έχει κάνει τη διαδρομή της μια στάση ζωής και ανάλυσης του κόσμου καλείσαι να πας πια από κει και πέρα. Για μένα ο ρομαντισμός έχει κάνει τον κύκλο του, και στη ζωή μου και ευρύτερα σαν ιστορική περίοδος. Τώρα καλούμεθα, αποφορτισμένοι από παγιωμένα αισθήματα και αντιλήψεις του παρελθόντος, να ξαναχτίσουμε μια συμβολική γλώσσα και να ανακαλύψουμε την «ιδιοπροσωπία» μας. Κάθε γενιά καλείται να ξαναχτίσει με συμβολικό τρόπο μέσα από την τέχνη το αιώνια ζητούμενο που είναι το άφθαρτο, το εμπνευσμένο, ένα δικό της ίχνος, η προσωπική της δημιουργία. Κάθε γενιά αυτό γυρεύει, και είναι αυτό που ανακουφίζει τον άνθρωπο από το θάνατο, πως φεύγοντας αφήνει το ίχνος του.
Λίνα Νικολακοπούλου
Απόσπασμα από συνέντευξη - 2002
Φωτογραφία: J Kilgo
2 σχόλια:
Παρόλο που πρόκειται για μια αγαπημένη γραφή, αυτή τη φορά μάλλον θα διαφωνήσω μαζί της. Αν δεν διαθέτεις κάποια ίχνη ρομαντισμού και παραμένεις εξ' ολοκλήρου γαντζωμένος στη ρεαλιστική πραγματικότητα δύσκολα θα κυνηγήσεις ουράνια τόξα, δηλαδή στόχους που δεν έχουν κατακτηθεί. Θέλει ρομαντισμό το όραμα, και τόλμη να το κατακτήσεις.
Καλό βράδυ και καλό μήνα :)
@Eva Psarrou, .. Θέλει ρομαντισμό το όραμα, συμφωνώ, αλλά οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. Είτε σε προσωπικό επίπεδο, είτε σε πολιτικό νομίζω ότι πρέπει να λείπει ο ρομαντισμός για να τολμάμε να αντιμετωπίζουμε με ρεαλισμό την πραγματικότητα αλλιώς ελλοχεύει ο κίνδυνος της αδράνειας. Δηλαδή μονίμως να σχεδιάζουμε χωρίς ποτέ να γίνεται το όραμα πραγματικότητα. Σχετικά με την κοινωνία πιστεύω ότι τα οράματα είναι απαραίτητα όχι όμως μόνο για μας εμπνέουν και να ξυπνάμε ευδιάθετοι το πρωί, αλλά για να γεννάται κάτι δημιουργικό, κάτι που να μας εξελίσσει και ως ανθρώπους και ως κοινωνία. Δεν ξέρω, μήπως το βλέπω το θέμα λίγο ρομαντικά, τελικά.. :)
Δημοσίευση σχολίου