4/13/2009

Στην Αρένα του Μυαλού μου

Χρόνια τώρα, κάθε φορά, θέλω να τη σπάσω αυτή τη ρημαδοκαρέκλα, να την κάνω κομμάτια. Μονομαχώντας με ανίκητες σκιές που μου κλείνουν το δρόμο προσπαθώ να περάσω ανάμεσα από τα φαντάσματα του μυαλού μου ψάχνοντας για κείνη. Τόσα κεράκια με έβαζαν να ανάβω, τόσους ψαλμούς να τραγουδώ, τόσα στεφάνια να πλέκω, για ποιον και γιατί ποτέ δεν κατάλαβα. Ποιος μας ακούει, να τον ρωτήσω γιατί μας πικραίνει τόσο. Όταν όλους και όλα τα θεωρούμε δεδομένα, λες κι έρχεται πάνω στο άλογο μόνο και μόνο για να αποκεφαλίσει τα πιόνια της σκακιέρας μας που με τόσο κόπο στήσαμε. Όρθωσα κι εγώ τόσες φορές το ανάστημά μου αλλά πως ν' αντέξει το σπαθί ενός θνητού σε μια άνιση μάχη. Νικήθηκα. Αγαπημένοι άνθρωποι λείπουν κι από το δικό μου σκηνικό. Μόνο τα ντουβάρια και τα παλιοέπιπλα έχουν μένει στην ίδια θέση….

... Πίσω σε κείνο το Πάσχα λοιπόν... να μου έχουν παραχωρήσει την μεγάλη κρεβατοκάμαρα. Σηκώνομαι νωρίς από το μεσημεριανό τραπέζι τάχα μου για να ξεκουραστώ και τρυπώνω μέσα. Όταν όλοι πέφτουν για ύπνο ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και κοιτώ στο μακρύ διάδρομο, κανείς. Περπατώ για να μη με ακούσoυν όπως στο κουτσό πότε αριστερά ποτέ δεξιά γιατί έχω εντοπίσει σε ποια σημεία δεν τρίζει το ξύλινο πάτωμα. Γρήγορα πλησιάζω το τραπέζι του σαλονιού και βουτάω δύο πασχαλινά κουλούρια και ένα μεγάλο στριφτό. Νιώθω βέβαια και τύψεις. Είναι και εκείνος ο γέρος που καπνίζει στον πίνακα που κρέμεται από πάνω, λες και τον έβαλαν επίτηδες να επιβλέπει. Με κοιτά με βλοσυρό ύφος, σαν να μου φωνάζει, "Πάλι δε νηστεύεις Μεγάλη Παρασκευή; Κάθε χρόνο τα ίδια"; Για καλή μου τύχη τα έργα τέχνης δεν μιλάνε, και φεύγω γρήγορα από το σκοτεινό σαλόνι.

Πέφτοντας στο κρεβάτι βγάζω δύο τεύχη του Σεραφίνο κάτω από το στρώμα. Τα έχω αγοράσει κρυφά από το περίπτερο του Μαντά το πρωί. Όχι ότι δεν διαβάζω και πιο δύσκολα περιοδικά, αλλά να, πάντα επιλέγω τα πιο άσχημα και κακοφτιαγμένα αντικείμενα. Ποιος να μπει στον κόπο να τ’ αγοράσει έτσι χάλια που είναι;
Ο Σεραφίνο είναι πάντα στοιβαγμένος πίσω, πότε νοτισμένος από την πρωινή υγρασία, πότε με μισοσκισμένες σελίδες, τον λυπάμαι.

