Πολλές φορές νιώθουμε εξαναγκασμένοι να συναναστραφούμε με απεχθή ανθρωποειδή στο οικογενειακό ή στο εργασιακό μας περιβάλλον. Αρχικά, καλή τη πίστει, μέχρι να αρχίσει να ορθώνεται το τέρας μέσα μας και η εξιχνίαση των μικρών ή μεγάλων ατιμιών γίνεται εμμονή. Μια διφορούμενη κουβέντα ή ένα ανεξακρίβωτο βλέμμα είναι αρκετά για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Ανεμοθύελλα! Δεν είμαστε όμως ποτέ ανυπεράσπιστοι. Ξυπνά το ένστικτο της επιβίωσης και μεταφερόμαστε ως δια μαγείας στην πρώτη γραμμή.Όχι, όχι, όσο και να προσπαθήσουμε, οι ένοχοι δεν θα παραπεμφθούν στη Χάγη. Τι ξέρουν άλλωστε αυτοί εκεί. Ξέρουν τις λεπτομέρειες που γνωρίζουμε εμείς για τους άλλους; Tις συνήθειές τους, τις αδυναμίες τους; Mόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βάλουμε τις τρικλοποδιές που έχουμε πολύ προσεχτικά σχεδιάσει, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις τους. Καταρρίπτουμε τα στερεότυπά τους για να επιβάλλουμε τα δικά μας. Ο φθόνος είναι το γράσο στα γρανάζια μας. Παρακολουθούμε με προσήλωση τις κινήσεις των άλλων, τις κουβέντες τους, τις ανάσες τους. Και χραπ! Εκεί κοντά στη ζώνη του λυκόφωτος είναι η δική μας μεγάλη στιγμή. Εκεί, είμαστε.
Με τον καιρό οι εγωιστικές διαφορές μας διογκώνονται καθώς περπατάμε σε τεντωμένα σχοινιά. Ο καθένας στο δικό του. Δεν συναντιόμαστε αλλά συμπορευόμαστε, περιμένοντας σαν τα όρνια να δούμε ποιος θα πέσει πρώτος.
Νιώθουμε υπερήρωες, δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κλάψουμε, να αρρωστήσουμε, να είμαστε άκεφοι. Κανένα κακό δεν πρέπει να χτυπήσει την δική μας πόρτα. Εμείς δεν είμαστε τρωτοί με λίγα λόγια. Μόνο τιμωροί. Των άλλων.
Στα μάτια τους όμως αντικατοπτρίζονται τα δικά μας μάτια. Εξολοθρεύοντας τους άλλους δημιουργούμε μια λίστα στη οποία απλώς βρισκόμαστε λίγο πιο κάτω. Τι ανομολόγητα όμορφο είναι να μισείς, να καιροφυλακτείς, να τιμωρείς! Μικρά εγκλήματα που τόσο αβίαστα διαπράττονται, καταγράφονται στο προσωπικό μας ημερολόγιο, μα σαν να είναι άγραφες αυτές οι σελίδες. Ψάχνοντας για θύματα γινόμαστε όλοι θύτες αφήνοντας πολλές κενές σελίδες πίσω μας.
Μπορεί όμως ανά πάσα στιγμή να ανακοπεί η θριαμβευτική πορεία μας και να μην πετύχουν όλα μας τα σχέδια. Πίσω και πάνω από όλα, ένα δυνατό γέλιο αντηχεί. Και δεν είναι το δικό μας.
Y.Γ. Αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στην αγαπητή Margo, απλά και μόνο επειδή μία λέξη της με ενέπνευσε, η λέξη "γέλιο".
Photo: By George Hension
8 σχόλια:
Ποιος είναι ο κάτοχος του γέλιου;
Καλώς σε βρίσκω και ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Τιμωροί του ίδιου μας του εαυτού γινόμαστε...
(Γιατί μου θύμησε Blade Runner, αυτή σου εδώ η ανάρτηση)?
Τι γέλιο...?
Τι έκανε η Μαργκό?
