La vida no vale nada

"Δεν εκτιμώ έναν ζωγράφο που μετατρέπει τον ήλιο σε μια κίτρινη κηλίδα, αλλά θαυμάζω εκείνον που με μια κίτρινη κηλίδα δημιουργεί έναν ήλιο" έχει δηλώσει ο Pablo Picasso ο οποίος χρησιμοποιώντας συμβολισμούς στα έργα του απέδιδε νοήματα για σημαντικά θέματα της ζωής όπως όλοι γνωρίζουμε. Πως θα μπορούσε όμως ένας πίνακας να περάσει στην οθόνη περιπλανώμενος αλλά χωρίς πάθος και χωρίς κανένα συναίσθημα; Πιστεύω ότι ίσως η απάντηση κρύβεται στα λόγια του, "Ζωγραφίζω τα αντικείμενα όπως τα σκέφτομαι όχι όπως τα βλέπω". Καθόριζε βέβαια κάποιες φιγούρες μέσα στο χαοτικά υπαρξιακό πλαίσιο του καμβά. Σύμφωνα με τον ζωγράφο η δημιουργική έκφραση έπρεπε να ξεφεύγει από τα όρια, όπως για τον σκηνοθέτη η ιστορία έπρεπε να ξεφύγει από τα όρια της συμβατικότητας, όχι με καθορισμένους χαρακτήρες αλλά με πρόσωπα χωρίς υπόσταση.

Όχι, δεν είναι ο Pablo Picasso που ζωγραφίζει στην οθόνη, είναι ο Jim Jarmusch που σκηνοθετεί μια "ιστορία" χωρίς ιστορία θα τολμούσα να πω, η οποία μου άφησε πολύ διαφορετικές εντυπώσεις από το ασπρόμαυρο Down By Law (Η Παγίδα του Νόμου), η πρώτη ταινία του Jarmusch που είδα. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το χιουμοριστικό παραλήρημα του Roberto Benigni μαζί με τους συγκρατούμενούς, "I scream You scream We all scream for an ice-cream"! Εκεί οι χαρακτήρες ήταν καθορισμένοι όμως. Αν και ο φακός επικεντρωνόταν στο πώς επηρεάζει ο ένας τον άλλον, ο σκοπός της απόδρασης ήταν ορατός. Αντίθετα στα " Όρια του ελέγχου" δεν έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα του κεντρικού ήρωα με την έννοια ότι ναι μεν μαθαίνουμε τον σκοπό της αποστολής του αλλά δεν γνωρίζουμε ούτε τον ίδιο ούτε και τους περαστικούς ανθρώπους σε όλη αυτή την περιπλάνησή του, η οποία είναι ένα είδος road movie χωρίς σημασία, μάλλον χτισμένο πάνω στην φράση La vida no vale nada που ακούμε αρκετές φορές κατά την διάρκεια της ταινίας. Ο ήρωας κατά την γνώμη μου φαίνεται να βρίσκεται σε έναν εσωτερικό μονόλογο. Πως το συμπεραίνω αυτό; Δεν το συμπεραίνω, μόνο το υποθέτω, γιατί ως θεατής έχω ελάχιστα στοιχεία για να κρίνω, όπως ένα μειδίαμα, ένα λάγνο βλέμμα και λίγες φράσεις. Ίσως πάλι και να μην είναι έτσι αφού το συναίσθημα απουσιάζει εκτός από μια δυο στιγμές οι οποίες είναι μάλλον διφορούμενες ως προς το νόημά τους. Όλα δείχνουν περαστικά και εφήμερα και σ' αυτό συντελεί και η φωτογραφία που προσπαθεί να κεντρίσει κυρίως τις αισθήσεις μας. Οι χαρακτήρες εναλλάσσονται με τέτοια ταχύτητα όπως και τα "Two espressos in separate cups" αλλά ο φακός κρατάει την λεπτομέρεια της εικόνας σε slow motion και μετά την αφήνει να χαθεί. Μια τεχνική που με γοήτευσε, θα μπορούσα να πω.

Σε προσωπικό επίπεδο η ταινία μου ανέσυρε μνήμες από πρόσφατο ταξίδι μου στην Σεβίλλη, το σύμβολο του έρωτα σύμφωνα με τα δεδομένα του Ισπανικού πολιτισμού αλλά και οικείες εικόνες κι ακούσματα από την ελληνική επαρχία, μια καρέκλα, έναν δρόμο, έναν ασβεστωμένο τοίχο ή το λάλημα ενός κόκορα. Δεν θα μπορούσε να λείπει το παραδοσιακό φλαμένκο από την μουσική επένδυση αυτής της ταινίας γιατί κατά την γνώμη μου η μουσική έπρεπε να τονίζει την απουσία του πάθους από τους ήρωες με το να δημιουργεί αντίθεση.

Η ταινία μου άρεσε όχι ως πολύπλοκο σενάριο αλλά ως ένα όμορφο εικαστικό δρώμενο, χωρίς δράση αλλά με εξαιρετική αισθητική. Η άποψή μου είναι φυσικά υποκειμενική. Αν θέλετε να δείτε την ταινία θα σας συμβούλευα χρησιμοποιώντας τα λόγια του ήρωα όπου όταν τον ρωτούν πως κατάφερε να μπει σε εκείνο το καλά φυλασσόμενο δωμάτιο μας απαντά "Χρησιμοποίησα τη φαντασία μου", έτσι κι εσείς, αφού διαλέξετε βέβαια ένα απόγευμα που δεν είστε πολύ κουρασμένοι, πριν μπείτε στην αίθουσα φροντίστε να έχετε πάρει μαζί και την φαντασία σας!

Ενόψει εορτών...

... Φέρε την κόκκινη μπάλα, τη μεγάλη και την κορδέλα να δέσω την εξώπορτα, κάτσε ν' αλλάξω το cd, γιατί όχι, μα το ακούσαμε τρεις φορές.. με πονάει το κεφάλι μου, τι ωραίο που είναι αυτό, να το βάλουμε στο τζάκι, μηηη θα το σπάσεις, το αγγελάκι τώρα, περίμενε να φέρω την σκάλα, μη πατήσεις την πρασινάδα και πέσεις, μαμάαα το αγγελάκι δεν έχει κεφάλι, και γι'αυτό κλαις; Κόλλα έχουμε; Ξέρεις που είναι η κόλλα; Καλά, άσε θα βάλουμε τον φιόγκο, όχι αγάπη μου το ψαλίδι είναι επικίνδυνο για σένα, να πάρε το αρκουδάκι, μαμάαα νερό, που είναι οι μικρές μπάλες; φύγε Μάξιμε! θέλεις τον χιονάνθρωπο για το δωμάτιο σου; τους αρλεκίνους; οκ πάρε έναν όμως γιατί ο άλλονς λέω να μπει στο δέντρο, μαμάαα ο Μάξιμος τρώει το ξωτικόοο, δεν είναι έτοιμα ακόμα, θα τα βγάλουμε να κρυώσουν και μετά, δεν γίνεται, γιατί δεν τρωω μελομακάρονα κάνω δίαιτα, τι είναι δίαιτα; όχι εσύ δεν μπορείς να κάνεις, ναι ναι εκεί αφησέ το, περιμένε να σε σηκώσω να φτάνεις, μαμάαα τσίσα, να βάλουμε ζακέτες πριν βγουμε στο μπαλκόνι, κράτα τα φωτάκια, αχ αυτό μ'αρέσει, χορεύουμε; έλα έλα, λα λα λαα, λα λα λαα, λα λα λα, ναι, λέει για ένα ελαφάκι, θα σου πω την ιστορία το βράδυ πριν κοιμηθείς, τι μυρίζει; όχι πάλι..


