... αν ένα ηλιόλουστο πρωινό ανακαλύψω, λέω αν, πως είμαστε πράγματι μια χώρα "αξιοποιημένων αναξιοτήτων", θα μπορέσω να διακρίνω και ποιο ήταν το αντάλλαγμα; Διότι αν έτσι επετεύχθη η δική μου ανάδειξη και καταξίωση, τότε τα πράγματα αλλάζουν και δεν θα αποτελεί πια άλλοθι το γεγονός ότι "εγώ δεν έκλεψα".
… κι αν πληρώσω, θα κατανοήσω ποτέ τους λόγους που ανέχτηκα την ανωνυμία, την αυθαιρεσία και την έλλειψη κοινωνικού ελέγχου τόσες και τόσες δεκαετίες, τους λόγους που έμεινα απαθής μπροστά στις κοινωνικές ανισότητες, τον ευτελισμό του πνεύματος και την επικράτηση των στείρων τεχνοκρατικών αντιλήψεων ή τους λόγους που όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκα για τον άκρως ατομιστικό τρόπο ζωής αλλά αποτέλεσα και μέρος του;
… κι αν καταφέρω τελικά να διατηρήσω κάποιες ψυχικές μου αρετές και επιβιώσω, θα νιώσω ποτέ ασφαλής σε μια πολιτεία στην οποία βασιλεύουν η παραπληροφόρηση κι ο αποπροσανατολισμός; Σε μια κοινωνία που οι περισσότεροι ασπάζονται "αντιλήψεις" και νοοτροπίες όπως οι "όπου φυσάει ο άνεμος" και "όλοι οι καλοί χωράνε", μην κάνοντας καμία απολύτως προσπάθεια να μεταλαμπαδεύσουν υγιή πρότυπα είτε στην πολιτική, είτε στην παιδεία, είτε στον εργασιακό τομέα;
… Πάρε το βιβλίο αυτό σπίτι σου. Τέλος πάντων αυτό ακριβώς κι έκανα, ενάντια στη συνήθειά μου να μην αγοράζω βιαστικά βιβλία. Σπίτι, χώθηκα με το λάφυρό μου στη γωνιά του καναπέ και αφέθηκα στην επήρεια αυτής της ενεργητικής και σκοτεινής μεγαλοφυΐας. Εδώ, από κάθε γραμμή αναδυόταν η κραυγή της αυταπάρνησης, της άρνησης, της καρτερίας, εδώ κοίταζα μέσα σ’ ένα καθρέφτη που μου έδειχνε, μεγαλειώδεις από φρίκη, τον κόσμο, τη ζωή και την ίδια μου την ψυχή. Εδώ όμοιο με ήλιο, το μεγάλο μάτι της τέχνης καρφωνόταν πάνω μου, απομακρυσμένο απ’ όλα. Εδώ έβλεπα αρρώστια και ίαση, εξορία και καταφύγιο, κόλαση και παράδεισο… "
Νιτσε
Αύγουστος 1867
(Το βιβλίο στο οποίο αναφέρεται είναι το "Κόσμος σαν Βούληση και Παράσταση" του Άρθουρ Σοπενχάουερ)
Αυξημένες οι υποχρεώσεις αυτή την εβδομάδα και αναγκάστηκα να περάσω τέσσερις ολόκληρες ώρες στο κομμωτήριο. Τι είδαν τα μάτια μου δεν θα σχολιάσω, τι άκουσαν τ’ αυτιά μου όμως αδυνατώ να το προσπεράσω.
Ούτε ξέρω πόσα τσιγάρα "κάπνισα" με την ιδιοκτήτρια του κομμωτηρίου, την κατά τα άλλα συμπαθή κα Γεωργία, να ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και να με ταξιδεύει αργά και βασανιστικά μέσα στα σύννεφα. Με τα αλουμινόχαρτα στο κεφάλι αγκομαχώντας να πάρω ανάσα με ξύπνησε απότομα από τη θολούρα μια πελάτισσα που διαμαρτυρόταν για τα νέα μέτρα και το ΔΝΤ. Η κα Γεωργία όμως δεν άφησε περιθώρια για πολλές κουβέντες, ήταν αποστομωτική. "Τι να μας μάθουν μωρέ κι αυτοί, κάτσε και θα δεις στο τέλος εμείς θα τους μάθουμε, και να κλέβουν και να περνάνε καλά. Γιατί εγώ τι νομίζεις ότι κάνω, δεν πα να λένε. Δέκα πελάτισσες έχω, τρεις αποδείξεις κόβω, γιατί άμα δεν τους κλέψω πως θα βγω; Δεν μου φτάνουν παιδί μου, δεν βγαίνω, πως το λένε".
