Mια ματιά στα επίπεδα

 

Σε πολιτικό επίπεδο : Είναι η χλιαρή αντίδραση στα φαινόμενα διαφθοράς ενός πολιτικού με υψηλό αξίωμα πολιτικό έγκλημα;  Είναι το μη ξεκαθάρισμα εξ αρχής για το ποιοι είναι οι κανόνες πολιτικό έγκλημα; Eίναι η ανοχή πολιτικό έγκλημα; Είναι η συνεχής σιωπή όταν κατηγορείσαι για συμμετοχή σε υποθέσεις  που σκιάζουν την πορεία σου πολιτικό έγκλημα; Είναι. Είναι και για σένα και κυρίως για τις άκρως επικίνδυνες επιπτώσεις που όφειλες να έχεις προλάβει.

Σε επίπεδο διπλωματίας : Είναι ξεπερασμένη η νοοτροπία να μην προσέxουμε τόσο τι  λέμε αλλά να δίνουμε έμφαση στο πως το λέμε ώστε να μην γίνεται ορατό ότι πολλά από όσα λέγονται, ανά πάσα στιγμή "ξελέγονται".

Σε προσωπικό επίπεδο : Συχνά όλα φαίνονται σαν αλλεπάλληλα ντεζαβού  που  ακολουθεί το ένα το άλλο. Μόνο που το τυχαίο δεν μπορεί να βαπτιστεί προφητεία γιατί η κακόβουλη εκ των υστέρων πρόγνωση δεν φαίνεται να είναι τυχαία.

Σε επίπεδο ψυχολογίας : Είτε είναι συναισθηματικά φορτισμένες οι σχέσεις μας είτε είναι καθαρά τυπικές, όπως είναι πολλές φορές οι επαγγελματικές, έχουν όλες ένα κοινό σημείο. Βασίζονται στην εμπιστευτικότητα.

Σε επίπεδο εμπιστοσύνης : Είναι διαφορετικό να λες ότι ίσως από δικές σου ανασφάλειες δυσκολεύεσαι να εμπιστευτείς τους ανθρώπους, είναι άλλο πράγμα να ανησυχείς που η παρορμητική συμπεριφορά των άλλων δημιουργεί ένα κλίμα ανασφάλειας και είναι τελείως διαφορετικό να λες ότι κάποιος δεν είναι άξιος της εμπιστοσύνης μου.

Σε κοσμικό επίπεδο : Αν το σύμπαν "συνωμοτεί", εσύ μπορεί να φταις επειδή βρίσκεσαι μέσα σ’ αυτό; Μπορεί, γιατί  τίποτα δεν είναι άσπρο ή μαύρο,  γιατί είναι αδύνατον κάπου κάπως να μην έχεις βάλει το χεράκι σου. Αυτή η εκδοχή όμως απέχει πολύ από την ισοπέδωση των πάντων.

Πάνω από όλα τα επίπεδα όμως, γιατί κατά την γνώμη μου υπάρχουν και πάρα πολλά άλλα, βρίσκεται  η τόσο πολύπλοκη η φύση του ανθρώπου. Σε αυτό λοιπόν το σημείο επιτρέψτε μου να αναρωτηθώ. Σε ποιο απ’ όλα τα επίπεδα μπορούμε να βρούμε την αλήθεια ;  Είναι πράγματι όλα τόσο ξεκάθαρα όπως οι οδηγίες στα μάνιουαλ; Ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια; Υπάρχουν ψέματα ή αλληλεπιδράσεις; Υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές και αν ναι, τι είναι  πιο αληθινό τελικά ; "Αυτό που λες";  "Αυτό που κάνεις";  Ή "αυτό που στο μυαλό σου βάνεις";  

"Ο Άνθρωπος είναι ο ρυθμιστής των επί πλανήτου συμβαινόντων"

" …Το δώρον αυτό ήτο η λήθη. Ο άνθρωπος για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα αγνοούσε την πραγματικά τραγικήν του κατάστασιν. Βέβαια η μνήμη δεν είναι προνόμιο και λειτουργία της ύλης, αλλά του πνεύματος. Το πνεύμα διαπερνά  την ύλη, η οποία χωρίς την ευεργετικήν  παρουσίαν του, δεν έχει την δυνατότητα δημιουργικής εκφράσεως.