Φωτογραφία: Jeff Moody
Μουσική:Rudolph The Red-Nosed Reindeer

Aπόσπασμα από τον Μύθο του Σίσυφου, ένα δοκίμιο πάνω στο παράλογο, του Αlbert Camus.

"Τι το εκπληκτικό βρίσκει κανείς σε μια δόξα φθαρτή, χτισμένη πάνω στην πιο εφήμερη από τις δημιουργίες; Ο ηθοποιός διαθέτει τρεις ώρες για να είναι Ιάγος ή Αλκέστης, Φαίδρα ή Γκλότσεστερ. Σ' αυτό το σύντομο διάστημα τους κάνει να γεννηθούν και να πεθάνουν επάνω σε πενήντα τετραγωνικά μέτρα σκηνής. Ποτέ το παράλογο δεν περιγράφτηκε τόσο καλά και τόσο έντονα. Αυτές οι υπέροχες ζωές, αυτά τα ολοκληρωμένα και μοναδικά πεπρωμένα που μέσα σε μερικές ώρες γεννιώνται και πεθαίνουν ανάμεσα στους τοίχους - ποια μικρογραφία θα μπορούσε να είναι πιο αποκαλυπτική; Φεύγοντας από τη σκηνή, ο Σίγκμουντ δεν είναι πια τίποτα. Δυο ώρες αργότερα τον βλέπουμε να γευματίζει στην πόλη. Ίσως αυτό να σημαίνει πως η ζωή είναι ένα όνειρο. Αλλά μετά τον Σίγκμουντ έρχεται ένας άλλος. Ο ήρωας που υποφέρει από αβεβαιότητα αντικαθιστά τον άνθρωπο που ωρύεται μετά την εκδίκησή του. Περνώντας έτσι τους αιώνες και τα πνεύματα, μιμούμενος τον άνθρωπο όπως μπορεί να είναι και όπως είναι, ο ηθοποιός συναντάει έναν άλλο παράλογο ήρωα, τον ταξιδιώτη. Σαν αυτόν, εξαντλεί κάτι και φεύγει. Είναι ο ταξιδιώτης του χρόνου και, για τους καλύτερους, ο ταξιδιώτης που μαγεύει τις ψυχές.

Αν ποτέ η ηθική της ποσότητας μπορούσε να βρει μια τροφή, θα την έβρισκε σ' αυτήν τη μοναδική σκηνή. Δυσκολευόμαστε να καθορίσουμε μέχρι ποίου σημείου ο ηθοποιός κερδίζει από αυτούς τους ήρωες. Μα το ενδιαφέρον δε βρίσκεται εκεί. Αρκεί να μάθουμε μονάχα από ποια στιγμή ταυτίζεται μ' αυτές τις αναντικατάστατες ζωές. Πραγματικά, τις κουβαλάει μαζί του, διασχίζουν το χρόνο και το χώρο που γεννήθηκαν. Συνοδεύουν τον ηθοποιό που δε χωρίζεται πια πολύ εύκολα απ' αυτό που υπήρξε. Παίρνοντας το ποτήρι του, ξανακάνει τη χειρονομία του Άμλετ που σηκώνει την κούπα του. Όχι, δεν είναι μεγάλη η διαφορά που τον χωρίζει από τις υπάρξεις που ζωντανεύει. Περιγράφει συνεχώς, όλους τους μήνες κι όλες τις μέρες, αυτή την τόσο γόνιμη αλήθεια, ότι δεν υπάρχει σύνορο ανάμεσα σ' εκείνο που ένας άνθρωπος θέλει να είναι και σ' εκείνο που είναι. Εκείνο που αποδεικνύει, είναι σε ποια στιγμή η παρουσία μετατρέπεται σε ύπαρξη, προσπαθώντας πάντα να παίξει καλύτερα. Γιατί αυτή είναι η τέχνη του, να υποκρίνεται τέλεια, να μπαίνει σε ζωές που δεν είναι δικές του.

Στο τέλος της προσπάθειάς του, ο προορισμός του φωτίζεται: καταγίνεται με όλη του την καρδιά στο να μην είναι τίποτα ή στο να είναι πολλά. Όσο πιο στενά είναι τα σύνορα που του δόθηκαν για να δημιουργήσει τον ήρωά του, τόσο πιο απαραίτητο είναι το ταλέντο του. Θα πεθάνει μέσα σε τρεις ώρες κάτω από το πρόσωπο που σήμερα είναι δικό του. Σ' αυτές τις τρεις ώρες πρέπει να νοιώσει και να εκφράσει τέλεια ένα μοναδικό πεπρωμένο. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να χαθεί για να ξαναβρεθεί. Μέσα σ' αυτές τις τρεις ώρες πηγαίνει ως το τέλος του αδιέξοδου δρόμου που για να τον διατρέξει ο άνθρωπος της πλατείας χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή".




Φωτογραφία: Hamlet, www.odt.co.nz/entertainment/arts
Μουσική: The Hours

Mosaic ...

... consists of small colourful pieces

Life ...

is made up of little separate incidents



Φωτογραφία : Wilson Tsoi
Μουσική : Cordoba*

* Μια πόλη που σίγουρα θα ξαναεπισκεφτώ

... Αυτό το "εγώ" που είναι υπό την επήρεια του ύπνου,
που δεν θα μπορούσε καν να πει μια φράση στο πρώτο ενικό,
αυτό το "εγώ" που,
υπό την επήρεια του ύπνου,
επαγρυπνά,
κανείς δεν ξέρει που,
και επιτρέπει στο σώμα να αναλάβει τις δυνάμεις του,
αυτό το "εγώ" είναι μάρτυς της επιθυμίας
όλων αυτών των επιθυμούντων
που ανατρέχουν στα βάθη του χρόνου,
γόνοι από μητέρα σε κόρη και από πατέρα σε γιο,
από τότε που ο κόσμος είναι κόσμος ...

" L'image inconsciente du corps"
(Η Ασυνείδητη Εικόνα του Σώματος)
της Françoise Dolto

Μουσική : El Corazon

"Η βροχή είναι ευλογημένη αλλά..."

"… Όταν έρχεται ο χειμώνας η βροχή είναι ευλογημένη στην Αφρική, που είναι πάντα Αύγουστος, αλλά στο Αρζάνο δεν είναι ευλογημένη, είναι καταραμένη! Τώρα θα σας εξηγήσω γιατί..

Όταν βρέχει, πλημμυρίζει όλο το Αρζάνο. Οι δρόμοι γίνονται ποτάμια, θάλασσες, καταρράκτες, βρύσες και κανένας δε μπορεί να γυρίζει πια. Ένα αυτοκίνητο που μπαίνει στο Αρζάνο που βρέχει, βουλιάζει. Οι υπόνομοι βουλώνουμε και βγάζουνε έξω τα νερά, τα ποντίκια φεύγουνε από αυτούς. Στο σπίτι μου βρέχει ακόμα περισσότερο... Στάζει απ’ όλες τις μεριές και γω δε μπορώ να διαβάσω, τα βιβλία γίνονται μούσκεμα…

... Όταν η βροχή έχει τελειώσει, όλο το σπίτι μυρίζει μούχλα, βρωμάμε νερό! Η μάνα μου με κάτι σαν κουβά μαζεύει όλα τα νερά από όλα τα δωμάτια, ο πατέρας μου κοιτάζει τους μουσκεμένους τοίχους, τη γιαγιά μου την παίρνουνε από τη μέση. Εγώ τότε βγαίνω, γιατί όλοι είναι τρελοί από τα νευρικά τους και μπορεί να με χτυπήσουνε χωρίς λόγο.

