Ποια είναι η υπαρξιακή σημασία του τέλειου ανθρώπου;

Κατά την ταπεινή μου άποψη για να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε ένα τέτοιο ερώτημα πρώτα πρέπει να ξεκινήσουμε με το αν. Αν υπήρχε λοιπόν ο τέλειος άνθρωπος πως θα ήταν; Για να απαντήσουμε όμως στο δεύτερο ερώτημα πρώτα πρέπει να καταστήσουμε σαφές το τί σημαίνει για μας η λέξη τέλειος. Tέλειος πάντως σύμφωνα με την επίσημη ορολογία είναι "αυτός που έχει φτάσει στον ανώτατο βαθμό εξέλιξης". Τότε όμως γεννάται ένα άλλο ερώτημα, ποιος είναι για μας ο ανώτατος βαθμός εξέλιξης; Για να απαντήσουμε όμως σε αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίζουμε τι ακριβώς θεωρούμε εξέλιξη. Εξέλιξη σύμφωνα με το λεξικό είναι "το φαινόμενο της μετάβασης από μια μορφή σε άλλη, συνθετότερη ή καλύτερη, με διαδοχικές μεταβολές". Τι θεωρούμε όμως σύνθετη ή καλύτερη εξέλιξη στην σημερινή εποχή; Ποιές παράμετροι μπορούν να επηρεάσουν την προσωπική μας εξέλιξη; Και ποιές είναι αυτές οι διαδοχικές μεταβολές;

Προσπάθησα σύμφωνα με όσα έχω αποκομίσει από τις συναναστροφές μου με γνωστούς και φίλους μέχρι τώρα, διαφόρων προσωπικοτήτων και επαγγελμάτων, να δω μέσα από τα δικά τους μάτια, όσο είναι δυνατόν βέβαια, για το πως θα χειρίζονταν τέτοιου είδους ερωτήματα. Αναφέρω κυρίως τα επαγγέλματα διότι πιστεύω ότι όταν η μισή μας ζωή αναλίσκεται στην άσκησή τους, είτε το αντικείμενο είναι αυτό που παραγματικά επιθυμούμε είτε όχι,  τότε μετά την οικογένεια, οι προσωπικότητες, οι χαρακτήρες και το ήθος σμιλεύονται σύμφωνα με τη επιρροή που ασκεί επάνω μας το είδος της εργασίας μας. Σκέφτηκα όμως μόνο τρια παραδείγματα για να μην σας κουράσω, αν φυσικά έχετε φτάσει ως εδώ και δεν με κλείσατε από βαρεμάρα.

Ξεκινώ λοιπόν με τον  ποιητή, οποίος πιστεύω ότι αριστοτεχνικά θα περιγράψει την εξωτερική αλλά και την ομορφιά της ψυχής που αγγίζουν ή ακόμα και υπερβαίνουν την τελειότητα, όπως αυτός την ορίζει στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα το οποίο διανύει και μέσα από την δική του οπτική.

Ο πολιτικός χρησιμοποιώντας δοκιμασμένες και ασφαλείς μεθόδους της τέχνης της διπλωματίας θα προσπαθήσει να πείσει με ισχυρά επιχειρήματα για την μη ύπαρξη της τελειότητας για να δικαιολογήσει και την ύπαρξή του στον χώρο βγάζοντας και ένα σωτήριο δίδαγμα είτε μέσα από γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία, είτε μέσα από προσωπικές του εμπειρίες που θα τον κάνουν να φανεί πιο ανθρώπινο και κυρίως φιλάνθρωπο, επομένως και πιο αρεστό.

Ο τεχνοκράτης, θριαμβευτής πια, αφού ζυγίζει με δύο μέτρα και δύο σταθμά, ποιος θα μπορούσε άλλωστε να αμφισβητήσει ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα, κατά πάσα πιθανότητα θα εξηγήσει ένα ένα τα αίτια της πραγμάτωσης μιας τελειότητας που δείχνει να μην έχει επιτευχθεί για να μας οδηγήσει στην αντίθετη κατεύθυνση, δηλαδή στο να αντιληφθούμε πως θα μπορούσε να είχε επιτευχθεί αν αυτά τα αίτια δεν παρουσίαζαν ίσως μια επαναστατική δυναμική έστω και μόνο ως πρόθεση.