Η λήθη ήτο δώρον πολύτιμον και αναγκαίο, αλλά συγχρόνως και ολέθριον, αν εγκαταλειπόμενο επί μακρόν, δεν αναζητούσαμε την μνημοσύνην.

Ο άνθρωπος λοιπόν, αυτή η ένωσις των αντιθέτων, αλλά και συγγενών δυνάμεων αφέθηκε, στα αρχικά στάδια  της εξελίξεώς του, να λησμονήσει την θεία καταγωγή του. Άφησε την μορφήν απερίσπαστον, να ασκήσει τις καθολικές εξουσίες της. Οι κύριοι της υλιστικότητας εχρησιμοποίησαν τις τεράστιες δυνατότητες της ύλης, για να κατασκευάσουν μίαν ατελεύτητον ποικιλίαν προιόντων, που θα έκαναν την μορφήν πιο επιθυμητήν, πιο λαμπεράν, πιο πλανεύτρα… "

" … Η μορφή αντιμετώπισε μόνη τον χαμό της, γιατί μόνη είχε πορευθή με έπαρση και αλλαζονίαν. Ποτέ δεν παρεδέχθη άλλες μορφές πλήν αυτής. Η ψυχή και το πνεύμα, οι σκέψεις και τα συναισθήματα την κοίταξαν με κανατανόησιν, αλλά δεν εμπόδισαν την μοίρα της. Κι εκείνη έμεινε γεμάτη πόνο, ν’ αντικρύζη το αναπόφευκτον. Η ύλη συνέχισε τους  άσεμνους χορούς της και οι αισθήσεις δεν χόρταιναν με την ποσότητα. Η πορεία η κυκλική όμως είναι μια ανιαρή επανάληψις  και μόνο η συνειδητοποίησις την μετατρέπει σε κάθετον… "

" …Κοίταξα τον καθρέπτη που προβάλλει μόνον την υλικήν μορφή και για πρώτη φορά χαμογέλασα τόσο χαρούμενα στο ανύπαρκτον είδωλο, γιατί βεβαιώθηκα, ότι δεν ήτο πλάνη, πως είχα απαλλαγεί από την υποτέλειαν της μορφής. Αυτή ήτο η αλήθινή αλήθεια, η πιο μη πλανερή πραγματικότης κι εγώ, αναμφισβήτως, ήμουν το τιμώμενο πρόσωπον της πιο περίεργης εορτής που εδόθη μόνο για μένα... "

***

Αν θέλετε να διαβάσετε και το υπόλοιπο πολύ ενδιαφέρον κείμενο, τα παραπάνω είναι τρία αποσπάσματα των σελίδων 81-85 του κεφαλαίου με τίτλο  "Ας  Υπάρχουν άλλες μορφές, εγώ κυβερνώ" από το βιβλίο "Από την Λήθη στην Μνημοσύνη" της Βαρβάρας Σταγιάννου.

Επίσης θα ήθελα να αφιερώσω  αυτά τα λόγια τα οποία βρίσκω πολύ αισιοδοξα και ελπιδοφόρα, σε όσους έχουν το θάρρος ή το θράσος να πηγαίνουν μόνοι ή όλοι μαζί " ταξίδια αλαργινά" όχι γιατί τολμούν να δραπετεύουν, αλλά επειδή, διατηρώντας σώας τας φρένας και κάνοντας κριτική και κυρίως αυτοκριτική, κοπιάζουν  να υπερβαίνουν τους εαυτούς τους και την ίδια τη ζωή καμιά φορά, με σκοπό να αξιοποιήσουν τις εμπειρίες προς το καλύτερο δυνατό όχι καταστρέφοντας αλλά δημιουργώντας ή ανασύροντας το μέλλον, αν τελικά το παρελθόν είναι το μέλλον που βρίσκεται πίσω μας. Τα αφιερώνω λοιπόν σε όσους αισθάνονται και σκέπτονται,  όχι μόνο παρακινούμενοι από το αίσθημα της αυτοσυντήρησης αλλά και από ευαισθησία να συμβάλλουν στην διατήρηση της καλής ψυχικής υγείας των άλλων και κατ’ επέκταση και της δικής τους, διότι είτε μιλώντας εγωιστικά είτε όχι, είναι γεγονός ότι όλα ξαναγυρίζουν σε μας κατά την γνώμη μου. 

Τέλος, δεν ξέρω πόσο εύκολο ή εφικτό είναι να απαλλαγεί κανείς (τελείως ;) από την "υποτέλειαν της υλικής μορφής" αλλά νομίζω ότι και μόνο η προσπάθεια να αφήσουμε  χώρο και για τα άλλες μορφές μπορεί να οδηγήσει σε άγνωστες μεν, πιθανότατα καλύτερες, (αφήνω ένα ερωτηματικό εδώ λόγω  της υποκειμενικότητας  του θέματος), αλλά σίγουρα αληθινές διαδρομές. Για παράδειγμα για όσα γράφω, το ότι συμφωνείτε με αυτά ή διαφωνείτε ή γελάτε ή χασμουριέστε, (για μένα θα παραμείνει κάτι το άγνωστο), δεν είναι δυνατόν να αναιρέσει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή τα πληκτρολογώ, σε μερικά δευτερόλεπτα θα τα έχω δημοσιεύσει και κάποιοι από εσάς  θα περάσετε λίγο από τον χρόνο του παρόντος να διαβάσετε ότι σε λίγη ώρα θα είναι παρελθόν που θα επηρεάσει έτσι κι αλλιώς το μέλλον, είτε γιατί θα βρείτε κάποια λογική (ελπίζω) σε όλα αυτά, είτε γιατί δε θα δώσετε σημασία, είτε γιατί θα σας εκνευρίσει το μακροσκελές κείμενο, είτε γιατί θα τα δείτε από μια άλλη οπτική αν τα ξανασυναντήσετε στο μέλλον τυχαία αφού θα παραμείνουν γραμμένα δημοσίως. Όπως και να έχει όμως, όλο αυτό είναι από μόνο του πραγματικότητα, ένα αληθινό γεγονός και όχι πλάνη.

 Υ.Γ.  Το κείμενο στο βιβλίο έχει πολυτονικό σύστημα

 

El Secreto De Sus Ojos

 

Ρεαλιστικές ισορροπίες. Χωρίς εντυπωσιασμούς. Δυνατά αισθήματα που όμως κατευνάζουν. Λεπτή αίσθηση του χιούμορ, της αρεσκείας μου. Η επιρροή μας στους άλλους και των άλλων σε μας. Αναπάντεχο το τέλος. Πιο πολύ απόλαυσα αυτήν την λεπτότητα στην συμπεριφορά των χαρακτήρων, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι ένα χάρισμα που δεν το συναντάμε συχνά εκτός κινηματογράφου.

Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Δείτε τη.

Το trailer, εδώ.

"Όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια"

 

Πάντως μέσα στην αναμπουμπούλα ειπώθηκαν και πολλές αλήθειες, οι οποίες υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσαν μεγάλο σκάνδαλο η κάθε μια από μόνη της. Ειδικά στις δευτερολογίες στη βουλή σαν ρουκέτες εκτοξεύονταν οι κουβέντες. Μέσα στην αναταραχή των ημερών πολλοί μίλησαν και είπαν πολλά. Έξω από την βουλή όμως αυτά που συμβαίνουν είναι απείρου κάλλους, τι υπέρογκα ποσά για αδικαιολόγητες χρεώσεις, τι πλαστές υπογραφές και τι άλλες απίστευτες παρανομίες που έρχονται στο φως μέρα με τη μέρα. Αυτό δεν είναι κράτος, είναι η cosa nostra. Να ήταν και μόνο ένας ο Νονός, πόσο εύκολα θα ήταν τα πράγματα, αλλά είναι πολλοί, είναι χιλιάδες. Βλέπουμε τους εαυτούς μας ως πρίγκιπες με λαμπρό παρελθόν και ταυτόχρονα ως κολοκύθες με ζοφερό μέλλον. Ο καθένας όμως μπορεί να ζει στο δικό του μικρόκοσμο όπως επιθυμεί αλλά τις στιγμές που συνυπάρχουμε η πραγματικότητα είναι μια και δεν θα μας λυπηθεί αν δεν μπορούμε να τη δούμε, θα μας ποδοπατήσει. Ας παραμείνουμε ξύπνιοι λοιπόν όσο πιο πολύ αντέχουμε να βλέπουμε την αλήθεια κατάματα.

Mια σικελιανή παροιμία που σχετίζεται με τον Νόμο της σιωπής Οmerta λέει ότι "Όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, ζει εκατό χρόνια". Θα τολμήσω να πω ότι κατά τη γνώμη μου δεν ξέρω πόσα χρόνια ζει, αλλά σύμφωνα με την πρόσφατη εμπειρία μας ως λαός, όποιος δεν ακούει, δε βλέπει και δε μιλάει, κινδυνεύει να ξυπνήσει ένα πρωί πολύ φτωχός, σε χρήματα, σε συνείδηση και σε πατρίδα. Τι άλλο να πω. Σε καλό να μας βγει αυτή η κρίση θα πω, έτσι για να είμαστε και λίγο αισιόδοξοι.

Αγγελικά πρόσωπα υπεράνω υποψίας

Δεν ξέρω αν χρησιμοποιούμε την κριτική μας στους άλλους ως σκαλοπάτι για να νιώθουμε πιο σημαντικοί ή γιατί πραγματικά θέλουμε έναν πιο δίκαιο κόσμο. Δεν είμαστε βέβαια λογιστικά βιβλία, "δώσε μου για να σου δώσω". Ούτε στη φύση υπάρχει παντού δικαιοσύνη και αν υπήρχε, όπως υποστηρίζουν οι επιστήμονες, ίσως πολλά είδη να μην επιβίωναν. Πιστεύω λοιπόν ότι άλλο πράγμα είναι να αναζητάμε την δικαιοσύνη όταν νιώθουμε ότι μας αδικούν και άλλο να προβάλλουμε την έλλειψή της ως άλλοθι για την δική μας δυσθυμία, ακόμα κι αν πράγματι μας αδικούν. Επομένως η προσπάθεια για την εφαρμογή της δεν έχει καμία σχέση με την νευρωτική αναζήτησή της.

Οι πολιτικοί υπόσχονται δικαιοσύνη και ισότητα αλλά παρόλα αυτά τα φαινόμενα της  διαφθοράς δεν έχουν εξαλειφθεί.  Είναι εφικτό τελικά να ικανοποιηθούν οι ανάγκες ή τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων; Με αφορμή την παραίτηση της κας Γκερέκου θα ήθελα να πω ότι μπορεί ελάχιστοι να είναι άμεμπτοι στην πολιτική ζωή του τόπου αλλά αν μη τι άλλο, όχι ο κάθε Πρωθυπουργός, μα ο συγκεκριμένος Πρωθυπουργός εκτός από το πόση θέληση για δουλειά ή τι βιογραφικό έχουν όσοι τον αντιπροσωπεύουν στο κυβερνητικό του σχήμα, οφείλει να διερευνά και την πιθανή  εμπλοκή τους σε ότι αυτή η κυβέρνηση πασχίζει  να καταπολεμήσει. Μαζί όμως με το οικονομικό χρέος του συζύγου της πρώην υφυπουργού και ένα ερώτημα παραμένει. Τι είναι ο πολιτικός τελικά; Ένας θεατρικός ρόλος είναι; Ένα κουστούμι είναι; Όχι δεν είναι. Είναι πολλά περισσότερα και θέλουμε να είναι πολλά περισσότερα όχι όμως για να χρησιμοποιούμε τους θεσμούς με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργούμε ενοχικά σύνδρομα αλλά για να ανυψώσουμε τον άνθρωπο στο βάθρο που θα έπρεπε να του αξίζει.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε ένα σωρό ατάκες που θα μείνουν στην ιστορία όπως τα, "εγώ προσκλήσεις μοίραζα", "ήταν ο πνευματικός μου πατέρας", "δεν έφυγα, με διέγραψαν", "ουδέποτε έλαβα γνώση", "εγώ δεν θα πω αντίο, λέω αριβεντέρτσι" και άλλες. Ο δίκαιος όμως πολιτικός δεν αποποιείται τις πράξεις του ούτε κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Η νοοτροπία του "μην τον είδατε μην τον απαντήσατε τον Κίτσο τον λεβέντη" είναι πλέον και παλιομοδίτικη. Αυτή η άρνηση της συμμετοχής σε οτιδήποτε μεμπτό, κάποιων μελών της προηγούμενης κυβέρνησης, μετά από τόσο σάλο για σκάνδαλα και για δημόσια έγγραφα που αποκαλύφθηκαν, μετά από όλες αυτές τις ενδείξεις και σε κάποιες περιπτώσεις και αποδείξεις,  δεν φαίνεται να είναι και πολύ καλή προσπάθεια για κάθαρση. Το γεγονός δε ότι τόσοι και τόσοι που πέρασαν από το πολιτικό σκηνικό χρόνια τώρα, μονίμως κατηγορούσαν κάτι στο οποίο οι ίδιοι συμμετείχαν, είναι επίσης ένα από τα πράγματα που μάλλον ποτέ δεν θα κατανοήσω.  

Οι συνεχείς βέβαια κατηγορίες και αυτό το πινγκ πονγκ ευθυνών είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία, όπως και η ψυχωτική αναζήτηση της "απόλυτης" δικαιοσύνης είναι κατά την γνώμη μου ανώφελη γιατί μας εγκλωβίζει σε μια πλήρη αδράνεια κατά την οποία όχι μόνο αποφεύγουμε να λύσουμε τα προβλήματα, αλλά ελπίζουμε κάποιος άλλος να τα λύσει για λογαριασμό μας ή ακόμα καλύτερα, για να μην έχουμε και την υποχρέωση, να λυθούν από μόνα τους.

La Soledad

Δεν ξέρω για ποια μοναξιά μιλάει αυτό το αγαπημένο τραγούδι. Καμιά φορά μου αρέσει να μην καταλαβαίνω την γλώσσα, δεν δίνω σημασία στα λόγια και αφήνομαι στην μουσική, αλλά για πόσο. Πόσο χρόνο έχω να φτιάξω όμορφες εικόνες, τέσσερις, έξι ώρες, μέχρι να ξημερώσει; Η τραγωδία αυτών των ανθρώπων με έχει καθηλώσει. Είναι στιγμές που θέλω να ανέβω ψηλά, πολύ ψηλά, εκεί που όλα φαίνονται μακρινά και ασήμαντα μέσα στην αιωνιότητα και πάλι όμως σκέφτομαι, τι σκοπό θα είχα εκεί. Είναι και που θέλω να είμαι περήφανη για την γενιά μου και δεν είμαι. Είναι και που θέλω να μιλάω για την Ελλάδα με το κεφάλι ψηλά και παραμένω σκυφτή. Είναι που θέλω να είμαι μέρος μιας μεγάλης αλλαγής που ποτέ δεν έρχεται, μα και πως να’ρθει, από μόνες τους οι αλλαγές δεν γίνονται. Πως φτάσαμε ως εδώ; Απομονωμένοι φτάσαμε, σε έναν δικό μας κόσμο, είτε από αδιαφορία να συμμετέχουμε στα κοινά είτε από φόβο μην ξεβολευτούμε. Ποτέ να μην ρωτάμε, ποτέ να μην αμφισβητούμε, να μην διαβάζουμε και πολύ, να μην ζητάμε να μάθουμε ποιος πραγματικά εργάζεται στις κυβερνήσεις και ποιος όχι, να μην διαμαρτυρόμαστε για όσους μας κλέβουν μπροστά στα μάτια μας, να μην απαιτούμε κάθαρση από κανέναν και για τίποτα. Αυτό είναι μοναξιά για μένα. 