Γι’ αυτό μερικές φορές δε διαβάζω γιατί βρέχει... "

Απόσπασμα παιδικής έκθεσης από το βιβλίο "Εγώ ελπίζω να την βολέψω" - Δημοτικό Σχολείο Αρζάνο

Φωτογραφία: www.theparentspeaceplan.com, Μουσική: Four Seasons

..Do I dare
Disturb the universe?

In a minute there is time

For decisions and revisions which a minute will reverse.

For I have known them all already, known them all-
Have known the evenings, mornings, afternoons,
I have measured out my life with coffee spoons;

I know the voices dying with a dying fall
Beneath the music from a farther room.

So how should I presume?..

T. S. Eliot



Φωτογραφία: Steve Augle
Μουσική: Forrest Gump-Soundtrack

Οutta this World

Ήρθε πάλι αυτή η καταραμένη μέρα να πληρώσω το τίμημα μου και να σπαταλήσω άσκοπα αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο μου σ’ αυτήν την κολασμένη δημόσια υπηρεσία. Τα νεύρα μου τσιτώθηκαν όταν ξαναείδα το μηχάνημα έκδοσης αριθμών προτεραιότητας χαλασμένο και το νούμερο 3 να αναγράφεται κατακόκκινο στον ηλεκτρονικό πίνακα για τέταρτη συνεχή χρονιά.

Τα αυτοσχέδια χαρτάκια που είχαν ετοιμάσει οι υπάλληλοι δεν εξυπηρετούσαν τον σκοπό τους αφού τα μισά δεν γίνονται αντιληπτά από το κοινό κατά την είσοδο του και τα άλλα μισά ήταν διασκορπισμένα στο πάτωμα, με αποτέλεσμα ο μπροστινός μου να έχει το νούμερο 25 κι εγώ το 12. Κάποιος έκανε το λάθος να αναρωτηθεί μήπως δεν ήταν αποτελεσματικός αυτός ο τρόπος και μια στεντόρεια φωνή ακούστηκε πίσω από το γκισέ να τον μαλώνει αυστηρά. Δεν ξαναμίλησε κανείς και όλοι προχωρούσαμε σαν τα πρόβατα στη σφαγή.

Oύτε πέντε λεπτά δεν άντεξα και παραλίγο να πιαστώ μαλλί με μαλλί με μια μικροκαμωμένη κυριούλα που κουτσοπονηρευόταν επιμένοντας ότι είχε έρθει πολύ πριν από μένα. Άρχισα να διαμαρτύρομαι σε μια υπάλληλο επειδή με την ανοργανωσιά τους κάθε φορά μας δημιουργούν τόση σύγχυση αναγκάζοντας μας να εμπλεκόμαστε σε ανούσιες αλλά ψυχοφθόρες μικροπαρεξηγήσεις. Το μόνο που άκουσα ήταν ότι "μόλις την περασμένη εβδομάδα είχε χαλάσει το μηχάνημα". "Μα είναι τέσσερα χρόνια που βλέπω το νούμερο 3 κολλημένο" της είπα. "Ε όχι και τέσσερα χρόνια", ακούστηκε μια τσούγδω από το βάθος. Μμ… είχα ήδη ζεσταθεί.. ακριβώς όπως μαρσάρουν οι μηχανές των τρακτέρ λίγο πριν διακοπεί η κυκλοφορία.

Μετά από ώρα, ήρθε και η δική μου σειρά, όπου για πρώτη φορά μου ζήτησαν το IBAN μου. "Δεν έχω μαζί μου το βιβλιάριο" τους εξήγησα, "διότι δεν το αναφέρατε στην τηλεφωνική μας συνομιλία όταν σας ρώτησα τι χρειάζεται να προσκομίσω φέτος. Μπορώ όμως να τηλεφωνήσω και …". "Αποκλείεται" μου είπε ορθά κοφτά η υπάλληλος και με βλέμμα τσιπούρας ιχθυοτροφείου μου με αφόπλισε, "το θέλουμε γραπτώς, θα πάτε στην τράπεζα και θα ξαναέρθετε" μου απαντά. "Εννοείτε ότι θα ξαναστηθώ στην ίδια ουρά με τα… τριάντατόσα (!) άτομα στην οποία βρισκόμουν μια ολόκληρη ώρα επειδή τρεις συνάδερφοί σας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥΣ". "Α δεν ξέρω.. αν σας αφήσουν οι υπόλοιποι να περάσετε… τι να σας κάνω εγώ, παρακαλέστε τους". "Τι λέτε κυρία μου" της φώναξα και σαν να θόλωσε το μάτι μου, πως δεν έπαθα αποκόλληση… κι όπως χτύπησα το στυλό που κρατούσα για να υπογράψω με δύναμη στον πάγκο, έκανε ένα εντυπωσιακό τριπλό άξελ, πέρασε μέσα από το γκισέ και πέτυχε την τσιπούρα στο λαιμό. Απίστευτο, σκέφτηκα, μα και να την είχα βάλει σημάδι δεν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά.

Σηκώθηκε όρθια και άρχισε να ωρύεται. Ο συνάδερφος δίπλα της μάλλον πιο παλιός και έμπειρος της ψιθύρισε ότι δεν είναι σωστό να φωνάζει και κάτι άλλο που δεν το ‘πιασε

τ’ αυτί μου. Τελικά όταν γύρισα την πλάτη μου για να φύγω, την άκουσα να μου λέει, "Όταν έρθετε.. να εδώ έχω τον φάκελο σας.." και τον ακούμπησε απαλά δίπλα της χτυπώντας τον ελαφρά δυο τρεις φορές πατ πατ πατ … "δεν χρειάζεται να περιμένετε πάλι στη ουρά…" Αυτά μου είπε το στόμα της γιατί τα μάτια της έλεγαν άλλα.

Παρά την επίτευξη του στόχου, αλλόφρων και χωρίς καθόλου σκέψη εγκλωβίστηκα στην πόρτα ελέγχου ασφαλείας της τράπεζας αφού δεν άναβε το ρημαδιασμένο πράσινο φωτάκι και δεν άκουγα την φωνή που μου έδινε οδηγίες, αλλά να' ναι καλά ο "άνθρωπος" που γκάριξε πίσω μου "Βγάλε το καπέλο….. να τελειώνουμεεε.." και με συνέφερε. Είπε και κάτι άλλο αλλά ντρέπομαι να το γράψω.. κυρίως γιατί σ΄ αυτήν την πόλη αντί να διευκολύνουμε τον συνάνθρωπό μας ακόμα κι αν τον βλέπουμε σαστισμένο, κοιτάζουμε πώς να βρούμε την ευκαιρία να βγάλουμε τα σωθικά μας πάνω του.

Το σημαντικό όμως είναι ότι μέσα σε δέκα μόνο λεπτά είχα στα χέρια μου το πολυπόθητο ΙΒΑΝ. Το κοιτάζω με δέος και τι διαπιστώνω; Ένας αριθμός, σημαντικός δε λέω, αλλά που είναι γραμμένος με στυλό σε μια λευκή σελίδα Α4 χωρίς καμία υπογραφή ή κάποια σφραγίδα, πράγμα που σημαίνει ότι θα μπορούσα να το είχα γράψει κι εγώ χωρίς να πάω καν στην τράπεζα! Ή μήπως όχι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι… μυστήρια πράγματα, εδώ δεν έχουν καταφέρει να φωνάξουν κάποιον να επισκευάσει ένα μηχάνημα, θα εξετάσουν τα δακτυλικά αποτυπώματα του τραπεζικού υπαλλήλου για να πιστοποιήσουν την εγκυρότητά του ΙΒΑΝ μου; Tι παράδοξο!

