Τρομαχτικό ως επιχείρημα όταν χρησιμοποιείται εκβιαστικά. Από παιδί όμως σεβόμουν πάντα τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, ακόμα και όταν τα λεγόμενά τους ή οι πράξεις τους δεν συμφωνούσαν με την δική μου λογική. Ο σεβασμός προς τους μεγαλύτερους άλλωστε ήταν ένας αδιαπραγμάτευτος όρος του κώδικα ηθικής που είχα διδαχθεί. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερο αμφισβητώ τη θεωρία σύμφωνα με την οποία ο σεβασμός συμβαδίζει με την ηλικία διότι διαπιστώνω πολύ συχνά πως μαζί με χιλιάδες άλλους πονηρούς του ιδιωτικού και δημόσιου βίου υπάρχουν και οι περιπτώσεις ηλικιωμένων που εκμεταλλεύονται την όχι πάντα και τόσο δυσχερή τους θέση.
Στις δημόσιες υπηρεσίες, για παράδειγμα, δεν είναι λίγες οι φορές όπου γλυκύτατοι παππούδες και γιαγιούλες έχουν συνήθεια να πιάνουν κουβέντα εξιστορώντας διάφορα δράματα ή περιγράφοντας με εξοντωτικές λεπτομέρειες τα προβλήματα συγγενών τους μόνο και μόνο για να πάρουν τη σειρά του επόμενου στην λίστα αναμονής. Κάποιοι με ύφος απεγνωσμένο επιδίδονται σε απίστευτους θεατρινισμούς, οι πιο ψύχραιμοι ρωτούν το επώνυμο του υπαλλήλου που πρόκειται να τους εξυπηρετήσει προσπαθώντας με το ζόρι να βρουν κοινή καταγωγή, όπως υπάρχουν και οι ευφάνταστοι που σκαρφίζονται απίθανες ιστορίες και προσπερνούν με μεγαλοπρέπεια και περηφάνια μουρμουρίζοντας "συγνώμη, με περιμένει ο κύριος Κολοκοτρώνης". Οι πιο απολαυστικοί είναι εκείνοι που παριστάνουν τους τρελούτσικους λέγοντας ασυναρτησίες επιζητώντας τη συμπάθεια ή την λύπηση των υπόλοιπων συνοφρυωμένων στην ουρά, εξαρτάται από τη σοβαρότητα του ζητήματός τους. Τι πιο πειστικό από έναν παππού που τα έχει χαμένα. Respect. Είναι εκπληκτικό το πως ξαναβρίσκουν τα λογικά τους και όλοι οι παραπάνω λόγοι εξανεμίζονται με το που η δουλειά τους διεκπεραιώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου