Σκέψεις και ποίηση

Σκεφτόμουν όλους όσοι πιστεύουν ότι είναι ακατόρθωτο να στρέψουμε τον φακό στην φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Γιατί όμως αυτή η αυτονόητη οπτική έχει μετατραπεί σε σωτήρια ανακάλυψη στις μέρες μας. Αυτό δεν κάνουμε τόσα χρόνια; Πως αλλιώς αντέξαμε ως εδώ;

Τo θέμα είναι, πράγματι οι εποχές αλλάζουν γιατί αλλάζουν πρώτα οι άνθρωποι ή μόνο εμείς αλλάζουμε απλώς για να προσαρμοστούμε στην αναξιοπιστία σαν αυτή των greek statistics σε μια εποχή που παραμένει ίδια; Πολλά είναι τα σίγουρα και ένα από αυτά είναι ότι η χρυσή εποχή με τον ηγέτη στο μπαλκόνι έληξε, όπως ωχριά πια και η μέθοδος διαρρέω-ψαρεύω-διαψεύδω. Ούτε οι κοινωνίες ακολουθούν πια το τρίπτυχο πόνος-μετάνοια-κάθαρση.

Αλήθειες ανακατεμένες με ψεύδη, συκοφαντίες και στο τέλος τροπαιοφόρος η παραγραφή. Ταλαντεύσεις και ασάφειες, μην κάνουμε αναλύσεις, να κάνουμε αναλύσεις, μην περιγράφουμε λεπτομερώς, να περιγράφουμε λεπτομερώς, μην είμαστε νευρωτικοί, όχι να είμαστε σε εγρήγορση, να επιταχύνουμε τις εξελίξεις, όχι να ακολουθούμε το βήμα του κάβουρα, να αφήνουμε τα γεγονότα να μιλούν από μόνα τους, όχι να είναι αυτούσια η παρουσία μας στα γεγονότα. Τι ώρα είναι; Ότι ώρα νομίζετε. Έχει μια λογική κι αυτό ώρες ώρες.

Προσωπικά όσο και αν θέλω πολύ να απολαμβάνω τη ζωή όπως και να’ χει, δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη το σκεπτικό "κάντε κάτι ή κάντε πάρτι". Ούτε και η μιζέρια με ευχαριστεί, είμαι όμως κάπου στη μέση και ίσως αυτό δημιουργεί κατά καιρούς τις δικές μου μεταπτώσεις. Μα οι μεταπτώσεις όμως τη ζωή καθρεφτίζουν. Σε έναν κόσμο που μοιάζει "χαλασμένος" που μόνο λίγοι ξεχωρίζουν και όλοι οι άλλοι είναι λακέδες ντυμένοι με λιβρέα, πόσο εύκολο είναι να πιστέψουμε σε όσους μας κυβερνούν; Δεν είναι, αλλά τους εμπιστευόμαστε, όχι γιατί τους υπηρετούμε, ακόμα κι αν μπορεί να ελοχεύει η πιθανότητα μια όμορφη μέρα να μας ισοπεδώσουν, άλλα πως να το κάνουμε, έτσι αρχίζει ακόμα και μια απλή συζήτηση, με καλές προθέσεις.  Αυτά από την πλευρά των πολιτών φυσικά γιατί από όσα αντικρίζω στη βουλή άλλα συναισθήματα βασιλεύουν εκεί. Ανεβαίνει ο πολιτικός στο βήμα να μιλήσει και από κάτω οι μισοί έχουν βλέμμα πανικού "όχι μήτσομ,  τι πας να κάνεις" και άλλοι σκέφτονται αραχτοί στα πίσω έδρανα "που πα ρε καραμήτροο". Όταν όμως όλοι πολιτικολογούν χωρίς φόβο και πάθος, εμένα δεν μου βγαίνει από το νου μήπως υπάρχει και η εκδοχή κατά τη γνώμη μου, τους βαφτίζουμε όλους αμαρτωλούς για να πρωταγωνιστήσουμε στον εξαγνισμό τους.  

Τώρα βέβαια ίσως σας κακοφανεί που θέλω να κλείσω με λέξεις ενός λαμπρού ποιητή, γιατί τι σχέση μπορεί να έχουν με τις παραπάνω λαϊκιστικές φράσεις. Επιτρέψτε μου όμως να επικαλεστώ απλώς τη δισυπόστατη φύση του ανθρώπου, γιατί μεταξύ αστείου και σοβαρού, σαν να μου φαίνεται ότι αποκτήσαμε ένα υπερευαίσθητο νευρικό σύστημα και όταν νευριάζουμε γινόμαστε επικίνδυνα ισοπεδωτικοί. 

Παραθέτω λοιπόν τα παρακάτω ως λόγια συμβολικά :

 "...Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές Ποιητικές Πραμάτειες που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης..." 

Pablo Neruda

Φωτογραφία: Jef Van Den