Ξαναπήγα στην υπηρεσία. Η κυρία με την οποία είχα επιτυχώς.. συναναστραφεί νωρίτερα, με εντόπισε μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα και μου έγνεψε βιαστικά να περάσω "από μέσα", έχοντας ένα αηδιαστικό χαμόγελο αλλά ταυτόχρονα ένα υφάκι του στυλ δεν θέλουμε φασαρίες εδώ, ας τελειώνουμε με σένα το συντομότερο δυνατό. Σύμφωνα με τους κανόνες των δημοσίων σχέσεων δεν αφήνουμε ποτέ κάποιον που δημιουργεί πρόβλημα δημοσίως ανεξέλεγκτο, τον απομονώνουμε με τρόπο και "εντέχνως" τον…εξυπηρετούμε… ΧΘΕΣ! Αμφιβάλλω αν το γνώριζε η ίδια και μάλλον κάποιος της έκανε μαθήματα "πι αρ" μέχρι να επιστρέψω. Ευτυχώς όμως, τέλος καλό όλα καλά. Τουλάχιστον δεν πήγε η μέρα μου στράφι.

Act III
Opens in pitch darkness.
Soft sea sounds.
After several seconds of nothing, a voice from the dark...

(Sailor voices indicate that Rosencrantz and Guildenstern are on a boat)

G: Are you there?
R: Where?
G: (Bitterly) A flying start…

Pause

R: Is that you?
G: Yes.
R: How do you know?
G: (Explosion) Oh-for-God’s-shake!
R: We’re not finished, then?
G: Well, we’re here, aren’t we?
R: Are we? I can’t see a thing.
G: You can still think, can’t you?
R: I think so.
G: You can still talk.
R: What should I say?
G: Don’t bother. You can feel, can’t you?
R: Ah! There’s life in me yet!
G: What are you feeling?
R: A leg. Yes, it feels like my leg.
G: How does it feel?
R: Dead.
G: Dead?
R: (Panic) I can’t feel a thing!
G: Give it a pinch! (Immediately he yelps)
R: Sorry
G: Well, that’s cleared that up

Tom Stoppard


Φωτογραφία : Jack Fitzgerald
Μουσική : Insomnia

"Το ρόδι ...

... ήταν πάντα ένα πολύ ιδιαίτερο φρούτο και από αρχαιοτάτων χρόνων ήταν συνδεδεμένο με τον κύκλο της φύσης. Σημάδευε την αλλαγή των εποχών, το πέρασμα δηλαδή από την άνοιξη στο καλοκαίρι, ίσως επειδή τότε ανθίζει, βγάζοντας τα πανέμορφα πορτοκαλί λουλούδια του.

Ήταν επίσης συνδεδεμένο με την Αφροδίτη. Ο μύθος λέει ότι η θεά ανακάλυψε το φρούτο στη Φοινίκη και μαζί με το τριαντάφυλλο, το οποίο ανθίζει την ίδια εποχή, έγιναν σύμβολα του έρωτα. Στον ναό της Αφροδίτης, στην Κύπρο, πάντα υπήρχαν ροδιές φυτεμένες. Η μυθική προέλευση του φρούτου μπορεί να περιέχει και ένα νήμα αλήθειας. Ίσως δεν ήταν τυχαίο που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν το ρόδι mala Punica (μήλο της Φοινίκης)”.

Aπόσπασμα από άρθρο στα ΝΕΑ, 2002

Φωτογραφία : Δική μου, με τίτλο, "Ένας καρπός από τη ροδιά μου"

Μουσική : Libertango

"... Ήταν ένα δρομάκι προς λογής λογής παραδείσους αυτό το στενόμακρο καφενεδάκι, μια γόνιμη γης σπαρμένη όνειρα και πόθους, ανθισμένη από τούτα τα φλογάτα και θεόφτωχα νιάτα...

Οι κουβέντες άρχιζαν πάντα με μια υπόσχεση, που δεν τέλειωνε, σαν ένα βέλος που το πετούσαν στο σκοτάδι και δε νοιάζονταν να κοιτάξουν πού έπεφτε: Όταν θα πάμε στο Παρίσι... όταν θα τυπώσω το πρώτο μου βιβλίο... Όταν θα αλλάξει αυτή η κατάσταση... όταν θα κάμω την πρώτη μου έκθεση....

Τί όμορφη που είναι η ζωή!! Και να βρέχει, να βρέχει... Και να μην έχεις παλτό και τα χέρια σου να τρέμουν και να 'ναι το στομάχι σου άδειο αλλά εσύ να μην τα συλλογιέσαι όλα τούτα καθόλου... Τί όμορφη που είναι η ζωή!!!..."

Απόσπασμα από την Αστροφεγγιά, του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου

Μουσική: Την Ζωή μου Ξετυλίγω

*Ίσως ακούσετε κάποιο άλλο τραγούδι απ' αυτό που γράφω, υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα με το ραδιοφωνάκι μου. Ελπίζω να το διορθώσω σύντομα.

4/10/09

" Ένα και δύο: Tην μοίρα μας δεν θα την πει κανένας

Ένα και δύο: Την μοίρα του ήλιου θα την πούμε εμείς "

Ο. Ελύτης

Φωτογραφία : Saul Santos Dias
Μουσική : Demasiado Corason

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

αφού ...

"Πατριωτισμός σημαίνει
να κρύβει κανείς πίσω από τη σημαία
ένα πλήθος από λάθη και πλάνες"

τότε ...

υψώστε και το Λάβαρο στα γαλάζια σας περίπτερα.

Κανείς ...

δεν θα αμφισβητήσει

τον πατριωτισμό σας.

Φωτογραφία: Chris Harrison
Μουσική : Vanessa Mae

"Εμείς είμαστε επικεντρωμένοι στη δουλειά μας,

στις μεταρρυθμίσεις,
στις αναγκαίες αλλαγές,
και σε όλα όσα έχουμε προαναγγείλει",
δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευ. Αντώναρος
ερωτηθείς για τις φήμες περί πρόωρων εκλογών και ανασχηματισμού.

Αύγουστος 2009


Mουσική : La Canzone Di Pinocchio

Δε σας ακούω ... πάρτε το μηδέν!

Ένας από τους παράγοντες μορφοποίησης της κοινής γνώμης είναι η "πνευματική αλληλεπίδραση", δηλαδή το "κοινωνικό ένστικτο που ωθεί σε πνευματική επικοινωνία με τους συνανθρώπους και δεν ικανοποιείται με την απλή συμπαρουσία του πλησίον" όπως λ.χ. συμβαίνει στα ζώα.

Διαβάζω αυτές τις μέρες ότι ο Πρωθυπουργός σε μια από τις κατά την γνώμη μου αποτυχημένες προσπάθειες να βελτιώσει το δημόσιο προφίλ του, προσπαθεί να επικοινωνήσει με το κοινό του χρησιμοποιώντας, πέρα από την γνωστή γλώσσα του σώματος και κάποια τρικ σε σχέση με την εμφάνισή του. Προφανώς έχουμε δώσει πολλά δείγματα στο παρελθόν ότι ως λαός προσδίδουμε μεγαλύτερη αξία στην εικόνα και όχι στο λόγο ειδικά στις προεκλογικές περιόδους.

