Καταγράφοντας απόψεις φίλων και γνωστών για την οικονομική κρίση και πόσο μας έχει επηρεάσει, σκεφτόμουν πως οι ζωές πολλών από εμάς θα μπορούσαν να είναι μια ταινία επιστημονικής φαντασίας ή ακόμα καλύτερα, μια συναρπαστική κοινωνική σειρά , ξέρετε, από αυτές που παγώνει η εικόνα και μερόνυχτα ολόκληρα δεν βγαίνει η απάντηση από τα χείλη του πρωταγωνιστή να μάθουμε επιτέλους αν έχει χρεοκοπήσει ή όχι. Περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός και τι πολύτιμος που είναι ο χρόνος μας, εδώ στη γη εννοώ, μα και τι ατυχία ή μπορεί και ευτυχία, το μέλλον θα δείξει, που έλαχε σε μας, ότι και αν είμαστε, ενθουσιώδεις, δύστροποι, εύπιστοι, ανυπάκουοι, δειλοί, κουτσοί, στραβοί, όλοι, να μην έχουμε άλλο δρόμο από τον συνεχή ομαδικό αγώνα. Μεταξύ μας όμως, κάποιες στιγμές, που διαρκούν ώρες, είναι και αβάσταχτα μοναχικός αυτός ο δρόμος. Όταν αρχίζουν να κλείνουν οι στρόφιγγες, ο καθένας παλεύει με τα μέσα που διαθέτει και δεν διαθέτουμε όλοι τα ίδια.
.
2 σχόλια:
Έχεις απόλυτο δίκιο. Μερικές φορές είναι εξαιρετικά δύσκολες. Δεν βλέπεις την άκρη.. και παλεύεις μόνος σου.. Δεν έχω αισθανθεί ακόμη πάντως τον "συνεχή ομαδικό αγώνα".. Δεν έχουμε καθόλου συσπειρωθεί.. και μου φαίνεται δεν ξέρουμε τι είναι το καλύτερο..ανυπακοή, μη ανυπακοή; Ένα μπλέξιμο..
@Roadartist, ούτε κι εγώ, λίγο στις εκλογές ίσως, αλλά μέχρι εκεί. Eχω αρχίσει να αποφεύγω και τις πολλές συζητήσεις με γνωστούς, βλέπω μεγάλο φανατισμό, λες και ανήκουμε ο καθένας στο δικό του ιδιωτικό στρατόπεδο. Όλοι μιλούν με μοναδικό γνώμονα τα οικονομικά συμφέροντά τους. Νομίζω ότι η ανυπακοή είναι ότι πιο καταστροφικό θα μπορούσαμε να επιλέξουμε. Ας μας πει καποιος όμως, ο δρόμος της ανυπακοής που οδηγεί, γιατί μόνο με αμπελοφιλοσοφίες, ηρωισμούς και φανατισμούς δεν είναι δυνατόν να ορθοποδήσει το κράτος, ούτε κι εμείς φυσικά κατά τη γνω΄μη μου.
Δημοσίευση σχολίου