Σε όλες τις περιπτώσεις θεωρώ ότι εμπλέκεται και ο παράγων συναίσθημα. Χμμ εδώ περιπλέκονται τα πράγματα. Διότι σε άλλη βάση συζητάμε αν αντιλαμβανόμαστε το συναίσθημα ως "ψυχική εμπειρία" και σε άλλη ως "η εντύπωση που έχουμε για αυτήν την ψυχική εμπειρία". Επομένως η ίδια η ψυχή διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμο και το συναίσθημα, αλλά με τον όρο ψυχή εννοούμαι την  "κύρια αιτία της ζωής" ή "την περιγραφή της όποιας προσωρινής συναισθηματικής κατάστασης" βρίσκεται ένας άνθρωπος;  Σε κάθε περίπτωση η ψυχική δύναμη αντλείται από την προσωπική μας ηθική, δηλάδη τους κανόνες συμπεριφοράς, εφόσον είμαστε μέλη μιας κοινωνίας οφείλουμε βεβαίως να υπακούμε αυτούς τους κανόνες που έχουν οριστεί για την επίτευξη της κοινωνικής μας συμβίωσης και όχι μόνο. Τί είδους όμως αλλοιώσεις έχει υποστεί ο προσωπικός και συλλογικός αν θέλετε ηθικός μας κώδικας μέσα στους αιώνες; Γιατί υπάρχουν ακόμα διαχωριστικές γραμμές στις συμπεριφορές των ανθρώπων με κριτήρια το φύλο, το επάγγελμα, το κοινωνικό στάτους, την οικονομική κατάσταση ή την εξουσία; Γιατί για παράδειγμα η "ανήθικη" συμπεριφορά ενός διανοούμενου δεν είναι ποτέ μεμπτή και δεν τολμά κανείς να την επικρίνει ενώ κάποιου άλλου "κοινού θνητού" είναι πάντα διαχτυλοδειχτούμενη; Τι είναι ηθικό και τι ανήθικο για τον καθένα μας πέρα από τους βασικούς κανόνες της κοινωνίας; 

Και για να αγγίξουμε και λίγο έδαφος μιλώντας με παραδείγματα που ταλανίζουν ή ψευτοταλανίζουν την  ελληνική κοινωνία τελευταία, γιατί είναι ανήθικη και επικίνδυνη η κάθε κα Αλεξανδράτου που ξεβρακώνεται και ποτέ η με τη βούλα ευφυής μία και μοναδική κα Στεφανίδου που καλεί και μαθητές (όχι ότι τα παιδιά δεν γνωρίζουν τα πάντα, έχω τους μαθητές μου και ξέρω, αναφέρομαι όμως στα ηθικά τάχα μου διδάγματα, αυτά που απευθύνονται σε μάλλον διανοητικά καθυστερημένους). Γιατί είναι ανήθικος ο άνεργος που πηγαίνει απο πολιτικό γραφείο σε πολιτικό γραφείο και "ξεγυμνώνεται" και ποτέ ο πολιτικός που του υπόσχεται μια θέση αλλά..  για μετά τις εκλογές; Γιατί μας σοκάρουν τα αγκομαχητά της κάθε ανερχόμενης πορνοστάρ και όχι οι κραυγές των ανθρώπων που φωνάζουν στους δρόμους; Υπάρχει σκληρότερο "πορνό" από την φρικτή καθημερινότητα των αστέγων, των φτωχών, των ανέργων, των αρρωστων; Ναι μεν λοιπόν όλοι οι λογικοί άνθρωποι συμφωνούμε με τους κανόνες που διέπουν τον κοινωνικό μας ιστό αλλά ακόμα και η ηθική έχει τις παραμέτρους της και δεν είναι καθόλου ηθικό να εξομοιώνεται κατά το δοκούν εις το όνομα της ηθικής.

Τέλος και αν έχουμε βρει απαντήσεις για όλα τα παραπάνω ίσως και για ακόμα περισσότερα ώστε να βγάζουμε σαφή, έγκυρα και όχι βεβιασμένα συμπεράσματα τότε θα ήθελα να ξαναρωτήσω, ποια είναι η υπαρξιακή σημασία του τέλειου ανθρώπου και πως θα έπρεπε να είναι ο τέλειος άνθρωπος εξωτερικά και εσωτερικά, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει, για να επιστρέψουμε στο αρχικό μας ερώτημα.