Πόσο μακρινή είναι η τραγωδία όταν δεν χτυπά την δική μας πόρτα. Αντίθετα πόσο κοντά μας την νιώθουμε, εάν φανταστούμε τους εαυτούς μας στην θέση των άλλων.
Μα θα περάσουν μέρες, μήνες και όλοι εμείς θα ξεχάσουμε. Όχι από αδιαφορία, αλλά γιατί κάποιος άλλος θα χαθεί και θα απασχολεί για εβδομάδες τους "ειδικούς" στα παράθυρα των εκπομπών. Οι γονείς κάποιου άλλου παιδιού θα γίνουν βορά έκτακτων συνδέσεων την ώρα του αποχωρισμού.
Και η ζωή συνεχίζεται... Αδίστακτη. Γιατί μας καθιστά πολλές φορές ανήμπορους να έχουμε τον έλεγχο των συγκυριών, των συμπτώσεων ή των προθέσεων. Όχι ανίκανους να αντιδράσουμε αλλά να προλάβουμε.
Η αποκατάσταση της ισορροπίας και της αρμονίας στις κοινωνικές ομάδες φαίνεται να είναι μια οικτρή αυταπάτη, αφού ο παράγων άνθρωπος θα είναι πάντα απρόβλεπτος...
Tι είναι αυτό που απαλύνει την οδύνη για τον χαμό ενός παιδιού σε αυτό τον χαοτικό κόσμο; Ίσως είναι στην φύση μας να επιβιώνουμε, να πορευόμαστε με τον πόνο και την χαρά μαζί και να ελπίζουμε.
Ο Φ. Νίτσε μας λέει πως τελικά η ελπίδα παρατείνει τα βάσανά μας.
Το να ελπίζουμε είναι επώδυνο και ψυχοφθόρο; Ισοδυναμεί με προσπάθεια, με πείσμα και με κραυγές ανθρώπων που φωνάζουν στους δρόμους για μια καλύτερη κοινωνία;
1 σχόλιο:
Το ένστικτο του οίκτου.
Ο άνθρωπος σύμφωνα με τον Ρουσσώ πρέπει να διαθέτει το ένστικτο του οίκτου. Να μπορεί να βάζει το εαυτό του στη θέση του άλλου, να συμπάσχει με τον πόνο του.
Στη πράξη η ρομαντική-ίσως και αφελής για μερικούς-επισήμανση του Ρουσσώ δε βρίσκει αποδέκτες.
Στην ατομοκεντρική κοινωνία μας απουσιάζει η συλλογικότητα. Αυτή η έννοια δεν υπήρξε ποτέ. Ο μικρόκοσμος μας διαιρείται ανάμεσα στους δικούς μας και στους άλλους.
Ποιοι όμως είναι αυτοί οι άλλοι;;Σε όποια γωνιά της γης και να βρίσκονται δεν έχουν τα ίδια όνειρα, τις ίδιες επιθυμίες;;Είναι πραγματικά τόσο διαφορετικές οι σκέψεις και οι καρδιές των ανθρώπων ή εμείς έχουμε απωλέσει πλήρως τη δυνατότητα να αφουγκραστούμε τις ανάγκες των άλλων;; Μήπως δε διαθέταμε ποτέ τέτοιου είδους ένστικτα;;
Είμαστε τόσο προσηλωμένοι στην υπηρεσία του Εγώ, ώστε να μην επιτρέπουμε τίποτα άλλο να εισέλθει εντός και να διαταράξει την αποκλειστική σχέση.
Η δική μας γενιά δυστυχώς κληρονόμησε από την προηγούμενη όλα εκείνα τα αρνητικά στοιχεία που βλέπουμε να εκδηλώνονται σήμερα. Μας έμαθαν να μη διεκδικούμε τίποτα, να σκύβουμε το κεφάλι, να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας. Αν υπακούαμε σε αυτή τη σιωπηρή και ανίερη συμμαχία, η ανταμοιβή μας θα ήταν η αέναη συνέχεια της στασιμότητας. Θα διασφαλίζαμε με κάποιον παράλογο τρόπο τη δεδομένη ροή των πραγμάτων, χωρίς να χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα.
Πιστέψαμε ότι αν αγνοήσουμε αυτό που συμβαίνει, αν δε δώσουμε λύσεις, το πρόβλημα ως δια μαγείας θα πάψει να υφίσταται ή στην καλύτερη περίπτωση θα αυτορρυθμιστεί. Όμως ήδη το περίφημο αόρατο χέρι περί αυτορρύθμισης της οικονομίας έχει καταρρεύσει και συμπαρασύρει τις κοινωνίες.
Μιλάμε μονίμως για απόδοση ευθυνών. Αναλογιστήκαμε ποτέ τις δικές μας ευθύνες;; Αν εμείς δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεων μας, γιατί να περιμένουμε να τις αναλάβουν τα αντίγραφά μας, οι πολιτικοί υπάρχοντες;;;
Η κοινωνία των νέων χρόνια τώρα συσσώρευε την οργή της. Και βρήκε δυστυχώς την πιο οδυνηρή αφορμή (τον χαμό ενός εφήβου) για να εκδηλώσει με τον βιαιότερο τρόπο της αποστροφή της σε όλους εμάς.
Για τον άδικο χαμό του παιδιού δεν μπορώ να γράψω. Υπάρχουν σκέψεις, συναισθήματα αλλά δε μπορούν να πάρουν γραπτή ή λεκτική μορφή.
Αυτό που με συγκλονίζει όμως είναι το εξής: Πως γίνεται ένας γονιός να στρέφει το όπλο εναντίον ενός παιδιού που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν και δικό του;; Πίστευα ότι οι άνθρωποι που γίνονται γονείς αποκτούν μια αυξημένη ευαισθησία, ότι βλέπουν όλα τα παιδιά του κόσμου σαν να είναι δικά τους.
Και μη βιαστούμε να αποκοιμίσουμε την ένοχη συνείδησή μας βρίσκοντας δικαιολογίες ότι αυτό ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Άραγε πόσα τέτοια μεμονωμένα περιστατικά λαμβάνουν χώρα σε όλο τον πλανήτη;;
Ποιος όπλισε το χέρι του θύτη;;Εμείς με την ανοχή μας επιτρέψαμε αυτή την κατάληξη. Υπήρχαν και άλλα παρόμοια ή απλώς βίαια περιστατικά, αλλά ποιος αντέδρασε;;
Ολόκληρη η κοινωνία εκείνη την ώρα πάτησε τη σκανδάλη. Και δυστυχώς θα συνεχίσει να κρατά το όπλο και να πυροβολεί αδιακρίτως μέχρι να τελειώσουν τα θύματά της.
Μετά τι μένει;; Να στρέψει το όπλο προς τη μεριά της.
Δημοσίευση σχολίου