Νωρίς το απόγευμα κατεβαίνω με ένα τσούρμο παιδιά στον πιο όμορφο κήπο της γειτονιάς για να κόψουμε τριαντάφυλλα. Παίρνει ο καθένας από μερικά και λίγο πριν μας κυνηγήσει η κυρά Γιωργία, επειδή ως συνήθως της κόβουμε πολλά, φεύγουμε τρέχοντας. Στον πάνω δρόμο χωριζόμαστε και δίνουμε ραντεβού το βράδυ στον επιτάφιο. Μόλις φτάνω έξω από το σπίτι ραίνω τον δρόμο με τα ροδοπέταλα ρίχνοντας και μερικές σταγόνες κολόνια από άνθη λεμονιάς. Ο δρόμος μπροστά σε κάθε σπίτι πρέπει να είναι περιποιημένος ώστε να δεχτεί με ευλάβεια κι αυτός τον επιτάφιο.

Όλοι έχουμε ντυθεί περιμένουμε τον θείο μου να ετοιμαστεί για να πάμε μαζί στην πλατεία που μαζεύονται οι επιτάφιοι από όλες τις γειτονιές της πόλης. Έχω χαρά που διάλεξα τόσο όμορφα άνθη και με μεγάλη περηφάνια κατεβαίνω να το περιγράψω στην γιαγιά μου. Λίγο πριν μπω μέσα ακούω τη φωνή της από το ανοιχτό παράθυρο να παρακαλεί τη θεία μου να την αφήσει να ντυθεί κι αυτή. "Μα να μη βάλω το καφέ φόρεμα και την καρφίτσα που’ ρθε το παιδί να με ιδεί; Πάρε και την καρέκλα να με βάλεις δίπλα στα σκαλιά, να χαιρετάω τον κόσμο που θα περάσει. Έτσι, για να λέει το παιδί πως είμαι καλά".

Ακούγοντας αυτά τα λόγια δεν μπαίνω μέσα. Ανεβαίνω πάλι επάνω.
Ακόμα θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν κατάλαβα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι αυτό ήταν και το τελευταίο της Πάσχα, αλλιώς όχι μόνο το καλό το φόρεμα θα της φορούσα, αλλά μέχρι στις πλάτες μου θα την κουβαλούσα, να την έχω πολύ ψηλά, όπως της άξιζε.

Γυρίζουμε γρηγορότερα από τους άλλους αφήνοντας την μπάντα να παίζει πίσω μας. Θα περάσουν δύο επιτάφιοι μπροστά από το σπίτι μας και πρέπει να είναι όλα έτοιμα. Ανοίγουμε τα ψηλά παράθυρα, ανάβουμε τα κεριά στα περβάζια και περιμένουμε. Βάζω και μια καρέκλα για την γιαγιά μου στο πεζοδρόμιο δίπλα στις σκάλες όπως το ζήτησε.

"Τι τη θες την καρέκλα"; με ρωτά η μάνα μου. "Για την γιαγιά, θα ανέβει για να είμαστε μαζί" της λέω. Δεν πήρα απάντηση.
Μα να, ακούω την ψαλμωδία. Να και τα εξαπτέρυγα ξεπροβάλλουν, αλλά εγώ έχω αγωνία. "Που είναι"; αναρωτιέμαι, "Θα περάσουν και θα τους χάσει". Ο κόσμος περνά και μας χαιρετά, να ο ένας επιτάφιος, πάει κι ο άλλος, να κι οι φίλες της γιαγιάς μου που μου χαμογελούν, αλλά κανέναν και τίποτα δεν βλέπω, μόνο την καρέκλα της που παραμένει από τότε και για πάντα άδεια.
Συνεχίζεται...


1. By La Crewe: www. photonet.com, 2.www.daylife.com/photo/08J15fJ92D17F

14 σχόλια:

Lori ann είπε...

Happy Easter Maximus, I Love your posts, the care you take in choosing the music to accompany them, I'm not sure I understand everything, even with the new translator (thank you), but I alway enjoy.
lori

Margo είπε...

Είπα στον εαυτό μου να απέχω για λίγο. Διάβασα όμως την προηγούμενη ανάρτησή σου για τη ψυχή και σκέφτηκα το πρωί θα παραβιάσω την υπόσχεση.. και τώρα αυτό.