Κοιτάζω τις φρεσκαρισμένες μου ανταύγειες στον καθρέφτη προβληματισμένη. "Δεν σας αρέσουν"; με ρωτάνε. "Πως, μια χαρά είναι, ευχαριστώ" απαντώ, "μόνο που αναρωτιέμαι πόσες ελπίδες έχουμε όταν είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε μέρος της λύσης αλλά γκρεμίζουμε το βράδυ ότι χτίζαμε το πρωί". Η κοπελίτσα απομακρύνθηκε ανέκφραστη.
Ερωτώ λοιπόν, γιατί παραπονιόμαστε για την απουσία ενός οράματος καταστρέφοντας κάθε ευκαιρία να το αποκτήσουμε; Γιατί θέλουμε να φέρουμε την μπάλα στο αντίπαλο τέρμα, είτε αυτό είναι ο συνάνθρωπός μας είτε το ίδιο το κράτος, κυνηγώντας μόνο το έπαθλο; Αν είμαστε τελειομανείς, μήπως αναζητώντας το τέλειο φθείρουμε ότι είναι ήδη καλό; Αν είμαστε απλώς τεμπέληδες, μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα αυτού του τόπου είναι η δυσλειτουργία την οποία διαιωνίζουμε παρά το γεγονός ότι ταλαιπωρεί εμάς τους ίδιους; Αν όμως είμαστε τόσο δυνατοί και αντέχουμε, γιατί παραμένουμε εγκλωβισμένοι στην σκέψη "να φύγουμε πριν μας διώξουν"; Γιατί δεν αποδεικνύουμε ότι αξίζει να μείνουμε;
Ζητάμε πάταξη της διαφθοράς και να ασκηθούν ασφυκτικές πιέσεις σε όλους. Όταν έρχεται η ώρα να νιώσουμε αυτές τις πιέσεις στο πετσί μας, δυσανασχετούμε φωνάζοντας ότι θέλουμε ανεξαρτησία γιατί έχουμε κι εμείς τις δικές μας ανάγκες. Όταν τελικά τις ικανοποιούμε, διαμαρτυρόμαστε που δεν ασκούνται πια εκείνες οι ασφυκτικές πιέσεις. Μήπως όταν ικανοποιούμε τις ανάγκες μας δεν τις έχουμε πια ανάγκη; Αυτός ο δρόμος πάντως, αν και παραμένει άγνωστο αν αφήσουμε και άλλα δεινά να μας συμβούν, γυρισμό δεν έχει!
Στο ταμείο σκιάχτηκα από το άγριο βλέμμα της κας Γιωργίας όταν της απάντησα πως θέλω απόδειξη. Αισθάνθηκα ξαφνικά σαν να γίναμε ο ένας σάκος του μποξ του άλλου, δύο άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο χαμογελούσαν, μεταλλάχθηκαν, ο ένας καχύποπτος κι ο άλλος ατομιστής. Εκείνη τη στιγμή ήθελα πολύ να φωνάξω, "Φτάνει! Θέλω να γίνω κι εγώ μέρος της λύσης, αρχίζοντας από τώρα, βήμα βήμα, μέχρι να γίνουν μειοψηφία όσοι καταστρέφουν το μέλλον μας".
.. ήθελα πολύ κάτι να γράψω. Κάτι νόστιμο και αλλιώτικο αλλά δεν θα έδινα την προσοχή που του αξίζει. Έχει απόλυτη ησυχία και λέω να απολαύσω το λαμπύρισμα που καθρεφτίζεται στο τζάμι και τις σκέψεις που γεννιούνται αδύναμες το ξημέρωμα, αλλά καμαρώνουν το καταμεσήμερο.
Σκεφτόμουν όλους όσοι πιστεύουν ότι είναι ακατόρθωτο να στρέψουμε τον φακό στην φωτεινή πλευρά των πραγμάτων. Γιατί όμως αυτή η αυτονόητη οπτική έχει μετατραπεί σε σωτήρια ανακάλυψη στις μέρες μας. Αυτό δεν κάνουμε τόσα χρόνια; Πως αλλιώς αντέξαμε ως εδώ;
Τoθέμα είναι, πράγματι οι εποχές αλλάζουν γιατί αλλάζουν πρώτα οι άνθρωποι ή μόνο εμείς αλλάζουμε απλώς για να προσαρμοστούμε στην αναξιοπιστία σαν αυτή των greekstatistics σε μια εποχή που παραμένει ίδια; Πολλά είναι τα σίγουρα και ένα από αυτά είναι ότι η χρυσή εποχή με τον ηγέτη στο μπαλκόνι έληξε, όπως ωχριά πια και η μέθοδος διαρρέω-ψαρεύω-διαψεύδω. Ούτε οι κοινωνίες ακολουθούν πια το τρίπτυχο πόνος-μετάνοια-κάθαρση.
