Πρωτομαγιά

 

Στον Απόηχο του Σεληνόφωτος

Ξημέρωσε η Πρωτομαγιά

H Λυδία Κονιόρδου διάβασε ένα απόσπασμα

από την Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου.

Hannibals ante portas

"Βλέποντας τους γύπες της Ευρώπης να πετούν προς την εξαφάνιση λόγω πείνας, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε να αλλάξει τη νομοθεσία και να επιτρέψει στους κτηνοτρόφους να αφήνουν τα νεκρά ζώα τους εκτεθειμένα στο χωράφι. Η απόρριψη νεκρών ζώων σε ανοιχτούς χώρους απαγορεύτηκε τη δεκαετία του 1990, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής προσπάθειας κατά της νόσου των τρελών αγελάδων. Οι γύπες, γνήσιοι καθαριστές της φύσης, έχασαν έτσι μια σημαντική πηγή τροφής και αναγκάζονται να διανύουν τεράστιες αποστάσεις για να εντοπίσουν κάποιο κουφάρι" . (www.in.gr/news)

Διαβάζοντας το παραπάνω άρθρο σκέφτηκα πως αν χειροτερέψουν τα πράγματα με την οικονομική κρίση τα ασθενέστερα στρώματα της κοινωνίας μας δεν θα αντέξουν. Οι άστεγοι, οι χρεοκοπημένοι και οι ναρκομανείς θα κείτονται στους δρόμους της Αθήνας. Οι χιλιάδες συνταξιούχοι που δεν λένε να αφήσουν το μάταιο τούτο κόσμο, αν και πολλοί είναι πλήρεις ημερών, θα είναι οι πρώτοι που θα εξοντωθούν. Είναι σίγουρο πως η νομοθεσία θα αλλάξει προς όφελος των υπολοίπων. Κάποιοι πρέπει να είναι ζωντανοί σ΄αυτή την χώρα, να παραμείνουν γεροί και δυνατοί. Ένας θα είναι ο τρόπος. Οι χαμηλόμισθοι, κάτι τυχάρπαστοι φτωχομπινεδιάρηδες και διαφόροι άλλοι αναξιοπαθούντες που ζουν εις βάρος όλων των κυβερνήσεων και αρέσκονται στο να ζητιανεύουν από το ελληνικό κράτος, επιτέλους θα φανούν χρήσιμοι. Τα κουφάρια τους θα θρέψουν τους άξιους συνεχιστές της κοινωνίας μας. Του επίλεκτους!

Υ.Γ. Ζητώ ταπεινά συγνώμη από τους γύπες για τον ατυχή παραλληλισμό.

Photos By Patrick Desmet

THE OTHERS

Πολλές φορές νιώθουμε εξαναγκασμένοι να συναναστραφούμε με απεχθή ανθρωποειδή στο οικογενειακό ή στο εργασιακό μας περιβάλλον. Αρχικά, καλή τη πίστει, μέχρι να αρχίσει να ορθώνεται το τέρας μέσα μας και η εξιχνίαση των μικρών ή μεγάλων ατιμιών γίνεται εμμονή. Μια διφορούμενη κουβέντα ή ένα ανεξακρίβωτο βλέμμα είναι αρκετά για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Ανεμοθύελλα! Δεν είμαστε όμως ποτέ ανυπεράσπιστοι. Ξυπνά το ένστικτο της επιβίωσης και μεταφερόμαστε ως δια μαγείας στην πρώτη γραμμή.

Όχι, όχι, όσο και να προσπαθήσουμε, οι ένοχοι δεν θα παραπεμφθούν στη Χάγη. Τι ξέρουν άλλωστε αυτοί εκεί. Ξέρουν τις λεπτομέρειες που γνωρίζουμε εμείς για τους άλλους; Tις συνήθειές τους, τις αδυναμίες τους; Mόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να βάλουμε τις τρικλοποδιές που έχουμε πολύ προσεχτικά σχεδιάσει, γιατί μόνο εμείς μπορούμε να προβλέψουμε τις αντιδράσεις τους. Καταρρίπτουμε τα στερεότυπά τους για να επιβάλλουμε τα δικά μας. Ο φθόνος είναι το γράσο στα γρανάζια μας. Παρακολουθούμε με προσήλωση τις κινήσεις των άλλων, τις κουβέντες τους, τις ανάσες τους. Και χραπ! Εκεί κοντά στη ζώνη του λυκόφωτος είναι η δική μας μεγάλη στιγμή. Εκεί, είμαστε.