Εάν όμως έχουμε τελικά συναίσθηση του ότι δεν είμαστε ζώα, πρέπει να λάβουμε υπ' όψη μας ότι ο ρόλος μας είναι πάρα πολύ σοβαρός. Οφείλουμε να έχουμε κοινωνική συνείδηση και να ελέγχουμε καθημερινά, εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, το ποιλιτικο-κοινωνικό σκηνικό της χώρας. Εμείς είμαστε οι πολίτες της, επομένως ο ρόλος μας δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να είναι είναι παθητικός αλλιώς δεν θα είμαστε τίποτα άλλο παρά ασήμαντοι "μαζάνθρωποι".

Δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε να πλανάται η εντύπωση ότι μπορεί να μας αφυπνίσει μια βροντερή φωνή σαν του ντελάλη ή να μας ευαισθητοποιήσει η απουσία της γραβάτας του, πόσο μάλλον να κατευθύνει την ψήφο μας. Ούτε τέτοιου είδους φτηνά επικοινωνιακά κόλπα μπορούν να κουκουλώσουν την ασυνειδησία, τα φαινόμενα βίας και φασισμού, την ανευθυνότητα και τα κραυγαλέα σκάνδαλα.

Οι δίαυλοι επικοινωνίας που υπάρχουν αυτή τη στιγμή κατά την άποψή μου οδηγούν δυστυχώς από πάνω προς τα κάτω και όχι από κάτω προς τα πάνω και κατά συνέπεια δεν δικτυώνονται σε όλο το πλάτος και βάθος της σημερινής κοινωνίας. Ο πομπός δεν εκπέμπει. Δεν ακούμε το μήνυμα γιατί δεν υπάρχει μήνυμα.


Η Φωτογραφία είναι του Bob Kurt
Μουσική - Sultans of Swings

Οι πολίτες ...

 

 "...  έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο δύσκολο δρόμο που αποτελεί τη μόνη διέξοδο για τη χώρα, και τον εύκολο δρόμο της άλλης πλευράς. Ο δύσκολος δρόμος είναι πρόταση ευθύνης, που ανταποκρίνεται σε πιεστικές συγκυρίες. Ο εύκολος δρόμος είναι επιλογή ανευθυνότητας, που αγνοεί την πραγματικότητα και οδηγεί μόνο σε αδιέξοδο. Ο δύσκολος δρόμος που επιβάλλεται να ακολουθήσουμε οδηγεί, σταδιακά, στην ανάκαμψη και μια οικονομία με γερά θεμέλια και περισσότερες ευκαιρίες για όλους. Ο εύκολος δρόμος, αρχικά ευχάριστος, θα βαθύνει την κρίση. Τελικά ο δρόμος αυτός θα φέρει πολύ σκληρότερα μέτρα από εκείνα που τώρα προτείνουμε, με πολύ μεγάλο κοινωνικό κόστος....

... Πάνω σε όλα αυτά οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν. Εμείς επενδύουμε στην ωριμότητά τους. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση παραπλανά, καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις. Στους πολίτες εναπόκειται ποια οικονομική πολιτική και ποιες αντιλήψεις θα επιλέξουν. Οι πολίτες θα διαλέξουν τον Πρωθυπουργό που θα διαχειριστεί τις μεγάλες οικονομικές προκλήσεις, καθορίζοντας την πορεία της χώρας για τα επόμενα χρόνια.

Έχω εμπιστοσύνη στην ωριμότητα των πολιτών . Είναι πλέον ώρα ευθύνης για όλους μας. Για τις πολιτικές ηγεσίες. Και βεβαίως για τους πολίτες .

Οι πολίτες μας ψήφισαν με την εντολή να υπηρετούμε την πατρίδα, παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις, όσο δύσκολες κι αν μοιάζουν. Με αίσθημα ευθύνης, αυτή την αρχή υπηρετεί η απόφασή μου. Με πίστη στις ιδέες μας και ευθύνη για τον τόπο, θα δώσουμε τη μάχη όλοι μαζί και οι Έλληνες θα μας εμπιστευθούν να βγάλουμε τη χώρα από τη δύσκολη οικονομική κρίση... "


Απόσπασματα από το διάγγελμα του Πρωθυπουργού

Επιστροφή

INGLOURIOUS BASTERDS !

-΄Εχουμε αλλαγή σχεδίου

- Δηλαδή;

- Θα γίνει νωρίτερα

- Που;

- Στη ΔΕΘ
 

Τα Μελτέμια του Αστικού Βίου

Με τούτα και με τ’ άλλα λοιπόν κοντεύουμε να ξεπροβοδίσουμε και τον Αύγουστο. Όσοι ανεμοδέρνεστε ακόμα στα μελτέμια του καλά θα κάνετε να επιστρέψετε γιατί οι αέρηδες της πόλης φέρνουν κακά μαντάτα. Τα μελτεμάκια του Αυγούστου άλλωστε τα ξέρουμε, τα περιμένουμε με μια ζακέτα, ένα αντιανεμικό, μια αλλαγή στα σχέδιά μας, τέλος πάντων με κάποιο τρόπο προστατευόμαστε. Υπομονή, αυτός ο άνεμος κάποια στιγμή θα κοπάσει. Αναθαρρήσατε; Κακώς! Γιατί οι ανεμοδούρες στο κλεινόν άστυ σας περιμένουν.

Τα λόγια "Υγεία πάνω από όλα" όλοι τα έχουμε ξεστομίσει. Μαζί με την ευχή όμως και τρία ερωτήματα τριβέλιζαν το μυαλό μου όλο το καλοκαίρι. Θα κολλήσω ή δεν θα κολλήσω ; Ποια είναι τα μέτρα προστασίας εκτός από το να πλένω τα χέρια μου συχνότερα και να φταρνίζομε στον αγκώνα μου; Υπάρχουν πράγματι παρενέργειες από το εμβόλιο; Πριν μερικούς μήνες ακούσαμε για το πρώτο κρούσμα κάπου στο εξωτερικό, πριν λίγο καιρό θορυβήθηκαμε με τα πρώτα κρούσματα στην χώρα μας. Χθες το βράδυ έμαθα ότι ένας γνωστός μου νοσηλεύεται σε ειδικό θάλαμο με κάτι "διαστημανθρώπους" να τον εξετάζουν διότι έχει μολυνθεί από τον ιό Η1Ν1.

Ψυχραιμία, υπάρχουν και οι εξελίξεις στην πολιτική σκηνή. Μη μου πείτε ότι στις διακοπές σας δεν διαβάσατε εφημερίδες και δεν συζητήσατε για την επικαιρότητα με τις παρέες σας; Όχι; Α όλα κιόλα, ωραία να σωριαζόμαστε στην ξαπλώστρα με τις ώρες και να σιγοπίνουμε το καφεδάκι μας αλλά αυτή η νοοτροπία του μηδενίζομαι και ξανασετάρομαι τον Σεπτέμβρη δεν νομίζω ότι μας αρμόζει.

Αν δεν χαροπαλεύουμε λοιπόν μέχρι την Άνοιξη και με την ελπίδα ότι θα βρούμε κρεβάτι αν χρειαστεί, τότε και άλλα ερωτήματα θα απαντηθούν και φέτος στην πόλη μας. Θα χυθεί άπλετο φως σε όλα τα μελανά σημεία ώστε να ανακτηθεί επιτέλους και το κύρος των πολιτικών μας. Θα μάθουμε, όπως ενημερωθήκαμε και για τις προηγούμενες υποθέσεις, ποιοι τελικά έχουν εμπλακεί στην υπόθεση Ζίμενς. Θα ανακαλύψουμε πόσο τοις εκατό θα φτάσει η ανεργία. Θα συνειδητοποιήσουμε πόσα από τα χρήματά μας θα πάνε στους νέους φόρους. Θα παρακολουθήσουμε άφωνοι τις προκλήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο. Θα μας ανακοινωθεί πότε θα γίνουν εκλογές και όταν έρθει εκείνη η μαύρη (;) ώρα πολλοί από μας θα ξημερωθούν στο Σύνταγμα με τις σημαιούλες παραμάσχαλα φωνάζοντας "Νάτος, νάτος ο Πρωθυπουργός".

