Το παρόν

" ..Κανένα μη φοβάσαι όσο τον εαυτό σου", λένε, "γιατί μες στο εσωτερικό μας κατοικεί ο κριτής, που δεν ξεγελάει και που η φωνή του αξίζει για μας περισσότερο από την επιδοκιμασία όλου του κόσμου.. "

Διαβάζω λοιπόν ότι αλλάζει η ψυχολογία στην οικονομία και υπάρχει πλέον αισιοδοξία για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων. Τι γίνεται όμως με τη δική μας ψυχολογία; Είμαστε περήφανοι για όσα συμβαίνουν; Νιώθουμε ασφαλείς τώρα που γνωρίζουμε περισσότερα, βλέπουμε, ακούμε περισσότερα κι έχουμε συναίσθηση της σοβαρότητας των θεμάτων που απασχολούν όχι μόνο το σπιτικό μας αλλά και τη χώρα μας; Τώρα που συνειδητοποιούμε σιγά σιγά τα λάθη και τις μεγαλοστομίες μας, τι μέλλει γενέσθαι μετά την αναγνώριση των λαθών, όχι στην ευρύτερη κοινωνία αλλά στην συνείδησή μας, με μια καθημερινότητα πολλές φορές σκληρή και μια αδυσώπητη επικαιρότητα που κάθε τρεις και λίγο μας μαστιγώνει;

Mε τη δική μας φωνή που "δεν ξεγελάει" να μας τριβελίζει το μυαλό, νοσταλγούμε τα προηγούμενα χρόνια που πορευόμασταν με μεράκι και τώρα άκουσον άκουσον , πολλοί από εμάς παλεύουμε απεγνωσμένα να επιβιώσουμε τις επόμενες μέρες ή εβδομάδες το πολύ. Ο επόμενος μήνας βέβαια είναι ο Αύγουστος και περιλαμβάνει τα πολυπόθητα και ιερά μπάνια του λαού, αλλά οι μέρες κυλούν πολύ γρήγορα δυστυχώς. Μπορεί λοιπόν να λέμε τόσο εύκολα πως δεν πρέπει να καταστρέφουμε το παρόν ανησυχώντας για το μέλλον αλλά, για ποιο παρόν μιλάμε ακριβώς; Της κυβέρνησης, των πολιτών, της αντιπολίτευσης, των εργαζομένων, των επιχειρηματιών, των ελλειμμάτων, των θυμάτων, των τρομοκρατών ;;  Αυτό το παρόν, συγνώμη, δεν ανταποκρίνεται στις δικές μου προσδοκίες και δεν μπορώ παρά να μην αναρωτηθώ, αν το χειρότερο σενάριο δεν είναι να μιλάμε για θυσίες που πήγαν χαμένες αλλά για μάχες που χάθηκαν πριν καν αρχίσουν, το καλύτερο ποιο θα είναι από δω και πέρα; Να βγάζουμε το μήνα;