Ένα γνωστό μου πρόσωπο που μίλησα τελευταία, πιστεύει ότι έχει βρει την αθανασία, μου έφερε βιβλία και με ενθουσιασμό προσπαθούσε να με σώσει από την θνητότητά μου. Από μόνο του βέβαια ακούγεται τρελό, όμως ακόμα κι αν είχε βάση όλο αυτό, πώς θα ήταν η ζωή μου γεμάτη άδειες καρέκλες; Όχι δε θα ήθελα τέτοιο "δώρο".

Η άδεια καρέκλα της γιαγιάς επισκιάζει τις πολύ τρυφερές εικόνες των αναμνήσεών σου.

Δε θα σου πω ακόμα Καλό Πάσχα γιατί θα παραβώ απ' ότι φαίνεται πάλι την υπόσχεσή μου:)
Καλημέρα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Τι μου θύμησες τώρα!!!

mermyblue είπε...

Με συγκίνησε πολύ το κείμενο...
Οι εικόνες του είναι πολύ έντονες και πολύ γνώριμες, κατά μία έννοια.

Δυστυχώς οι άδειες καρέκλες αυτών που φεύγουν δεν γεμίζουν. Δεν υπάρχει αντικαταστατός άνθρωπος.
Αλλά αν ζουν έστω και μέσα μας, δεν είναι κ αυτό κάτι;

Margo είπε...

Το μεσημέρι που τα μικρά κοιμούνται βγαίνω στον κήπο και σκαλίζω. Επιστρέφοντας είπα να περάσω πάλι μία βόλτα. Τώρα είδα καλύτερα τις φωτογραφίες, βλέπω πρόσθεσες και το σπαθί.. άκουσα και τη μουσική.. διάβασα ξανά.. είναι απίστευτο πώς μπορεί μία σύντομη σχετικά ανάρτηση να δημιουργήσει τόσα συναισθήματα!
Να σαι καλά Maximus και να προσέχεις..

maximus είπε...

@Thank you Lori ann, I'm definitely going to visit you for further translation...

@Margo, ελπίζω να μην σας τρόμαξα, λίγο οι σκοτεινές φωτογραφίες, λίγο η μουσική, υπάρχει μια μικρή ίσως υπερβολή στο "ντύσιμο" της ανάρτησης. Η ιστορία όμως και τα συναισθήματά μου είναι αυτά ακριβώς.

Ναι, η άδεια καρέκλα επισκιάζει αλλά μόνο όταν τη φέρνω στο νου μου, γιατί όπως πολύ καλά θα καταλαβαίνετε η θέση της στην ψυχή μου είναι γεμάτη και για πάντα reserve θα τολμήσω να πω!

Έχετε κήπο; Τι καλά! Έχω κι εγώ μερικές γλάστρες στο μπαλκόνι κι ασχολούμαι που και που.

Αθανασία! Έχετε δει την ταινία Artificial Intelligence;

Kαλό Πάσχα; Από τώρα;-)

maximus είπε...

@Τσαλαπετεινέ, τι σας θύμησα;

@mermyblue, είναι πολύ σημαντικό αυτό που αναφέρατε! Γιατί τελικά με αυτό το συμπέρασμα καταλήγουμε όλοι και πάμε παρακάτω, με μερικά μικρά πισωγυρίσματα βέβαια :-)

Καληνύχτα, με ή χωρίς βραστήρα

Ioulita είπε...

Τις Πασχαλιές τα πρόσωπα φωτίζονται υπέροχα. Αυτό έχω να θυμάμαι, μεταξύ άλλων... Κλεφτές ματιές στην εκκλησία μεταξύ αγοριών-κοριτσιών, φιλιά την Ανάσταση (κανείς δεν μπορεί να σου πει όχι), μυρωδιές από λουλούδια και κερί, επιστροφή στο σπίτι με το Φως, κάθε χρόνο φοβάμαι πως θα είναι ο τελευταίος για κάποιους που έχουν μείνει πίσω. Ευτυχώς ακόμα διαψεύδομαι κι έτσι λέω πως δεν μεγάλωσα ακόμα... Καλώς σε βρήκα!

