"Ο Άνθρωπος είναι ο ρυθμιστής των επί πλανήτου συμβαινόντων"

" …Το δώρον αυτό ήτο η λήθη. Ο άνθρωπος για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα αγνοούσε την πραγματικά τραγικήν του κατάστασιν. Βέβαια η μνήμη δεν είναι προνόμιο και λειτουργία της ύλης, αλλά του πνεύματος. Το πνεύμα διαπερνά  την ύλη, η οποία χωρίς την ευεργετικήν  παρουσίαν του, δεν έχει την δυνατότητα δημιουργικής εκφράσεως.

Η λήθη ήτο δώρον πολύτιμον και αναγκαίο, αλλά συγχρόνως και ολέθριον, αν εγκαταλειπόμενο επί μακρόν, δεν αναζητούσαμε την μνημοσύνην.

Ο άνθρωπος λοιπόν, αυτή η ένωσις των αντιθέτων, αλλά και συγγενών δυνάμεων αφέθηκε, στα αρχικά στάδια  της εξελίξεώς του, να λησμονήσει την θεία καταγωγή του. Άφησε την μορφήν απερίσπαστον, να ασκήσει τις καθολικές εξουσίες της. Οι κύριοι της υλιστικότητας εχρησιμοποίησαν τις τεράστιες δυνατότητες της ύλης, για να κατασκευάσουν μίαν ατελεύτητον ποικιλίαν προιόντων, που θα έκαναν την μορφήν πιο επιθυμητήν, πιο λαμπεράν, πιο πλανεύτρα… "

" … Η μορφή αντιμετώπισε μόνη τον χαμό της, γιατί μόνη είχε πορευθή με έπαρση και αλλαζονίαν. Ποτέ δεν παρεδέχθη άλλες μορφές πλήν αυτής. Η ψυχή και το πνεύμα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα την κοίταξαν με κανατανόησιν, αλλά δεν εμπόδισαν την μοίρα της. Κι εκείνη έμεινε γεμάτη πόνο, ν’ αντικρύζη το αναπόφευκτον. Η ύλη συνέχισε τους  άσεμνους χορούς της και οι αισθήσεις δεν χόρταιναν με την ποσότητα. Η πορεία η κυκλική όμως είναι μια ανιαρή επανάληψις  και μόνο η συνειδητοποίησις την μετατρέπει σε κάθετον… "

" …Κοίταξα τον καθρέπτη που προβάλλει μόνον την υλικήν μορφή και για πρώτη φορά χαμογέλασα τόσο χαρούμενα στο ανύπαρκτον είδωλο, γιατί βεβαιώθηκα, ότι δεν ήτο πλάνη, πως είχα απαλλαγεί από την υποτέλειαν της μορφής. Αυτή ήτο η αλήθινή αλήθεια, η πιο μη πλανερή πραγματικότης κι εγώ, αναμφισβήτως, ήμουν το τιμώμενο πρόσωπον της πιο περίεργης εορτής που εδόθη μόνο για μένα... "

***

Αν θέλετε να διαβάσετε και το υπόλοιπο πολύ ενδιαφέρον κείμενο, τα παραπάνω είναι τρία αποσπάσματα των σελίδων 81-85 του κεφαλαίου με τίτλο  "Ας  Υπάρχουν άλλες μορφές, εγώ κυβερνώ" από το βιβλίο "Από την Λήθη στην Μνημοσύνη" της Βαρβάρας Σταγιάννου.

Επίσης θα ήθελα να αφιερώσω  αυτά τα λόγια τα οποία βρίσκω πολύ αισιοδοξα και ελπιδοφόρα, σε όσους έχουν το θάρρος ή το θράσος να πηγαίνουν μόνοι ή όλοι μαζί " ταξίδια αλαργινά" όχι γιατί τολμούν να δραπετεύουν, αλλά επειδή, διατηρώντας σώας τας φρένας και κάνοντας κριτική και κυρίως αυτοκριτική, κοπιάζουν  να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους και την ίδια τη ζωή καμιά φορά, με σκοπό να αξιοποιήσουν τις εμπειρίες προς το καλύτερο δυνατό όχι καταστρέφοντας αλλά δημιουργώντας ή ανασύροντας το μέλλον, αν τελικά το παρελθόν είναι το μέλλον που βρίσκεται πίσω μας. Τα αφιερώνω λοιπόν σε όσους αισθάνονται και σκέπτονται,  όχι μόνο παρακινούμενοι από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης αλλά και από ευαισθησία να συμβάλλουν στην διατήρηση της καλής ψυχικής υγείας των άλλων και κατ’ επέκταση και της δικής τους, διότι είτε μιλώντας εγωιστικά είτε όχι, είναι γεγονός ότι όλα ξαναγυρίζουν σε μας κατά την γνώμη μου. 

Τέλος, δεν ξέρω πόσο εύκολο ή εφικτό είναι να απαλλαγεί κανείς (τελείως ;) από την "υποτέλειαν της υλικής μορφής" αλλά νομίζω ότι και μόνο η προσπάθεια να αφήσουμε  χώρο και για τα άλλες μορφές μπορεί να οδηγήσει σε άγνωστες μεν, πιθανότατα καλύτερες, (αφήνω ένα ερωτηματικό εδώ λόγω  της υποκειμενικότητας  του θέματος), αλλά σίγουρα αληθινές διαδρομές. Για παράδειγμα για όσα γράφω, το ότι συμφωνείτε με αυτά ή διαφωνείτε ή γελάτε ή χασμουριέστε, (για μένα θα παραμείνει κάτι το άγνωστο), δεν είναι δυνατόν να αναιρέσει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή τα πληκτρολογώ, σε μερικά δευτερόλεπτα θα τα έχω δημοσιεύσει και κάποιοι από εσάς  θα περάσετε λίγο από τον χρόνο του παρόντος να διαβάσετε ότι σε λίγη ώρα θα είναι παρελθόν που θα επηρεάσει έτσι κι αλλιώς το μέλλον, είτε γιατί θα βρείτε κάποια λογική (ελπίζω) σε όλα αυτά, είτε γιατί δε θα δώσετε σημασία, είτε γιατί θα σας εκνευρίσει το μακροσκελές κείμενο, είτε γιατί θα τα δείτε από μια άλλη οπτική αν τα ξανασυναντήσετε στο μέλλον τυχαία αφού θα παραμείνουν γραμμένα δημοσίως. Όπως και να έχει όμως, όλο αυτό είναι από μόνο του πραγματικότητα, ένα αληθινό γεγονός και όχι πλάνη.

 Υ.Γ.  Το κείμενο στο βιβλίο έχει πολυτονικό σύστημα