Με τον καιρό οι εγωιστικές διαφορές μας διογκώνονται καθώς περπατάμε σε τεντωμένα σχοινιά. Ο καθένας στο δικό του. Δεν συναντιόμαστε αλλά συμπορευόμαστε, περιμένοντας σαν τα όρνια να δούμε ποιος θα πέσει πρώτος.

Νιώθουμε υπερήρωες, δεν επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να κλάψουμε, να αρρωστήσουμε, να είμαστε άκεφοι. Κανένα κακό δεν πρέπει να χτυπήσει την δική μας πόρτα. Εμείς δεν είμαστε τρωτοί με λίγα λόγια. Μόνο τιμωροί. Των άλλων.

Στα μάτια τους όμως αντικατοπτρίζονται τα δικά μας μάτια. Εξολοθρεύοντας τους άλλους δημιουργούμε μια λίστα στη οποία απλώς βρισκόμαστε λίγο πιο κάτω. Τι ανομολόγητα όμορφο είναι να μισείς, να καιροφυλακτείς, να τιμωρείς! Μικρά εγκλήματα που τόσο αβίαστα διαπράττονται, καταγράφονται στο προσωπικό μας ημερολόγιο, μα σαν να είναι άγραφες αυτές οι σελίδες. Ψάχνοντας για θύματα γινόμαστε όλοι θύτες αφήνοντας πολλές κενές σελίδες πίσω μας.

Μπορεί όμως ανά πάσα στιγμή να ανακοπεί η θριαμβευτική πορεία μας και να μην πετύχουν όλα μας τα σχέδια. Πίσω και πάνω από όλα, ένα δυνατό γέλιο αντηχεί. Και δεν είναι το δικό μας.

Y.Γ. Αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στην αγαπητή Margo, απλά και μόνο επειδή μία λέξη της με ενέπνευσε, η λέξη "γέλιο".

Photo: By George Hension

Στάχτες και Burberry

Σχεδόν δίπλα στην εξέδρα ένα κουβούκλιο με το γνωστό βουητό. Μα ποιος έξυπνος σκέφτηκε ότι την ώρα της Ανάστασης τα παιδάκια θα τρώνε ποπ κορν και μαλλί της γριάς. Ένας κύριος με στρας στην πλάτη κανονίζει ραντεβού σε γνωστή μπουζουκερί μιλώντας δυνατά. Μια παρέα με ρομπέρτο καβάλι φωτογραφίζει ο ένας τον άλλον βρίζοντας με τους γνωστούς τίτλους ευγενείας. Αιθέριες, δεν το λες, υπάρξεις, ίσως, παρελαύνουν λανσάροντας τσάντες λουί βιτόν σε μέγεθος βαλίτσας κλέβοντας όλα τα βλέμματα. "Σιγά θα κάψεις την κυρία" φωνάζει μια μητέρα στην κόρη της, μη και γίνουν στάχτες τα εξτένσιον της μπροστινής. Άρτι αφιχθείσα από το Τζιμπουτί; Πραγματικά αναρωτιέμαι. Ειδάλλως, ποιος ξέρει πόσες μέρες τσιτσίριζε στο σολάριουμ.

Νιώθω ξαφνικά να απειλούμαι. Έρχονται από παντού! Δύο ευτραφή χέρια με μπαλώματα στους αγκώνες πάνε να με πνίξουν. "Υπομονή", σκέφτομαι, μη της χαλάσω την ανείπωτη ευτυχία, απόψε που ‘βαλε τη μπέρμπερι λευκή μπλούζα και ας διαγράφει τρεις στρώσεις λίπους. Να βρίσκεται ανάμεσα στις διακεκριμένες προσωπικότητες της τοπικής κοινωνίας, ναι, είναι η επισφράγιση μιας κουραστικής μέρας στο άδειο πλέον Κολωνάκι εν μέσω οικονομικής κρίσης. Απ’ τα αριστερά έρχονται κι οι καουμπόιδες του Ελ Πάσο, με λευκές μπότες, αμάνικα μπλουζάκια και γούνινα γιλέκα. Όλοι θέλουν το πολυπόθητο Άγιο Φως. Είμαι το πλησιέστερο αναμμένο κερί!