Αλήθειες ανακατεμένες με ψεύδη, συκοφαντίες και στο τέλος τροπαιοφόρος η παραγραφή. Ταλαντεύσεις και ασάφειες, μην κάνουμε αναλύσεις, να κάνουμε αναλύσεις, μην περιγράφουμε λεπτομερώς, να περιγράφουμε λεπτομερώς, μην είμαστε νευρωτικοί, όχι να είμαστε σε εγρήγορση, να επιταχύνουμε τις εξελίξεις, όχι να ακολουθούμε το βήμα του κάβουρα, να αφήνουμε τα γεγονότα να μιλούν από μόνα τους, όχι να είναι αυτούσια η παρουσία μας στα γεγονότα. Τι ώρα είναι; Ότι ώρα νομίζετε. Έχει μια λογική κι αυτό ώρες ώρες.
Προσωπικά όσο και αν θέλω πολύ να απολαμβάνω τη ζωή όπως και να’ χει, δεν με βρίσκει καθόλου σύμφωνη το σκεπτικό "κάντε κάτι ή κάντε πάρτι". Ούτε και η μιζέρια με ευχαριστεί, είμαι όμως κάπου στη μέση και ίσως αυτό δημιουργεί κατά καιρούς τις δικές μου μεταπτώσεις. Μα οι μεταπτώσεις όμως τη ζωή καθρεφτίζουν. Σε έναν κόσμο που μοιάζει "χαλασμένος" που μόνο λίγοι ξεχωρίζουν και όλοι οι άλλοι είναι λακέδες ντυμένοι με λιβρέα, πόσο εύκολο είναι να πιστέψουμε σε όσους μας κυβερνούν; Δεν είναι, αλλά τους εμπιστευόμαστε, όχι γιατί τους υπηρετούμε, ακόμα κι αν μπορεί να ελοχεύει η πιθανότητα μια όμορφη μέρα να μας ισοπεδώσουν, άλλα πως να το κάνουμε, έτσι αρχίζει ακόμα και μια απλή συζήτηση, με καλές προθέσεις. Αυτά από την πλευρά των πολιτών φυσικά γιατί από όσα αντικρίζω στη βουλή άλλα συναισθήματα βασιλεύουν εκεί. Ανεβαίνει ο πολιτικός στο βήμα να μιλήσει και από κάτω οι μισοί έχουν βλέμμα πανικού "όχι μήτσομ, τι πας να κάνεις" και άλλοι σκέφτονται αραχτοί στα πίσω έδρανα "που πα ρε καραμήτροο". Όταν όμως όλοι πολιτικολογούν χωρίς φόβο και πάθος, εμένα δεν μου βγαίνει από το νου μήπως υπάρχει και η εκδοχή κατά τη γνώμη μου, τους βαφτίζουμε όλους αμαρτωλούς για να πρωταγωνιστήσουμε στον εξαγνισμό τους.
Τώρα βέβαια ίσως σας κακοφανεί που θέλω να κλείσω με λέξεις ενός λαμπρού ποιητή, γιατί τι σχέση μπορεί να έχουν με τις παραπάνω λαϊκιστικές φράσεις. Επιτρέψτε μου όμως να επικαλεστώ απλώς τη δισυπόστατη φύση του ανθρώπου, γιατί μεταξύ αστείου και σοβαρού, σαν να μου φαίνεται ότι αποκτήσαμε ένα υπερευαίσθητο νευρικό σύστημα και όταν νευριάζουμε γινόμαστε επικίνδυνα ισοπεδωτικοί.
Παραθέτω λοιπόν τα παρακάτω ως λόγια συμβολικά :
"...Έχω για τη ζωή μιαν αντίληψη δραματική και ρομαντική. Ο,τι δεν αγγίζει βαθιά την ευαισθησία μου δεν με ενδιαφέρει. Όσον αφορά την ποίηση, στην πραγματικότητα καταλαβαίνω πολύ λίγα πράγματα. Γι' αυτό συνεχίζω με τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας. Ίσως απ' αυτά τα φυτά, τη μοναξιά, τη σκληρή ζωή, βγαίνουν οι μυστικές, αληθινά βαθιές Ποιητικές Πραμάτειες που κανείς δεν μπορεί να διαβάσει, γιατί κανείς δεν τις έγραψε. Η ποίηση διδάσκεται βήμα βήμα ανάμεσα στα πράγματα και στις υπάρξεις, χωρίς να τα χωρίσουμε, αλλά ενώνοντάς τα με την ανιδιοτελή απλωσιά της αγάπης..."
"... όταν στον δρόμο της Θήβας ο Οιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα και αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: Ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του ..."
Σεφέρης
Μουσική : Το βίντεο έχει μια "ιδιάζουσα" αισθητική θα έλεγα, αν δεν έχετε κέφια προσπεράστε το. Τι να κάνω όμως, μόλις άκουσα τη μουσική, ξετρελάθηκα.
