Οn the Beach

Kι εγώ που νόμιζα ότι η κακή κρατική οργάνωση, η κακοδιαχείριση και η ανασφάλεια ήταν χαρακτηριστικά της πολιτικής κάποιων ξενόφερτων ηγετών του παρελθόντος. Έκανα λάθος.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται και δεν είναι η πρώτη φορά. Bουλευτές εκλέγονται, υπουργοί ορκίζονται. Αλλά δεν είναι βουλευτές, δεν είναι κυβέρνηση. Είναι Δούρειος Ίππος. Καιροφυλακτούν όχι για να κατασπαράξουν τον εχθρό αλλά την υγεία μου, το πορτοφόλι μου, τα ασφαλιστικά ταμεία μου, τους μικρομεσαίους μου, τους μετανάστες μου, τους ναρκομανείς μου, τους συνταξιούχους μου, τους μαθητές μου, τη γη μου, την ανάσα μου, εμένα κι εσένα.

Μα η μοίρα δεν μ΄ αφήνει, με ξαναχτυπά, αλύπητα. Εγώ μαστιγώνομαι στις πλατείες βλέποντας λιπόθυμους συνανθρώπους με σύριγγες στα μπράτσα. Εμένα κόβει το αλυσοπρίονο στα πάρκα με τα ξεριζωμένα δέντρα. Κανέναν άλλον. Κάθε φορά που κορυφώνεται η αγωνία μου περιμένοντας να διαλευκανθούν οι υποθέσεις και να τιμωρηθούν επιτέλους οι πραγματικοί ένοχοι για τα κακώς κείμενα, οι επιτήδειοι βολεύονται εις βάρος άλλων μέχρι να περάσει ο κίνδυνος. Τι κι αν κάποιοι δεν θα συμπεριληφθούν στα ψηφοδέλτια των εθνικών εκλογών. Εγώ είμαι ο ήρωας που θυσιάζεται στην τραγελαφική καθημερινότητα, όχι αυτοί. Τι κι αν μου είπαν ότι έπραξαν ότι έπραξαν για να έχουν την ευλογία της Παναγίας (!). Τι κι αν ο Επειός αναλαμβάνει την ευθύνη; Στην πράξη τι σημαίνει; Ξέρει κανείς να μου πει;

Αμ δεν τραυματίζει μόνο ο πόλεμος τις καρδιές των πολιτών αλλά και η υποβάθμιση της προσωπικότητάς τους. H κοινωνία μου δεν είναι ανθρωποκεντρική δυστυχώς και πολύ φοβάμαι ότι είναι και ανθρωποβόρα.

Κουράστηκα να πέφτω σε λήθαργο τόσο συχνά. Μα πως να σκεφτώ στην παραλία που με στείλατε , πάνω στην ψιλή άμμο με τον ήλιο να με ξεροψήνει. Όχι δεν φταίει ο ήλιος, ξέρατε ότι εκεί δεν μπορώ να σκεφτώ, γιατί εκεί θα ένιωθα ότι τάχα μου δεν είμαι πια αιχμάλωτος. Ότι είμαι ένας επαναστάτης... χωρίς όρια. Έτσι νόμιζα κι εγώ. Στην πραγματικότητα ήμουν μόνο ένας λουόμενος, ανελεύθερος. Δεν το κατάλαβα στην αρχή γιατί αυτή η λέξη είναι εύηχη και χάιδεψε τα αυτιά μου. Και τι μεγαλείο να δροσίζομαι στα γαλαζοπράσινα νερά ενώ κάποιοι ανόητοι έψαχναν να βρουν παρκάρισμα γύρω από το εκλογικά κέντρα, καταϊδρωμένοι. Εγώ βούτηξα, ναι, αλλά … μέχρι την σημαδούρα. Όχι παραπέρα.

Έτσι ε; Γιατί λοιπόν να παραμένω μετριότητα, μια ζωή; Θέλω να μάθω την αλήθεια. Να ξέρω πόση δύναμη έχω. Δώστε μου την ευκαιρία να γίνω τουλάχιστον μια, χρυσή μετριότητα.

Μήπως δεν το ξέρω;

Οι αποδράσεις στις παραλίες ή οπουδήποτε αλλού δεν δείχνουν ανωτερότητα, απλώς παραμερίζουν τα θαμμένα μου όνειρα. Ο Γολγοθάς μου, να εδώ είναι και θα τον ανέβω θέλω δε θέλω.