Σε μια προσπάθεια διάσωσης κάποιοι από την οικογένειά μου με τραβούν σε αντίθετη κατεύθυνση και μετακινούμαστε όλοι κάτω από ένα δέντρο. Τα λεπτά περνούν με ασπασμούς, χαμόγελα και ευχές. Επιφωνήματα θαυμασμού ακούγονται και ο ουρανός φωτίζεται. Μένουμε άφωνοι με το φαντασμαγορικό θέαμα των πυροτεχνημάτων. Οι επιζήσαντες κατεβαίνουμε στον κεντρικό δρόμο περπατώντας. Μα τι μας περιμένει πάλι κι εκεί. Σείεται η γης. Μη να' ναι ο Γκοτζίλα, μη να' ναι ο Χουλκ.

Ένα ανελέητο σφυροκόπημα, ντουπ, ντουρουπντουπντουπ, από το γούφερ του κατακόκκινου επανδρωμένου κάμπριο δίνει παλμό στην λαμπερή μας βραδιά. Μήτε είν’ ο Γκοτσίλα, μήτε ο Χουλκ. Είν’ το βαρύ λαϊκό άσμα στη διαπασών που μας τραντάζει συθέμελα ενώ πραγματώνει το υπέρτατο νόημα της Αναστάσεως με φόντο τα λαμπιόνια του φεριμπόουτ.

Η φωτογραφία : www.photo.net (A. Hunt)

Στην Αρένα του Μυαλού μου

Χρόνια τώρα, κάθε φορά, θέλω να τη σπάσω αυτή τη ρημαδοκαρέκλα, να την κάνω κομμάτια. Μονομαχώντας με ανίκητες σκιές που μου κλείνουν το δρόμο προσπαθώ να περάσω ανάμεσα από τα φαντάσματα του μυαλού μου ψάχνοντας για κείνη. Τόσα κεράκια με έβαζαν να ανάβω, τόσους ψαλμούς να τραγουδώ, τόσα στεφάνια να πλέκω, για ποιον και γιατί ποτέ δεν κατάλαβα. Ποιος μας ακούει, να τον ρωτήσω γιατί μας πικραίνει τόσο. Όταν όλους και όλα τα θεωρούμε δεδομένα, λες κι έρχεται πάνω στο άλογο μόνο και μόνο για να αποκεφαλίσει τα πιόνια της σκακιέρας μας που με τόσο κόπο στήσαμε. Όρθωσα κι εγώ τόσες φορές το ανάστημά μου αλλά πως ν' αντέξει το σπαθί ενός θνητού σε μια άνιση μάχη. Νικήθηκα. Αγαπημένοι άνθρωποι λείπουν κι από το δικό μου σκηνικό. Μόνο τα ντουβάρια και τα παλιοέπιπλα έχουν μένει στην ίδια θέση….

... Πίσω σε κείνο το Πάσχα λοιπόν... να μου έχουν παραχωρήσει την μεγάλη κρεβατοκάμαρα. Σηκώνομαι νωρίς από το μεσημεριανό τραπέζι τάχα μου για να ξεκουραστώ και τρυπώνω μέσα. Όταν όλοι πέφτουν για ύπνο ανοίγω σιγά σιγά την πόρτα και κοιτώ στο μακρύ διάδρομο, κανείς. Περπατώ για να μη με ακούσoυν όπως στο κουτσό πότε αριστερά ποτέ δεξιά γιατί έχω εντοπίσει σε ποια σημεία δεν τρίζει το ξύλινο πάτωμα. Γρήγορα πλησιάζω το τραπέζι του σαλονιού και βουτάω δύο πασχαλινά κουλούρια και ένα μεγάλο στριφτό. Νιώθω βέβαια και τύψεις. Είναι και εκείνος ο γέρος που καπνίζει στον πίνακα που κρέμεται από πάνω, λες και τον έβαλαν επίτηδες να επιβλέπει. Με κοιτά με βλοσυρό ύφος, σαν να μου φωνάζει, "Πάλι δε νηστεύεις Μεγάλη Παρασκευή; Κάθε χρόνο τα ίδια"; Για καλή μου τύχη τα έργα τέχνης δεν μιλάνε, και φεύγω γρήγορα από το σκοτεινό σαλόνι.

Πέφτοντας στο κρεβάτι βγάζω δύο τεύχη του Σεραφίνο κάτω από το στρώμα. Τα έχω αγοράσει κρυφά από το περίπτερο του Μαντά το πρωί. Όχι ότι δεν διαβάζω και πιο δύσκολα περιοδικά, αλλά να, πάντα επιλέγω τα πιο άσχημα και κακοφτιαγμένα αντικείμενα. Ποιος να μπει στον κόπο να τ’ αγοράσει έτσι χάλια που είναι;

Ο Σεραφίνο είναι πάντα στοιβαγμένος πίσω, πότε νοτισμένος από την πρωινή υγρασία, πότε με μισοσκισμένες σελίδες, τον λυπάμαι.

