Πού πήγαν τα παλικάρια ωρέ ;

Παλικάρι δε λέγεται ο γενναιόψυχος; Aυτός που έχει ήθος και κώδικα τιμής;
Παλικάρι δεν είναι ο λεβέντης; O ντόμπρος με τις σταθερές πεποιθήσεις;

Τέτοιοι λεβέντες δεν έπρεπε να κυβερνούν αυτή τη χώρα; Έτσι δεν της αξίζει ;
Όχι δριμύ κατηγορώ λοιπόν στην ντομπροσύνη, δεν είναι αυτή που λιγοψύχησε. Δριμύ κατηγορώ σ΄εκείνους και σ΄εκείνες που της γυρίζουν την πλάτη για να μη αποκαλυφθεί ότι ωχριούν μπροστά της. Η δυσωδία της υποκρισίας απλώνεται, μπαίνει απ' τις χαραμάδες .

Οι ανίκανοι δοξάζονται και οι αυλοκόλακες γίνονται πρότυπα. Άντρες και γυναίκες στο ίδιο γαϊτανάκι. Γιατί η παλικαριά δεν έχει φύλο, δεν εγκλωβίζεται σε ένα σώμα, η παλικαριά έχει το θρόνο της βαθιά μες την ψυχή και πλανιέται αγέρωχη στους αιώνες. Πού να ’ναι άραγε αυτή η ψυχή που θα πορευτεί μαζί της, θα την δαμάσει και θα την θρέψει;

(Ακολουθεί απόσπασμα από το έργο του Στρατή Μυριβήλη

“Ο Βασίλης ο Αρβανίτης”)

“ΕΙΝΑΙ λογής παλικαριές, είναι και λογής παλικάρια. Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαίρεσαι μέσα στον περίγυρό του. Όμως μέσα του είναι κ' ένας σκοπός που το κυβερνά, κι αυτός είναι που του δίνει το νόημά του. Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ' ένα στόμα να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ' ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Έτσ' είναι”