Ψυχραιμία, έχουμε να λύσουμε και τα προσωπικά μας θέματα, να ικανοποιήσουμε και τις υπαρξιακές μας ανησυχίες… και να’ ταν μόνο αυτά..

Τι; Δεν γυρίζετε;

Φωτογραφία: Flickr.com
Μουσική: Slow Slow by Ayo

Η Πειθαρχία των Ανυπότακτων

"... Σταδιακά, όσο στρέφεται κανείς προς τα μέσα, πειθαρχεί επανερχόμενος σε μία ενότητα, είναι εκείνο το πάθος για το οποίο εδώ και πολύ καιρό δεν έχουμε βρει κανένα όνομα, που μας διασώζει από κάθε εκτροπή και διασπορά, είναι εκείνο το καθήκον για το οποίο γίνεται κανείς ακούσια ιεραπόστολος ..."

(Απόσπασμα από το γράμμα του Friedrich Nietzsche προς τον Carl Fuchs, διάσημο διευθυντή ορχήστρας της πόλης Danzig, 1887)

Ο τίτλος είναι δικός μου
Φωτογραφία : www.eielson.af.mil
Mουσική : Shivaree - Goodnight Moon

Σελήνη

"... Το όνομα Σελήνη ετυμολογείται από το σέλας (φως). Η Σελήνη στην Ελληνική Μυθολογία είναι κόρη του Υπερίωνα και της Θείας και αδελφή της Hούς (Αυγής), και του Ηλίου, ο οποίος τη φωτίζει αιώνια λόγω της αδελφότητάς τους. Απεικονίζεται συνήθως ως θηλυκή μορφή με μία ημισέληνο ως στέμμα και έφιππη ή οδηγώντας άρμα με φτερωτούς ίππους. Άλλοτε οι περιγραφές την θέλουν να οδηγεί μια αγέλη βοών και το ημισεληνιακό της στέμμα συσχετισμένο με τα κέρατα του ταύρου. Διασχίζει κυκλοτερώς τον ουρανό όμοια με τον αδελφό της, πάνω σε άρμα που σέρνουν δύο ημίονοι, ίπποι ή ταύροι, κατά το ένα μέρος τους λευκοί και κατά το άλλο μαύροι, αλληγορία του ότι μόνο η μία πλευρά της σεληνιακής επιφάνειας φωτίζεται από το ηλιακό φως.

Σύμφωνα με διάφορες τοπικές παραδόσεις, έσμιξε με τον Αέρα με τον οποίο και γέννησε μία μόνο θυγατέρα, τη Δρόσο, με τον Θεό Δία (σύμφωνα με την αττική παράδοση) από τον οποίο γέννησε την Πανδία (εκ του παν-δίος, δηλ. πανθειοτάτη), με τον Θεό Πάνα (σύμφωνα με την αρκαδική λατρεία της επί του Λυκαίου όρους), με τον θνητό Ενδυμίωνα με τον οποίο γέννησε 50 κόρες, όσοι και οι σεληνιακοί μήνες της κάθε Ολυμπιάδας ..."

To απόσπασμα είναι από το Βικιπαίδεια

Μουσική: O Mio babbino caro - Monserrat Caballe

Kαλό καλοκαίρι !!!

Ειδοποία ρε … Καραβάγκο

Μόνο φλερτάροντας με τις λέξεις θα μπορούσα να περιγράψω αυτό το εστιατόριο. Για μένα το γεύμα δεν είναι απλή υπόθεση, είναι ένα σύνολο εμπειριών. Ένα καλό φαγητό είναι ένα έργο τέχνης όπως και το περιβάλλον θέλω να κινητοποιεί τα συναισθήματά μου. Το συγκεκριμένο Wine Restaurant κατά την γνώμη μου και χωρίς να είμαι ειδικός, ήταν ένα από τα καλύτερα στο είδος του. Τα εύγευστα πιάτα του, η καλαισθησία και η αρμονία στο ντιζάιν, η έθνικ προσέγγιση στην μουσική και κυρίως το προσωπικό του ενεργοποιούσαν όλες μου τις αισθήσεις. Μη φανταστείτε τίποτα πολύπλοκες συνταγές με περίεργα ονόματα, είχε ελληνικές γεύσεις με επιρροές κατά καιρούς από άλλες κουζίνες όπως η Ινδική, που όμως δεν έπαυαν να με εκπλήσσουν. Ακόμα και οι υψηλές προσδοκίες μου σχετικά με τα καινούργια ελληνικά κρασιά δεν έμεναν ποτέ ανικανοποίητες.

Κάποιο Σάββατο βράδυ λίγο πριν το καλοκαίρι ζήτησα ένα τ

ραπέζι στον εσωτερικό χώρο στου οποίου τη διακόσμηση πάντα ταξίδευε το βλέμμα και η σκέψη μου όπως ακριβώς την πρώτη φορά. Μόλις κάθισα και ενθουσιώδης εξηγούσα στους υπόλοιπους πως γνώρισα αυτό το μαγαζί, άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πολλά έχουν αλλάξει. Πρώτα απ’ όλα ο μέτρ, ο οποίος ήρθε βέβαια αμέσως για να μας ενημερώσει για τα πιάτα εκτός λίστας, αλλά δεν ήταν πια ο ευθυτενής κύριος με το ντοσιέ, ήταν ένας άλλος, που στηριζόταν στην πλάτη της άδειας καρέκλας καθώς μας μιλούσε έχοντας τα δύο ίσως και τρία πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του ξεκούμπωτα. Άλλο στυλ, σκέφτηκα, άλλο ύφος. Παρά το χαμόγελό του πάντως οι απότομες απαντήσεις του μου έδωσαν την εντύπωση ότι δεν τον ευχαριστούσε που ήταν στις αρμοδιότητές του να δίνει διευκρινήσεις.

Όταν ζήτησα το Cabernet Sauvignon γνωστού οινοπαραγωγού το οποίο πάντα έπινα στον συγκεκριμένο χώρο μου είπε ότι δεν το είχαν πια. Διαπίστωσα αργότερα πως πολλά κρασιά είχαν αφαιρεθεί από την λίστα. Οι μεγάλοι κατάλογοι που ήξερα με τα χοντρά εξώφυλλα δεν ήταν πια τίποτα άλλο παρά φωτοτυπίες Α4, στραβοπιασμένες με συρραπτικό. Αυτό που με απογοήτευσε περισσότερο βέβαια ήταν η έλλειψη ποικιλίας αφού το μενού από περίπου πέντε σελίδες απαρτιζόταν πλέον μόνο από δύο. Τα ζεστά ψωμάκια με γέμιση π

ου σερβίριζαν ευτυχώς δεν έλειπαν, έλειπε όμως το αχνιστό σκορδόψωμο το οποίο συνήθιζαν να φέρνουν μέσα σε αλουμινόχαρτο.

