Δεν ξέρω αν χρησιμοποιούμε την κριτική μας στους άλλους ως σκαλοπάτι για να νιώθουμε πιο σημαντικοί ή γιατί πραγματικά θέλουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο. Δεν είμαστε βέβαια λογιστικά βιβλία, "δώσε μου για να σου δώσω". Ούτε στη φύση υπάρχει παντού δικαιοσύνη και αν υπήρχε, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, ίσως πολλά είδη να μην επιβίωναν. Πιστεύω λοιπόν ότι άλλο πράγμα είναι να αναζητάμε την δικαιοσύνη όταν νιώθουμε ότι μας αδικούν και άλλο να προβάλλουμε την έλλειψή της ως άλλοθι για την δική μας δυσθυμία, ακόμα κι αν πράγματι μας αδικούν. Επομένως η προσπάθεια για την εφαρμογή της δεν έχει καμία σχέση με την νευρωτική αναζήτησή της.
Οι πολιτικοί υπόσχονται δικαιοσύνη και ισότητα αλλά παρόλα αυτά τα φαινόμενα της διαφθοράς δεν έχουν εξαλειφθεί. Είναι εφικτό τελικά να ικανοποιηθούν οι ανάγκες ή τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων; Με αφορμή την παραίτηση της κας Γκερέκου θα ήθελα να πω ότι μπορεί ελάχιστοι να είναι άμεμπτοι στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά αν μη τι άλλο, όχι ο κάθε Πρωθυπουργός, μα ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός εκτός από το πόση θέληση για δουλειά ή τι βιογραφικό έχουν όσοι τον αντιπροσωπεύουν στο κυβερνητικό του σχήμα, οφείλει να διερευνά και την πιθανή εμπλοκή τους σε ότι αυτή η κυβέρνηση πασχίζει να καταπολεμήσει. Μαζί όμως με το οικονομικό χρέος του συζύγου της πρώην υφυπουργού και ένα ερώτημα παραμένει. Τι είναι ο πολιτικός τελικά; Ένας θεατρικός ρόλος είναι; Ένα κουστούμι είναι; Όχι δεν είναι. Είναι πολλά περισσότερα και θέλουμε να είναι πολλά περισσότερα όχι όμως για να χρησιμοποιούμε τους θεσμούς με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούμε ενοχικά σύνδρομα αλλά για να ανυψώσουμε τον άνθρωπο στο βάθρο που θα έπρεπε να του αξίζει.
Θα μπορούσα να αναφερθώ σε ένα σωρό ατάκες που θα μείνουν στην ιστορία όπως τα, "εγώ προσκλήσεις μοίραζα", "ήταν ο πνευματικός μου πατέρας", "δεν έφυγα, με διέγραψαν", "ουδέποτε έλαβα γνώση", "εγώ δεν θα πω αντίο, λέω αριβεντέρτσι" και άλλες. Ο δίκαιος όμως πολιτικός δεν αποποιείται τις πράξεις του ούτε κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Η νοοτροπία του "μην τον είδατε μην τον απαντήσατε τον Κίτσο τον λεβέντη" είναι πλέον και παλιομοδίτικη. Αυτή η άρνηση της συμμετοχής σε οτιδήποτε μεμπτό, κάποιων μελών της προηγούμενης κυβέρνησης, μετά από τόσο σάλο για σκάνδαλα και για δημόσια έγγραφα που αποκαλύφθηκαν, μετά από όλες αυτές τις ενδείξεις και σε κάποιες περιπτώσεις και αποδείξεις, δεν φαίνεται να είναι και πολύ καλή προσπάθεια για κάθαρση. Το γεγονός δε ότι τόσοι και τόσοι που πέρασαν από το πολιτικό σκηνικό χρόνια τώρα, μονίμως κατηγορούσαν κάτι στο οποίο οι ίδιοι συμμετείχαν, είναι επίσης ένα από τα πράγματα που μάλλον ποτέ δεν θα κατανοήσω.
Οι συνεχείς βέβαια κατηγορίες και αυτό το πινγκ πονγκ ευθυνών είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, όπως και η ψυχωτική αναζήτηση της "απόλυτης" δικαιοσύνης είναι κατά την γνώμη μου ανώφελη γιατί μας εγκλωβίζει σε μια πλήρη αδράνεια κατά την οποία όχι μόνο αποφεύγουμε να λύσουμε τα προβλήματα, αλλά ελπίζουμε κάποιος άλλος να τα λύσει για λογαριασμό μας ή ακόμα καλύτερα, για να μην έχουμε και την υποχρέωση, να λυθούν από μόνα τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου