Το βασανιστικό ερώτημα που στοίχειωνε το μυαλό του Άμλετ (αν όντως τον απασχολούσε κάτι ή έτσι ήθελε να νομίζουμε), κατά την ταπεινή μου γνώμη, θα έπρεπε να είχε διατυπωθεί λίγο διαφορετικά.
Διότι όπως έλεγε η σοφή, κατ' εμέ, γιαγιά μου "Ο γάμος θέλει τύχη, αλλά η ζωή θέλει τέχνη". Τί σχέση όμως θα μπορούσαν να έχουν η γιαγιά μου και τα αποφθέγματά της με τον Σαίξπηρ; Είναι πολύ απλό. Θα προσπεράσω βέβαια τον θεσμό του γάμου, διότι θα ήθελα πολλά ιστολόγια για να τοποθετηθώ...
Επανέρχομαι λοιπόν και ερωτώ : Να ζει κανείς ; Απαντώ : Μα ναι!
Αλλά πώς να ζει κανείς είναι το ερώτημα και πόσο γρήγορα έχει την κατά προσέγγιση απάντησή του; (Δεν νομίζω να πιστεύετε ότι θα υπάρξουν ποτέ ολοκληρωμένες απαντήσεις)
Μήπως τελικά διαπράττεται μεγάλη αδικία, αν αυτή την τέχνη την κατέχουμε καλύτερα μόνο όταν πλησιάζουμε στο τέλος της ζωής μας ; Να μην ξέραμε από την αρχή τον τρόπο !
Αν η γιαγιά μου λοιπόν είχε διαβάσει το έργο του Ουίλιαμ, σίγουρα θα επιχειρούσε να διασκευάσει τα λόγια του δύσμοιρου Άμλετ και το ερώτημα θα ήταν :
"ΠΩΣ να τη ζει κανείς" (για τους οπτιμιστές ) "ή πως να ΜΗ τη ζει κανείς" (για τους πεσιμιστές). Το δεύτερο σκέλος μπορεί να ακούγεται ασήμαντο να απαντηθεί. Για μένα όμως είναι εξίσου σημαντικό, γιατί και το να μη ζεις, θέλει...τέχνη.
1 σχόλιο:
Να ζει κανείς ή να μη ζει
Το δίλημμα που βασάνιζε τον Άμλετ. Όχι αδίκως εφόσον έπρεπε να λάβει την πιο δύσκολη απόφαση της ζωής του. Να εκδικηθεί τα άτομα που ευθύνονταν για τον θάνατο του πατέρα του.
Όταν κάποιος καταφεύγει σε αυτό το ερώτημα έχει πραγματικά επιλογές ή οι αόρατες σκοτεινές δυνάμεις,που τις αποκαλούμε μοίρα ή πεπρωμένο, έχουν ήδη προαποφασίσει την μονόδρομη πορεία;;
Ο ήρωας μας από τη στιγμή που έμαθε την αλήθεια δεν είχε επιλογή.Κάτι τον ωθούσε όχι μόνο στην εκδίκηση αλλά και στην αυτοκαταστροφή. Αυτό το κάτι ήταν η συνείδησή του. Μια συνείδηση τόσο ισχυρή που τον συνέθλιβε."Το να ζει" δεν ήταν πλέον επιλογή για τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του.
Πάντα σε κάθε εποχή υπάρχουν άνθρωποι με υψηλό αίσθημα δικαίου που δεν μπορούν να αγνοήσουν την εσωτερική φωνή που τους καλεί. Είναι οι ίδιοι ρομαντικοί που όταν αισθανθούν ότι δεν μπορούν να αλλάξουν να κακώς κείμενα υψώνουν ένα αδιαπέραστο τείχος. Μια φυγή από το πραγματικό στο επιθυμητό."Το να μη ζει κανείς" είναι η συνειδητή επιλογή.
Σε ποια χώρα κατοικούν αυτά τα πλάσματα.θα σε γελάσω. Πάντως όχι στη δική μας.
Δημοσίευση σχολίου