Τα φαγητά, που δοκίμασα κλέβοντας και λίγο από των άλλων για είμαι ειλικρινής, αν και δεν το συνηθίζω, δεν είχαν χάσει την νοστιμιά τους και τα αγαπημένα μου πικάντικα samosa κατέκτησαν για ακόμα μια φορά τους γευστικούς μου κάλυκες! Ήπια κάποιο άλλο κρασί για το οποίο όμως δεν έμαθα τίποτα ούτε καν για τη γεύση του. Θυμάμαι ότι οι σερβιτόροι, που κυκλοφορούσαν με τις κομψές και μακριές ποδιές τους, ήταν γνώστες των κρασιών και μιλούσαν με πάθος και ευγλωττία για την υφή, την παλαιότητα, την οξύτητα, ακόμα και την ιστορία των αμπελιών. Αυτή τη φορά όμως παρήγγειλα στα τυφλά. Δεν ήταν κι άσχημο, αν και δεν ήταν αυτό ακριβώς το κρασί για το οποίο θα πλήρωνα αδιαμαρτύρητα πέντε φορές πάνω από την τιμή π ου έχει στο σουπερμάρκετ.

Το γεγονός ότι το δελτίο παραγγελίας παρέμενε για αρκετή ώρα στο χάρτινο πλέον φακελάκι με τα ρέστα μέχρι που αναγκάστηκα να ζητήσω την απόδειξη, σίγουρα δεν συνεισέφερε στο να με κερδίσει ως πελάτη. Μπορεί βέβαια να ήταν τυχαίο, μπορεί και όχι.

Από το ντεκόρ έλειπε ο πίνακας με την Cesaria Evora. Αφού ήθελαν λοιπόν να αλλάξουν την διακόσμηση, σκέφτηκα, βγάζοντας μια τόσο επιβλητική μορφ ή που υπήρχε εκεί τόσα χρόνια, τουλάχιστον θα έπρεπε να την αντικαταστήσουν με κάτι άλλο και να μην αφήσουν τον τοίχο άδειο. Η μουσική παρέμεινε ευτυχώς του γούστου μου και έτσι η βραδιά μου κύλησε ευχάριστα συζητώντας με ενδιαφέροντα άτομα. Μόνο που όταν ρώτησα ποιο ήταν εκείνο το τραγούδι μου απάντησαν ότι δεν γνωρίζουν διότι οι τίτλοι στο συγκεκριμένο cd δεν αναγράφονταν. Όπως και όταν ζήτησα να μάθω τι απέγινε το προσωπικό της παλιάς διεύθυνσης κάποιος σερβιτόρος με ενημέρωσε πως έχουν δικό τους εστιατόριο κάπου στην Αθήνα αλλά κανείς τους δεν ήξερε ή δεν ήθελε να μου πει ούτε πως ονομάζεται ούτε που βρίσ κεται.

Πως ξεκίνησα να γράψω γι’ αυτό το εστιατόριο μες την καρδιά του καλοκαιριού; Σκεφτόμουν να ξαναδώσω άλλη μια ευκαιρία και γι' αυτό πέρασα για να διαλέξω ένα τραπέζι για το βράδυ. Παραδόξως, δεν έβλεπα την είσοδο! Πλησίασα για να δω τι συμβαίνει. Δεν είχε απλώς κλείσει, το γκρέμιζαν. Μου ζήτησαν να απομακρυνθώ γρήγορα μη μου πέσει κανένας σοβάς στο κεφάλι. Έμεινα λίγο να κοιτάζω μέσα από το τζάμι του αυτοκινήτου μου παρακολουθώντας ένα τόσο δα κομματάκι της ζωής μου να μεταβάλλεται σε σωρό από μπάζα .

Να το πω γαστρονομική απώλεια, να το πω συναισθηματικό ακρωτηριασμό, βαριές κουβέντες, αλλά αυτές μου ήρθαν πρώτες στο νου. Και τώρα, πάλι από την αρχή. Ως γαστροτυχοδιώκτης φυσικά και θα βρω κάποιον άλλον καλαίσθητο χώρο με νόστιμο φαγητό και συμπαθητική μουσικούλα. Πολύ εύκολα, πιστεύω. Θα βρω όμως εκείνον που θα ξανακατακτήσει τη καρδιά μου αφού είμαι από τους πελάτες που…θέλω το φαγητό μου να έχει συναίσθημα;

21.7.09, 22.30, Ότι απέμεινε...

Κλικ: στην τελευταία φράση.
Μουσική: "Worrisome Heart" - Melody Gardot.

Oι φωτογραφίες, που ευτυχώς κράτησα από εκείνη τη βραδιά όπως και η αποψινή, είναι δικές μου.

The Future of Dating

Kαπνίζετε; Ελάτε για καφέ στο Χαλάνδρι.

2 Ιουλίου του 2009 και λίγο μετά τις 11:00 το πρωί περπατούσα με ενθουσιασμό στο κέντρο του Χαλανδρίου ψάχνοντας το πολυπόθητο τραπέζι για να καθίσω και επιτέλους να απολαύσω τον καφέ μου χωρίς να με λιβανίζουν. Ξεκίνησα από την καφετέρια γνωστού βιβλιοπωλείου μια που ήθελα να αγοράσω κάποιο βιβλίο που μου είχαν συστήσει. Προς έκπληξή μου οι περισσότεροι πελάτες φουμάριζαν με προκλητική άνεση. "Μα δεν απαγορεύτηκε το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους"; ρωτάω ευγενικά την σερβιτόρα. "Δεν ισχύει για μας" μου λέει βιαστικά. Γιατί μήπως είναι ψυχασθενείς ήθελα να ρωτήσω γιατί είχα διαβάσει ότι για κείνους θα επιτρέπεται αν είναι μέρος της θεραπείας τους, αλλά συγκρατήθηκα και την ακολούθησα διακριτικά για να μάθω τον λόγο. Μου εξηγεί ορθά κοφτά ότι ο χώρος είναι υπαίθριος. Κοιτάζω γύρω μου και πράγματι οι τζαμαρίες που ενώνονταν με μεταλλικά δοκάρια και παρέμεναν κλειστές όλο τον χειμώνα, τώρα ήταν μισάνοιχτες. Επίσης, ένα μέρος της οροφής έλειπε, το οποίο μάλλον ήταν συρόμενο. "Τα προηγούμενα καλοκαίρια ήταν κλειστός ο χώρος σας και κλιματιζόμενος" της λέω. Φημιζόταν για την δροσιά...." Δεν μου απάντησε και απομακρύνθηκα με απορία. Θα μπορούσα βέβαια να πιω καφέ στον πρώτο όροφο του βιβλιοπωλείου όπου έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν επιτρεπόταν το κάπνισμα, αλλά με μόνο δύο τρία τραπεζάκια έπρεπε να στηθώ από τα χαράματα για να βρω θέση...

Κρίμα, σκέφτηκα και συνέχισα την βόλτα μου στις καφετέριες απέναντι από την εκκλησία. Μόλις μπήκα στην δεύτερη ένα σύννεφο καπνού παραλίγο να με πνίξει. "Μα τι συμβαίνει….."; ρωτάω. "Ο χώρος των μη καπνιζόντων" μου λέει με υποτιμητικό ύφος ο νεαρός με τον δίσκο στο χέρι "είναι μέσα". Το "μέσα" βέβαια ήταν ένας μικρός χώρος χωρίς παράθυρα, δίπλα στην κουζίνα και το ψυγείο με τα γλυκά με πολύ λίγα τραπέζια τα οποία είναι συνήθως κατειλημμένα από ανθρώπους της τρίτης ηλικίας που θέλουν να απομονωθούν.

