Κάθε λέξη, μια καταβύθιση βαθιά στον εαυτό μας

Αυξημένες οι υποχρεώσεις αυτή την εβδομάδα και αναγκάστηκα να περάσω τέσσερις ολόκληρες ώρες στο κομμωτήριο. Τι είδαν τα μάτια μου δεν θα σχολιάσω, τι άκουσαν τ’ αυτιά μου όμως αδυνατώ να το προσπεράσω.

Ούτε ξέρω πόσα τσιγάρα "κάπνισα" με την ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου, την κατά τα άλλα συμπαθή κα Γεωργία, να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και να με ταξιδεύει αργά και βασανιστικά μέσα στα σύννεφα. Με τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι αγκομαχώντας να πάρω ανάσα με ξύπνησε απότομα από τη θολούρα μια πελάτισσα που διαμαρτυρόταν για τα νέα μέτρα και το ΔΝΤ. Η κα Γεωργία όμως δεν άφησε περιθώρια για πολλές κουβέντες, ήταν αποστομωτική. "Τι να μας μάθουν μωρέ κι αυτοί, κάτσε και θα δεις στο τέλος εμείς θα τους μάθουμε, και να κλέβουν και να περνάνε καλά. Γιατί εγώ τι νομίζεις ότι κάνω, δεν πα να λένε. Δέκα πελάτισσες έχω, τρεις αποδείξεις κόβω, γιατί άμα δεν τους κλέψω πως θα βγω; Δεν μου φτάνουν παιδί μου, δεν βγαίνω, πως το λένε".

Κοιτάζω τις φρεσκαρισμένες μου ανταύγειες στον καθρέφτη προβληματισμένη. "Δεν σας αρέσουν"; με ρωτάνε. "Πως, μια χαρά είναι, ευχαριστώ" απαντώ, "μόνο που αναρωτιέμαι πόσες ελπίδες έχουμε όταν είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε μέρος της λύσης αλλά γκρεμίζουμε το βράδυ ότι χτίζαμε το πρωί". Η κοπελίτσα απομακρύνθηκε ανέκφραστη.

Ερωτώ λοιπόν, γιατί παραπονιόμαστε για την απουσία ενός οράματος καταστρέφοντας κάθε ευκαιρία να το αποκτήσουμε; Γιατί θέλουμε να φέρουμε την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, είτε αυτό είναι ο συνάνθρωπός μας είτε το ίδιο το κράτος, κυνηγώντας μόνο το έπαθλο; Αν είμαστε τελειομανείς, μήπως αναζητώντας το τέλειο φθείρουμε ότι είναι ήδη καλό; Αν είμαστε απλώς τεμπέληδες, μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα αυτού του τόπου είναι η δυσλειτουργία την οποία διαιωνίζουμε παρά το γεγονός ότι ταλαιπωρεί εμάς τους ίδιους; Αν όμως είμαστε τόσο δυνατοί και αντέχουμε, γιατί παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην σκέψη "να φύγουμε πριν μας διώξουν"; Γιατί δεν αποδεικνύουμε ότι αξίζει να μείνουμε;

Ζητάμε πάταξη της διαφθοράς και να ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις σε όλους. Όταν έρχεται η ώρα να νιώσουμε αυτές τις πιέσεις στο πετσί μας, δυσανασχετούμε φωνάζοντας  ότι θέλουμε ανεξαρτησία γιατί έχουμε κι εμείς τις δικές μας ανάγκες. Όταν τελικά τις ικανοποιούμε, διαμαρτυρόμαστε που δεν ασκούνται πια εκείνες οι ασφυκτικές πιέσεις. Μήπως όταν ικανοποιούμε τις ανάγκες μας δεν τις έχουμε πια ανάγκη; Αυτός ο δρόμος πάντως, αν και παραμένει άγνωστο αν αφήσουμε και άλλα δεινά να μας συμβούν, γυρισμό δεν έχει!

Στο ταμείο σκιάχτηκα από το άγριο βλέμμα της κας Γιωργίας όταν της απάντησα πως θέλω απόδειξη. Αισθάνθηκα ξαφνικά σαν να γίναμε ο ένας σάκος του μποξ του άλλου, δύο άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο χαμογελούσαν, μεταλλάχθηκαν, ο ένας καχύποπτος κι ο άλλος ατομιστής. Εκείνη τη στιγμή ήθελα πολύ να φωνάξω, "Φτάνει! Θέλω να γίνω κι εγώ μέρος της λύσης, αρχίζοντας από τώρα, βήμα βήμα, μέχρι να γίνουν μειοψηφία όσοι καταστρέφουν το μέλλον μας".