6/17/2010

Κάθε λέξη, μια καταβύθιση βαθιά στον εαυτό μας



Αυξημένες οι υποχρεώσεις αυτή την εβδομάδα και αναγκάστηκα να περάσω τέσσερις ολόκληρες ώρες στο κομμωτήριο. Τι είδαν τα μάτια μου δεν θα σχολιάσω, τι άκουσαν τ’ αυτιά μου όμως αδυνατώ να το προσπεράσω.

Ούτε ξέρω πόσα τσιγάρα "κάπνισα" με την ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου, την κατά τα άλλα συμπαθή κα Γεωργία, να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και να με ταξιδεύει αργά και βασανιστικά μέσα στα σύννεφα. Με τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι αγκομαχώντας να πάρω ανάσα με ξύπνησε απότομα από τη θολούρα μια πελάτισσα που διαμαρτυρόταν για τα νέα μέτρα και το ΔΝΤ. Η κα Γεωργία όμως δεν άφησε περιθώρια για πολλές κουβέντες, ήταν αποστομωτική. "Τι να μας μάθουν μωρέ κι αυτοί, κάτσε και θα δεις στο τέλος εμείς θα τους μάθουμε, και να κλέβουν και να περνάνε καλά. Γιατί εγώ τι νομίζεις ότι κάνω, δεν πα να λένε. Δέκα πελάτισσες έχω, τρεις αποδείξεις κόβω, γιατί άμα δεν τους κλέψω πως θα βγω; Δεν μου φτάνουν παιδί μου, δεν βγαίνω, πως το λένε".

Κοιτάζω τις φρεσκαρισμένες μου ανταύγειες στον καθρέφτη προβληματισμένη. "Δεν σας αρέσουν"; με ρωτάνε. "Πως, μια χαρά είναι, ευχαριστώ" απαντώ, "μόνο που αναρωτιέμαι πόσες ελπίδες έχουμε όταν είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε μέρος της λύσης αλλά γκρεμίζουμε το βράδυ ότι χτίζαμε το πρωί". Η κοπελίτσα απομακρύνθηκε ανέκφραστη.

Ερωτώ λοιπόν, γιατί παραπονιόμαστε για την απουσία ενός οράματος καταστρέφοντας κάθε ευκαιρία να το αποκτήσουμε; Γιατί θέλουμε να φέρουμε την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, είτε αυτό είναι ο συνάνθρωπός μας είτε το ίδιο το κράτος, κυνηγώντας μόνο το έπαθλο; Αν είμαστε τελειομανείς, μήπως αναζητώντας το τέλειο φθείρουμε ότι είναι ήδη καλό; Αν είμαστε απλώς τεμπέληδες, μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα αυτού του τόπου είναι η δυσλειτουργία την οποία διαιωνίζουμε παρά το γεγονός ότι ταλαιπωρεί εμάς τους ίδιους; Αν όμως είμαστε τόσο δυνατοί και αντέχουμε, γιατί παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην σκέψη "να φύγουμε πριν μας διώξουν"; Γιατί δεν αποδεικνύουμε ότι αξίζει να μείνουμε;

Ζητάμε πάταξη της διαφθοράς και να ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις σε όλους. Όταν έρχεται η ώρα να νιώσουμε αυτές τις πιέσεις στο πετσί μας, δυσανασχετούμε φωνάζοντας  ότι θέλουμε ανεξαρτησία γιατί έχουμε κι εμείς τις δικές μας ανάγκες. Όταν τελικά τις ικανοποιούμε, διαμαρτυρόμαστε που δεν ασκούνται πια εκείνες οι ασφυκτικές πιέσεις. Μήπως όταν ικανοποιούμε τις ανάγκες μας δεν τις έχουμε πια ανάγκη; Αυτός ο δρόμος πάντως, αν και παραμένει άγνωστο αν αφήσουμε και άλλα δεινά να μας συμβούν, γυρισμό δεν έχει!

Στο ταμείο σκιάχτηκα από το άγριο βλέμμα της κας Γιωργίας όταν της απάντησα πως θέλω απόδειξη. Αισθάνθηκα ξαφνικά σαν να γίναμε ο ένας σάκος του μποξ του άλλου, δύο άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο χαμογελούσαν, μεταλλάχθηκαν, ο ένας καχύποπτος κι ο άλλος ατομιστής. Εκείνη τη στιγμή ήθελα πολύ να φωνάξω, "Φτάνει! Θέλω να γίνω κι εγώ μέρος της λύσης, αρχίζοντας από τώρα, βήμα βήμα, μέχρι να γίνουν μειοψηφία όσοι καταστρέφουν το μέλλον μας".




