Αυτή η κοινωνία, που μας καταπιέζει να φαινόμαστε ότι είμαστε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είμαστε, συνθλίβει σιγά σιγά τον πραγματικό μας εαυτό, για να γίνουμε τελικά αυτό που τόσο επώδυνα προσπαθούμε να δείχνουμε ότι είμαστε.
Είναι η ελαφρότητα του Φαίνεσθαι σε μεγαλύτερο βαθμό αβάσταχτη από την ελαφρότητα του Είναι ;
Τι καθορίζει τόσο επιτηδευμένα τις αποφάσεις και την πορεία μας στην ζωή ;
Τι ελαχιστοποιεί την βούλησή μας ; Γιατί συχνά αλλάζουμε το αντικείμενο των επιθυμιών μας την τελευταία στιγμή ;
Η ανεκδήλωτη απόγνωσή μας εξαιτίας των ατέρμονων προβληματισμών και των ηθικολογιών, οι οποίες κατά βάθος δεν είναι σύμφυτες με την πραγματική μας ηθική, ζητά επειγόντως τρόπο εκτόνωσης.
Ναι, θεωρώ ότι η ελαφρότητα του Φαίνεσθαι είναι ανυπόφορη, γιατί είναι συνειδητή ενώ ταυτόχρονα τρέφει ψευδαισθήσεις , σε αντίθεση με την ελαφρότητα του Είναι που μπορεί για τους άλλους να είναι αβάσταχτη, αλλά για μας τους ίδιους μάλλον περιφρουρείται από το ασυνείδητο.
1 σχόλιο:
Το είναι και το φαίνεσθαι
Μια εκ των πολλών φιλοσοφικών προσεγγίσεων προσδιορίζει το είναι με την ύπαρξη. Δηλώνει την πραγματικότητα και είναι μια αμετάβλητη σταθερά.
Σύμφωνα με τους υπαρξιστές η οντότητα του ανθρώπου διαμορφώνεται σταδιακά. Ο άνθρωπος είναι ύπαρξη αλλά όσο ζει βρίσκεται στο σημείο μηδέν. Με την έλευση του θανάτου φτάνει στο είναι, καθίσταται δηλαδή ουσία.
Αν ωστόσο αποδεχτούμε την πρώτη άποψη ότι το είναι δηλώνει το ον (δηλ. την ύπαρξη)το φαίνεσθαι δηλώνει το μη ον;;;
Το φαίνεσθαι αποτελεί προΐόν των αισθήσεων. Έχει την ικανότητα να φαντάζει υπαρκτό αλλά δε σχετίζεται απαραίτητα με την πραγματικότητα. Οι αισθήσεις μας μπορούν να αντιληφθούν το πραγματικό τμηματικά και όχι στην ολότητά του. Εξ' ου και οι αισθήσεις θεωρούνται αναξιόπιστες.
Ωστόσο το φαίνεσθαι κυριαρχεί έναντι του είναι. Γιατί είναι πιο εύκολο. Δεν απαιτεί κόπο ούτε καν βαθιά σκέψη και κρίση. Αντανακλά στην επιθυμία των ανθρώπων για προβολή και αποδοχή. Να είναι αρεστοί και επιθυμητοί από τους συνανθρώπους τους. Και ο εύκολος τρόπος δημιουργίας μιας επίπλαστης εικόνας είναι η υπέρμετρη προσήλωση σε υλικά αγαθά που θα αναδείξουν την προσωπικότητά τους.
Σε μια απολύτως παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, στην οποία όλα τα αγαθά και οι τάσεις είναι αφόρητα ταυτόσημα, ποια προσωπικότητα θα διακριθεί μέσω αυτών;;
Γιατί ακολουθούμε άκριτα αυτά τα πρότυπα;; Από το φόβο της απόρριψης. Από το φόβο μήπως χαρακτηριστούμε γραφικοί, αντιδραστικοί, παρωχημένοι και τελικά γίνουμε οι απόκληροι του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Αλλά πως να ακολουθήσει κανείς το μονοπάτι του είναι;; Το είναι έχει απαιτήσεις. Δε δέχεται τα εύκολα, έχει πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας και παλεύει διαρκώς να κρατηθεί αλώβητο από τη χίμαιρα του φαίνεσθαι.
Αν εμβαθύναμε στο είναι το φαίνεσθαι θα ήταν αυτό που εξ' ορισμού δηλώνει, το ανούσιο. Όμως η ζωή μας πορεύεται με τα αντίθετα. Αν δεν υπήρχε το ασήμαντο φαίνεσθαι πως θα γνωρίζαμε τη σπουδαιότητα του είναι;;;;
Αυτά ισχύουν για τον ανεπτυγμένο κόσμο. Για τον υπόλοιπο τον αναπτυσσόμενο (τι εκνευριστικά πολιτισμένη δυτική έκφραση!!) δεν υπάρχουν περιθώρια για το φαίνεσθαι. Το είναι αφορά την επίβιωση της ύπαρξης.
Δημοσίευση σχολίου