Νωρίς το απόγευμα κατεβαίνω με ένα τσούρμο παιδιά στον πιο όμορφο κήπο της γειτονιάς για να κόψουμε τριαντάφυλλα. Παίρνει ο καθένας από μερικά και λίγο πριν μας κυνηγήσει η κυρά Γιωργία, επειδή ως συνήθως της κόβουμε πολλά, φεύγουμε τρέχοντας. Στον πάνω δρόμο χωριζόμαστε και δίνουμε ραντεβού το βράδυ στον επιτάφιο. Μόλις φτάνω έξω από το σπίτι ραίνω τον δρόμο με τα ροδοπέταλα ρίχνοντας και μερικές σταγόνες κολόνια από άνθη λεμονιάς. Ο δρόμος μπροστά σε κάθε σπίτι πρέπει να είναι περιποιημένος ώστε να δεχτεί με ευλάβεια κι αυτός τον επιτάφιο.

Όλοι έχουμε ντυθεί περιμένουμε τον θείο μου να ετοιμαστεί για να πάμε μαζί στην πλατεία που μαζεύονται οι επιτάφιοι από όλες τις γειτονιές της πόλης. Έχω χαρά που διάλεξα τόσο όμορφα άνθη και με μεγάλη περηφάνια κατεβαίνω να το περιγράψω στην γιαγιά μου. Λίγο πριν μπω μέσα ακούω τη φωνή της από το ανοιχτό παράθυρο να παρακαλεί τη θεία μου να την αφήσει να ντυθεί κι αυτή. "Μα να μη βάλω το καφέ φόρεμα και την καρφίτσα που’ ρθε το παιδί να με ιδεί; Πάρε και την καρέκλα να με βάλεις δίπλα στα σκαλιά, να χαιρετάω τον κόσμο που θα περάσει. Έτσι, για να λέει το παιδί πως είμαι καλά".

Ακούγοντας αυτά τα λόγια δεν μπαίνω μέσα. Ανεβαίνω πάλι επάνω.

Ακόμα θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν κατάλαβα εκείνη ακριβώς τη στιγμή ότι αυτό ήταν και το τελευταίο της Πάσχα, αλλιώς όχι μόνο το καλό το φόρεμα θα της φορούσα, αλλά μέχρι στις πλάτες μου θα την κουβαλούσα, να την έχω πολύ ψηλά, όπως της άξιζε.

Γυρίζουμε γρηγορότερα από τους άλλους αφήνοντας την μπάντα να παίζει πίσω μας. Θα περάσουν δύο επιτάφιοι μπροστά από το σπίτι μας και πρέπει να είναι όλα έτοιμα. Ανοίγουμε τα ψηλά παράθυρα, ανάβουμε τα κεριά στα περβάζια και περιμένουμε. Βάζω και μια καρέκλα για την γιαγιά μου στο πεζοδρόμιο δίπλα στις σκάλες όπως το ζήτησε.

"Τι τη θες την καρέκλα"; με ρωτά η μάνα μου. "Για την γιαγιά, θα ανέβει για να είμαστε μαζί" της λέω. Δεν πήρα απάντηση.

Μα να, ακούω την ψαλμωδία. Να και τα εξαπτέρυγα ξεπροβάλλουν, αλλά εγώ έχω αγωνία. "Που είναι"; αναρωτιέμαι, "Θα περάσουν και θα τους χάσει". Ο κόσμος περνά και μας χαιρετά, να ο ένας επιτάφιος, πάει κι ο άλλος, να κι οι φίλες της γιαγιάς μου που μου χαμογελούν, αλλά κανέναν και τίποτα δεν βλέπω, μόνο την καρέκλα της που παραμένει από τότε και για πάντα άδεια.

Συνεχίζεται...

1. By La Crewe: www. photonet.com, 2.www.daylife.com/photo/08J15fJ92D17F

Το Προφίλ Ενός Δράστη

ψυχή
η συναισθηματική και ηθική υπόσταση ενός ανθρώπου

Ψυχολογία (Ψυχή + λόγος)

η μελέτη της συμπεριφοράς, του νου και της σκέψης

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα η ψυχή ανήκει στον κόσμο των ιδεών, προϋπάρχει του σώματος , είναι αιώνια κι αθάνατη. Όλοι έχουν μέσα τους τη γνώση και την αλήθεια και πρέπει να την ανακαλέσουν στη μνήμη τους.