Ένα είναι σίγουρο πάντως, αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα. Τόσο χιλιοειπωμένο και ταυτόχρονα ψυχωφελές. Μα διαβάστε το πάλι,

αύριο, 

ξημερώνει, 

μια, 

καινούργια,

μέρα.

Φωτογραφία : "Δώδεκα Απόστολοι" - Αυστραλία

Σωπάστε λιγο!

Τι άρρωστα μυαλά μας κυβερνούσαν τόσα χρόνια, σε τι χώρα ζούμε, τι ανούσια λόγια άκουσαμε σήμερα για ρώσικες ρουλέτες, για φουσκωτούς, για την ημέρα της μητέρας που θα αφιερωθεί στην έγκυο που χάθηκε, για προβοκάτσιες και δεν θυμάμαι τι άλλο.  Πέθαναν τέσσερις άνθρωποι βρε φαιδρές καρικατούρες!

Σε αυτό το  ντόμινο εξελίξεων που είμαστε εγκλωβισμένοι,  αναρωτιέμαι, αν δεν είναι τώρα η ώρα της απόδοσης ευθυνών, πότε θα είναι; Παρά τις προτροπές του Πρωθυπουργού για το αντίθετο δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να μας ενώσει κατά την γνώμη μου και να μας σώσει από το να αλαλάζουμε με σχιζοφρενικά ψυχωτικά συμπτώματα. Προτεραιότητα έχει η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, το αντιλαμβάνομαι αλλά με τόσο σκληρά μέτρα αν δεν δοθούν ονόματα στην δημοσιότητα, αν δεν τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και αν δεν σταματήσουμε αυτήν την απάνθρωπη αλληλοεξόντωση, πολύ φοβάμαι ότι ο κόσμος θα διαμαρτύρεται μεν για τα δικαιώματά του με ειρηνικές προθέσεις αλλά η επανάσταση θα περιοριστεί σε δηλώσεις, όχι για μία αλλά για πολλές και αντιφατικές "εθνικές προδοσίες" κατά πως βολεύει τον καθένα. Για την "εθνική προδοσία" που έχει διαπραχθεί στις συνειδήσεις μας τόσα χρόνια κυρίως από εμάς τους ίδιους δεν θα διαμαρτυρηθεί ποτέ κανείς; Από που ξεκινά μια επανάσταση, ξέρουμε; Aπό την Ακρόπολη ή από τον τρόπο σκέψης; Γιατί δεν ησυχάζουν όλοι αυτοί με τα προκλητικά λογύδρια αισχίστου είδους, ώστε να μπορέσουμε να αφουγκραστούμε όλοι μαζί την κοινωνία μας και να αναλάβουμε τους ρόλους μας πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη;

Δεν βγαίνουν από το μυαλό μου όλο το απόγευμα οι τελευταίες φράσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας και με αυτές θα ήθελα να κλείσω:

" ... Η χώρα μας έφτασε στο χείλος της αβύσσου. Είναι ευθύνη όλων μας να μη γίνει το βήμα προς το κενό. Και η ευθύνη αποδεικνύεται στην πράξη, όχι στα λόγια. Η Ιστορία θα μας κρίνει όλους. Αυστηρά και χωρίς ελαφρυντικά...."

Καληνύχτα, για όσους θα κοιμηθούν με την συνείδησή τους ήσυχη απόψε.



Τίτλος φωτογραφίας :  "Δακτυλικό αποτύπωμα"
Μουσική : A thousand years - Sting