Μαρία Δριμή είπε...

Πραγματικά συγκινητικό κείμενο. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες είναι μοναδικές φυσιογνωμίες στη ζωή κάθε παιδιού και συνήθως φέρνουν την πρώτη γνωριμία της αθώας παιδικής ψυχής με το θάνατο.
Πάντως, όσο κι αν μελαγχολούμε για τις άδειες καρέκλες γύρω μας, ας δώσουμε την ψυχή μας σε αυτές που είναι ακόμα γεμάτες. Είναι ο μόνος τρόπος να πολεμήσουμε το θάνατο.
Καλές γιορτές. Σου εύχομαι να περάσεις πολύ όμορφα!...

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Αφησα ένα μικρό ίχνος χθες τα ξημερώματα ...αλλά εκείνο προτίμησε να γίνει αόρατο..Ξεκινούσε με την φράση: Θάθελα..να μην χρειαζόταν να χρησιμοποιήσω λόγια....και τελείωνε με την φράση: Καλό κούρνιασμα..στου ονείρου την φωλιά..
Υ.Γ.Ζητώ συγγνώμη για την αναστάτωση.Συνέβη ερήμην μου..

maximus είπε...

@Ioulita, καλώς σας βρήκα! Έχω πολλές τέτοιες εικόνες και πολλά οικογενειακά αστεία. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν μια πιο εύθυμη ανάρτηση αλλά πάνω στο γράψιμο τα δάχτυλά μου πατούσαν άλλα γράμματα χωρίς σταματημό και τ' άφησα... Να μη φοβάστε και σας εύχομαι να απολαμβάνετε όλες τις στιγμές που είστε όλοι εκεί, μία μία χωριστά!

Καλό Πάσχα, θα τα ξαναπούμε :-)

@Μaria Jose, πολύ όμορφα τα λόγια σας, το παλεύουμε κι αυτό, πως νομίζετε ότι επιβιώνουμε, με τις γεμάτες καρέκλες υπό μάλης μη κι αδειάσουν και δεν το καταλάβουμε.

Να' στε καλά! Θα' χει ωραίο καιρό άκουσα

maximus είπε...

@Carpe Diem, ποια αναστάτωση και ποιο σχόλιο; Αν προοριζόταν για μένα, θα σας παρακαλούσα να το ξαναστείλετε. Κούρνιασμα! Τι ήσυχη λέξη

Ναι, το 'χω νιώσει αυτό να πιέζομαι να βρω λόγια, όσο πλούσια και αν είναι η γλώσσα μας, για μερικά πράγματα δεν υπάρχουν οι κατάλληλες λέξεις

ελένη γιαννιώτη είπε...

με έκανες να κλάψω από νοσταλγία για χρόνια και ανθρώπους που τους έχει πάρει για πάντα το "τότε"...ευτυχώς που η ψυχή σου είναι γεμάτη από τις αναμνήσεις γιατί μέσα από αυτές ζουν και γεμίζουν όλα τα άδεια αντικείμενα...

maximus είπε...

@ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ, κλάψτε, κλάψτε καθαρίζει την ψυχή. Ξέρετε σκεφτόμουν στις διακοπές του Πάσχα, ότι αν έχουμε την δύναμη να μελαγχολούμε τους εαυτούς μας με αναφορές στο παρελθόν μας, τότε ίσως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την ίδια δύναμη για να δίνουμε αισιοδοξία στο παρόν και στο μέλλον μας. Οι φυσικοί δε λένε ότι το μέλλον είναι κλεισμένο μέσα μας;