4/23/2009

Στάχτες και Burberry

Σχεδόν δίπλα στην εξέδρα ένα κουβούκλιο με το γνωστό βουητό. Μα ποιος έξυπνος σκέφτηκε ότι την ώρα της Ανάστασης τα παιδάκια θα τρώνε ποπ κορν και μαλλί της γριάς. Ένας κύριος με στρας στην πλάτη κανονίζει ραντεβού σε γνωστή μπουζουκερί μιλώντας δυνατά. Μια παρέα με ρομπέρτο καβάλι φωτογραφίζει ο ένας τον άλλον βρίζοντας με τους γνωστούς τίτλους ευγενείας. Αιθέριες, δεν το λες, υπάρξεις, ίσως, παρελαύνουν λανσάροντας τσάντες λουί βιτόν σε μέγεθος βαλίτσας κλέβοντας όλα τα βλέμματα. "Σιγά θα κάψεις την κυρία" φωνάζει μια μητέρα στην κόρη της, μη και γίνουν στάχτες τα εξτένσιον της μπροστινής. Άρτι αφιχθείσα από το Τζιμπουτί; Πραγματικά αναρωτιέμαι. Ειδάλλως, ποιος ξέρει πόσες μέρες τσιτσίριζε στο σολάριουμ.

Νιώθω ξαφνικά να απειλούμαι. Έρχονται από παντού! Δύο ευτραφή χέρια με μπαλώματα στους αγκώνες πάνε να με πνίξουν. "Υπομονή", σκέφτομαι, μη της χαλάσω την ανείπωτη ευτυχία, απόψε που ‘βαλε τη μπέρμπερι λευκή μπλούζα και ας διαγράφει τρεις στρώσεις λίπους. Να βρίσκεται ανάμεσα στις διακεκριμένες προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας, ναι, είναι η επισφράγιση μιας κουραστικής μέρας στο άδειο πλέον Κολωνάκι εν μέσω οικονομικής κρίσης. Απ’ τα αριστερά έρχονται κι οι καουμπόιδες του Ελ Πάσο, με λευκές μπότες, αμάνικα μπλουζάκια και γούνινα γιλέκα. Όλοι θέλουν το πολυπόθητο Άγιο Φως. Είμαι το πλησιέστερο αναμμένο κερί!

Σε μια προσπάθεια διάσωσης κάποιοι από την οικογένειά μου με τραβούν σε αντίθετη κατεύθυνση και μετακινούμαστε όλοι κάτω από ένα δέντρο. Τα λεπτά περνούν με ασπασμούς, χαμόγελα και ευχές. Επιφωνήματα θαυμασμού ακούγονται και ο ουρανός φωτίζεται. Μένουμε άφωνοι με το φαντασμαγορικό θέαμα των πυροτεχνημάτων. Οι επιζήσαντες κατεβαίνουμε στον κεντρικό δρόμο περπατώντας. Μα τι μας περιμένει πάλι κι εκεί. Σείεται η γης. Μη να' ναι ο Γκοτζίλα, μη να' ναι ο Χουλκ.

Ένα ανελέητο σφυροκόπημα, ντουπ, ντουρουπντουπντουπ, από το γούφερ του κατακόκκινου επανδρωμένου κάμπριο δίνει παλμό στην λαμπερή μας βραδιά. Μήτε είν’ ο Γκοτσίλα, μήτε ο Χουλκ. Είν’ το βαρύ λαϊκό άσμα στη διαπασών που μας τραντάζει συθέμελα ενώ πραγματώνει το υπέρτατο νόημα της Αναστάσεως με φόντο τα λαμπιόνια του φεριμπόουτ.

Η φωτογραφία : www.photo.net (A. Hunt)

12 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Μια από τα ίδια συνέβησαν και στην δική μου εκκλησία,
Μια στιγμή ιερή που προσμένουμε την Ανάσταση Του και οι περισσότεροι το βλέπουν σαν μια βόλτα επίδειξης.
Ώρες ώρες με πιάνει αηδία ….

mermyblue είπε...

καλησπέρα
κι εσείς Αθήνα ε; Κι εμείς...

Ήταν όμορφα πλην της ημέρας της Ανάστασης...Με το Δεύτε Λάβετε Φως το Έλαβα και ροβόλησα την κατηφόρα από την εκκλησία στο αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι.Κ το Χριστός Ανέστη από το ραδιόφωνο της εκκλησίας :D

και αυτό το στάχτη και burberry αγαπημένη έκφραση
ευχαριστώ που μου την θυμήσατε!

Margo είπε...

Καλωσόρισες Maximus πίσω, γερός και δυνατός και πολύ ορεξάτος:))))
Καταπληκτική περιγραφή!!!

Μα που ήσουν, έφυγαν από εδώ οι φίρμες;;; Δεν πήγα και στην Ανάσταση να δω με τα ίδια μου τα μάτια και ν΄ ακούσω με τα ίδια μου τα αυτιά:)

Μπορεί να σε δυσκόλεψε ο υπολογιστής όμως εγώ χάρηκα πολύ την επίσκεψή σου εκείνες τις μέρες.
Αν και δε το συνηθίζω θα στο πω και εγώ στον πληθυντικό..
Μου λείψατε Maximus πολύ! Χρόνια πολλά.

Υ.Γ. Μα τι είναι το Burberry;)

anepidoti είπε...

