Μα τον Ξένιο Δία

Ήταν αναπόφευκτο για την δική μου λογική να μην ανατρέξω στην Αρχαία Ελλάδα που "η φιλοξενία εθεωρείτο πράξη αρετής. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και η κακή αντιμετώπισή τους ήταν αμάρτημα. Επίσης την προστασία των ξένων σε κάθε πόλη επέβλεπαν οι πρόξενοι, δηλαδή οι επίσημοι αντιπρόσωποι των άλλων πόλεων, μετά από ειδική συνθήκη που υπογράφονταν για αυτό. Έτσι δημιουργήθηκε ο θεσμός της προξενίας". 

Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας ο σκοπός αυτής της σύντομης ανάρτησης δεν είναι να ξεσκονίσουμε τις γνώσεις μας αλλά να προβληματιστούμε για το γεγονός ότι δεν έγινε αισθητή, προς το παρόν τουλάχιστον, η κατακραυγή της ελληνικής κοινωνίας για τον χαμό του νεαρού αφγανού ούτε και για τον σωματικό και ψυχικό τραυματισμό της μάνας και της αδερφής του, παρά την στήριξη μελών της κυβέρνησης, οι οποίοι βέβαια δεν θα μπορούσαν να πράξουν και διαφορετικά. Προφανώς ο στόχος  δεν ήταν το παιδί, ακόμα κι έτσι όμως νομίζω ότι θα είχαμε κατέβει στους δρόμους αν ήταν  ελληνόπουλο. Δεν πιστεύω ότι ως λαό δεν μας ευαισθητοποιεί ο τραγικός θάνατος ενός παιδιού είτε είμαστε γονείς είτε όχι. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι ίσως αυτή τη φορά συμβαίνει κάτι χειρότερο. Ίσως ηθελημένα δεν συμπαραστεκόμαστε στο δράμα του "ξένου" γιατί φοβόμαστε ότι έτσι  θα αποκτήσει φωνή, υπόσταση και σιγά σιγά περισσότερα δικαιώματα. Μήπως αυτή η χώρα, στην οποία βασιλεύει η νοοτροπία, εδώ ελάτε που όλοι οι καλοί χωράνε, δεν σέβεται τους φιλοξενούμενούς της γιατί εξαρχής τους θεωρεί "αναλώσιμους". Μήπως αυτή η θλιβερή σκέψη ότι ουδείς αναντικατάστατος μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ένας αλλοεθνής λιγότερος δεν κάνει και καμιά διαφορά.

Φωτογραφία: Rick Langer

Μουσική: The Good Die Young - Scorpions