Θέλω και εγώ "γέλιο", πες της Μαργκό... urgently:)
Xριστός Ανέστη Μaximus!
@Έχουμε ξανασυστηθεί aa. Ευχαριστώ που περάσατε.
Ο κάτοχος του γέλιου λέω να είναι όποιος ή ότι προκαλεί την ανατροπή. Όποιος ή ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις μας. Το πίσω μέρος του μυαλού μας ας πούμε ή ότι βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή και θεριεύει ξαφνικά με ή χωρίς αιτία. Πολλά ή ε;
(Ναι, να συνεχίσουμε να ονειρεύομαστε!)
@"Ground Control to Major Tom", και του εαυτού μας τελικά. Να τολμήσω να πω ότι δεν θυμάμαι την υπόθεση;
Η Margo προτείνει στους αναγνώστες της να διαβάσουν την προηγούμενη ανάρτησή μου γιατί έχει γέλιο. Διαβάζοντας την λέξη άρχισα να σκέφτομαι και να γράφω. Ουδεμία σχέση έχει η αγαπητή Margo με το θέμα μου. Ήθελα να αναφερθώ σε κάποια σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας. Το "γέλιο" είναι συμβολισμός.
Αληθώς. Τι καλά! Πάλι εδώ!
Προσπάθησα να σκεφτώ σε ποιον ανήκει το δυνατό γέλιο και κατέληξα στο εξής: Γελάει όποιος είναι ευτυχισμένος και ευτυχισμένος είναι αυτός που αγαπά και κατά καιρούς κλαίει, που όταν γυρίσει πίσω βρίσκει γεμάτες τις σελίδες της ζωής του.. αυτός που μπορεί να καταλάβει, πριν να είναι αργά, ότι το μίσος και ο φθόνος που έχει κατοικίσει μέσα του τον γερνάει πρόωρα, τον κατατρώει.
Υ.Γ. Σήμερα είπα ότι δε θα ξενυχτήσω και τώρα κρατιέμαι από το πληκτρολόγιο να μη πέσω:)
Αύριο θα επιστρέψω με καθαρό μυαλό!
Μμμ τώρα διάβασα την εξήγηση.. Ενδιαφέρον!!!
@Μargo, έκλεψα δυο λεπτά να σας πω ότι αυτό το γέλιο είναι μάλλον ειρωνικό. Επίσης, ότι βρίσκω ακόμα πιο ενδιαφέρον που ο καθένας μας βλέπει διαφορετικές εικόνες πίσω από τις ίδιες λέξεις!
Κι εγώ έχω ένα γάμο. Λέτε; Μπα, θα είναι πολύ αργά. Φιλιά
Τελικά εμείς συνεννοούμαστε απόλυτα!Δεν ξέρεις πόσο συμφωνώ με αυτά που αναφέρονται στην ανάρτηση.Και..τώρα μόλις θυμήθηκα ότι συνηθίζεις να απευθύνεσαι στον πληθυντικό και το εκτιμώ πάρα πολύ αυτό,το κάνω κι εγώ,συχνά,και με κοροϊδεύουν,νομίζοντας ότι είναι κάτι ξένο,τεχνητό.Αλλά έτσι μου βγαίνει.Όμως είθισται να μιλάμε ως bloggers,ο ένας στον άλλον,στον ενικό στο Διαδίκτυο.Δε θέλω να πείσω για το ένα ή για το άλλο,απλώς πες μου τι αποφάσισες ώστε κι εγώ να απευθύνομαι με τον ίδιο τρόπο.
Καλό απόγευμα!
@oλα θα πάνε καλά, χαίρομαι πολύ γι' αυτό!
Ο Maximus είναι ο οικοδεσπότης και επιθυμεί να δείχνει ευγένεια σαν αυτή που διέκρινε τους ποιητές όταν αλληλογραφούσαν μεταξύ τους... Αλήθεια, μπορείτε να μου γράφετε όπως θέλετε εσείς και ελπίζω να μην σας αποξενώνω με τον πληθυντικό μου.
Καλό απόγευμα!
Δημοσίευση σχολίου