χωρίς ίωση και χωρίς ανάσταση, το burberry τόβαλα στο...σούβλισμα, ήθελα να μου ρίξει μια ματιά και το κατσικάκι!τις στάχτες ούτε που τις ακούμπησα, κι αυτές για το κατσικάκι...
δηλ. όλα τ' άφησα για το κατσικάκι...
είμαι καλά, γιατρέ μου;

-υπέροχο κείμενο, σε καμμιά περίπτωση μη γίνει στάχτη και...μπούρμπερη!-

Alkyoni είπε...

http://periplanomenomoleskine.blogspot.com/
Ελληνικό καφενείο ..
έτσι σαν αστειάκι και πρώτη γνωριμία μαζί σου μιας και απ ότι είδα μας άρεσε το ίδιο μέρος.με τη διαφορά πως μένω πολύ κοντά και είναι το στέκι μου
χαμογελάκι

maximus είπε...

@Aναστασία, για να είμαι ειλικρινής βρίσκομαι κάπου στην μέση, με κλίση προς την Ανάστασή Του. Η "Ανάσταση" μας πότε θα 'ρθει άραγε;
Και μένα με πιάνει αηδία με τους νεόπλουτους μπουρτζόβλαχους που δεν μ' αφήνουν να νιώσω κατάνυξη και απολαύσω τις παραδόσεις ή ότι άλλο θεωρεί ο καθένας μας ότι είναι όλα αυτά. Από μικρό παιδάκι με έχουν μάθει να σέβομαι ή αν δεν θέλω, να μην συμμετέχω.

@mermyblue, δεν ήμουν στην Αθήνα, αλλά κάπως έτσι τρέχουν όλοι.

Μια χρονιά ήμουν για Πάσχα στην Σύρο και μου άρεσε τόσο πολύ η λειτουργία. Δεν μιλούσε κανείς, μόνο την ώρα της Ανάστασης άρχισαν όλοι να χτυπούν τα ξύλινα στασίδια και γινόταν σαματάς. Ήταν πολύ όμορφα και από τις ελάχιστες φορές που έμεινα ως τα ξημερώματα. Δεν θυμάμαι να πρόσεξα πως ήταν ντυμένοι οι άνθρωποι γύρω μου.

maximus είπε...

@Margo, κι εγώ χαίρομαι πολύ που σας ξαναβρίσκω!

Λίγο έξω από την Αθήνα πήγα ο γάτος, δεν περίμενα τέτοια παρέλαση.

Με ευχαριστούν πάρα πολύ τα λόγια σας από κει αλλά με εκπλήσουν κιόλας, είναι πράγματι αστεία; Ίσως το διάβασα τόσες φορές...

Θεωρώ τα Burberry πολύ ωραία και φινετσάτα ρούχα αλλά όταν βλέπω κυρίες ντυμένες απ' την κορφή ως τα νύχια και σε όλες τις γιορτές με τα ίδια, τους πάει δε τους πάει, νυσάφι!

Υ.Γ. Τι καλά, να μπορώ να σας απαντώ, να μπορώ αλλάζω ανάρτηση, να μπορώ να μπω στον πανόπτη, τι πολυτέλεια!!!

maximus είπε...

@anepidoti, κάπου σας έχω ξαναδει...καλωσήρθατε!

Έως εκεί φτάσαμε λοιπόν; Κατά την ταπεινή μου γνώμη η κατάστασή σας είναι πολύ σοβαρή! Αδυνατώ όμως να σας συμβουλέψω, γιατί, μεταξύ μας, στο σούβλισμα κάτι αντίστοιχο φορούσα κι ας άκουγα συνέχεια "βγάλτο, θα το λαδώσεις" Το μόνο που μπορώ να σας πω είναι "σεμνά και ταπεινά". Να μην το παρακάνετε!

@Αlkyoni, κοπιάστε, ο γάτος μπορεί να είναι μαύρος αλλά είναι φιλόξενος! Ποιό είναι το μέρος;

H διεύθυνση αυτή δεν οδηγεί κάπου...

Καλή σας νύχτα. Να έρχεστε με το καραβάκι σας να τα λέμε.

Margo είπε...

Εγώ όταν τα διάβασα γέλασα πολύ.. μήπως γελάω πολύ εύκολα.. μπορεί να είχα ανάγκη να γελάσω με κάτι.. ίσως γέλαγα από τη χαρά μου που αρχίσαμε να μαζευόμαστε.... με προβλημάτισες...
Μπαα ήταν αστείο:))

maximus είπε...

@Μargo, Νιαααρρρ! Έτσι τα λέω για να μου λέτε καλά λόγια...

Να διορθώσω το νισάφι, νομίζω γράφεται με -ι.

Καλό απόγευμα!

ελένη γιαννιώτη είπε...

maximus η δική μου περίεργη Ανάσταση μαζί με το Πασχα έγινε στο εκκλησάκι ενός νοσοκομείου μέσα στην πραγματική κατάνυξη, προσευχή, αλλά και συνειδητοποίηση του πόσο μάταια είναι τόσο η στάχτη όσο και η Βurberry...καλά ταξίδια να έχουμε....

maximus είπε...

@Λυπάμαι πολύ Ταξιδευτή μου. Εύχομαι να πήγαν όλα καλά. Υπάρχουν κι αυτά δυστυχώς. Μπορεί να μας κάνουν σοφότερους ΑΛΛΑ...

Θα τα ξαναπούμε, ελπίζω να ξημερώσει μια ομορφότερη μέρα για σας.