Για τον Χριστιανισμό η ψυχή του ανθρώπου δε διαπιστώνεται ούτε ανιχνεύεται επιστημονικά. Βιώνεται πνευματικά. Για την εκκλησία δεν πρέπει ν’ αναζητούμε τα αίτια των ψυχικών διαταραχών στο εξωτερικό περιβάλλον, στον κοινωνικό περίγυρο ή στις προσβολές της καθημερινότητας που βάλουν κατά του ανθρώπου, αλλά μέσα στην ίδια μας την ψυχή με την βοήθεια του Θεού.

Όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν τις δικές τους ερμηνείες για την ψυχή, την προέλευσή της και τον προορισμό της.

Ο John Locke υποστήριζε ότι γεννιόμαστε λευκό χαρτί (tabula rasa) και σιγά σιγά διαμορφωνόμαστε μέσα από τις εμπειρίες μας.

Ο William James επίσης δεν πίστευε ότι υπάρχει κάποιο κέντρο στον εγκέφαλό μας που κατά την διάρκεια των διεργασιών του εμείς ενσυνείδητα διευθύνουμε τον εαυτό μας. Ο εαυτός μας συγκροτείται από τη συσσώρευση εμπειριών

Για να μην παραθέσω τις δαιδαλώδεις θεωρίες του Sigmund Freud αναφέρομαι μόνο σε κάποια λόγια του, όπου μας προτρέπει να κοιτάξουμε στα βάθη της δικής μας ψυχής και να μάθουμε πρώτα να κατανοούμε τον εαυτό μας και μετά θα κατανοήσουμε γιατί ήταν αναπόφευκτο να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτή την (όποια) ασθένεια και έκτοτε ίσως αποφύγουμε να ασθενήσουμε.

Η επιστήμη πάλι μας εξηγεί ότι ο εγκέφαλος είναι ένας πολύπλοκος μηχανισμός ο οποίος αποτελείται από δισεκατομμύρια νευρώνες με χιλιάδες συνδέσεις και εμφανίζει ιδιότητες των οποίων τα στοιχεία είναι πολύ δύσκολο ακόμα και σήμερα να αναλυθούν.

Ο σκοπός των παραπάνω θεωριών σε καμία περίπτωση δεν είναι επιμορφωτικός. Είναι προφανές ότι οι αναφορές μου είναι ατελείς. Αποτελούν όμως κατά την γνώμη μου μια μικρή γεύση για την πολυπλοκότητα της ψυχής ή/και του μυαλού του ανθρώπου. Πόσο δύσκολη λοιπόν θα πρέπει να είναι η ανάλυση των πράξεων ενός ανθρώπου είτε είναι υγιής είτε ασθενής και πόσες πολλές ώρες συνδιαλλαγής μαζί του θα απαιτούνται…

Είναι εφικτή η περιγραφή του "προφίλ ενός δράστη" μέσα από τις πληροφορίες άλλων συνανθρώπων του για τον ίδιο; Έχουν καταλυτική επίδραση το αν είναι λιγομίλητος, δεν χαμογελά όταν αγοράζει καφέ ή ότι η μουσική του επιλογή είναι το heavy metal; Είναι αρκετό να γνωρίζουμε το ότι περνά αρκετές ώρες στο διαδίκτυο, γράφει οργισμένα λόγια και δημοσιεύει φωτογραφίες του με όπλα στο ιστολόγιο του, για να κατανοήσουμε τις πράξεις του; Πόσο εύκολο είναι να περιγράψουμε έναν άλλο άνθρωπο έχοντας περισυλλέξει λίγα στοιχεία από την καθημερινότητά του; Τι μπορεί να κρύβει η ψυχή κάποιου που έχει προγραμματίσει να δολοφονήσει εν ψυχρώ οποιονδήποτε συναντήσει μια συγκεκριμένη ημέρα και μετά να αυτοκτονήσει; Μία είναι η απάντηση; Αναρωτιέμαι!

Σίγουρα η ευγενική αλλά ολιγόλεπτη προσφορά των ψυχολόγων και ψυχιάτρων που εμφανίστηκαν και θα συνεχίσουν να εμφανίζονται στα παράθυρα των δελτίων μπορεί να είναι αρωγός στην περαιτέρω εξήγηση του κοινωνικού φαινομένου της νεανικής βίας και παραβατικότητας, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι συνεισφέρει στην κατανόηση της προσωπικότητας του νεαρού δράστη και αυτόχειρα με τον οποίον ουδέποτε μίλησαν.