8 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δυστύχως στην Ελλάδα όλοι ειναι στη μπουνάτσα καπετάνιοι και στη φουρτούνα μούτσοι!

Φεύγουν όλοι...και το μονο που σκεφτόμαστε ειναι πως θα σώσουμε το τομάρι μας. Για αυτο κι εχουμε τους πολιτικούς που μας αξίζουν

mermyblue είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα κ εύστοχη ανάρτηση.
Δυστυχώς έτσι είμαστε όλοι οι Ελληνες κ αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να μας συνετίσει λίγο... όλα μας οδηγούν στη φοροδιαφυγή κ στην κλοπή κ στον ωχαδελφισμό. Και τα σκληρά μέτρα και τα μη μέτρα και τα μέτρια μέτρα. Και ο καθένας για τον εαυτούλη του.
Τι να πω, απογοητεύομαι σαν κ εσένα μαυρογατούλι...
Την πήρες τελικά την απόδειξή σου όμως;

Ευχες για δροσερότερες ημέρες

Ανώνυμος είπε...

O καθένας από εμάς μπορεί να είναι υπεύθυνος και να γίνει μέρος της λύσης... της λύσης που μπορεί ο ίδιος να δώσει...

maximus είπε...

@Μerlin, σωστά. Όπως λέει και ο Νίκος Δήμου "Τον ύπνο και το λήθαργο και το χορτάτο ωχαδερφισμό να φοβάστε". Tο θέμα όμως είναι να μην μείνουμε μόνο στις "πικρές" διαπιστώσεις.

maximus είπε...

@mermyblue, την πήρα αλλά μου έκανε ολόκληρη συζήτηση για ποιο λόγο έπρεπε(;) να λέει μικρότερο ποσό. Πως καταντήσαμε να νιώθουμε και τύψεις που ζητάμε απόδειξη. Φυσικά πρόκειται περί "μικρού" κομμωτηρίου της γειτονιάς..

Ας προσπαθούμε τουλάχιστον όσοι προσπαθούμε, μπορεί ένας κούκος να μην φέρνει την άνοιξη αλλά και η αρχή είναι το ήμιση του παντός.

Καλό σαββατοκύριακο :)

Βάσσια είπε...

Γιατί όταν λέμε ότι αποτελούσαμε πάντα εμείς οι ίδιοι μέρος του προβλήματος, δεν κάναμε λάθος ή χαριστήκαμε στους "άλλους".

Επιλογές , άλλοτε από άγνοια, άλλοτε για το συμφέρον μας, κάναμε.

Ωραία, έγινε, τώρα μπορούμε να αλλάξουμε, εμείς, όχι εκείνοι απαραίτητα. Εμείς είμαστε η δύναμη, απλά τους την δανείζουμε. Καιρός λοιπόν να την πάρουμε πίσω.

Καλησπέρα
:-)

maximus είπε...

@ΟΔΟΙΠΟΡΟΣ, συμφωνώ! Μου φαίνεται πρέπει να δημιουργηθεί μια πανελλαδική "καμπάνια" με τίτλο "Προώθηση ενεργού τρόπου ζωής απ' τους πολίτες, για τους πολίτες", όπως διαφημίζεται ένα καινούργιο προίόν για παράδειγμα.

Καλό σαββατοκύριακο :)

maximus είπε...

@Βάσσια, μου αρέσει το σκεπτικό σας. Πιστεύω ότι μπορούμε να αλλάξουμε ναι, κατά την γνώμη μου όμως έχουμε ανάγκη και από ένα πιο ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο στο οποίο να βασίζεται το πολιτικό μας σύστημα. Εκεί υπάρχουν ρωγμές.

Μέχρι τότε εμείς πρέπει να ενεργοποιηθούμε και να σταματήσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες λες και ψάχνουμε μια καινούργια εθνική ταυτότητα. Ξέρουμε ποιοι είμαστε και που θα έπρεπε να στεκόμαστε στο παγκόσμιο σκηνικό. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τον Παρθενώνα δεν τον χτίσαμε εγώ, εσείς, ο τάδε και η τάδε και στην ηρωική ιστορία μας δεν συμμετείχαμε ποτέ! Έχουμε στρογκυλοκαθίσει στις δάφνες των προγόνων μας και όσων θυσιάστηκαν.

Καλό ξημέρωμα :))