"Μα ο κύριος χώρος της καφετέριας είναι ο άλλος" επιμένω. "Ναι", μου λέει "αλλά είναι υπαίθριος, γι’ αυτό και δεν ισχύει η απαγόρευση". "Υπαίθριος μπορεί να γράφει στην άδειά σας" του λέω "αλλά στην πράξη είναι ένας κλεισμένος χώρος με μεγάλα τζάμια, χοντρά τεντόπανα, πλαστικά χωρίσματα και ξυλοκατασκευή στην οροφή την οποία ανοίγετε το απόγευμα και αν δεν έχει καύσωνα, αν θυμάμαι καλά" Πάλι δεν πήρα απάντηση. Ίσως γιατί αισθάνονταν ικανοποιημένοι που είχαν ανοίξει τις στενές γυάλινες πόρτες, μπρος πίσω για να εξαερίζεται υποτίθεται ο χώρος που παρόλα αυτά βρώμαγε. Καλώ το 1142 από το κινητό μου για να ενημερωθώ μήπως δεν έχω καταλάβει καλά αλλά μια φωνή μου λέει πως αυτός ο αριθμός δεν υπάρχει. "Δεν πειράζει", σκέφτομαι "θα τηλεφωνήσω από σταθερό τηλέφωνο αργότερα".

Σε δύο άλλες καφετέριες στο τέλος του πεζοδρόμου, όσοι κάθονταν δίπλα στο παράθυρο ρουφούσαν τoν καπνό τους κρυφά και κρεμούσαν το χέρι απέξω κοιτώντας αριστερά και δεξιά με βλέμμα ένοχο όπως τα σχολιαρόπαιδα που κάνουν το πρώτο τους τσιγάρο.

Φεύγοντας με συναισθήματα αηδίας και απογοήτευσης που αναγκαστικά πρέπει να εντοπίσω άλλους χώρους, σε άλλη χώρα ίσως, τι να πω δεν ξέρω, για να πίνω τον καφέ μου πλέον, γιατί ούτε με τα νέα μέτρα πρόκειται να αλλάξει κάτι εδώ, κοντοστάθηκα σε ένα περίπτερο και χαζεύοντας τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων παρατήρησα την αρχή ενός άρθρου :

"Η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να αποδεχτεί τα μέτρα για το κάπνισμα και αυτό αποτελεί το θετικό της όλης υπόθεσης. Τα αποτελέσματα των ερευνών δείχνουν εντυπωσιακά ποσοστά αποδοχής των μέτρων. Είμαστε έτοιμοι να επαναδιαχειριστούμε την καπνιστική συνήθεια. Το γεγονός αυτό εγγυάται την επιτυχία της προσπάθειας…"

Πραγματικά "πετυχημένη" η προσπάθεια σκέφτηκα και φαντάστηκα πόσοι θα "κόπιασαν" για αυτά τα αποτελέσματα. Πολυδαίδαλη θα είναι η νομοθεσία που συνεισέφερε με πολλά "παράθυρα" στην ήδη "αβίαστη" κοινωνική ευαισθητοποίηση…

Καθώς οδηγούσα επιστρέφοντας αναρωτιόμουν πόσα τέτοια μαγαζιά να υπάρχουν άραγε στις πόλεις μας και τι θα απογίνουν αυτοί οι άμοιροι που δεν καπνίζουν; Μήπως θα στριμώχνονται σε δύο τρία τραπεζάκια στον εσωτερικό χώρο, να περνούν την ώρα τους μετρώντας πόσοι μπαινοβγαίνουν στις τουαλέτες, ενώ οι καπνιστές θα απολαμβάνουν αμέριμνοι τη θέα από τις ανοιγμένες τζαμαρίες των καφετεριών ή των εστιατορίων που δεν είναι καφετέριες και εστιατόρια αλλά υπαίθριες κατασκευές που όμως νόμιμα σερβίρουν φαγητό και ποτό; Όχι πως δεν το δικαιούνται οι άνθρωποι... αλλού είναι το παράδοξο.

Όταν έφτασα στο σπίτι μου, ήπια αυτό τον ρημαδοκαφέ που από το πρωί ονειρευόμουνα και ξανακάλεσα το 1142. Άκουσα την ίδια φωνή. Θυμήθηκα βέβαια ότι δεν έχω πια σύνδεση ΟΤΕ, και ίσως αυτό να έφταιγε. "Μα τότε πρέπει να βρω ένα καρτοτηλέφωνο", σκέφτηκα, "αύριο μεθαύριο, όποτε βγω έξω τέλος πάντων, αλλά πρέπει πρώτα να αγοράσω μια χρονοκάρτα και μετά να ψάξω για έναν θάλαμο και αν λειτουργεί ... αχ έχω και τον εαυτό μου που μερικές φορές τον φοβάμαι, μήπως μετά από τόσες ώρες ξεθυμάνει και βαρεθεί να πρωτοστατήσει...";

Κάπνισμα τέλος από την 1η Ιουλίου σε όλους τους κλειστούς δημόσιους χώρους

...Τέλος στο κάπνισμα σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίας, τις ιδιωτικές υπηρεσίες, αλλά και σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος μπαίνει από την 1η Ιουλίου.

Με αφορμή την έναρξη της απαγόρευσης, ο υπουργός Υγείας Δ.Αβραμόπουλος καλεί τους πολίτες να σεβαστούν το νόμο και να τον εφαρμόσουν απαρέγκλιτα.

Πάντως, καταστηματάρχες και δήμοι δηλώνουν ανέτοιμοι για την εφαρμογή των νέων μέτρων, υποστηρίζοντας ότι τα ειδικά σήματα, που διαχωρίζουν τα καταστήματα σε καπνιζόντων και μη, άρχισαν να διανέμονται μόλις πριν από δύο ημέρες, ενώ η υπουργική απόφαση εκκρεμούσε έως την τελευταία στιγμή, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν επισήμως τι αλλαγές πρέπει να κάνουν στους χώρους.

 
Άρθρο : http://www.in.gr/, Μουσική : Let the sunshine in - Army of lovers, Τις φωτογραφίες επέλεξα από το google photos για την ανάρτηση


---------------------------------------------------------------

EKTAKTO

H φωτογραφία είναι του Τσαλαπετεινού.

Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πλατεία Κοτζιά, το μεσημέρι της Τρίτης 30/6, στις 3μμ. Κάτοικοι, εργαζόμενοι και επιχειρηματίες του κέντρου και των γύρω περιοχών κύκλωσαν με χρωματιστές κορδέλες και μπαλόνια το Δημαρχείο και με σύνθημα “Ψάχνουμε Δήμαρχο” ζήτησαν από το Νικήτα Κακλαμάνη και το Δημοτικό Συμβούλιο να μπουν μπροστά στις κινητοποιήσεις τους για τη διάσωση του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας. Ο Δήμαρχος Αθηναίων επιχείρησε και πάλι να απαξιώσει τους συλλόγους και φορείς που διαμαρτύρονται, δηλώνοντας στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου οτι “όλα αυτά υποκινούνται από έναν επιχειρηματία της Πλατείας Θεάτρου κι οτι οι σύλλογοι που φέρονται οτι υπογράφουν, δεν έχουν ιδέα για την κινητοποίηση” - κάτι που δεν αντέχει ούτε σε σοβαρή απάντηση.

Η Κίνηση Πολιτών για τη Διάσωση του Ιστορικού Κέντρου επαναλαμβάνει οτι απαιτεί από την Πολιτεία να εκπονήσει ολοκληρωμένο ρυθμιστικό σχέδιο για την αναβάθμιση της περιοχής. Και ζητάει από όλους τους φορείς της άμεση ενεργοποίηση.

ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