Κοιτάζοντας τον καθρέφτη

Η μοίρα ενός ανθρώπου που βιάζεται είναι να φτάνει αργοπορημένος κι εγώ σήμερα βιάζομαι πολύ! Έπρεπε ήδη να είμαι σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Διαλέγω ένα σύντομο δρόμο, μα την τύχη μου, πέφτω σε μετακόμιση. Βάζω όπισθεν αλλά πίσω μου έχουν έρθει καμιά δεκαπενταριά αυτοκίνητα με οδηγούς απ’ αυτούς που τους φωνάζεις "κάντε πίσω δεν περνάει" και σε κοιτούν πίσω από το παρμπρίζ με ύφος ασθενή μετά τη λοβοτομή.

Τηλεφωνώ εν εξάλλω για να πω ότι θα αργήσω, μου απαντά ο υπάλληλος με ένα "Ναιαι", σαν να είναι αλληγορία κάποιας βρισιάς και αμέσως αυθυποβάλλομαι για να αλλάξω ύφος μη και διακοπεί η κατά τ’ άλλα ανεπιτυχής επικοινωνία μας. Θα αναρωτηθείτε βέβαια τι υπηρεσία είναι αυτή που απαντάνε κιόλας. Ήξερα το εσωτερικό νούμερο και του την έσκασα!

Τελικά κάνει λίγο χώρο το φορτηγό μετά από τα τόσα κορναρίσματα, καβαλάμε το πεζοδρόμιο διαλύοντας το σαθρό κράσπεδο και φεύγουμε... Να μη μακρηγορώ, από το άγχος μου παραβιάζω ένα στοπ, και δεν σταματώ στο πορτοκαλί φανάρι ενώ αντιλαμβάνομαι ότι όταν θα περνώ τη διασταύρωση θα έχει ήδη γίνει κόκκινο. Οδηγώ παράνομα στον λεωφορειόδρομο για περίπου πέντε λεπτά και μπαίνω σφήνα μπροστά στο λεωφορείο της γραμμής για να μην με καθυστερήσει κι άλλο. Νιώθω ανακούφιση που το λεωφορείο δεν είναι τόσο ευέλικτο να με κυνηγήσει και κοιτάζοντας από τον καθρέφτη το βλέπω να μένει πίσω αλλά με την ορθάνοιχτη παλάμη του οδηγού να με χαιρετά συνοδευόμενη από κάτι ασυναρτησίες που δεν προλαβαίνω να ακούσω.

Μόλις φτάνω στον προορισμό μου συνειδητοποιώ πόσο καλός άνθρωπος πρέπει να είμαι για να βρω παρκάρισμα στην πρώτη γωνία. Πλησιάζοντας όμως βλέπω ότι έχει ράμπα…. μα αυτό δεν βαστάει η καρδιά μου να το κάνω. Περιπλανιέμαι στα στενά γυρίζοντας γύρω από το τετράγωνο έξι, επτά; φορές και βρίσκω αλλού χώρο να σταθμεύσω το αυτοκίνητο. Κατεβαίνω, μου φωνάζουν μέσα από μια έβγα να μη παρκάρω εκεί γιατί περιμένουν φορτηγό. Έ όχι! Ως εδώ η καλοσύνη. "Αποκλείεται" απαντάω με τόση οργή που η ευτραφής κυρία τρομάζει και μου λέει με σιγανή φωνή "καλά παιδί μου μόνο μην αργήσεις". "Παιδί" μου άλλο και τούτο σκέφτομαι.

Αναπάντεχο, αλλά η δουλειά μου διεκπεραιώνεται γρήγορα και πριν ξεπαρκάρω ζητώ συγνώμη στην γυναίκα και αγοράζω και κάτι. Θράσος! Η γυναίκα είναι λιγομίλητη και μαζεμένη, "άσε μην το ‘χει σκάσει από πουθενά, τόσα που γίνονται στις μέρες μας", θα σκέφτεται. Πληρώνω και φεύγω με το κεφάλι ψηλα αλά Δελαπατρίδης.

Επιστρέφω στο σπίτι μου, αλλά το άγχος έχει δώσει πλέον τη θέση του στη ντροπή. Ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπό μου και αναπόφευκτα κοιτάζομαι στον καθρέπτη. Διχάζομαι.
"Ντροπή σου" μου λέει μια φωνή. "Πόσες φορές παραβίασες τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας"; "Λίγες και τι έγινε, εμείς θα αλλάξουμε τον κόσμο"; απαντά μια άλλη. "Είσαι δημόσιος κίνδυνος τ’ ακούς; Έκανες όλα όσα κοροϊδεύεις"! "Αφού τίποτα δεν συνέβη άσε μας ήσυχους" απαντάει η άλλη. "Κι αν είχε συμβεί"; ρωτάει η πρώτη φωνή. "Σιγά" ξανααπαντά η άλλη, "ένα γέρο μόνο πήγαμε να φάμε, ποιος θα τον αναζητούσε την σημερινή εποχή";

"Μα τι κουβέντα είναι αυτή μέσα στο κεφάλι μου θα μου στρίψει"! Ανασύρω από τα βάθη του εαυτού μου την συνείδησή μου και φωνάζω "Φύγετε κι οι δυο, βεβαίως νιώθω ντροπή, τι να κάνω όμως τώρα πια, να πάρω τηλέφωνο την Τροχαία και να παραδοθώ";;;

Έτσι λοιπόν μετά από σκληρή μάχη με τον πολυπρόσωπο εαυτό μου, δεν τηλεφωνώ πουθενά παρά αποφασίζω να εξιλεωθώ εξιστορώντας τα κατορθώματά μου με πάσα ειλικρίνεια στο ιστολόγιο μου, που μεταξύ μας έχει και αντισηπτικές ιδιότητες γιατί απομακρύνει ως δια μαγείας όλους τους κινδύνους. Κανείς δεν ξέρει το όνομά μου, κανείς δεν θα με κοιτάξει στα μάτια, κανείς δεν θα με κυνηγήσει, πρόστιμο δεν θα πληρώσω...
Και θα φροντίσω να γράψω μια αφελή διήγηση που δεν θα συνταράξει τον κόσμο μήπως και βαρεθούν οι περισσότεροι να την διαβάσουν κι έτσι ανώδυνα να γλιτώσω :-)

Eσείς πόσο τοις εκατό σωθήκατε;

Η τραγωδία στην Λ' Ακουιλα της Ιταλίας είναι ένα γεγονός που μας συγκλόνισε και θα μας συγκλονίζει για καιρό ακόμα. O θρήνος για το χαμό τόσο ανθρώπων αλλά και η αγωνία όσων περιμένουν να μάθουν αν θα βγουν ζωντανοί οι δικοί τους από τα ερείπια είναι πέρα από τις αντοχές μας.

Η ανάγκη επίσης να ενημερώνουν τα μέσα ενημέρωσης για τυχόν Έλληνες που αγνοούνται είναι κατανοητή. Υπάρχουν μανάδες, πατεράδες, συγγενείς και φίλοι που κρέμονται από τα χείλη τους.

Γιατί όμως σε κάποια πρώτα έκτατα δελτία κατά την διάρκεια της διαβεβαίωσης του ανταποκριτή, ότι ανάμεσα στα θύματα δεν υπήρχαν Έλληνες, κάποιοι δημοσιογράφοι αναφωνούσαν χαρούμενοι , "Μπράβο", "Ευτυχώς" ή "Πάλι καλά"

(πάλι καλά που ήταν μόνο Ιταλοί;;;) ;

Γιατί σε σχόλιο μητέρας η οποία φώναζε έντρομη ότι μόνο το ένα από τα δύο της παιδιά διαπιστώθηκε ότι είναι καλά, η απάντηση του δημοσιογράφου ήταν "ωραία, τότε είστε 50% καλά";

Γιατί όλο το μεσημέρι επιδίωκαν απευθείας σύνδεση με κάποια μάνα που τηλεφωνούσε στο εγκλωβισμένο παιδί της;

Γιατί μετατρεπόμαστε σε ανθρωποβόρα τέρατα κατασπαράζοντας το ίδιο μας το είδος, με την πρώτη ευκαιρία;

Photo : drawingsongs.wordpress.com

Il Principle

Ξεφυλλίζοντας απόψε τα όνειρά μου, να περάσει όπως όπως η βραδιά μου, στην δική σου τη σελίδα ηγεμόνα εσταμάτησα:

Και διαβάζοντας πως "Ο άρχων δεν ενδιαφέρεται για την ηθική με την συμβατική της έννοια. Είναι ψυχρός και κρατά σε απόσταση τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά την αντίληψη του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και αναρωτιέται αφού οι άνθρωποι δεν είναι διόλου καλοί , γιατί τότε να μην επωφεληθώ από αυτούς;" , τότε θυμήθηκα ότι για κάποιους από σας κάποτε δάκρυσα. Μα δεν θυμήθηκα το χρώμα των ματιών σας, ανυποψίαστοι άρχοντες που ασκείτε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας , πρωθυπουργοί, πρόεδροι, αφεντικά, διευθυντές, ζάμπλουτοι, διαχειριστές πολυκατοικιών, ιδιοκτήτριες κομμωτηρίων, πρώην υπεύθυνοι ομάδων κρούσης και νυν υπουργοί, υπεύθυνοι γραφείων τύπου, οδηγοί ταξί, δήμαρχοι, καρεκλοκένταυροι του δημοσίου τομέα, ιδιοκτήτες γραφείων τελετών, νταβατζήδες, τελωνειακοί, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλογιατροί, σχεδιαστές, μεγαλοκατασκευαστές, πρυτάνεις, άρχοντες των δαχτυλιδιών, διευθυντές φυλακών, μεγαλοδημοσιογράφοι, ματατζήδες, μεγαλοεκδότες, επιθετικοί ελληνάρες, τραπεζίτες, δήθεν intelligentsia και πολλοί πολλοί άλλοι... Μόνο σαν κατάλαβα ότι ο παρακμασμένος Μακιαβελισμός σας δέχεται ασύμμετρη απειλή, αφού δεν έχει πια αντίκρισμα, ούτε τον ήχο της φωνής σας δεν θυμήθηκα. Και προσπαθώντας κάτι για να θυμηθώ, σαν πρίγκιπας αποκοιμήθηκα.

*Διευκρίνηση*
Αναφέρομαι μόνο στους ασυνείδητους και όχι στους φιλότιμους συμπολίτες μας , στα ίδια τα επαγγέλματά τους ή στους τίτλους τους. Εξαιρούνται οι νταβατζήδες, οι πεθερές και οι πρωθυπουργοί.

Πηγές για την ψυχολογία του άρχοντα:
1. "Il Principle", Νiccolo Macchiavelli 2. "Δημόσιες Σχέσεις", Κ. ΜαγνήσαληςΈμπνευση μου: το τραγούδι "Αποκοιμήθηκα"
Η φωτογραφία υπάρχει στο: www.photochart.com/photo_3548_Sleeping%20Prin...

Rabîndranâth Tagore

Σχολική Προσευχή

"Εκεί όπου ο νους δε νιώθει φόβο
και το κεφάλι κρατιέται ψηλά.
Εκεί όπου η γνώση είναι ελεύθερη.
Εκεί όπου τα λόγια έρχονται από τα βάθη της αλήθειας.
Εκεί όπου η ακούραστη προσπάθεια

απλώνει τα χέρια της προς την τελειότητα.
Εκεί όπου ο κόσμος δεν έχει διαμελιστεί

σε στενούς περιοριστικούς τοίχους.
Εκεί όπου το καθαρό ρυάκι ή η λογική

δεν έχασε το δρόμο της μέσα

στην πληκτική άμμο της ερήμου

μιας πεθαμένης συνήθειας.
Είθε σ' αυτόν τον παράδεισο της ελευθερίας
Να ξυπνήσει η χώρα μου,
Πατέρα".

Η προσευχή εμπερικλείει το όραμα της ιδανικής κοινωνίας του Tagore για μια ελεύθερη Ινδία, η οποία τότε βρισκόταν υπό την Βρετανική κατοχή. Το μήνυμα της έχει διεθνιστικό χαρακτήρα και είναι πάντα επίκαιρο. Σε αυτό το όνειρο για την ελευθερία στηρίχτηκε και η ηθική καθοδήγηση του Mahatma Gandhi και του πρώτου Πρωθυπουργού της Ινδίας Jawaharlal Nehru .

Ο Νομπελίστας ποιητής και φιλόσοφος Rabîndranâth Tagore γεννήθηκε στην δυτική Βεγγάλη και υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Σπούδασε στην Καλκούτα και στην Αγγλία. Ασχολήθηκε και με την εκπαίδευση.

Μια προσευχή για τα παιδιά που κακοποιούνται στην Ινδία ακόμα και σήμερα.

1. Πρωινή προσευχή στο Ορφανοτροφείο St. Thomas Orphanage στην India (2007): gospa.org/pl/pages/orphanage

2. Lotus flower : rajaputhran.sulekha.com